Κήρυγμα Κυριακής Απ. Επιστολών Δ’ Νηστειών (26- 03-2023)

«Επεί κατ’ ουδενός είχε μείζονα ομόσαι, ώμοσε καθ’ εαυτού».

Αγαπητοί μου αδελφοί, το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα, σήμερα τέταρτη Κυριακή των Νηστειών, αναφέρεται εις τα περί του όρκου. Νομίζω ότι θα πρέπει να πούμε μερικές αλήθειες γύρω από αυτό το θέμα που τόσο χρησιμοποιείται στην ζωή των ανθρώπων και ιδιαίτερα των Χριστιανών. Γνωρίζουμε ότι ο Χριστός μας δεν επιτρέπει τον όρκο «εγώ δε λέγω υμίν μη ομόσαι όλως μητε εν τω ουρανώ, ότι θρόνος εστί του Θεού μήτε εν τη γη, ότι υποπόδιον εστί των ποδών αυτού».

Όμως σήμερα ακούσαμε στον ιερό Απόστολο ότι ο ίδιος ο Θεός ορκίστηκε ενώπιον Αβραάμ λέγοντάς του «η μην ευλογών ευλογήσω σε και πληθύνων πληθυνώ σε». Και μάλιστα ορκίστηκε στον ίδιο του τον Εαυτό, αφού μεγαλύτερος Αυτού δεν υπάρχει. Ο Θεός πολλές και μεγάλες υποσχέσεις δίδει εις τους ανθρώπους, ιδιαίτερα κατά την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης αυτές τις υποσχέσεις – επαγγελίες, τις συνόδευε μεθ’ όρκου διότι το θεωρούσε αναγκαίον προκειμένου να πεισθούν οι άνθρωποι της εποχής ευρισκόμενοι στα πρώτα βήματα της δικής Του παρουσίας.

Αυτό συνέβη με τον γενάρχη Αβραάμ προκειμένου να πεισθεί και να φύγει από το ειδωλολατρικό του περιβάλλον, και να αναδειχθεί αρχηγός του περιούσιου λαού. Ιδιαίτερα αυτός ο όρκος εκ μέρους του Θεού επαναλαμβάνεται κατά την δοκιμασία που υπέβαλε, να θυσιάσει τον υιό του τον Ισαάκ, και έτσι επικυρώνει την υποσχεσίν του με όρκον.

Αυτό όμως δεν είναι το ίδιο με τους όρκους των ανθρώπων. Οι άνθρωποι ορκίζονται, χρησιμοποιούν δηλαδή τον Θεόν που είναι ανώτερος πάντων, προκειμένου να τον χρησιμοποιήσουν ως βεβαιωτικόν του λόγου τους. Και το τραγικότερο όλων, είναι ότι εμείς οι άνθρωποι ορκιζόμεθα τις περισσότερες φορές για πράγματα και ζητήματα εφήμερα και φθαρτά, πολλές φορές και ψευδώς. Εκεί, μέσα στα δικαστήρια, βλασφημείται το όνομα του Θεού, προκειμένου να αποδειχθεί το αυτονόητον που είναι η αλήθεια, με την ψευδορκία. Φοβερή αμαρτία, αδελφοί, η ψευδορκία. Χρησιμοποιείται το όνομα του Θεού για να αδικηθούν και να καταστραφούν άνθρωποι και υπολήψεις.

Μία από τις δέκα εντολές, η ένατη, αναφέρει: «ου ψευδομαρτηρήσεις μαρτυρίαν ψευδήν», καθώς επίσης, «ου λήψει το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω». Θα πρέπει να αναφέρουμε ότι δυστυχώς, με βάση τον νόμο της πολιτείας, είμεθα υποχρεωμένοι να δώσουμε όρκο προκειμένου να αποδειχθεί η αλήθεια της μαρτυρία μας. Όμως ας είναι λόγος και ομολογία της αλήθειας!

Ο όρκος σαν χρησιμοποίηση του ονόματος του Θεού προκειμένου να πείσουμε τους ανθρώπους περί της βεβαιότητος των λόγων μας, περί της αληθείας, δεν επιτρέπεται. Όμως μπορούμε να ομολογήσουμε και να βεβαιώσουμε περί της αληθείας με την τιμή μας, και την Χριστιανική συνείδηση.

Υπάρχει ο κίνδυνος να κληθούμε να μαρτυρήσουμε εις το δικαστήριον και να νομίσουμε ότι κατέχουμε την αλήθεια και άθελα μας να ορκιστούμε ψευδώς. Τότε γινώμεθα επίορκοι όπου ο παντογνώστης Θεός γνωρίζει. Αυτό θα είναι εις βάρος μας. Πολύ περισσότερο όταν εν επιγνώσει ορκιζόμεθα ψευδώς προκειμένου να ικανοποιήσουμε έναν φίλο, έναν γνωστό ή και τον ίδιο μας τον εαυτό.

Αυτό είναι φοβερό διότι επισείουμε την οργή του Θεού εναντίον μας. Αδελφοί έστω το «ναι ναι και το ου ου!» μας λέγει ο Χριστός μας. Η αλήθεια και η τιμιότητα είναι η ταυτότης του Χριστιανού. Αμήν!

ΠΗΓΗ