«Ἀθῶα» ψέματα και μετάνοια

Ὁ Κύριος καὶ Θεὸς καὶ Σωτήρας ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, πολλὲς φορὲς στὴν ἐπὶ γῆς παρουσία Του, μᾶς ἀπέδειξε τὴν ἐξουσία Του νὰ συγχωρεῖ, νὰ ἀφήνει, τὶς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων, ὅπως γιὰ παράδειγμα καὶ μὲ τὸν παραλυτικὸ τῆς Καπερναοὺμ στὸν ὁποῖο λέει: «Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου», καὶ στὴν ἀντίδραση τῶν παρισταμένων, γιὰ νὰ καταδείξει τὴν ἐξουσία Του ἀπαντᾶ: «Τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; τί ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν τῷ παραλυτικῷ, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας - λέγει τῷ παραλυτικῷ· Σοὶ λέγω, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. καὶ ἠγέρθη εὐθέως, καὶ ἄρας τὸν κράβαττον ἐξῆλθεν ἐναντίον πάντων, ὥστε ἐξίστασθαι πάντας καὶ δοξάζειν τὸν Θεὸν λέγοντας ὅτι Οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν.» (Μαρκ., κεφ. 2, στ. 8-12).

Μετὰ τὴν εἴσοδο τῆς ἁμαρτίας στὸν κόσμο, μὲ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα, τὴν ἄρνηση, δηλαδή, τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Θελήματός Του, κάθε ἄνθρωπος, ὁ καθένας μας γεννιόμαστε ἐνδεδυμένοι τὸν δερμάτινο χιτῶνα, τὸ ἀποτέλεσμα, δηλαδή, τῆς ἀρνήσεως τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Θελήματός Του, τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς πτώσης. Μὲ τὸ μυστήριο τῆς Βαπτίσεως καὶ τοῦ Χρίσματος ἀποδυόμαστε τὸν δερμάτινο χιτῶνα καὶ ἐνδυόμαστε πάλι τὸ ὑπέρλαμπρο Φῶς τῆς δημιουργίας μας, δι’ ὕδατος καὶ Πνεύματος ἀπογυμνωνόμαστε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἀποτασσόμαστε τὴν πτώση καὶ τὸν ἄρχοντά της καὶ συντασσόμαστε μὲ τὸν Χριστό. Ἀρνούμαστε τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο καὶ τὰ θέλω του καὶ συνταφέντες μὲ τὸν Χριστό μας συνανασταινόμαστε μαζί Του καὶ ἐνδυόμαστε τὸν Νέο Ἄνθρωπο, τὸν ἀπαλλαγμένο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν πτώση.

Ἐλεύθεροι ἀπὸ τὸν δερμάτινο χιτῶνα ἀκολουθοῦμε τὸ κήρυγμα τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τῆς Ἀποκαλύψεως τοῦ Θεοῦ στοὺς ἀνθρώπους. 

Ἀκολουθοῦμε τὸ κήρυγμα τῶν Προφητῶν, τῶν Δικαίων, τῶν Προπατόρων, τῶν Θεοπατόρων, τοῦ Προδρόμου, τοῦ σαρκωθέντος Θεοῦ, τοῦ Χριστοῦ, τῶν Ἀποστόλων, τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ. Ἀκολουθοῦμε τὸ κήρυγμα μετανοίας, ὥστε ὀποτεδήποτε χρειασθεῖ νὰ καθαρίζουμε ἀπὸ κάθε σπίλο, ποὺ προκαλεῖται ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν πτώση, τὸ ὁλόφωτο ἔνδυμα τοῦ νέου ἀνθρώπου. Τὸ μυστήριο τῆς Μετανοίας καὶ Ἐξομολογήσεως εἶναι Ἀναβαπτισμός, εἶναι «νέα» Βάπτιση, γιατὶ ὅπως μὲ τὸ Βάπτισμα ἀπαλλασσόμαστε ἀπὸ τὴν ἄρνηση τοῦ Θεοῦ, ἔτσι μὲ τὴν Μετάνοια καὶ Ἐξομολόγηση ἀπαλλασσόμαστε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν πτώση μετὰ ἀπὸ τὸ Βάπτισμά μας.

Πολλὲς φορὲς μᾶς ἔρχονται λογισμοί: «Ἔ! Δὲν ἔχω πράξει μεγάλο κακό. Δὲν σκότωσα, δὲν ἔκλεψα, δὲν μοίχευσα, δὲν πόρνευσα, δὲν συκοφάντησα, δὲν κατέκρινα κανέναν! «Ἀθῶα» ψεματάκια εἶπα μόνο κι αὐτά γιὰ «καλό», κουτσομπόλεψα λιγάκι, μὲ πείραξε ἡ συμπεριφορά τοῦ συνανθρώπου μου καὶ τὸν ἔκρινα, ἀλλὰ μιλῶ μαζί του, τοῦ λέω καλημέρα, ἔ, λίγο κρύωσε ἡ καρδιά μου ἀλλὰ φταίει κι αὐτός, λυπᾶμαι αὐτὸν ποὺ δὲν ἔχει κι ὅταν μοῦ περισσεύει τοῦ δίνω». Κι ἄλλοι παρόμοιοι λογισμοὶ καὶ αἰσθανόμαστε πὼς δὲν ἔχουμε ἀνάγκη Μετανοίας καὶ Ἐξομολογήσεως.

Ἂς ἔλθουμε εἰς ἑαυτόν… Ὑπάρχουν ἀθῶα ψέματα; Ὁ Θεὸς εἶναι ἀλήθεια καὶ δὲν εἶναι δυνατὸν ἀθῶα ψέματα νὰ χτίζουν τὶς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων, τὶς σχέσεις συζύγων, τὶς σχέσεις γονέων καὶ παιδιών, τὶς σχέσεις συγγενῶν καὶ φίλων. «Ἀθῶα ψεματάκια» κατέληξαν νὰ χωρίσουν συζυγικὲς σχέσεις καὶ νὰ διαλύσουν οἰκογένειες. Εἶναι δυστυχία, ἁμαρτία καὶ πτώση οἱ σχέσεις μας νὰ στηρίζονται σὲ «αθῶα» ψεματάκια. Εἶναι ἄρνηση τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ τὰ «ἀθῶα ψέματα»! Ἀναγνώριση τοῦ Θεοῦ, εὐτυχία, μετάνοια καὶ ἀνάσταση εἶναι ἡ ἀλήθεια στὶς σχέσεις μας, γιατὶ τότε εἶναι σταθερὲς καὶ σίγουρες καὶ δὲν ἀγωνιοῦμε μήπως καὶ δὲν θυμόμαστε ἀκριβὼς τὸ «ἀθῶο ψέμα» ποὺ χρησιμοποιήσαμε. Οἱ συμπεριφορὲς τῶν ἄλλων μᾶς ἐνοχλοῦν, οἱ δικές μας; Μήπως ἐνοχλοῦν τοὺς ἄλλους; Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μένει «κρύα» ἡ καρδιά μας ἀπέναντι στοὺς συνανθρώπους μας, καὶ πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μᾶς ἀρκεῖ μιὰ καλημέρα, ὅταν ὁ Θεός μας, ὁ Χριστός μας, μᾶς λέει: «Ἄν πηγαίνεις τὴν προσφορά σου στὸ Θυσιαστήριο καὶ θυμηθεῖς πὼς κάτι ἔχεις μὲ τὸν ἀδελφό σου, πήγαινε νὰ συμφιλιωθεῖς μαζί του, ἀγάπησέ τον καὶ ὕστερα πήγαινε τὴν προσφορά σου στὸ θυσιαστήριο»; Πῶς μᾶς ἀρκεῖ νὰ δίνουμε ἀπὸ τὸ περίσσευμά μας, ὅταν τὸ δεκάλεπτο ποὺ στερήθηκε ἡ χήρα ἔχει μεγαλύτερη ἀξία;

Εἶναι ἄρνηση τοῦ Θεοῦ καὶ ἁμαρτία καὶ πτώση τὰ «ἀθῶα» ψέματα, ἡ κρίση τοῦ συνανθρώπου, ἡ κρύα καρδιά, ἡ ἀνούσια καὶ φαινομενικὴ φιλανθρωπία. Εἶναι ἄρνηση τοῦ Θεοῦ καὶ ἁμαρτία καὶ πτώση νὰ μὴν κατανοοῦμε καὶ ἐφαρμόζουμε τὴν ἐντολή Του: «Ἀγάπα τὸν συνάνθρωπό σου ὅπως τὸν ἑαυτό σου καὶ ἀγάπα καὶ συγχώρα τὸν ἐχθρό σου». Εἶναι ἄρνηση τοῦ Θεοῦ καὶ ἁμαρτία καὶ πτώση νὰ μὴν ἀγωνιζόμαστε νὰ μετανοήσουμε, νὰ ἀλλάξουμε νοῦ καὶ καρδιά, καὶ νὰ πράξουμε τὸ Θέλημά Του, ὅταν μάλιστα τὸ θέλημά μας μόνο ἀγωνία, δυστυχία καὶ συμφορά ἔχει φέρει.

Πῶς θὰ δεχθοῦμε τὸ Σῶμα Του καὶ τὸ Αἶμα Του, ἄν βρισκόμαστε στὴν ἄρνησή Του, στὴν ἁμαρτία καὶ τὴν πτώση; Μετάνοια καὶ Ἐξομολόγηση εἶναι ἡ λύση!

Ἂν ἀνοίξουμε ἕνα μεγάλο καὶ φαρδὺ πηγάδι γιὰ νὰ παίρνουμε νερὸ καὶ νὰ ζοῦμε καὶ μέσα σὲ αὐτὸ πέσει ἕνας τεράστιος βράχος καὶ τὸ κλείσει τότε ἀμέσως θὰ ψάξουμε νὰ βροῦμε τρόπο νὰ βγάλουμε αὐτὸν τὸν τεράστιο βράχο, γιὰ νὰ ἔχουμε καὶ πάλι ζωή, ἀλλιὼς θὰ διψάσουμε καὶ θὰ χαθοῦμε. Ἂν πάλι πέφτουν σὲ αὐτὸ τὸ πηγάδι μικρὲς πετροῦλες συνέχεια καὶ δὲν φροντίζουμε συχνὰ νὰ τὸ καθαρίζουμε, τότε καὶ πάλι θὰ φράξει καὶ πάλι θὰ διψάσουμε καὶ θὰ χαθοῦμε. Μάλιστα, ὁ τεράστιος βράχος ἴσως ἀφήσει καὶ ἐλάχιστα, μικρούτσικα, ἀνοίγματα γιὰ νὰ ἀκοῦμε τὸ νερό, ἐνὼ οἱ πετροῦλες ὑπάρχει κίνδυνος νὰ τὸ φράξουν ἐρμητικὰ καὶ νὰ μὴν ἀκοῦμε τὸ νερὸ καὶ νὰ ξεχάσουμε τὴν ὕπαρξη τοῦ πηγαδιοῦ.

Θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι οἱ μεγάλες ἁμαρτίες μοιάζουν μὲ τὸν τεράστιο βράχο καὶ οἱ μικρὲς ἁμαρτίες μοιάζουν μὲ τὶς πετροῦλες, ὅμως ἐμεῖς ἂς σταθοῦμε στὸ ἀποτέλεσμα. Κλείνει τὸ πηγάδι καὶ ἀπὸ τὸν βράχο καὶ ἀπὸ τὶς πετροῦλες. Ἔτσι καὶ οἱ ἁμαρτίες, μεγάλες ἢ μικρές, μᾶς κρατοῦν στὴν ἄρνηση τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν πτώση. Μᾶς χωρίζουν ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια, τὴν Ζωή, τὴν Ἀγάπη, τὸν Θεό μας. Χρειάζεται καὶ ἐπιβάλλεται ἀγώνας ἐπιστροφῆς.

Ἡ Ἐκκλησία λοιπόν, τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ε΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, μᾶς καλεῖ νὰ τιμήσουμε τὴν μνήμη μιᾶς γυναίκας, ὑποδείγματος μετανοίας γιὰ ὅλους μας, τῆς Ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, ὥστε μὲ μεγαλύτερη ζέση νὰ ἀφιερωθοῦμε στὴν μετάνοια καὶ μεταμορφωμένοι νὰ κατανοήσουμε καὶ νὰ ὑποδεχθοῦμε καὶ νὰ βιώσουμε τὰ Θεῖα Πάθη καὶ τὴν ἐκ νεκρῶν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας καὶ Θεοῦ μας.

Ἂς διδαχθοῦμε ἀπὸ τὴν Ὁσία Μαρία τὴν Αἰγυπτία κι ἂς ἀλλάξουμε! Μετάνοια χρειαζόμαστε καὶ φιλανθρωπία καὶ φιλευσπλαχνία καὶ τότε μεταμορφωμένοι θὰ γίνουμε ὅλοι ἕνα καὶ ὡς ἕνα θὰ πορευθοῦμε καὶ θὰ δεῖ ὁ Θεὸς τὸν κόπο μας καὶ τὴν διακονία μας καὶ μὲ μεσίτρια τὴν Ὁσία Μαρία τὴν Αἰγυπτία θὰ μᾶς δεχθεῖ κι ἐμᾶς στὴν Δόξα Του!

π. Ἐφραὶμ Ντέτσικας

Ἐφημέριος ἐνορίας Περιβλέπτου

πόλεως Ἰωαννίνων

ΠΗΓΗ