ΜΗΝΥΜΑ

ΓΙΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΚΩΝ, ΕΟΡΤΩΝ ΚΑΙ ΑΓΙΩΝ ΔΕΙΤΕ ΤΙΣ ΕΤΙΚΕΤΕΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2014

Ε´ Κυριακὴ τοῦ Λουκᾶ (Λουκ. ιϚ΄19-31)
(4η Νοεμβρίου 2012)

 Λόγος εἰς τὴν Παραβολὴν τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ πτωχοῦ Λαζάρου
«Νῦν δὲ (Λάζαρος) ὧδε παρακαλεῖται, σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι»

 Εἶναι ἀλήθεια ὅτι πολλοὶ ἄνθρωποι προσκολλημένοι στὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ καὶ τὶς ἐπίγειες ἀπολαύσεις δὲν πιστεύουν στὴ ζωὴ μετὰ θάνατον. «Ἐδῶ εἶναι ἡ κόλαση, ἐδῶ κι ὁ παράδεισος», φωνάζουν σαρκαστικά, κλείνοντας τὸν ὁρίζοντα τῆς ψυχῆς τους σὲ μιὰ ἐγκόσμια προοπτική. «Ἂς περάσουμε καλὰ σ’ αὐτὴν ἐδῶ τὴ ζωή, καί μετά... βλέπουμε» λένε ἐπιπόλαια. Πόσο ἀδικοῦν τὸν ἑαυτό τους...!

Ὡστόσο τὸ σημερινὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο μᾶς καλεῖ νὰ δοῦμε τὴ ζωή μας μέσα ἀπὸ μιὰ ἄλλη προοπτική. Τὴν προοπτικὴ τῆς αἰωνιότητος. Ἡ παραβολὴ τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ πτωχοῦ Λαζάρου ποὺ μᾶς παρουσίασε ὁ Κύριος, μᾶς δίνει τὴν ἀφορμὴ νὰ ὑπογραμμίσουμε δύο σημεῖα: Πρῶτον, ὅτι ὑπάρχει κόλαση καὶ παράδεισος, καὶ δεύτερον, ὅτι τὸ ποῦ θὰ ὁδηγηθεῖ κάθε ἄνθρωπος ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ἐπίγεια πορεία του.

***

1. ΚΟΛΑΣΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς χρησιμοποιῶντας αὐτὴν τὴν πρωτότυπη καὶ πολὺ διδακτικὴ Παραβολὴ μᾶς ἀποκάλυψε σαφῶς ὅτι ὑπάρχει ζωὴ μετὰ θάνατον. Ὑπάρχει καὶ Παράδεισος καὶ Κόλαση. Διότι καὶ ὁ πλούσιος καὶ ὁ πτωχὸς Λάζαρος κάποτε πέθαναν. Καὶ ὁ μὲν πλούσιος κατέληξε στὸν ᾍδη, ὅπου ὑπέφερε τοὺς πόνους καὶ τὶς ὀδύνες τῆς κολάσεως, ἐνῷ ὁ πτωχὸς Λάζαρος μεταφέρθηκε ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Ἀβραάμ, γιὰ νὰ ἀπολαμβάνει ἐκεῖ τὴν αἰώνια μακαριότητα τοῦ παραδείσου.

Ὁ Λάζαρος «παρακαλεῖται» καὶ ὁ πλούσιος «ὀδυνᾶται». Ὁ ἕνας ἀπολαμβάνει παρηγορία καὶ ἀνακούφιση, ἀνέκφραστη χαρὰ καὶ εὐφροσύνη. Ὁ ἄλλος δοκιμάζει ἀφόρητη θλίψη καὶ ὀδύνη, τρόμο καὶ φρίκη. Αὐτὲς οἱ δύο ἀντιθετικὲς καταστάσεις ἀντικατοπτρίζουν τὴν πραγματικότητα τῆς μετὰ θάνατον ζωῆς.

Παράδεισος καὶ κόλαση, λοιπόν. Ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος εἶναι ἡ κόλαση, τόπος ὀδύνης ψυχικῆς καὶ μαρτυρίου αἰωνίου. Αὐτὴ εἶναι ἡ «γέεννα», «τὸ πῦρ τὸ ἄσβεστον, ὅπου ὁ σκώληξ οὐ τελευτᾷ καὶ τὸ πῦρ οὐ σβέννυται» (Μάρκ. θ΄ 43-44). Μέσα σ’ αὐτὸ τὸ «ἄσβεστο πῦρ» βρισκόταν ὁ πλούσιος καὶ ζητοῦσε ἔστω μία σταγόνα νεράκι, γιὰ νὰ δροσίσει τὴ γλῶσσα του, ἀλλὰ οὔτε αὐτὸ δὲν μποροῦσε νὰ βρεῖ. Μέσα σ’ αὐτὴν τὴν κατάσταση τῆς ἀφόρητης ὀδύνης ὁ ἀμετανόητος ἁμαρτωλὸς βασανίζεται αἰωνίως ἀπὸ τὴν ἔνοχη συνείδησή του, ἡ ὁποία τὸν πλημμυρίζει μὲ τύψεις γιὰ τὶς ἁμαρτίες του. Παράλληλα ὑποφέρει κι ἀπὸ τὰ πάθη του ποὺ μένουν ἀνικανοποίητα, ἐπιτείνοντας τὰ αἰώνια βάσανά του.

Ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος εἶναι ὁ παράδεισος, δηλαδὴ ἡ αἰώνια ζωὴ μέσα στὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, τοῦ Ὁποίου οἱ δίκαιοι «ὄψονται τὸ πρόσωπον» (Ἀποκ. κβ΄ 4). Ἐκεῖ δηλαδὴ ὅπου θὰ βλέπουν τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ γεμᾶτο δόξα καὶ λαμπρότητα καὶ ἡ δόξα αὐτὴ θὰ ἀντικατοπτρίζεται στοὺς ἴδιους, ὥστε νὰ λάμπουν «ὡς ὁ ἥλιος» (Ματθ. ιγ΄ 43). Στὸν παράδεισο οἱ δίκαιοι θὰ ζοῦν συντροφιὰ μὲ τοὺς ἀγγέλους καὶ τοὺς ἁγίους καὶ αὐτὸ θὰ τοὺς χαρίζει ἀνάπαυση, χαρὰ καὶ εὐτυχία. Αὐτὸ δηλώνει ἡ ἔκφραση «εἰς τοὺς κόλπους Ἀβραάμ». Μέσα στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Ἀβραάμ, ποὺ ἦταν φίλος τοῦ Θεοῦ, πατέρας ὅλων τῶν πιστῶν στὸν Θεὸ ἀνθρώπων, ὑπάρχει ἡ ἀπέραντη εὐτυχία καὶ μακαριότητα.

2. ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΕΠΙΛΟΓΗΣ

Πῶς ὅμως καθορίζεται ἡ κατάσταση στὴν ὁποία θὰ βρεθοῦμε μετὰ θάνατον; Τί εἶναι ἐκεῖνο ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσει εἴτε στὴν αἰώνια κόλαση εἴτε στὴν αἰώνια εὐτυχία; Εἶναι ὁ τρόπος τῆς ζωῆς μας στὸν κόσμο αὐτό. Ἂν ζοῦμε μιὰ ζωὴ ἀτομιστικὴ καὶ ὑλιστικὴ ἀδιαφορῶντας γιὰ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, καὶ δὲν μετανοοῦμε, τότε στὴν ἄλλη ζωὴ θὰ ἔχουμε τὴν ἴδια τύχη μὲ τὸν πλούσιο τῆς Παραβολῆς. Ἂν ὅμως ἀγωνιζόμαστε νὰ ζοῦμε ὅπως θέλει ὁ Θεός, ζητοῦμε ταπεινὰ τὸ ἔλεός Του καὶ ὑπομένουμε μὲ πίστη τὶς δοκιμασίες αὐτῆς τῆς ζωῆς, ὅπως ὁ πτωχὸς Λάζαρος, τότε μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ θὰ ἀξιωθοῦμε νὰ ἀπολαύσουμε τὴν αἰώνια χαρὰ καὶ εὐτυχία στοὺς κόλπους τοῦ Ἀβραάμ.

Τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ παροῦσα ζωὴ θὰ κρίνει τὸ αἰώνιο μέλλον μας φαίνεται ξεκάθαρα καὶ ἀπὸ τὴν διδασκαλία τοῦ Κυρίου περὶ τῆς ἡμέρας τῆς Κρίσεως. Ἐκεῖ ὁ δικαιοκρίτης Κύριος θὰ ἀνταμείψει τοὺς «εὐλογημένους τοῦ Πατρὸς» γιὰ τὴν ἀγάπη ποὺ ἔδειχναν ἐνόσῳ ζοῦσαν, ἐνῷ ἀντίθετα θὰ καταδικάσει «εἰς κόλασιν αἰώνιον» αὐτοὺς ποὺ ἔζησαν ἐγωιστικά, ἀδιαφορῶντας γιὰ τὸν συνάνθρωπό τους, καὶ παρέμειναν ἀμετανόητοι. (Ματθ. κε’ 31-46).

Ἄρα λοιπὸν ἀπὸ τὴν ἐπίγεια ζωή μας κρίνεται τὸ αἰώνιο μέλλον μας. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς προειδοποιεῖ αὐστηρά: «Μὴ πλανᾶσθε, Θεὸς οὐ μυκτηρίζεται· ὃ γὰρ ἐὰν σπείρῃ ἄνθρωπος, τοῦτο καὶ θερίσει» (Γαλ. ς΄ 7). Κανένας δὲν μπορεῖ νὰ ἐξαπατήσει τὸν Θεὸ κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Ἐκεῖνο ποὺ θὰ σπείρει κάθε ἄνθρωπος, αὐτὸ καὶ θὰ θερίσει. Καὶ συνεχίζει: «Ἄρα οὖν ὡς καιρὸν ἔχομεν, ἐργαζώμεθα τὸ ἀγαθὸν πρὸς πάντας» (στίχ. 10). Συνεπῶς, ὅσο ζοῦμε ἀκόμη καὶ ἔχουμε καιρό, ἂς κάνουμε πρὸς ὅλους τὸ καλό.

***

Ἡ σημερινὴ Παραβολὴ πρέπει νὰ μᾶς συγκλονίσει. Τὸ τραγικὸ κατάντημα τοῦ πλουσίου ἀποτελεῖ ἕνα μήνυμα πρὸς ὅλους ὅσοι ζοῦν ἐπιπόλαια, ἀδιαφορῶντας γιὰ τὸ αἰώνιο μέλλον τους. Εἶναι καιρὸς λοιπὸν νά μετανοήσουμε! Νὰ ἐργαστοῦμε γιὰ τὴν αἰώνια σωτηρία μας. Τώρα! Πρὶν περάσουμε τὰ σύνορα αὐτοῦ τοῦ κόσμου∙ διότι τότε θὰ εἶναι πλέον πολὺ-πολὺ ἀργά...

π. Γ.Κ
ΠΑΤΗΡ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΦΑΝΑΡΙΩΤΗΣ

Ε΄ Λουκά - Φτωχός Λάζαρος-Παράδεισος


Κυριακή 3-11-1985

Εκ του κατά Λούκα Αγίου Ευαγγελίου το ανάγνωσμα πρόσχομεν.

Είπεν ο Κύριος, άνθρωπος τοις ην πλούσιος, και ενεδυδύσετο πορφύραν και βύσσον ευφραινόμενος καθ’ ημέραν λαμπρώς. Πτωχός δε τοις ην ονόματι Λάζαρος....

Ίνα διαμαρτύρεται αυτοίς ίνα μη και αυτοί ελθούσιν εις τον τόπον τούτο της βασάνου. Όπως αγαπητοί ο διάβολος είπε το πρώτο ψέμα και μεγαλύτερο ψέμα του κόσμου των αιώνων εις τον παράδεισον έτσι και σήμερα, τότε δια του φιδιού του όφεως, έτσι και σήμερα δια των οργάνων του λέει το δεύτερο και μεγάλο ψέμα.

Το πρώτο ψέμα όπως ήτανε ξέρετε ότι οι άνθρωποι αν παρακούσουν τον Θεό και στηριχτούν στις δυνάμεις τους, στο μυαλό τους, στα χέρια τους στα πόδια τους ξέρω εγώ, στις ικανότητες τους θα γίνουν Θεοί. Και ότι ο Θεός ζηλεύοντας τους δεν τους αφήνει με την εντολή που τους έδωσε. Βέβαια κάθε άλλο παρά έτσι έχουν τα πράγματα, οι άνθρωποι δοκίμασαν και κάθε άλλο παρά Θεοί έγιναν.

Το δεύτερο μεγάλο ψέμα το οποίον λέγεται τώρα είναι ότι οι άνθρωποι θα πάνε στην ανυπαρξία Μιλάει για την ανυπαρξία. Τότε μίλαγε για Θεότητα των ανθρώπων με τις δυνάμεις τους. Τώρα λέει ο άνθρωπος ας κάμει ότι θέλει, ας φάει ας σκοτώσει ας πιει ας διαφθείρει ας κλέψει ας ευεργετήσει ας κάνει ότι θέλει, όταν πεθάνει θα γίνει ατμός, θα γίνει τίποτα, θα επανέλθει στο μηδέν. Και μόνον ορισμένοι αιρετικοί, γιατί αυτά τα ψέματα που διαδίδει ο διάβολος δια μέσου όχι φιδιών, αλλά αιρετικών, οι οποίοι είναι χειρότεροι απ’ τα φίδια, όλων των αιρετικών, από του Καζαντζάκη μέχρι και των χιλιαστών που κυκλοφορούν σήμερα. Όποιος διάβασε βέβαια Καζαντζάκη θα δει ότι αυτό είναι το πνεύμα των βιβλίων του, ότι φεύγεις και δεν υπάρχει τίποτα. Το διαδίδει λοιπόν δια μέσου αυτών. Και το ακούμε και το βλέπουμε στον δρόμο, και υπάρχουν και τα βιβλία που το λένε όρθια μπροστά μας εκεί στις γωνίες. Καλό είναι λοιπόν να προσέξουμε λίγο αυτό το πράγμα και να πούμε δυο λόγια πάνω σ’ αυτό διότι δυστυχώς μπορεί να μην πιστεύουνε πολλοί χριστιανοί των αιρετικών και των χιλιαστών όσα λένε και όσες χαζομάρες και ηλιθιότητες λέγουν εκείνοι, όμως αυτό τ’ χουμε οι περισσότεροι πιστέψει έστω και αν δεν το λέμε με λόγια. Κατά βάθος αυτό πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος χάνεται. Και ακούς ένα άλλο χριστιανό τώρα, κατά πάντα Ορθόδοξο, και λέει «έχασα εγώ τον άνθρωπό μου» Μα πώς έχασες τον άνθρωπο σου; Κλειδί έιναι να τον χάσεις; ή έιναι νερό να εξατμιστεί. Ο άνθρωπος σου ζει, και θα πας, θα πάμε όλοι θέλουμε ή δεν θέλουμε να βρούμε τον άνθρωπο μας. Μη λέμε τέτοιες φράσεις που κατά βάθος εκφράζουνε ότι μέσα μας έχει μπει αυτό το δηλητήριο.

Η παραβολή που ακούσαμε σήμερα αγαπητοί μιλάει ακριβώς για πολλά θέματα λέει, ξεκαθαρίζει πολλά πράγματα και λέει ότι αυτό το μεγάλο δεύτερο ψέμα του σατανά δεν πρέπει να περάσει. Τόσο ισχυρή είναι αυτή η παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου, ώστε οι χιλιαστές δεν μπορούν να την διαστρεβλώσουν. Ενώ πολλά μπορούν να διαστρεβλώσουν με την σατανική του μηχανορραφία κλπ, σ’ αυτό το κομμάτι, την παραβολή του Ευαγγελίου δεν μπορούν. Μου έτυχε εμένα προσωπικά να το συζητήσω και δεν μπόρεσαν να το διαστρεβλώσουν. Ξέρετε τι κάνουν επειδή δεν μπορούν να διαστρεβλώσουν ούτε με κανένα τρόπο αυτήν την παραβολή; Ότι ήθελαν να κάνουν και όταν αναστήθηκε ο Λάζαρος. Ο Λάζαρος είχε πεθάνει τέσσερις μέρες, βρωμούσε, το ήξεραν οι Ιουδαίοι, και όταν αναστήθηκε και δεν μπορούσαν να πείσουν κανένα ότι δεν ήταν πεθαμένος γιατί το ξέρανε όλοι και βρωμούσε, τι ήθελαν; Εβουλεύοντο λέει ίνα και τον Λάζαρο αποκτήνουσιν. Να τον ξανασκοτώσουνε για να μην μαρτυρήσει. Έτσι και εδώ ξέρετε τι μου απήντησαν; Και το λένε. Αυτή τη παραβολή επειδή δεν μπορούν να την διαστρεβλώσουν προσπαθούν να την πετάξουν απ’ το Ευαγγέλιο. Και μου είπαν καθαρά ότι νεωτέρα εσείς προσθέσατε αυτήν την παραβολή μέσα στο Ευαγγέλιο. Ηλίθια πράγματα διότι οι κριτικές εκδόσεις του Ευαγγελίου και ο εξονυχιστικός έλεγχος που έχει γίνει στο Ευαγγέλιο από τα πρώτα χρόνια, δείχνει ότι δεν έχει προστεθεί τίποτα. Όχι από Ορθόδοξους αλλά και από άθεους οι οποίοι προσπάθησαν να το κουτσουρέψουν και δεν μπόρεσαν. Με αυτές τις ηλιθιότητες προσπαθούν να αποφύγουν εκείνο που δεν μπορούν να διαστρεβλώσουν. Διαβάστε την αν θέλετε να δείτε πόσο καθαρά και ξάστερα σταράτα τα λέει που δεν παίρνει αλλοίωση. Θα παρουσιάσω τρεις φράσεις μόνο διότι δεν με παίρνει ο χρόνος και εσείς μπορείτε με την χάρη και με το μυαλό που έχετε να διαβάσετε και να δείτε περισσότερα.

Η πρώτη φράση είναι η εξής :
«Εν τω άδη επάρας τους οφθαλμούς υπάρχων εν βασάνοις» Προσέξετε την λέξη υπάρχων. Εν βασάνοις στην κόλαση. Άρα υπάρχει η κόλαση. Πώς έρχονται αυτοί οι Σπουδασταί των Γραφών και οι άλλοι και λένε δεν υπάρχει τίποτα και ο άνθρωπος πεθαίνει και υπάγει στο μηδέν και δεν υπάρχει πέραν του τάφου τίποτα. Εάν πιστεύεις στο Ευαγγέλιο και το διαβάζεις είναι καθαρά, υπάρχω σημαίνει ύπαρξη. Υπαρξιακά υπάρχει. Και το δεύτερο που βγαίνει από δω λέει το υπάρχων εν βασάνοις. Για προσέξτε το. Δεν λέει υποφέρων εν βάσανα. Που σημαίνει ότι τα βάσανα της κολάσεως δεν είναι εξωτερικά. Δεν είναι αυτά που οι Παπικοί με τον Δ..... και τους άλλους μας είπαν για καζάνια για τσιμπίδες για γλώσσες που τραβιόνται και τέτοια, τα οποία όλα είναι εξωτερικά πράγματα. Και αν ήτανε έτσι θα έλεγε υποφέρει βάσανα. Δεν λέει υποφέρει τίποτα απ’ έξω αλλά υπαρξιακά βασανίζεται. Η ύπαρξη του τον βασανίζει. Ο ίδιος υπαρξιακά είναι ένα βάσανο. Αυτή είναι η κόλαση των κολασμένων. Ότι από μόνοι τους. Και από κάπου αλλού μπορούμε να το δούμε, όχι καθαρά αλλά φαίνεται. Η λέξη είναι καθαρή. Δεν παίρνει διαστρέβλωση. Υπάρχων εν βασάνοις δεν παίρνει συζήτηση. Αλλά και από ένα άλλο σημείο. Ότι δεν ζητάει από τον Αβραάμ να τον βγάλει από κείνο το μέρος, να γλιτώσει ο άνθρωπος, να τον παρακαλέσει. Γιατί; Γιατί ξέρει ότι όπου και αν πάει η κόλαση θα πάει μαζί του. Η κόλαση δεν είναι το μέρος. Δεν είναι τοπική η κόλαση. Κολασμένοι και Παραδεισιακοί σε μία κατάσταση ας πούμε. Θα βλέπονται. Από μακριά θα βλέπονται. Δεν είναι η αλλαγή του τόπου που μας γλιτώνει απ’ την κόλαση. Γι’ αυτό και αμαρτάνουν όσοι λένε δεν είναι κακούργος ο Θεός και δεν θα πάει τους ανθρώπους στην κόλαση. Δεν θα τους πήγαινε όσο και αν τον πικραίνουμε. Αλλά η κόλαση είναι μές τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος, δημιουργεί τον εαυτόν του κόλαση και ο Θεός δεν μπορεί να επέμβει. Πως είναι δυνατόν να τον βγάλει από τον εαυτόν του αφού του έχει δώσει την ελευθερία; Η κόλαση είναι μέσα, ο ίδιος ο άνθρωπος, ένα παράδειγμα θα μας το ξεκαθαρίσει αυτό το πράγμα. Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις δηλαδή, για ότι και αν κάνουμε θα μας σώσει ο Θεός. Να μας σώσει απ’ τον εαυτόν μας; Δεν το κάνει γιατί μας έχει δώσει την ελευθερία. Πάρτε το παράδειγμα του τοξικομανούς, του ναρκομανούς, αυτού που δεν έχει την δόση του, το ναρκωτικό του. Μα στην φυλακή τον βάλετε, μα σε μπουντρούμι τον βάλετε, μα στο πανηγύρι τον πάτε που όλοι διασκεδάζουν αυτός βασανίζεται όσο δεν έχει την δόση του. Μα πάλε το ίδιο υποφέρει όπου και αν τον μεταφέρουμε, όπου και αν τον πάμε, τον ναρκομανή. Γιατί; Γιατί η κόλαση, τα βάσανα του είναι μέσα του, και θέλει την δόση για να ηρεμήσει κάπως αυτήν την κατάσταση. Έτσι και ο αμετανόητος αμαρτωλός αγαπητοί. Την κόλαση μας την έχουμε μέσα μας. Την έχει μέσα του την κόλαση του ο αμετανόητος αμαρτωλός. Και η δόση που θα τον καταπραΰνει είναι η αμαρτία. Κολασμένα έχει φτιάξει τον εαυτόν του από δω και ευχαριστείται στα αμαρτωλά, στα της κολάσεως, στις ακολασίες, στις διαφθορές, στο να κλέβει στο να αρπάζει στο να πίνει το αίμα των άλλων στο να πηγαίνει στην Ελβετία δεν ξέρω εγώ το αίμα του λαού και τον ευχαριστούν αυτά, έχει ζήσει έτσι. Όταν λοιπόν περάσει από εκεί όπως πολλοί λένε εγώ θα πάω στην κόλαση να τα μπουζούκια να οι μάγκες κλπ, θα πάμε στην κόλαση, θα πάει στην κόλαση αλλά δεν θα είναι τα μπουζούκια εκεί. Το θέμα είναι ότι ο κολασμένος εδώ ανακουφίζεται κάνοντας την αμαρτία του. Όταν θα πάμε από κεί όμως θα υπάρχει η κόλαση η συνήθεια, όμως δεν θα υπάρχει η αμαρτία να την κάνει, δεν θα έχει την δόση του της αμαρτίας και αυτό είναι η καθ’ αυτού κόλαση. Γι’ αυτό λένε είναι υπαρξιακή η κόλαση. Είναι από μέσα στον κάθε άνθρωπο. Τα εξωτερικά είναι μηδέν, οι διάβολοι και όλα τ’ άλλα. Μέσα είναι η κόλαση. Γι’ αυτό και δεν ζητάει να τον πάει αλλού. Για προσέξτε το.

Ένα άλλο σημείο που και αυτό αποστομώνει και είναι καθαρό. τι λέει; Απέθανε ο Λάζαρος λέει και εγένετο απενεχθύναι υπό των αγγέλων εις τους κόλπους του Αβραάμ.
Τι θέλει να πει αυτό;
Θα πει ότι οι Παραδεισιακοί άνθρωποι δεν πάνε μόνοι τους στον Παράδεισό.
Δεν τολμούν να σκεφτούν για Παράδεισο. Όποιος είναι πραγματικά σωστός, σωσμένος άνθρωπος δεν σκέφτεται πραγματικά ότι κάνει για τον Παράδεισο. Τον εαυτό του τον προορίζει για την κόλαση, λόγω και ταπεινοφροσύνης, οι Παραδεισιακοί άνθρωποι, ο Λάζαρος δεν πήγαινε για τον Παράδεισο. Αν τον άφηναν δεν θα ήξερε που να πάει. Αλλά τον πήραν οι άγγελοι λόγω ταπεινοφροσύνης, των πραγματικών Παραδεισιακών ανθρώπων που καταλαβαίνουν τα χάλια μας σαν άνθρωποι και ξέρουν την χάρη του Κυρίου, αλλά και λόγω των τελωνείων. Αυτά που λένε τα τελώνια, τα δαιμόνια τα οποία περιμένουν την ψυχή να βγει, υπάρχουνε γιατί τα λέει το Ευαγγέλιο, τα είδαν και οι άγιοι στα οράματά τους και τα διαβάζουμε να τα λέει και το Ευαγγέλιο. Θα τον πάρουν οι άγγελοι διότι θα είναι γεμάτος διαβόλους γύρω του. Και δεν θα μπορεί να περάσει. Οι διάβολοι δεν αφήνουν κανένα να πάει από μόνος του στον Παράδεισο. Ώστε οι Παραδεισιακοί άνθρωποι, όσοι από μας καταξιωθούν, θα μας πάνε οι άγγελοι, αλλιώτικα δεν γίνεται. Αντίθετα όμως, για προσέξτε, οι κολασμένοι πάνε μόνοι τους στην κόλαση. Εθελοντές στην κόλαση οι κολασμένοι. Να πάνε να βρουν εκεί είπαμε τα μπουζούκια και τέτοια, αλλά δεν θα βρουν τίποτα, δεν θα βρούμε τίποτα αν περιμένουμε να τα βρούμε εκεί. Που το διαπιστώνω αυτό. Πάλι μέσα από την παραβολή. Η παραβολή είναι δυναμίτης, καταλάβατε; Γι’ αυτό και οι αιρετικοί προσπαθούν να την βγάλουνε, να την κόψουν από το Ευαγγέλιο, να την πετάξουν, δεν μπορούν να την παρερμηνεύσουν.

Λέει: το τρίτο γιατί δεν έχω χρόνο και τελειώνω.
«Ίνα μή και αυτοί έλθουσιν στον τόπο τούτο της βασάνου»
Βλέπει ο κολασμένος ότι υποφέρει, ότι δεν είναι δυνατόν ούτε βρεγμένος δάκτυλος να του καταψύξει την γλώσσα. Και ξέρετε αυτά είναι μέσα του όλα. Αν κατάφερνε να σωθούν οι αδελφοί του, κάτι θα αλάφρωνε μέσα του. Η κόλαση που τον βασανίζει δεν θα ήτανε ενισχυμένη και από την καταστροφή των αδελφών του, και γι’ αυτό ζητάει να μην πάνε εκεί, να κάνει και τώρα έστω μια καλή πράξη να ανακουφιστεί γιατί μέσα του είναι όλα του τα βάσανα. Και παρακαλεί λέει να πάει ο Λάζαρος να διαμαρτυρηθεί σ’ αυτούς, πράγμα που ήταν αδύνατο όπως είδαμε του είπε βέβαια τι έπρεπε να κάνει, γιατί όμως; Για να μην έλθουσιν εις τον τόπον τούτο της βασάνου. Ξέρετε τι θα πει το έλθωσι; Ότι θα έρθουν μόνοι τους Ούτε ο Θεός θα τους στείλει ούτε ο διάβολος θα τους στείλει στην κόλαση. Θα έρθουνε μόνοι τους. Αυτός μέσα από την κόλαση είχε πείρα και ήξερε τι έλεγε. Ότι δεν τους πάει κανείς στην κόλαση τους κολασμένους παρά έρχονται μόνοι τους. Η λέξη έλθωσι είναι καθαρή. Εθελοντές οι κολασμένοι πηγαίνουν στην κόλαση. Χωρίς εμπόδια. Πού να τα βρουν τα εμπόδια. Βασίζουν προς τα κει που νομίζουν ότι θα βρουν ότι βρουν. Οι διάβολοι έχουν κάθε λόγο, όχι να τους εμποδίσουνε, αλλά και να τους βοηθήσουνε να πάνε προς τα εκεί. Γι’ αυτό ενώ οι Παραδεισιακοί πάνε υπό των αγγέλων, αυτό λέει η παραβολή, οι κολασμένοι πάνε εθελοντές στην κόλαση, πάμε εθελοντές στην κόλαση.

Τελειώνω με ένα παράδειγμα απ’ το γεροντικό. Όσοι διαβάζουν το γεροντικό, και όσοι δεν το διαβάζουν σας συνιστώ να το διαβάσετε. Συστήνω να πάρετε το μεταφρασμένο που δεν κουράζει, του Ρηγόπουλου ένα μαύρο. Εκεί λοιπόν διαβάζουμε ότι κάποιος μοναχός ο οποίος ήτανε πολύ πρόθυμος στην προσευχή, στους μακριούς σταυρούς, στις ακολουθίες, στις αγρυπνίες, μήπως υπάρχουν και από μας που είναι πολύ πρόθυμοι σ’ αυτά τα πράγματα;, αλλά αμελής σε όλα τα άλλα. Και κουτσομπόλευε και έτρωγε και δεν νήστευε και κατέκρινε και σε όλα τ’ άλλα αμελής και μόνο στην προσευχή θερμότατος. Και σε ένα από τους ασκητές θέλοντας να τον πειράξει ο διάβολος κάποτε του είπε το εξής:
Τι περίεργοι που είστε εσείς οι Χριστιανοί λέει. Να, ο τάδε μοναχός, και του είπε το όνομα, ενώ με έχει κάτω από την μασχάλη του και προσπαθεί να μην του φύγω, και προσπαθεί με χίλια δω για να με κρατήσει, ύστερα κάθεται με τις ώρες και λέει: «μή εισενέγκεις ημάς εις πειρασμόν» Ενώ τον κρατάει μόνος του μέσα του τον πειρασμό λέει. Έτσι είσαστε λέει.

Ο άνθρωπος αγαπητοί θα κολαστεί, θα κολαστούμε, όχι διότι αμαρτάνει. Άλλωστε αν ήταν δυνατόν όποιος αμαρτάνει και να κολάζεται, δεν θα υπήρχε άνθρωπος για τον Παράδεισο. Διότι ουδείς αναμάρτητος, κάνει μέρα μία ο βίος αυτού επί της γης. Το επαναλαμβάνω. Θα πάμε όσοι πάμε στην κόλαση όχι επειδή αμαρτάνουμε, αλλά γιατί δεν μετανοούμε. Και δεν μετανοούμε, δεν μετανοούν οι κολασμένοι διότι εθελοντικά αμαρτάνουν. Εκείνος που αμαρτάνει από συναρπαγή, αυτός που αμαρτάνει από ανθρώπινη αδυναμία από πίεση, από πείνα ή να κλέβει κάτι να φαν τα παιδιά του υπήρχε η κακή ώρα και έπεσε στην ακολασία και σκοτίστηκε το μυαλό του κλπ, αυτός που αμαρτάνει χωρίς να το θέλει ή από πλάνη (έχουμε αγίους που είχαν πλάνη και έλεγαν πλανεμένα πράγματα, δεν έγιναν όμως αιρετικοί) διότι αυτό που επαναλαμβάνω από ανθρώπινη αδυναμία και από πλάνη αμαρτάνει, ο Θεός δεν αφήνει. Μόλις περάσει η αμαρτία συνέρχεται και λέει: «τι έκανα εγώ;» Και μετανοεί αμέσως. Αυτός δεν πάει στην κόλαση. Στην κόλαση πάνε οι εθελοντές αμαρτάνοντας. Αυτοί που με την θέληση μας αμαρτάνουμε και λέμε αυτό εγώ δεν το θεωρώ αμαρτία. Εκείνο εγώ δεν το θεωρώ αμαρτία. Και γίνομαι εγώ ο υπέρ την εκκλησία και υπέρ τους αποστόλους και υπέρ τας Συνόδων και κανονίζω εγώ το τι είναι και το τι δεν είναι αμαρτία μες την εκκλησία, και όχι η εκκλησία με την 2000 χρόνια πείρα της στον φωτισμό του αγίου πνεύματος και τα μεγάλα δυνατά μυαλά των αγίων της των Ιεραρχών και των λοιπών. Αν λοιπόν κάθε ένα που εγώ δεν το θεωρώ αμαρτία το κάνω, εθελοντικά αμαρτάνω. Και επειδή εθελοντικώς αμαρτάνω δεν πρόκειται να μετανοήσω.

Ας ακούσουμε λοιπόν αγαπητοί, αυτό που δεν άκουσαν τα αδέλφια του. Διότι δεν ήταν δυνατό ο Λάζαρος να πάει να το ακούσουν. Τα αδέλφια του δεν μπόρεσαν να το ακούσουν. Εμείς όμως το ακούμε σήμερα. Και μας διαμαρτύρεται από κει από τα βάθη της κολάσεως, και μας λέει τι πρέπει να κάνουμε, και ο Αβραάμ συμπληρώνει, του Μωϋσέως, τους προφήτες κλπ, τον λόγο του Θεού, για να μην πάμε και εμείς εις τον τόπον εκείνο της βασάνου. Είναι βάσανο η κόλαση και δεν το λέει σε μια μόνο μεριά το Ευαγγέλιο. Το λέει και στην αρχή, το λέει και στο τέλος και λέει οδυνόμεν την φλογή ταύτη. Μην ξεγελιόμαστε. Και η κόλαση είναι μέσα μας. Αν τους φτιάξουμε τους εαυτούς μας κολασμένους, θα πάμε στην κόλαση. Αν τους φτιάξουμε Παραδεισιακούς θα μείνουμε Παραδεισιακοί. Ας προσέξουμε λοιπόν την φωνή που έρχεται από κει απ’ τα βάθη, του πλουσίου, Ίνα διαμαρτύρετ..........



Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του πατρός Νικολάου Φαναριώτη 03-11-1985.

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

Η ΑΓΙΑ ΣΚΕΠΗ

Γιορτάζουμε κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου την εορτή της αγίας Σκέπης. Και για την γιορτή αυτή συμβαίνει αυτό που λέγει ο άγιος Χρυσόστομος για τις μεγάλες γιορτές της Εκκλησίας μας, ότι πολλοί γιορτάζουν τις μεγάλες γιορτές, ξέρουν το όνομά τους, δεν ξέρουν όμως το βαθύτερο νόημά τους, ούτε το μήνυμα που θέλει να εξαγγείλει η Εκκλησία μας μέσω των εορτών αυτών. Και αυτό γιατί οι περισσότεροι, λέγει ο ιερός πατήρ, έρχονται στην Εκκλησία από συνήθεια και όχι από ευσέβεια. Γι’ αυτό ας ασχοληθούμε σήμερα με την υπόθεση της γιορτής καθώς και για το μήνυμά της προς το λαό του Θεού.

Πως καθιερώθηκε η γιορτή της αγίας Σκέπης.

Στα χρόνια του βασιλέως Λέοντος του Μεγάλου (457-474 μ. Χ.) ζούσε στην Κων/πολη ο όσιος Ανδρέας, ο κατά Χριστόν σαλός. Σαλός είναι ο τρελλός και κατά Χριστόν σαλοί ονομάζονται κάποιοι άγιοι, οι οποίοι κάνανε κάποια περίεργα και παράλογα πράγματα, με απώτερο σκοπό να τους θεωρούν παλαβούς ή παλιανθρώπους και να μη τους τιμούν οι άνθρωποι· και έτσι αυτοί να ζουν εν ταπεινώσει και αφανεία. Μια νύχτα που γινότανε αγρυπνία στο ναό της Παναγίας των Βλαχερνών, ο όσιος Ανδρέας μαζί με τον μαθητή του Επιφάνιο, που έγινε αργότερα πατριάρχης Κων/πόλεως (520-536 μ. Χ.), είδαν την Υπεραγία Θεοτόκο οφαλμοφανώς, όχι σε όραμα, να μπαίνει από την κεντρική πύλη του ναού. Την συνόδευαν οι παρθένοι Ιωάννης ο Πρόδρομος και Ιωάννης ο Θεολόγος και πλήθος αγγέλων. Αφού μπήκε μέσα στο ναό προχώρησε στον σολέα. Εκεί γονάτισε και προσευχήθηκε πολλή ώρα με θερμά δάκρυα υπέρ της σωτηρίας των πιστών, ενώ την βλέπανε μόνο ο Ανδρέας και ο Επιφάνιος. Αφού προσευχήθηκε για πολύ η Θεοτόκος σηκώθηκε και μπήκε μέσα στο ιερό, όπου φυλασσόταν το μαφόριο της δηλαδή το τσεμπέρι της, το πήρε στα χέρια της και βγαίνοντας έξω το άπλωσε πάνω από τους πιστούς, για να δείξει ότι τους σκέπει και τους προστατεύει.

Αυτό είναι το γεγονός το οποίο στάθηκε αφορμή η Εκκλησία μας να καθιερώσει την γιορτή της αγίας Σκέπης δηλαδή τη γιορτή προς τιμή της Παναγίας, η οποία σαν τη φωτοφόρο νεφέλη που σκέπαζε τη μέρα και φώτιζε τη νύχτα τους Ισραηλίτες στην έρημο, σκέπει και προστατεύει το λαό του Θεού και φωτίζει τους πιστούς στο δρόμο για την τελείωση. Πως μας σκεπάζει και πως μας προστατεύει η Παναγία μας; Με τις προσευχές της, με τις παρακλήσεις της και με τα δάκρυά της.

Μα θα μου πείτε, είναι τόσο μεγάλο το γεγονός που η Παναγία μας προσεύχεται για μας, ώστε η Εκκλησία μας να έχει ιδιαίτερη γιορτή γι’ αυτό το γεγονός; Ναι μάλιστα είναι μεγάλο και σπουδαίο και ζωτικής σημασίας. Λέγει κάπου ο ιερός Χρυσόστομος ότι πάντοτε έχουμε την ανάγκη των προσευχών των άλλων όσο και ενάρετοι και ευσεβείς κι αν είμαστε.

Παράδειγμα χαρακτηριστικό γι’ αυτό είναι ο απόστολος Παύλος, αυτός που ανέβηκε μέχρι τρίτου ουρανού κι άκουσε άρρητα ρήματα, αυτός που ονομάσθηκε στόμα Χριστού, αυτός που είχε «νουν Χριστού», αυτός που «αναπλήρωνε τα υστερήματα των θλίψεων του Χριστού στο σώμα του», αυτός λοιπόν ο γίγας της αρετής και της ευσέβειας, πάντα ζητούσε τις προσευχές των χριστιανών. Αν και αυτοί που θα προσευχότανε για τον Παύλο δεν ήταν ούτε ανώτεροι του ούτε ισάξιοί του. Μοιάζει το γεγονός σαν ένας στρατιώτης να μιλά στον πρόεδρο της δημοκρατίας για τον στρατηγό. Κι όμως ο Παύλος όχι μόνο δεν αρνήθηκε τις προσευχές των χριστιανών, αλλά αντίθετα τους προέτρεψε και τους παρακαλούσε να προσεύχονται για κείνον.

Στην προς Ρωμαίους (15,30) γράφει· «Παρακαλώ δε υμάς αδελφοί μου … συναγωνίσασθαί μοι εν ταις προσευχαίς υπέρ εμού προς τον Θεόν». Στους Εφεσίους (6,18-19) συνιστά δέηση περί «πάντων των αγίων» και περί εαυτού. Τους Κολοσσαείς (4,2-3) παροτρύνει «τη προσευχή προσκαρτερείτε … προσευχόμενοι άμα και περί ημών». Τους Θεσσαλονικείς (Α΄ Θεσ. 5,25 · Β΄ Θεσ. 3,1) παρακαλεί «αδελφοί προσεύχεσθε υπέρ ημών».

Όχι δε μόνο ζητά να προσεύχονται γι’ αυτόν και για τους συνεργάτες του, αλλά και πιστεύει ότι ήδη το κάνουν και στις προσευχές τους οφείλει την υγεία του και τη σωτηρία από μεγάλους κινδύνους (πρβλ. Φιλημ. 22 · Β΄ Κορ. 1,10-11).

Αλλά και ο Πέτρος δεν είπε τι μου χρειάζεται η προσευχή των άλλων αφού είμαι απόστολος, αφού ομολόγησα το θεανθρώπινο του Χριστού, αφού πάνω στην ομολογία μου στηρίχθηκε η Εκκλησία. Έτσι όταν ήταν στη φυλακή από τον Ηρώδη τον Αγρίππα τον Α΄, οι χριστιανοί των Ιεροσολύμων προσευχόταν γι’ αυτόν με αποτέλεσμα να τον ελευθερώσει άγγελος Κυρίου κατά θαυμαστόν τρόπο.

Λοιπόν κι αν είσαι Παύλος κι αν είσαι Πέτρος έχεις ανάγκη των προσευχών των άλλων και μάλιστα των αγίων και μάλιστα της Παναγίας. Βέβαια οι αιρετικοί διαφωνούν στο σημείο αυτό και λένε να προσευχόμαστε κατ’ ευθείαν στο Θεό και όχι να επιζητούμε τις δεήσεις των αγίων. Ήδη τα παραδείγματα που αναφέραμε δίδουν την απάντηση, γιατί, αν μας χρειάζονται οι προσευχές των ζώντων και μη τελειωθέντων αδελφών μας, πόσο περισσότερο ωφέλιμες είναι οι προσευχές των αγίων. Ας αναφέρουμε όμως κι ένα χωρίο που είναι χαρακτηριστικό για το πόσο αναγκαία είναι η δέηση των δικαίων ζώντων και τεθνεώτων. Στον Αβιμέλεχ ένα βασιλιά της Αιγύπτου, που είχε υποπέσει σ’ ένα σοβαρό παράπτωμα, ο Θεός του είπε να προσφύγει στον Αβραάμ, που ήταν τότε στην Αίγυπτο, και να ζητήσει την προσευχή του. «Προφήτης εστί και προσεύξεται περί σου και ζήση» (Γεν. 20,7). 


Πως είναι ωφέλιμη η προσευχή των αγίων.

Αλλά ενώ η προσευχή έχει τεράστια δύναμη, ενώ είναι αναγκαία όσο ενάρετοι κι αν είμαστε, χρειάζεται μια προϋπόθεση για να καρποφορήσει. Και η προϋπόθεση είναι να προσπαθούμε κι εμείς· ν’ αγωνιζόμαστε· να μετανοούμε για τις αμαρτίες μας· να βιάζουμε τον εαυτό μας προς εξάσκηση της αρετής. Μη περιμένουμε τα πάντα από την προσευχή των αγίων, ενώ εμείς οι ίδιοι οκνεύουμε και τεμπελιάζουμε. Η αγιότητα δεν μεταδίδεται κατά μαγικό τρόπο· απαιτεί και ενεργό προσπάθεια εκ μέρους μας.

Έτσι ενώ ο Ιερεμίας προσευχήθηκε τρεις φορές για τους Εβραίους και στις τρεις φορές άκουσε το Θεό να λέγει· «Μη προσεύχου, μηδέ αξίου περί του λαού τούτου ότι ουκ εισακούσομαί σου» (7,16). Και ο Ιεζεκιήλ άκουσε το εξής· «και εάν ώσιν (είναι) οι τρεις ούτοι εν μέσω αυτής, Νώε και Δανιήλ και Ιώβ, αυτοί εν τη δικαιοσύνη αυτών σωθήσονται … η δε γη έσται εις όλεθρον» (14, 14-16). Και στον Ιερεμία είπε ο Θεός· «εάν στη (σταθεί) Μωσής και Σαμουήλ προ προσώπου μου, ουκ έστιν η ψυχή μου προς αυτούς» (15,1). Και τα λέγει αυτά ο Θεός στον Ιερεμία και στον Ιεζεκιήλ για να τους δείξει όχι ότι δεν δέχεται την ικεσία τους και τους περιφρονεί, αλλά δεν αξίζουν οι Ιουδαίοι για να τους βοηθήσει. Γι’ αυτό και αναφέρει τα ονόματα του Νώε, του Δανιήλ, του Ιώβ, του Μωϋσή, και του Σαμουήλ, που είχαν καθιερωθεί ως άγιοι μεγάλου βεληνεκούς, θεοπρόβλητοι και θεάρεστοι. Είναι σαν να λέγει ο Θεός σήμερα· «Ακόμη και η Παναγία και οι απόστολοι και ο Χρυσόστομος και ο Αθανάσιος να προσευχηθούν για σας, δεν σας βοηθώ. Η κακία σας είναι απροσμέτρητη και φοβερή.

Είναι χαρακτηριστική και η λεπτομέρεια ότι η Παναγία μας άπλωσε το μαφόριο της εντός του ναού και σκέπασε όσους αγρυπνούσαν και προσευχόταν. Θέλει να πει ότι πρέπει να έχουμε ουσιαστική σχέση με την Εκκλησία για να μας σκεπάσει με τις πρεσβείες της.

Την έχουμε αυτή τη σχέση; Πηγαίνουμε στην Εκκλησία, κοινωνούμε, εξομολογούμαστε, αγρυπνούμε, νηστεύουμε, ελεούμε, συγχωρούμε, προσπαθούμε να τηρήσουμε τις εντολές; Ο καθένας ας ρωτήσει τον εαυτό του και ας δώσει προσωπικά και υπεύθυνα την απάντηση.

πηγή: http://pmeletios.com/ar_meletios/panagia/agia_skepi.html


Ἑορτή τῆς Ἁγίας Δεσποίνης Θεοτόκου
Λουκᾶ ι΄39-42, ια΄ 27-29
Κυριακὴ 28/10/2012


«Ὑπό τήν θείαν Σκέπην »
“Τῆς Σκέπης Σου, Παρθένε, ἀνυμνοῦμεν τάς χάριτας”
Ὑπάρχουν περίοδοι στήν ζωή τῶν ἀνθρώπων καί τῶν λαῶν ἤ Ἐθνῶν κατά τήν διάρκεια τῶν ὁποίων ἀντιμετωπίζουν θανάσιμους κινδύνους. Τό βάρος τέτοιων θλίψεων πού εἶναι πολλές, φορές πολύ μεγαλύτερο ἀπό τίς δυνάμεις πού διαθέτουν προκαλεῖ ἀπελπισία ἀκόμη καί γιά τήν ζωή. Κι ὅμως ὁ Θεός σώζει καί τούς ἀνθρώπους καί τά ἔθνη ἀπό τέτοιους θανάσιμους κινδύνους.
Ἀπολαμβάνοντας οἱ ἄνθρωποι καί τά ἔθνη τήν θεία σωτηρία, τήν σωτήρια ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ στήν ζωή τους, μποροῦν νά ἠσυχάζουν. Ὁμολογοῦν μέ παρρησία ὅτι: «ἐλεήμων ὁ Κύριος καί δίκαιος καί ὁ Θεός ἡμῶν ἐλεεῖ» (Ψαλμ. 114,4). Καί προσκαλοῦν τήν ψυχή τους : «Ἐπίστρεψον ψυχή μου εἰς τήν ἀνάπαυσιν σου, ὅτι Κύριος εὐεργέτησέ σε, ὅτι ἐξείλετο μέ ἐκ θανάτου, τούς ὀφθαλμούς μου ἀπό δακρύων καί τούς πόδας μου ἀπό ὀλισθήματος» (Ψαλμ. 114,6-7).
Ἔναντι ὅλων τῶν θείων δωρεῶν καί ἐνεργημάτων οἱ εὐεργετηθέντες διαλαλοῦν τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ. τήν φιλανθρωπία του, τήν δικαιοσύνη του, τήν παντοδυναμία του, τήν ἀλήθειά του καί τήν σοφία του. Αὐτό πράττομεν καί ἐμεῖς σήμερα. Τοῦτο ὀφείλουν νά πράττουμε πάντοτε εἰς τήν ζωή μας. Νά εὐχαριστοῦμε τόν Θεό καί Πατέρα μας «Πάντοτε καί γιά ὅλα». Θυμόμαστε τόν πειρασμό καί τήν δοκιμασία στήν ὁποία εἰσήλθαμεν «κρίμασιν οἷς Κύριος οἶδε» πρός 70 ἐτῶν περίπου. Θυμόμαστε τούς τρόπους μέ τούς ὁποίους ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος σκέπασε καί προστάτευσε τό εὐσεβές ἡμῶν Ἔθνος, ὅταν τό περικύκλωσαν ἐχθροί καί ἐπίβουλοι ἀπειλώντας το μέ ἀφανισμό. Ἀπ’ ὅλα αὐτά μᾶς ἔσωσε ὁ Κύριος, ἡ πρεσβεύουσα ὑπέρ ἡμῶν Παναγία Μητέρα του.
Γι’ αὐτό καί διερωτόμαστε : «Τί ἀνταποδώσωμεν τῷ Κυρίῳ περί πάντων» Καί ψάλλομεν μέ εὐχαριστίας «Τῆς σκέπης σου Παρθένε ἀνυμνοῦμεν τάς χάριτας».
Σήμερα ὅμως μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία ὄχι μόνο νά ἀναπολήσουμε ἐκείνη τήν περίοδο τό ἔπος τοῦ 1940 ἀλλά καί νά διδαχθοῦμε ἀπ’ αὐτήν
α) Τούς πολέμους κι ὅλες τίς μεταξύ μας διαμάχες ἀπό καταβολῆς κόσμου καί μέχρι καί σήμερα, τούς προκαλεῖ ἡ πλεονεξία καί ἡ ἁμαρτωλότητα τῶν ἀνθρώπων. Ὅσο περισσότερο εἶναι ὑποτεταγμένοι εἰς τά πάθη τόσο πιό εὐάλωτοι καί πιό ἐπικίνδυνοι εἶναι γιά νά προκαλέσουν πολέμους νά σπείρουν τόν ὄλεθρον καί τήν καταστροφή. Πορνεία, φιλαργυρία, φιλαρχία, πλεονεξία κακία γεννοῦν ἀναντιρρήτως κατά τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ πολέμους καί ἔριδες καί στάσεις καί διαμάχες.
Αὐτή εἶναι ἡ γνώμη τῶν Πατέρων μας. Ἰδού: Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει: «Ἡ πλεονεξία εἶναι μητέρα τῶν πολέμων καί οἱ πόλεμοι γεννοῦν τούς φόρους πού εἶναι ἡ αὐστηρότερη καταδίκη» (ΒΕΠ 59, 141, 2).
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος τόνίζει: «Τίποτε δέν συμβάλλει τόσο πολύ σέ μάχη καί πόλεμο ὅσο ὁ ἔρωτας γιά τά παρόντα, ὅσο δηλαδή ἡ ἐπιθυμία γιά δόξα, γιά χρήματα ἤ γιά καλοπέραση» (P.G. 55, 343).
B) Ἄν καί οἱ πολέμιοι καί ὅλες οἱ ἄλλες ἀκαταστασίες προκαλοῦνται καί ἔχουν τήν ρίζα τους στήν ἁμαρτία ἐντούτοις ὁ Θεός τούς ἐπιτρέπει νά ἀπειλοῦν τούς δίκαιους. Ἡ παραχώρηση τοῦ Θεοῦ καί ἡ συγκατάθεση του γιά νά πολεμηθοῦν οἱ δίκαιοι καί οἱ ἐνάρετοι δίδεται γιά νά δοξασθοῦν οἱ δίκαιοι μέ τήν ἀνδρεία, τήν ὑπομονή, τήν ταπείνωση, τήν πτωχεία καί τίς ἄλλες ἀρετές. Σ’ αὐτόν τό πειρασμό ὁ πιστός δέν ἐγκαταλείπεται ἀνυπεράσπιστος στούς ἐχθρούς του, ὡς λεία, ἀλλά ἐνισχύεται ὑπό τῆς θείας χάριτος. Ὁ ἀθλητής τοῦ Χριστοῦ ἔχει σύμμαχό τόν Θεό στήν ζωή του. Ἡ θεία συμμαχία καί ἡ παράταξις τοῦ Κυρίου εἰς τό πλευρό μας εἶναι τά ἀκαταμάχητα ὅπλα, ἡ ἀήττητος δύναμις, τό ἀπόρθητο τεῖχος, ἡ δύναμις πού μᾶς χαρίζει τήν νίκη.
γ) Αὐτή τήν ἴδια προστασία καί συμμαχία ἀπολαμβάνει ὁ πιστός ὄχι μόνο σέ καιρό πολέμου, ἀλλά πάντοτε. Οὐδέποτε ἐκλείπουν οἱ ἐχθροί πού τόν ἐπιβουλεύονται. Καί σήμερα καί στό μέλλον θά βρισκόμαστε ὡς ἔθνος ὑπό τήν θεία σκέπη, ὅταν ὅμως ζοῦμε μέ πίστη καί εὐσέβεια. Ἄν ἐγκαταλείψουμε τόν Θεό. Καί ὁ Θεός θά μᾶς ἐγκαταλείψει Εἶναι φοβερή ἡ ἀπειλή του : «ἰδού ἀφίεται ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος».
Στήν Ἱερά ἱστορία τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ὑπάρχουν καί περιπτώσεις θείας προστασίας καί βοηθείας ἀλλά καί ἐγκαταλείψεως. Ἔτσι ἔχει ἀποδειχθεῖ ὅτι ἰσχύει ἕνας δίκαιος πνευματικός νόμος ὁ ὁποῖος δρᾶ εἴτε θέλουμε εἴτε δέν θέλουμε ἀνεξαρτήτως. Ποιός; Ἑνωμένος ὁ ἄνθρωπος ἤ ὁ λαός ὅλος μέ τόν Θεό εἶναι φοβερός στούς ἐχθρούς.
Χωρισμένος ὁ ἄνθρωπος ἤ ὁ λαός ἀπό τόν Θεό, ὁ λαός παραδίδεται εἰς δουλεία καί ταπείνωση.
Ἐπειδή ἀδελφοί μου ζοῦμε σέ καιρούς δύσκολους, ὅπου πολλοί «κυκλόθεν οἱ ἐχθροί» ὁρατοί καί ἀόρατοι ἄς μήν λησμονοῦμε αὐτήν τήν πείρα.
Αὐτή πού μᾶς διεφύλαξε καί μᾶς ἐδόξασε στό παρελθόν. Αὐτή θά μᾶς διατηρήσει ἐλεύθερους καί σώους καί τώρα καί στό μέλλον; Νά εἴμαστε ἀρεστοί στόν Κύριο ὅσο ζοῦμε. Γι’ αὐτό ἰδιαίτερα θά πρέπει νά εὐχαριστοῦμε τόν Θεό, τούς ἁγίους πού πρεσβεύουν γιά μᾶς στόν οὐράνιο Πατέρα μας, κυρίως ὅμως τήν Θεοτόκον πού σκεπάζει τό εὐσεβές ἡμῶν γένος τῶν πιστῶν χριστιανῶν, τό εὐσεβές γένος τῶν Ἑλλήνων.
«ΤΗΣ ΣΚΕΠΗΣ ΣΟΥ ΠΑΡΘΕΝΕ ΑΝΥΜΝΟΥΜΕΝ ΤΑΣ ΧΑΡΙΤΑΣ»


 28 Οκτωβρίου - Της Αγίας Σκέπης

Ἡ σημερινὴ ἡμέρα τῆς 28ης Ὀκτωβρίου, εἶναι γιὰ μᾶς τοὺς Ἕλληνες ἡμέρα ἐθνικῆς χαρᾶς καὶ εὐγνωμοσύνης πρὸς τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο.

Ἡμέρα χαρᾶς, διότι μὲ τὴν σκέπη τῆς Ὑπερμάχου Στραγητοῦ, τῆς κυρίας Θεοτόκου, ἡ μικρὴ Ἑλλάδα νίκησε τὸν πανίσχυρο ἄξονα Ἰταλίας-Γερμανίας. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος μετέθεσε τὴν ἑορτὴ τῆς Ἁγίας Σκέπης ἀπὸ τὴν 1η Ὀκτωβρίου ποῦ ἦταν πρίν, στὴν 28η Ὀκτωβρίου. Πῶς ὅμως καθιερώθηκε ἡ θεομητορικὴ αὐτὴ ἑορτὴ στὴν ὁποία, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὴν ὀνομασία της παρουσιάζεται ἡ Παναγία μας νὰ σκεπάζει τὸν πιστὸ λαό της;

Στὰ χρόνια του βασιλέως Λέοντα τοῦ Μεγάλου (457-474 μ.Χ.) στὸ Ναὸ τῆς Παναγίας τῶν Βλαχερνῶν γινόταν ἀγρυπνία. Ὁ Ναὸς αὐτὸς ἔχει ἕνα παρεκκλήσι, τὸ παρεκκλήσι τῆς ἁγίας Σοροῦ, ὅπου φυλάσσονταν ἡ τιμία ἐσθήτα τῆς Θεοτόκου, δηλαδὴ ὁ πέπλος της, καὶ μέρος τῆς τιμίας ζώνης της. Στὴν ἀγρυπνία λοιπὸν αὐτὴ πῆγε καὶ ὁ ὅσιος Ἀνδρέας ὁ διὰ Χριστὸν σαλός. Κατὰ τὰ μεσάνυχτα ὁ ὅσιος εἶδε κάποιο ὅραμα. Εἶδε τὴν Θεοτόκο Μαρία νὰ προχωρεῖ ἀπὸ τὴν κεντρικὴ πύλη πρὸς τὸ θυσιαστήριο. Φαινόταν πολὺ ψηλὴ καὶ εἶχε λαμπρὴ τιμητικὴ συνοδεία λευκοφόρων ἁγίων. Ἀνάμεσά τους ξεχώριζαν ὁ Τίμιος Πρόδρομος καὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος. Ὅταν ἔφτασε ἡ Θεοτόκος στὸν σολέα, γονάτισε καὶ προσευχήθηκε πολλὴ ὥρα μὲ θερμὰ δάκρυα ὑπὲρ τῆς σωτηρίας τῶν πιστῶν. Μετὰ τὴν δέηση μπῆκε στὸ θυσιαστήριο καὶ κατόπιν μὲ μιὰ χαριτωμένη καὶ σεμνὴ κίνηση ἔβγαλε ἀπὸ τὴν ἄχραντη κεφαλὴ της τὸ ἀστραφτερό της μαφόριο καὶ καθὼς ἦταν μεγάλο καὶ ἐπιβλητικό, τό ἅπλωσε μὲ τὰ πανάγια χέρια της σὰν σκέπη πάνω στὸ ἐκκλησίασμα. Ἔτσι ἁπλωμένο τὸ ἔβλεπε γιὰ πολλὴ ὥρα, νὰ ἐκπέμπει θεϊκὴ δόξα. Ὅσο φαινόταν ἐκεῖ ἡ Κυρία Θεοτόκος, φαινόταν καὶ τὸ μαφόριο νὰ σκορπίζει τὴ χάρη της. Ὅταν ἐκείνη ἄρχισε νὰ ἀνεβαίνει στὸν οὐρανό, ἄρχισε καὶ ἡ θεία Σκέπη νὰ μικραίνει λίγο-λίγο καὶ νὰ χάνεται. Τὸ ἱερὸ αὐτὸ μαφόριο, ποῦ φυλασσόταν ἐκεῖ, συμβόλιζε τὴ χάρη, ποῦ παρέχει ἡ Θεοτόκος στοὺς πιστούς. Μὲ ἀφορμὴ αὐτὸ τὸ ὅραμα, ποῦ εἶδαν ὁ ὅσιος Ἀνδρέας καὶ ὁ μαθητὴς του Ἐπιφάνιος, καθιερώθηκε ἡ ἑορτὴ τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, γιὰ νὰ μᾶς ὑπενθυμίζει πῶς ἡ Παναγία, μᾶς σκεπάζει καὶ μᾶς προστατεύει μὲ τὶς παρακλήσεις της καὶ μὲ τὰ δάκρυά της.

Ἔτσι τὴν ἔβλεπαν καὶ  οἱ Ἕλληνες στρατιῶτες τὸ 1940 πάνω στὰ χιονισμένα βουνὰ, νὰ τοὺς σκεπάζει καὶ νὰ τοὺς προστατεύει ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς. Δὲν χωράει ἀμφιβολία, ὅτι ἡ ἔνδοξος νίκη τῶν Ἑλλήνων τὸ 1940 ἀποτελεῖ ἕνα θαῦμα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Στὰ κρίσιμα ἐκεῖνα χρόνια τοῦ πολέμου οἱ Ἕλληνες, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ἐμπιστεύθηκαν τὸν ἀγώνα τους στὰ χέρια τῆς Παναγίας. Δὲν εἶχαν στὴ διάθεσή τους τὰ σύγχρονα πολεμικὰ ὅπλα, ποὺ διέθεταν οἱ Ἰταλοί. Εἶχαν ὅμως ὡς ἰσχυρὸ ἐφόδιο μέσα στὴν καρδιὰ τους τὴν τὴν θερμὴ πίστη πρὸς τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία. Καθημερινὰ γέμιζαν οἱ ναοὶ τῆς Ἑλλάδος καὶ ἔψαλλαν οἱ πιστοὶ τὴν Παράκληση τῆς Παναγίας καὶ ζητοῦσαν νὰ ὑπερασπιστεῖ τὸ δίκαιό τους. Καὶ τὴν ἔβλεπαν τὰ παλληκάρια μας ζωντανή, νὰ τοὺς ἐμψυχώνει καὶ νὰ τοὺς σκεπάζει, ὅταν πολεμοῦσαν στὸ μέτωπο. Χάρη στὴ Σκέπη τῆς Παναγίας μας οἱ στρατιῶτες ἔπαιρναν θάρρος, περιφρονοῦσαν τὴ λογική των ἀριθμῶν καὶ ἀντιστέκονταν στὶς σιδερόφρακτες στρατιὲς τοῦ ἄξονα μὲ τέτοιο ἡρωισμὸ, ποῦ ὅλοι τούς κοίταζαν μὲ μεγάλο θαυμασμό. Θυσιάστηκαν γιὰ νὰ ζοῦμε ἐμεῖς σήμερα ἐλεύθεροι.

Ἀλλὰ καὶ σήμερα πρέπει νὰ προστρέξουμε στὴ Σκέπη τῆς  Παναγίας μας, μὲ προσευχὲς καὶ δάκρυα, γιὰ νὰ σωθεῖ ἡ ἀγαπημένη μας πατρίδα. Οἱ σημερινοὶ ἐπίδοξοι κατακτητές μας, οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις τῆς νέας τάξεως πραγμάτων, ποὺ προωθοῦν τὰ διεθνῆ Σιωνιστικὰ κέντρα τῆς Νέας Ἐποχῆς, ποὺ κρατοῦν στὰ χέρια τους τὸ διεθνὲς κεφάλαιο, δὲν ἦλθαν μὲ ὅπλα, μὲ ἅρματα καὶ μὲ ἀεροπλάνα, γιὰ νὰ μᾶς ὑποδουλώσουν καὶ νὰ πάρουν τὴ γῆ μας. Σήμερα οἱ εἰσβολεῖς χρησιμοποιοῦν ἄλλα μέσα, γιὰ νὰ κατακτήσουν τὰ ἐδάφη μας. Χρησιμοποιοῦν τὸν οἰκονομικὸ ἀποκλεισμό, δημιουργοῦν ὑπέρογκα χρέη, βάζουν ἀβάστακτους φόρους, προσπαθοῦν νὰ διαλύσουν τὴν παιδεία μας, νὰ ξηλώσουν τὸ ἱερὸ θεσμὸ τῆς οἰκογενείας, νὰ γκρεμίσουν τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια, τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα, τὶς παραδόσεις μας. Παράλληλα ἔχουν ἐξαπολύσει, φανερὰ πλέον καὶ ἀπροκάλυπτα, ἕναν ἀνελέητο διωγμὸ ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας. Προσπαθοῦν μὲ κάθε τρόπο, νὰ ἀντιστρατευτοῦν στὸ ἔργο της, νὰ προβάλλουν ποικίλα ἐμπόδια, νὰ περιθωριοποιήσουν τὸν πνευματικὸ καὶ κοινωνικό της ρόλο. Μὲ μία σωρεία ἀντιχριστιανικῶν καὶ ἀντεθνικῶν νόμων, ἐπιδιώκουν νὰ ἀποχριστιανοποιήσουν τὸ λαό μας καὶ νὰ ἀλλοιώσουν τὴν ἐθνική μας ἱστορία, προβάλλοντας στὰ κανάλια νέο τρόπο ζωῆς χωρὶς Χριστὸ καὶ Ἑλλάδα.

Ὡστόσο γιὰ τὸ κατάντημα αὐτό, στὸ ὁποῖο φθάσαμε, ἐμεῖς εὐθυνόμαστε πρωτίστως καὶ κυρίως. Οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις τίποτε δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ ἐπιτύχουν, ἂν ἐμεῖς δὲν προδίδαμε ἀπὸ μόνοι μας τὸν πολύτιμο θησαυρὸ  τῆς πίστεως καὶ τὰ τιμαλφῆ τῆς ἑλληνοχριστιανικῆς μας Παραδόσεως. Οἱ ρίζες τοῦ κακοῦ βρίσκονται στὴν ἀποστασία καὶ τὴν ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία. Στὸ ὅτι περιφρονήσαμε αἰώνιες ἀρχὲς καὶ ἀξίες, ποὺ συγκροτοῦν καὶ συνέχουν ὅλο το οἰκοδόμημα τοῦ ἐθνικοῦ καὶ κοινωνικοῦ μας βίου. Χλευάσαμε καὶ ὑβρίσαμε κάθε ἔννοια ἀρετῆς καὶ φιλοπατρίας. Ξεπουλήσαμε τὸν πολύτιμο θησαυρὸ τῆς ἑλληνορθοδόξου παραδόσεώς μας. Παραδοθήκαμε στὴν ἀσωτία, στὴν σπατάλη καὶ τὴν  πλεονεξία. Ἀνυψώσαμε ὡς ὑπέρτατη ἀξία στὴ ζωὴ μᾶς τὸ χρῆμα, ποὺ ἔγινε ὁ κύριος καὶ προσδιοριστικὸς παράγων κάθε ἐνέργειας στὴ ζωή μας. Στηρίξαμε τὶς ἐλπίδες μας ὄχι στὸν Θεὸ ἀλλὰ στὴν ἑνωμένη Εὐρώπη. Ὡστόσο τὸ εὐρωπαϊκὸ ὅραμα γιὰ μιὰ πανίσχυρη καὶ παγκόσμια οἰκονομικὴ δύναμη, μετατράπηκε σὲ ἐφιαλτικὸ ὄνειρο, σὲ χίμαιρα καὶ αὐταπάτη, ἀφοῦ καὶ αὐτὴ ἀκόμη ἡ Εὐρώπη ἀρχίζει καὶ νιώθει αἰσθητὰ πλέον τοὺς κραδασμοὺς ἀπὸ ἐνδεχόμενη κατάρρευση τῆς Εὐρωζώνης. Οἱ ὑποσχέσεις τῶν πολιτικῶν ἀποδείχθηκαν φουσκωμένα λόγια, ἀνόητα ψέματα. Ὁ θεὸς τῆς δημοκρατίας, στὸν ὁποῖο ἕνα μεγάλο μέρος τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ἐπίστευσε καὶ ἐλάτρευσε, δὲν μπόρεσε δυστυχῶς νὰ μᾶς σώσει ἀπὸ τὴν πνευματικὴ καὶ οἰκονομική μας ἐξαθλίωση. Φθάσαμε στὸ σημεῖο μετὰ ἀπὸ 39 χρόνια δημοκρατικοῦ βίου, (ἀπὸ τὴν μεταπολίτευση καὶ ἐντεῦθεν), ὁ ἑλληνικὸς λαὸς νὰ ἀπαξιώνει συλήβδην ὅλο το πολιτικὸ σύστημα. Ὁ λαός, πικραμένος καὶ ἀγανακτισμένος, δὲν ὑποφέρει πλέον νὰ βλέπει πολλοὺς πολιτικούς μας νὰ μεταβάλλονται σὲ πιόνια, σὲ πειθήνια ὄργανα ξένων συμφερόντων, σὲ ἀνθρωπάκια, ποὺ σκύβουν δουλοπρεπῶς τὸ κεφάλι καὶ ὑποτάσσονται στὶς ἐπιταγὲς τοῦ διεθνοῦς Σιωνιστικοῦ Συστήματος.

Ἐπειρεασμένοι καὶ διαποτισμένοι ἀπὸ τὴν κυρίαρχη ἰδεολογία τῆς Νέας Ἐποχῆς, ποὺ προβάλλεται κατὰ κόρον ἀπὸ τὰ ΜΜΕ, ὡς τὸ νέο ἐπιτυχημένο μοντέλο ζωῆς, ψηφίσαμε ἄθεα νομοθετήματα, διαλυτικά του θεσμοῦ τῆς οἰκογενείας καὶ τῆς παιδείας, τὸ ἕνα μετὰ τὸ ἄλλο. Ἡ παιδεία μας, ἡ ἐλπίδα τοῦ ἔθνους μας,  ἔχει ἐκφυλιστεῖ καὶ σχεδὸν ἀπονεκρωθῆ. Ἔχει ἀλλάξει τελείως ἰδεολογικὸ καὶ πνευματικὸ προσανατολισμό. Ἔπαυσε πρὸ πολλοῦ νὰ καλλιεργεῖ, νὰ ἐμπνέει, νὰ ἐξυψώνει, νὰ διαπλάθει ἐλεύθερες καὶ ὁλοκληρωμένες προσωπικότητες, νέους μὲ ἀρετὴ καὶ ἦθος, μὲ ἁγνὴ φιλοπατρία καὶ ἠρωϊσμό, ἕτοιμους νὰ θυσιάσουν καὶ τὴν ζωὴ τοὺς ἀκόμη, ἂν χρειαστεῖ, γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς ἐδαφικῆς ἀκεραιότητος τῆς Πατρίδος. Τὰ διαζύγια καὶ οἱ ἐκτρώσεις αὐξάνουν κατὰ γεωμετρικὴ πρόοδο. Ἑκατοντάδες χιλιάδες ἀθῶες ὑπάρξεις φονεύονται κάθε χρόνο, προτοῦ καν προλάβουν νὰ γνωρίσουν τὸ φῶς αὐτοῦ του κόσμου, μὲ πριμοδότηση τῆς πολιτείας. Καὶ σὰν νὰ μὴν ἔφθαναν ὅλα αὐτά, κατέφθασε ἄλλο μεγάλο καὶ φοβερὸ κακό, σὰν ἐπιστέγασμα ὅλων των κακῶν, τὸ αἰσχρὸ πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας, μὲ διοργανώσεις Gay Pride, φεστιβὰλ καὶ παρελάσεις ὁμοφυλοφίλων. Ὢ τῆς διαστροφῆς! Σὲ ποιὸ κατάντημα ἔφθασε ἡ πατρίδα μας! Πὼς δὲν ἔπεσε ἀκόμη φωτιὰ νὰ μᾶς κάψει, ὅπως κάποτε στὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορα!

Ἡ ἀνεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση ἀπειλεῖ, νὰ διασπάσει τὴν συνοχὴ τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ὑποσκάπτει τὰ θεμέλια της ἐθνικῆς μας ταυτότητος καὶ ἰδιοπροσωπίας καὶ ὁδηγεῖ σταδιακὰ στὴν πλήρη ἀλλοτρίωση τῆς Ἑλλάδος. Παραμένει μέχρι σήμερα, παρὰ τὶς ἐπισημάνσεις τῶν εἰδικῶν, ἕνα μεῖζον καὶ φλέγον ζήτημα, ποὺ ἔχει ἀνάγκη ἀποτελεσματικῆς ἀντιμετωπίσεως.

Ἡ Ἐκκλησία, ἐγκλωβισμένη στὰ δίχτυα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς Πανθρησκείας, στενάζει κάτω ἀπὸ τὸ βάρος τῆς φοβερῆς αὐτῆς αἱρέσεως καὶ ἀναζητεῖ τοὺς κατάλληλους ἐκείνους ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες, ποὺ θὰ τὴν ἀπελευθερώσουν. Ἡ Ἑλλάδα αἱμορραγεῖ καὶ ἀργοπεθαίνει. Τὸ σκάφος τῆς Πατρίδος μᾶς φαίνεται νὰ πλέει μέσα σὲ πυκνὸ σκοτάδι, ἐν μέσω τρικυμισμένης θαλάσσης, χωρὶς  ἱκανοὺς καὶ ἔμπειρους κυβερνῆτες, πραγματικοὺς ἡγέτες μὲ πίστη στὸ Θεό, μὲ θυσιαστικὴ ἀγάπη γιὰ τὴν Πατρίδα, μὲ ὑψηλοὺς ὁραματισμούς, μὲ τόλμη καὶ ἠρωϊσμό, μὲ πολιτικὴ εὐστροφία καὶ διπλωματικὲς ἱκανότητες, μὲ παλμὸ καὶ ζωή. «Ὁ πλοῦς ἐν νυκτί, πυρσὸς οὐδαμοῦ», σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου. Καὶ τὸ χειρότερο, ἐνῶ φθάσαμε σὲ βάθος κακῶν, ἐξακολουθοῦμε νὰ παραμένουμε σὲ κατάσταση ἀμετανοησίας καὶ ἀναισθησίας.

Ὅμως, παρὰ τὴν τραγικότητα τῆς καταστάσεως, δὲν πρέπει νὰ ἀπελπιστοῦμε. Καιρὸς νὰ ἀνανήψουμε ἔστω καὶ τώρα, τὴν ἑνδεκάτη ὥρα, χωρὶς ἀναβολή. Ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου «ὥρα ἠμᾶς ἤδη ἐξ’ ὕπνου ἐγερθῆναι» (Ρωμ.13,11) εἶναι ἰδιαίτερα ἐπίκαιρος στὴν παροῦσα περίσταση. Καιρὸς νὰ μετανοήσουμε. Τώρα, χωρὶς ἀναβολή. Ἀργότερα ἴσως εἶναι πλέον ἀργά. Νὰ ὁμολογήσουμε μὲ συντριβὴ τὴν ἀποστασία μας καὶ νὰ κάνουμε στροφὴ 180 μοιρῶν. Καιρὸς νὰ ἐπιστρέψουμε ὅπως ὁ ἄσωτος υἱὸς τῆς παραβολῆς στὸν Κύριο, νὰ ἐπιστρέψουμε στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ὡς πρόσωπα καὶ ὡς Ἔθνος. Μὲ ἐκτενεῖς δεήσεις καὶ προσευχές, μὲ ἀγρυπνίες καὶ λιτανεῖες. Νὰ παραδεχθοῦμε τὰ λάθη μας καὶ νὰ ἀρχίσουμε τὴν διόρθωση. Νὰ ἀναλάβουμε ὁ καθένας τὶς εὐθύνες του. Νὰ ἐπαναξιολογήσουμε καὶ νὰ ἐγκολπωθοῦμε τὸν πνευματικὸ καὶ ἐθνικό μας πλοῦτο, τὴν πνευματική μας κληρονομιά. Νὰ ἐμπνευσθοῦμε ἀπὸ τὴν ἔνδοξη ἐθνική μας ἱστορία, ἀπὸ τὰ ἠρωϊκὰ κατορθώματα τῶν προγόνων μας. Νὰ κλείσουμε τὰ αὐτιά μας στὴν στοχευμένη ἐθνομηδενιστικὴ ἰδεολογία τῆς Νέας Ἐποχῆς, ποὺ προβάλλεται καὶ πλασσάρεται ἀπὸ τὰ ΜΜΕ. Καὶ τέλος καλούμαστε, νὰ παρακαλέσουμε ἐκτενῶς τὸν Κύριο, νὰ ἀναδείξει ἄρχοντες ἱκανούς, ἡγέτες μὲ πίστη καὶ ἀγάπη πρὸς τὴν Ἐκκλησία, μὲ νοῦν Χριστοῦ, ἀνθρώπους τῆς ἀρετῆς, ἀληθινοὺς πατριῶτες, μὲ ὑψηλοὺς ὁραματισμούς, πολιτικὴ σύνεση καὶ ἠρωϊκὴ βούληση. Μόνον τότε μποροῦμε νὰ ἐλπίζουμε σὲ ἀνάκαμψη καὶ ἀνάσταση τῆς Πατρίδος μας. Μόνον ἔτσι θὰ ξεπλύνει τὸν διεθνῆ διασυρμὸ καὶ χλευασμό, τὸν ὁποῖον τώρα ὑφίσταται. Μόνον ἔτσι θὰ μπορέσει καὶ πάλι νὰ μεγαλουργήσει καὶ νὰ γράψει νέες σελίδες δόξης.

Ἀρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου.

H αγία Σκέπη

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Τῆς Ἑορτῆς: Ἑβρ. θ΄ 1-7
27 Οκτ 2012

H AΓΙΑ ΣΚΕΠΗ

«Σκηνὴ ἡ λεγομένη Ἅγια Ἁγίων»

Ὁ ὅσιος Ἀνδρέας ὁ διὰ Χριστὸν σαλὸς  εἶδε σὲ ὅραμα στὸν ναὸ τῶν Βλαχερνῶν  τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὴν Παναγία νὰ  ἐμφανίζεται στὴν Ὡραία Πύλη καὶ νὰ σκεπάζει προστατευτικὰ μὲ τὸ μαφόριό της  (τὸ πέπλο της) τὸν προσευχόμενο λαὸ τοῦ  Θεοῦ. Τὸ ὅραμα αὐτὸ στάθηκε ἀφορμὴ νὰ  καθιερωθεῖ ἡ ἑορτὴ τῆς ἁγίας Σκέπης τῆς  Ὑπεραγίας Θεοτόκου τὴν 1η Ὀκτωβρίου.

Ἐπειδὴ ὅμως αὐτὴ ἡ Σκέπη, ἡ προστασία  δηλαδὴ τῆς Παναγίας μας, ἐκδηλώθηκε  ἰδιαίτερα κατὰ τὸν πόλεμο τοῦ 1940­41, ἡ  Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας μας μετέφερε τὸν ἑορτασμὸ τῆς ἁγίας Σκέπης στὴν  28η Ὀκτωβρίου, ἡμέρα τῆς μεγάλης μας  Ἐθνικῆς Ἑορτῆς.

Σχετικὸ μὲ τὴν ἑορτὴ εἶναι καὶ τὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα. Περιγράφει τὴ Σκηνὴ  τοῦ Μαρτυρίου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης,  ποὺ ἀποτελεῖ συμβολικὴ εἰκόνα καὶ προτύπωση τῆς Παναγίας μας.

Ἂς δοῦμε λοιπὸν αὐτὴ τὴ συμβολικὴ εἰκόνα καὶ τί σημασία ἔχει γιὰ μᾶς.

1. Προτυπώσεις τῆς Θεοτόκου

Ἡ Σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου ἦταν φορητὸς ναὸς καὶ χωριζόταν σὲ δύο μέρη: στὰ Ἅγια καὶ στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων. Στὰ Ἅγια ὑπῆρχε ἡ τράπεζα μὲ τοὺς ἄρτους, ἡ  ἑπτάφωτη Λυχνία καὶ τὸ χρυσὸ Θυμιατήριο, ἐνῶ στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων ἦταν τοποθετημένη ἡ Κιβωτὸς τῆς Διαθήκης καλυμμένη μὲ ἕνα σκέπασμα, τὸ λεγόμενο «ἱλαστήριον». Ἡ Κιβωτὸς περιεῖχε τὶς πλάκες τοῦ Νόμου, τὴ χρυσὴ στάμνα μὲ τὸ μάννα καὶ τὴ ράβδο τοῦ Ἀαρὼν ποὺ βλάστησε θαυματουργικά.

Ὅλα αὐτὰ τὰ στοιχεῖα τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου ἀποτελοῦν σύμβολα καὶ προτυπώσεις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ἡ Παναγία εἶναι ἡ «λυχνία», ἡ ὁποία φέρει ἐντὸς αὐτῆς τὸ «φῶς τοῦ κόσμου», τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Εἶναι ἡ «ἔμψυχος τράπεζα» καὶ ἡ «χρυσὴ στάμνα», ποὺ ἐβάστασε ὄχι ὑλικοὺς ἄρτους καὶ μάννα ἀλλὰ τὸν «Ἄρτο τῆς ζωῆς»‧ εἶναι «τὸ χρυσοῦν θυμιατήριον», ποὺ κράτησε μέσα της τὸν Χριστό, τὸν θεῖο ἄνθρακα, καὶ εὐωδίασε ὁλόκληρη τὴν κτίση‧ εἶναι ἡ «Κιβωτός», ἡ ὁποία ἔκλεισε μέσα στὰ σπλάχνα της ὄχι τὶς πλάκες τοῦ Νόμου ἀλλὰ αὐτὸν τὸν Νομοδότη. Εἶναι, τέλος, ἡ Παναγία ἡ ὄντως «Σκηνὴ τοῦ Θεοῦ καὶ Λόγου», ἡ ὁποία ἀναδείχθηκε ἀσυγκρίτως ἀνώτερη ἀπὸ τὴ Σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου ἀφοῦ σ’ αὐτὴν κατοίκησε ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς Λόγος.

2. Φανερώνουν τὸ μυστικὸ μεγαλεῖο της

Γιατί ὅμως νὰ χρησιμοποιοῦνται ὅλοι  αὐτοὶ οἱ συμβολισμοὶ γιὰ τὴν Παναγία; Τί σημασία ἔχουν γιὰ μᾶς;

Οἱ εἰκόνες αὐτὲς μᾶς βοηθοῦν νὰ προσεγγίσουμε τὸ μέγα θαῦμα καὶ ἀνεξερεύνητο μυστήριο τῆς Θεοτόκου Παρθένου καὶ νὰ θαυμάσουμε τὸ μοναδικὸ μεγαλεῖο της. Δὲν εἶναι μόνο ἡ Σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου ἀλλὰ καὶ πλῆθος ἄλλα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ποὺ τὴ συμβολίζουν. Χαρακτηριστικότατο τέτοιο σύμβολό της εἶναι π.χ. ἡ νεφέλη ποὺ σκέπαζε τοὺς Ἑβραίους στὴν ἔρημο καὶ ἁρμόζει πολὺ μὲ τὸ νόημα τῆς ἑορτῆς τῆς ἁγίας Σκέπης.

Διότι καὶ ἡ σημερινὴ ἑορτὴ προέρχεται ἀπὸ τέτοια συμβολικὴ ἀλλὰ καὶ πολὺ παραστατικὴ εἰκόνα: τὴ θαυμαστή  ὀπτασία ποὺ εἶδαν ὁ ὅσιος Ἀνδρέας ὁ διὰ Χριστὸν σαλὸς καὶ ὁ μαθητής του ἅγιος Ἐπιφάνιος στὸ ναὸ τῆς Παναγίας  Βλαχερνῶν στὴν Κωνσταντινούπολη. Εἶδαν, ὅπως ἀναφέραμε καὶ στὴν ἀρχή, τὴν Παναγία μέ συνοδεία ἀγγέλων καὶ ἁγίων νὰ προσεύχεται κι ἔπειτα νὰ βγάζει ἀπὸ τὸ κεφάλι της τὸ ἀστραφτερὸ μαφόριο — λεπτὸ πέπλο ποὺ κάλυπτε τὸ κεφάλι καὶ τοὺς ὤμους της — καὶ νὰ τὸ ἁπλώνει σὰν σκέπη ἐπάνω σὲ ὅλο τὸ ἐκκλησίασμα.

Αὐτὴ ἡ θαυμαστὴ εἰκόνα τῆς ἁγίας Σκέπης ἐκφράζει τὴν προστασία ποὺ παρέχει ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ποὺ καταφεύγουν μὲ πίστη στὴ βοήθειά της. Καὶ ὁ εὐλογημένος λαός μας στὶς δύσκολες μέρες τοῦ πολέμου τοῦ 1940 στὴ Σκέπη τῆς Θεοτόκου προσέτρεξε. Καὶ Ἐκείνη δὲν τὸν ἄφησε ἀπροστάτευτο. Στὸ μέτωπο, σ’ ὅλη τὴ γραμμή, ὁ Ἑλληνικὸς στρατὸς ἔβλεπε παντοῦ τὸ ἴδιο ὅραμα: μιὰ γυναικεία μορφὴ νὰ προηγεῖται μὲ τὴν καλύπτρα της ριγμένη ἀπὸ τὸ κεφάλι στοὺς ὤμους. Ἦταν ἡ προστασία τῶν Χριστιανῶν, ἡ μάννα ἡ Μεγαλόχαρη, ἡ Ὑπέρμαχος Στρατηγὸς τῶν Ἑλλήνων!

❁   ❁   ❁

«Τῆς Σκέπης σου, Παρθένε, ἀvυμνοῦμεν τὰς χάριτας...», ψάλλουμε σήμερα στὸ Ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς. Καὶ μᾶς δίνεται ἔτσι ἡ εὐκαιρία νὰ ἀνυμνήσουμε καὶ νὰ εὐχαριστήσουμε τὴν ἁγία Σκέπη, τὴν Παναγία Μητέρα μας, γιὰ τὰ ἀμέτρητα πλήθη τῶν θαυμάτων ποὺ ἐπιτελεῖ στὴ ζωή μας. Καὶ ἀκόμα νὰ Τὴν παρακαλέσουμε θερμὰ νὰ συνεχίζει νὰ μᾶς σκεπάζει μὲ τὴν ἀγάπη της, νὰ σκεπάζει τὸ Ἔθνος μας, ὅπως τότε, τὸ 1940. Νὰ τὸ προστατεύει, διότι ἐξαιτίας τῆς ἀποστασίας του ἀπὸ τὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ ἔχει παραδοθεῖ στὰ χέρια ἐχθρῶν ἀδίστακτων ποὺ ἐπιδιώκουν τὴν ὑποδούλωση καὶ τὸν ἐξευτελισμό του. Νὰ δώσει πνεῦμα μετανοίας σὲ ὅλους μας καὶ νὰ μᾶς ἐπιστρέψει στὸ σωτήριο δρόμο τοῦ Υἱοῦ της, γιὰ νὰ δοξάσουμε καὶ πάλι τὸν θρίαμβο τῆς ἁγίας Σκέπης της!

«Ο ΣΩΤΗΡ» 15-10-2012

Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2014

Ο ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
1. Διδάσκαλος σοφότατος
Μὲ λαμπρότητα καὶ μεγαλοπρέπεια ἑορτάζει ἡ Ἐκ­κλησία μας τὴ μνήμη τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ μυροβλύτου, ἡ ὁποία συμ­πίπτει μὲ τὴ σημερινὴ Κυριακή.
Στὴν ἀποστολικὴ περικοπή, ποὺ ἀναγινώσκεται πρὸς τιμὴν τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος, ὁ ἀπόστολος Παῦλος καλεῖ τὸν μαθητή του Τιμόθεο νὰ ἐμπιστευθεῖ τὸ ἔργο τῆς κατηχήσεως σὲ πιστοὺς ἀνθρώπους, «οἵτινες ἱκανοὶ ἔσον­ται καὶ ἑτέρους διδάξαι», οἱ ὁποῖοι δηλαδὴ θὰ εἶναι ἱκανοὶ νὰ μεταδώσουν μὲ ἀκρίβεια τὶς πολύτιμες ἀλήθειες τοῦ Εὐαγγελίου καὶ σὲ ἄλλες ψυχές.
Αὐτὸ τὸ ὑπεύθυνο ἔργο τῆς διδασκαλίας ἀνέλαβε ἀπὸ τότε ποὺ βαπτίστηκε χριστιανὸς ὁ νεαρὸς Δημήτριος, ὁ ὁποῖος, ἂν καὶ ἐργαζόταν ὡς ἀξιωματικὸς τοῦ ρωμαϊκοῦ στρατοῦ καὶ κατεῖχε τὴν ἀνώτερη διοικητικὴ θέση στὴν περιοχὴ τῆς σημερινῆς Μακεδονίας, ἀφιερώθηκε στὴ διακονία τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Κάθε μέρα στὴ Θεσσαλονίκη συγκεντρώνον­ταν γύ­ρω του πλήθη ἀνθρώπων, μικρῶν καὶ μεγάλων, καὶ ἄκουγαν τὶς διδαχές του.

Πόσο γλυκὰ ἦταν τὰ λόγια ποὺ στάλαζε στὶς ψυχές τους τὸ στόμα τοῦ ἁγίου Δημητρίου! Ὁ νέος κατηχητὴς ἦταν ἑλκυστικὸς στὸ λόγο του ἀλλὰ καὶ πολὺ πειστικός. Εἶχε τὸν τρόπο νὰ ἐμπνέει καὶ νὰ μεταδίδει γενναῖο καὶ ἡρωικὸ φρόνημα στοὺς μαθητές του.
Εἶναι πολὺ σπουδαῖο τὸ ἔργο τῆς κατηχήσεως μέσα στὴν Ἐκκλησία, εἰδικὰ γιὰ τὰ παιδιὰ καὶ τοὺς νέους. Θεμελιώνει τὴν πίστη στὶς νεανικὲς ψυχὲς καὶ τὶς ἐνισχύει στὸ δύσκολο ἀγώνα τους ἐνάντια στοὺς πειρασμοὺς τοῦ κόσμου. Ὅσοι ἔχουν τὸ χάρισμα τῆς διδασκαλίας ἂς εἶναι πρόθυμοι νὰ βοηθοῦν στὸ ἔργο αὐτό, ἀκολουθώντας τὸ παράδειγμα τοῦ κατηχητοῦ ἁγίου Δημητρίου. Καὶ ὅλοι μας, μάλιστα οἱ γονεῖς, νὰ παροτρύνουμε καὶ νὰ διευκολύνουμε τὰ παιδιὰ νὰ μετέχουν στὶς κατηχητικὲς συνάξεις, οἱ ὁποῖες πολὺ θὰ τὰ ὠφελήσουν καὶ θὰ τὰ στηρίξουν στὴ ζωή τους.
2. Στεφανηφόρος Μάρτυρας
Ἐκτὸς ἀπὸ τὴ φροντίδα τῆς διδασκαλίας, ὁ ἀπόστολος Παῦλος καλεῖ τὸν μαθητή του νὰ εἶναι ἕτοιμος νὰ ἀναλάβει κόπους καὶ θυσίες κατὰ τὴν ἐπιτέλεση τοῦ ἔργου του: «σὺ κακοπάθησον ὡς καλὸς στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ», τοῦ λέγει.
Αὐτὴ τὴ θεόπνευστη προτροπὴ τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου ἀκολούθησε καὶ ὁ πανένδοξος στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ Δημήτριος, ὁ ὁποῖος, μὲ διαταγὴ τοῦ εἰδωλολάτρη αὐτοκράτορα Μαξιμιανοῦ, συνελήφθη τὴν ὥρα ποὺ δίδασκε καὶ φυλακίστηκε σʼ ἕνα σκοτεινὸ ὑπόγειο κελλὶ γεμάτο ἀκαθαρσίες. Ἀλλὰ καὶ μέσα ἀπὸ τὴ φυλακὴ συνέχισε νὰ ἐνισχύει τοὺς μαθητές του στὸ δρόμο τῆς χριστιανικῆς ἀθλήσεως, καὶ γιʼ αὐτὸ ὁ αὐτοκράτορας ἔστειλε στρατιῶτες - δημίους γιὰ νὰ τὸν τρυπήσουν μὲ τὶς λόγχες τους καὶ νὰ τὸν θανατώσουν.
Τὸ κτύπημα αὐτὸ μὲ τὶς λόγχες θυμίζει ἐκείνη τὴ λόγχη ποὺ «ἔνυξε τὴν πλευρὰν» τοῦ Σωτῆρος, γιʼ αὐτὸ καὶ ψάλλουμε στὸν ἅγιο Μεγαλομάρτυρα: «Χαίροις, ὁ λογχευθέντων τῶν μελῶν, τὸ μακάριον πάθος πνευματικῶς ἡμῖν ἀναζωγραφήσας τοῦ Χριστοῦ» (Δοξαστικὸ Στιχηρῶν Ἑσπερινοῦ).
Πόσο ὑπέφεραν οἱ Ἅγιοι γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ! Ἂς τὸ γνωρίζουμε κι ἐμεῖς ὅτι, ἐφόσον εἴμαστε στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ, ὀφείλουμε νὰ παραιτηθοῦμε ἀπὸ τὶς ἀνέσεις καὶ τὶς ἀπολαύσεις τοῦ κόσμου καὶ νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ ἀντιμετωπίσουμε δοκιμασίες καὶ στερήσεις. Τότε θὰ βαδίζουμε πραγματικὰ στὰ ἴχνη τῶν Μαρτύρων καὶ τοῦ Κυρίου μας.
3. Ὑπέρμαχος τῆς οἰκουμένης
Ἡ ἀποστολικὴ περικοπὴ κλείνει μὲ ξε­χεί­λισμα ἀγάπης τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου, ὁ ὁποῖος δηλώνει ὅτι μὲ ὑπομονὴ ὑποφέρει ὅλα τὰ παθήματά του γιὰ χά­ρη ἐκείνων ποὺ ἐξέλεξε ὁ Θεός: «πάντα ὑπομένω διὰ τοὺς ἐκλεκτούς», γράφει, «ἵνα καὶ αὐτοὶ σωτηρίας τύχωσι τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ μετὰ δόξης αἰωνίου»· γιὰ νὰ ἐπιτύχουν κι αὐτοὶ τὴ σωτηρία ποὺ μᾶς προσ­φέρει ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὅταν βρισκόμαστε σὲ κοινωνία μαζί Του· σωτηρία ποὺ συνοδεύεται μὲ αἰώνια δόξα.
Κάθε Ἅγιος φλέγεται ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὴ σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου. Προσεύχεται, ἀγωνίζεται, θυσιάζεται, καὶ ἡ ζωὴ του γίνεται πηγὴ χάριτος, ἐμπνεύσεως καὶ ἐλπίδας γιὰ τοὺς ἀνθρώπους σὲ κάθε τόπο καὶ ἐποχή. Αὐτὸ βλέπουμε καὶ στὴν περίπτωση τοῦ ἁγίου Δημητρίου, ὁ ὁποῖος εἶχε πιστοὺς μαθητές, ὅπως ὁ Νέστορας καὶ ὁ Λοῦπος, ποὺ ἀξιώθηκαν νὰ μαρτυρήσουν, ἐμπνεόμενοι ἀπὸ τὸν διδάσκαλό τους. Ἀλλὰ καὶ ἀναρίθμητες ἄλλες ψυχὲς ποὺ δέχθηκαν τὴν εὐεργετικὴ χάρη τῶν θαυμάτων τοῦ μυροβλύτου Ἁγίου, τὸν εὐ­γνωμονοῦν γιὰ τὴν προστασία του. ­Βιβλία ὁλόκληρα ἔχουν γραφεῖ μὲ θαύματα τοῦ ἁγίου Δημητρίου σὲ σεισμοὺς καὶ πυρκαγιές, σὲ ἐπιδρομὲς καὶ ἐπιδημίες, σὲ ἐ­­­ποχὲς πείνας καὶ στερήσεων...
Δικαίως, λοιπόν, ψάλλουμε στὸ Ἀπολυ­τίκιό του ὅτι ἀνεδείχθη «μέγας ὑπέρμαχος ἐν τοῖς κινδύνοις» γιὰ ὅλη τὴν οἰκουμένη. Εἶναι καὶ τῆς πατρίδας μας προστάτης ὁ Ἅγιος, καὶ μάλιστα πολιοῦχος τῆς Θεσ­σαλονίκης μας, καὶ γι’ αὐτὸ ἂς τὸν παρακαλοῦμε νὰ πρεσβεύει καὶ γιὰ τὴ δική μας σωτηρία.
Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”
Μητροπολίτης Γόρτυνος Ἰερεμίας, Τα τέσσερα χαρακτηριστικά του αγίου Δημητρίου


           ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ
   ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ-ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ

Δημητσάνα - Μεγαλόπολη, Κυριακή 26 Ὀκτωβρίου 2014
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ
ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Σήμερα, ἀδελφοί μου χριστιανοί, 26 τοῦ μηνός Ὀκτωβρίου, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν μνήμη ἑνός ἁγίου, ἰδιαίτερα ἀγαπητοῦ στήν Ἑλλαδική Ἐκκλησία, τοῦ ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου. Πραγματικά, εἶναι πολύ ἀγαπητός ὁ ἅγιος Δημήτριος, ἀφοῦ ἀπό παλαιά ὑπῆρχαν χριστιανοί πού τόν εὐλαβοῦντο καί τόν ἐπεκαλοῦντο ἰδιαίτερα, «Δημητριανοί» καλούμενοι.
1. Ὁ ἅγιος κατά πρῶτον ἦταν παρθένος, καί σχετίζεται γι᾿ αὐτό τό ὄνομά του μέ τήν Παρθένο Παναγία μας. Θά τό ἐξηγήσω αὐτό, γιατί ἔχει μιά ὡραία ἑρμηνεία. Τό ὄνομα «Δημήτριος» εἶναι παλαιό. Οἱ παλαιοί τήν γῆ τήν θεωροῦσαν ὡς μητέρα. Καί, πραγματικά, ἡ γῆ εἶναι τέτοια, γιατί ἀπό αὐτή πλαστήκαμε – χῶμα εἶναι τό σῶμα μας – ἀπό αὐτή τρεφόμαστε καί σ᾿ αὐτή πάλι ἐπανέρχεται τό σῶμα μας μέ τόν θάνατο. Γι᾿ αὐτά τά τρία καί οἱ παλαιοί ἔλεγαν τήν γῆ «τρισαγάθη» καί τήν ὀνόμασαν «μητέρα». Καί στήν Λατρεία μας, ἕνας ἀναβαθμός τοῦ πλ. δ΄ ἤχου ὀνομάζει ἔτσι τήν γῆ, τήν λέγει «μητέρα»,1 «Γῆ-μῆτερ», ἔλεγαν·καί κατά παραφθορά τοῦ «Γ» ἔγινε «Δη-μῆτερ». Ἔτσι ἔχουμε τό ὄνομα «Δημήτριος». Καί οἱ εἰδωλολάτρες τήν θεά γεωργίας τήν ὀνόμαζαν «Δήμητρα».

Γιά ᾿μᾶς τούς Ὀρθοδόξους «Γῆ - Μῆτερ» εἶναι ἡ Παναγία μας. Τό γνωρίζουμε ὅτι εἶναι Μητέρα μας ἡ Παναγία, ἀλλά λέγεται καί «Γῆ». Γι᾿ αὐτό καί ψάλλουμε στούς Χαιρετισμούς γι᾿ Αὐτήν, «Χαῖρε ἄρουρα βλαστάνουσα εὐφορίαν οἰκτιρμῶν». Ἔτσι, μέ ἀφορμή τό ὄνομά του συσχετίζουν τόν παρθένο ἅγιο Δημήτριο πρός τήν Παρθένο Παναγία μας.
2. Ἀλλά ὁ ἅγιος Δημήτριος δέν ὑπῆρξε μόνον παρθένος ἀλλά καί μάρτυς, μεγαλομάρτυς, καί μάλιστα τό μαρτύριό του σχετίζεται – παραλληλίζεται πρός τό Πάθος τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ συσχετισμός γίνεται καί γιά τό νεαρό τῆς ἡλικίας τοῦ μάρτυρος, ἀλλά κυρίως καί γιατί λογχίσθηκε, ὅπως ὁ Ἐσταυρωμένος Χριστός μας. Γι᾿ αὐτό, καί κατά παλαιό τυπικό, πρίν ἀπό τήν ἑορτή τοῦ ἁγίου Δημητρίου γινόταν νηστεία μία ἑβδομάδα, ὅπως τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα γιά τά Πάθη τοῦ Χριστοῦ καί μετά τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου εἴχαμε μεθεόρτια πάλι μία ἑβδομάδα, ὅπως ἡ Διακαινίσιμη Ἑβδομάδα μετά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἑορτή, λοιπόν, τοῦ ἁγίου Δημητρίου ἦταν «εἰς τύπον τῆς ἁγίας καί μεγάλης Κυριακῆς τῆς τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ ἡμῶν ἀναστάσεως». Αὐτό, βέβαια, δέν γίνεται μέ ἄλλον ἅγιο, ἀλλά μέ τόν ἅγιο Δημήτριο μόνον, ἀκριβῶς γιά τόν παραλληλισμό τοῦ μαρτυρίου του μέ τό Πάθος τοῦ Χριστοῦ, γιατί καί ὁ ἅγιός μας λογχίσθηκε, ὅπως καί ὁ Χριστός μας στόν φρικτό Γολγοθᾶ. Ἄρχιζε δέ παλαιότερα ἡ ἑορτή τοῦ ἁγίου Δημητρίου ἀπό 1ης Ὀκτωβρίου· ὥστε ὁλόκληρος ὁ μήνας Ὀκτώβριος ἦταν ἀφιερωμένος στόν ἅγιο Δημήτριο.
Παρθένος καί μάρτυς, λοιπόν, ὑπῆρξε ὁ ἅγιος Δημήτριος καί μάλιστα εἶναι πολύ πιθανόν ὅτι ἦταν καί ἱερεύς,2 ὁπότε μπορεῖ νά λέγεται καί ἱερομάρτυς. Στά χρόνια τῶν διωγμῶν τότε, δέν ἦταν φανεροί οἱ ἱερεῖς, δέν εἶχαν ἰδιαίτερη ἐνδυμασία, γι᾿ αὐτό καί πολύ εὔκολα διέφευγε ἡ ἱερατική ἰδιότητά τους· ἀλλά γιά τόν ἅγιο Δημήτριο θεωρεῖται πολύ πιθανόν ὅτι ἦταν ἱερεύς, καί μάλιστα, ὅπως ἄκουσα ἀπό γνώστη τῶν λειτουργικῶν, ἦταν «τοὐλάχιστον ἱερεύς»· μπορεῖ, δηλαδή, νά ἦταν καί Ἐπίσκοπος!
3. Ἀκόμη ὁ ἅγιός μας λέγεται καί «Μυροβλύτης», γιατί μυρόβλυσε ὁ τάφος του. Οἱ χριστιανοί, ἀγαπητοί μου, μέ τό Ἅγιο Μύρο, πού λάβαμε κατά τό Βάπτισμά μας, πήραμε τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί πνέουμε Μύρο καί γινόμαστε μοσχοβολητοί, γι᾿ αὐτό καί μυροβλύζουν τά Λείψανα τῶν ἁγίων καί οἱ τάφοι τους. Τό κακό ὅμως πού παθαίνουμε εἶναι ὅτι μέ τίς ἁμαρτίες μας χάνουμε τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἔρχεται στήν ψυχή μας ἡ δυσοσμία τῶν κακῶν παθῶν. Καί πρέπει, λοιπόν, νά καθαριστεῖ ἡ καρδιά μας ἀπό τά πάθη αὐτά, πράγμα πού πετυχαίνεται μέ τήν μετάνοια, γιά νά ἔρθει πάλι καί πάνω μας καί μέσα μας ἡ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οἱ ἅγιοι, μέ τόν καθαρό βίο τους, ἦταν πάντοτε κατοικητήρια τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ καί τά ἔργα τους καί τά λόγια τους ἦταν χαριτωμένα, ἔπνεαν Μύρο· καί ὡς ἕνα δεῖγμα τῆς ἁγίας τους αὐτῆς ζωῆς ἦταν ἡ εὐωδία τῶν ἁγίων τους Λειψάνων καί ἡ μυρόβλυση τῶν τάφων τους, ὅπως στήν περίπτωση τοῦ μεγαλομάρτυρος ἁγίου Δημητρίου.
4. Ὁ ἅγιός μας εἶναι ἀκόμη ἱεραπόστολος. Εἶχε κύκλο μαθητῶν. Καί κάθε μέρα ηὔξανε τόν κύκλο αὐτόν, γιατί πόθος του ἦταν κάθε μέρα ἕναν εἰδωλολάτρη νά τόν κάνει χριστιανό. Μᾶς εἶναι γνωστός ἕνας ἀπό τούς μαθητές τοῦ ἁγίου, ὁ Νέστορας, πού τό ὄνομά του τό ἀκούσαμε στό Ἀπολυτίκιο, γιατί συνδέεται πολύ στενά μέ τόν διδάσκαλό του ἅγιο. Ἐκεῖνα τά χρόνια, ἀγαπητοί, ὑπῆρχε ἕνας γιγαντόσωμος καί ὑπερφίαλος εἰδωλολάτρης, πρόσωπο τοῦ βασιλέως Μαξιμιανοῦ, Λυαῖος στό ὄνομα, πού κομπορρημονοῦσε καί ἔλεγε, ὅτι θά συντρίψει μέ τήν δύναμή του τό γένος τῶν χριστιανῶν· καί προκαλοῦσε τούς χριστιανούς, ἄν πιστεύουν γιά δυνατό τόν Χριστό τους – ἔλεγε – νά ἔρθουν νά παλέψουν μαζί του, γιά νά τούς ἀποδείξει τήν δική του δύναμη καί τήν δική τους ἀδυναμία. Ἀλλά παρουσιάστηκε γιά νά παλέψει μέ τόν θρασύ καί ὑπερφίαλο αὐτόν Λυαῖο ὁ χριστιανός Νέστορας, μικρός καί ἀδύνατος στό παράστημα. Πῆγε ὅμως πρῶτα στήν φυλακή, γιά νά πάρει τήν εὐχή τοῦ ἁγίου Δημητρίου. Ὁ ἅγιος ἀπό τήν φυλακή του τόν ἐσταύρωσε, τόν εὐλόγησε καί τοῦ εἶπε προφητικά: «Καί τόν Λυαῖον νικήσεις καί ὑπέρ Χριστοῦ μαρτυρήσεις»! Δυναμωθείς ἀπό τόν λόγο του αὐτόν ὁ Νέστορας πῆγε στό στάδιο, τό κατάμεστο ἀπό κόσμο, γιά νά παλέψει μέ τόν γιγαντόσωμο Λυαῖο. Καί ὅταν ἄρχισε ὁ ἀγώνας εἶπε δυνατά: «Θεέ τοῦ Δημητρίου, βοήθει μοι»!!! Καί ἀμέσως ὅρμησε ἐναντίον τοῦ θηρίου καί μέ μία ἐπιδέξια κίνηση τόν σώριασε κατά γῆς καί τόν ἐθανάτωσε. Ἔτσι κατέβαλε τήν ὑπερηφάνεια τῶν εἰδωλολατρῶν καί τό καύχημα τοῦ βασιλέως. Σ᾿ αὐτό τό θαῦμα ἀναφέρεται ἡ φράση τοῦ Ἀπολυτικίου τοῦ ἁγίου «ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τήν δύναμιν ἐν τῷ σταδίῳ θαρρύνας τόν Νέστορα».
Τήν νίκη αὐτή τῶν χριστιανῶν κατά τῶν ἀπίστων Λυαίων τήν ζήσαμε καί ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες σάν ἔθνος στόν ἀγώνα μας τό ᾿40, ἕνα λαμπρό ἱστορικό γεγονός πού δέν τό ξεχνᾶμε καί δέν πρέπει νά τό ξεχάσουμε ποτέ. Ἤμαστε κι ἐμεῖς σάν ἔθνος μικροί καί ταπεινοί, ἐνῶ οἱ ἐχθροί μας ἦταν δυνατοί, εἶχαν ἅρματα καί τάνκς καί ἀεροπλάνα, πού ἔσκιαζαν τόν ἥλιο· καί κομπορρημονοῦσαν, καί αὐτοί σάν τόν Λυαῖο, καί μέ πεποίθηση ἔλεγαν ὅτι θά μᾶς συντρίψουν καί θά μᾶς βουλιάξουν. Ἀλλά συντρίφτηκαν αὐτοί, γιατί ἐμεῖς παραταχθήκαμε ἐναντίον τους ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ μας, μέ τήν Εὐχή τῆς Παναγιᾶς μας. Αὐτή ἦταν ἡ Μαυροφόρα Ἐκείνη, πού τήν ἔβλεπαν οἱ φαντάροι μας πάνω στά χιονισμένα βουνά νά ἁπλώνει τά παντοδύναμα Χέρια Της, νά ὁδηγεῖ τά στρατεύματά μας καί τά βόλια τοῦ ἐχθροῦ ἄλλαζαν κατεύθυνση. «Οὗτοι – οἱ ἐχθροί μας – ἐν ἅρμασι καί οὗτοι ἐν ἵπποις· ἡμεῖς δέ ἐν ὀνόματι Κυρίου τοῦ Θεοῦ ἡμῶν μεγαλυνθησόμεθα» (Ψαλμ. 19,8).
Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων! Αὕτη ἡ πίστις τῶν «Δημητριανῶν»!
Ἀγαπητοί μου! Τά προβλήματα τῆς ζωῆς μας, τά ἐμπόδια στούς καλούς μας ἀγῶνες, αὐτοί οἱ φοβεροί Λυαῖοι, θά λυθοῦν καί θά διαλυθοῦν μέ τήν εὐχή καί τό κοντάρι τοῦ ἁγίου Δημητρίου, τοῦ ἀγαπητοῦ καί θαυμαστοῦ ἁγίου μας, ΑΜΗΝ.
Μέ πολλές εὐχές,
† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας
YΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1. «Ἐπί τήν μητέρα αὐτοῦ γῆν, πᾶς αὖθις ἀναλύσει».

2. Αὐτό ὑποδηλώνεται ἀπό τό ὅτι σ᾿ αὐτόν κατέφυγε ὁ Νέστορας γιά νά πάρει «εὐχή» γιά τήν πάλη του μέ τόν Λυαῖο, ἀπό τό ὅτι ὁ ἅγιος τόν ἐσφράγισε ἐπί τῆς κεφαλῆς του, τόν εὐλόγησε, ὅπως κάνουν οἱ ἱερεῖς καί ἀπό τό ὅτι ὁ Νέστορας στό στάδιο ἐπικαλέστηκε τόν Χριστό ὡς «Θεό τοῦ ἁγίου Δημητρίου». Ἡ ἱερωσύνη τοῦ ἁγίου φαίνεται ἀκόμη καί ἀπό τό ὅτι ὁ ἅγιος εἶχε κύκλο «μαθητῶν», σάν μιά σημερινή ἐνορία, αὐξάνοντας καθημερινά τόν ἀριθμό τῆς συνάξεώς του κάνοντας χριστιανούς. Αὐτό εἶναι τό ἔργο τοῦ ἱερέως.
''Ο κηδεμών''
Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ

Μακαρίζοντας ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς τον θαυματουργό Μυροβλύτη και Μεγαλομάρτυρα Άγιο Δημήτριο, τον χαρακτηρίζει ως:

το μέγα της οικουμένης θαύμα,

το μέγα της Εκκλησίας ωράϊσμα,

και ο πολύς τα πάντα.

Και όχι μόνον αυτός ο θεόπτης Πατέρας της Εκκλησίας, αλλά και πολλοί άλλοι συγγραφείς και πολλά αγιολογικά κείμενα και εγκώμια αναφέρονται με ιδιαίτερο σεβασμό και ευλάβεια στην μαρτυρική αυτή μορφή, που αποτελεί τον κηδεμόνα, τον υπέρμαχο και τον σωτήρα της Θεσσαλονίκης.

Ο Νικηφόρος Γρηγοράς (1330) σημειώνει πως, ενώ ο θάνατος του Μεγάλου Αλεξάνδρου θεωρήθηκε απώλεια, το μαρτύριο του Αγίου Δημητρίου θεωρεῖται κέρδος και βοηθάει τον κόσμο να γίνεται καλύτερος.

Η μορφή του γέμισε με ευωδία και μύρα την οικουμένη «και το θέρος και ο χειμών και πας αιών γέμει της χάριτος εκείνου».

Και η αγαπημένη του πόλη, η Θεσσαλονίκη, «είναι ένα πνευματικό φρούριο από τις δαιμονικές προσβολές και τις ορδές των βαρβάρων, αλλά και ένα ευχάριστο καταφύγιο στις θύελλες του αιώνα ... και προστασία ψυχών και σωμάτων».

Σ΄ αυτή την μεγάλη μορφή της Εκκλησίας, που κάνει ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία της στον βόρειο χώρο καί στην ελληνικότατη Μακεδονία μας, καταθέτουμε με ευλάβεια λίγα φθινοπωρινά άνθη - τα αγιοδημητριάτικα, όπως τα ονομάζουν στην πατρίδα μας - δανεισμένα από τον φωστήρα της Ορθοδοξίας, τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά και που αφορά τον στολισμό της μορφής του.

Α. Ο πρώτος στολισμός: «η ακαθαίρετος πίστις»

Δεν πρόκειται για μία θεωρητική διδασκαλία, ούτε για ένα σύστημα φιλοσοφικών και υψηλών εννοιών. Δεν είναι ακόμη μία διανοητική λειτουργία που προέρχεται από την λογική του ανθρώπου.

Η πίστη είναι ζωή και συνδέεται άμεσα με την πηγή της ζωής που είναι ο Χριστός. Είναι ένωση με τον Χριστό και φανέρωση του Χριστού μέσα στον χώρο της καρδιάς μας. Αυτή την εμπειρία μας την τονίζει ιδιαίτερα η Εκκλησία μας αμέσως μετά την συμμετοχή μας στο Μυστήριο της ζωής, δηλαδή την Θεία Ευχαριστία. Μόλις, δηλαδή, κοινωνήσουμε των Αχράντων Μυστηρίων, επαναλαμβάνουμε μάζί με τον ιεροψάλτη συγκλονιστικά τό: «Είδομεν το φως το αληθινόν, ελάβομεν Πνεῦμα επουράνιον, εύρομεν πίστιν αληθή».

«Πιστεύομεν εις τον Θεόν και πιστεύομεν τω Θεώ» θα υπογραμμίσει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Και θα συμπληρώσει: «Άλλο το ένα καί άλλο το άλλο.

Πιστεύω τον Θεό, σημαίνει ότι θεωρώ βέβαιες και αληθινές τις επαγγελίες που μας έδωσε. Πιστεύω στον Θεό, σημαίνει ότι φρονώ περί Αυτού ορθώς»1.

Άρα η πίστη είναι θείο δώρο και αποκάλυψη του Θεού μέσα στην καθαρή καρδιά του ανθρώπου. Αυτό αναζητούσε στην ζωή του ο Άγιος Δημήτριος.

Αυτό του χαρίσθηκε ως δώρο.

Αυτό κράτησε ως πολύτιμη παρακαταθήκη.

Αυτό σφράγισε με τό αίμα του.

Β. Δεύτερος στολισμός «η απειρόδωρος χάρις»

Για να κρατήσει κανείς τον θησαυρό της πίστεως μέσα στο οστράκινο σκεύος, κατά την έκφραση του Αποστόλου Παύλου, και ακόμη για να πατήσει «επάνω όφεων και σκορπίων και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού», χρειάζεται η χάρη τοῦ Θεού.

«Αν η αμαρτία κατόρθωσε τόσα πολλά ... η χάρις και μάλιστα η χάρις του Θεού, και όχι μόνο του Πατρός αλλά και του Υιού, δέν κατορθώνει περισσότερα;» θα διερωτηθεί ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.2

Σ΄ αυτή, δηλαδή στην χάρη του Θεού, οφείλονται τα πάντα. Αυτή μας συγχωρεί και μας δικαιώνει, δεν καταργεί το αυτεξούσιο, αλλά μας δείχνει να έχουμε εμπιστοσύνη στην φιλανθρωπία του Θεού. Είναι το μέγιστο οπλο, κατά την χρυσή αηδόνα της Εκκλησίας.

«Είναι το τείχος το άρρηκτο. Είναι ο πύργος ο ασάλευτος».3 «Πάντα διά της χάριτος του Θεού γίνεται».4

Αν δεν είχαμε την χάρη του Θεού, δεν θα είχαμε την παρουσία των Μαρτύρων, τήν ομολογία, τα θαύματα, την άσκηση και τα δάκρυα των Οσίων, δεν θα είχαμε την παρουσία του Αγίου Δημητρίου. Και μόνο η φράση του Αγίου Νέστορος, του μαθητού του, «Θεέ του Δημητρίου βοήθει μοι» και η μυροβλυσία από το χαριτόβρυτο λείψανό του μάς φανερώνει την ενοικούσα θεία χάρη στην καρδιά του και στα μαρτυρικά λείψανά του μέχρι σήμερα.

Γ. Και ο τρίτος στολισμός «ο αναφαίρετος πλούτος των θεοειδών αρετών»

Όλες οι αρετές, σύμφωνα με την Ορθόδοξη Παράδοσή μας, είναι ενυπόστατες. Συνδέονται με το πρόσωπο του Χριστού και είναι απόρροια της εν Χριστώ ζωής.5

Δεν είναι αφηρημένες αξίες και ιδέες, αλλά ο ίδιος ο Χριστός. Αυτός που έχει ειρήνη στην καρδιά του, έχει μέσα του τον Χριστό. Αυτός που διαθέτει αγάπη, έχει την μοναδική αγάπη που είναι ο Χριστός.

Η αρετή είναι οδός προς τον Ουρανό, θα τονίσει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Κατακτάται με πόνο και δάκρυα. Είναι δύσκολη, αλλά πάνω απ΄ όλα ευχάριστη.

Είναι φυσική κατάσταση της ψυχής, ενώ η πονηρία είναι παρά φύση. Όπως η υγεία είναι κατά φύση, η αρρώστεια, το νοσείν, είναι παρά φύση.

Η αρετή θα μας βοηθήσει για να ταξιδεύσουμε για την αιώνια ζωή: «μόνο η αρετή ξέρει και μπορεί να ταξιδεύει μαζί μας. Μόνο η αρετή μπορεί να περάσει στην αιώνια ζωή».6

Και για να εισέλθουμε θριαμβευτές στην Βασιλεία των Ουρανών «αρξώμεθα της αρετής έως καιρόν έχωμεν».

Στολισμένος με το πλήρωμα των αρετών ο Άγιος Δημήτριος, γίνεται διαπρύσιος κήρυκας και συγχρόνως διδάσκαλος στην αμαρτωλή εποχή μας.

Αυτός ο γενναίος αθλητής και ο πανάριστος στεφανίτης, ο πατήρ ο φιλόστοργος και των Θεσσαλονικέων προϊστάμενος, ας υψώνει χείρας ικέτιδας στον Θρόνο του Εσφαγμένου Αρνίου, για να έχουμε:

σταθερότητα στην πίστη,

αναφαίρετη την χάρη του Θεοῦ,

καθώς και τον πλούτο των θεοειδών αρετών.

1. Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Ομιλία Η΄ ΕΠΕ 9,213.

2. Του ιδίου, ΕΠΕ 17,14.

3. Του ιδίου, ΕΠΕ 17,722.

4. Του ιδίου ΕΠΕ 23,52.

5. πρβλ. Μητροπ. Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου, Όσοι πιστοί, εκδ. Ι.Μονής Γενεθλίου Θεοτόκου (Πελαγίας) 1996.

6. Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ΕΠΕ 23,90.

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

Μνήμη Αγ. Δημητρίου (26-10-2014) 

Ο καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού 
Β' Τιμ. 2.1-10 
Σὺ οὖν, τέκνον μου, ἐνδυναμοῦ ἐν τῇ χάριτι τῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, 2 καὶ ἃ ἤκουσας παρ' ἐμοῦ διὰ πολλῶν μαρτύρων, ταῦτα παράθου πιστοῖς ἀνθρώποις, οἵτινες ἱκανοὶ ἔσονται καὶ ἑτέρους διδάξαι. 3 σὺ οὖν κακοπάθησον ὡς καλὸς στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ. 4 οὐδεὶς στρατευόμενος ἐμπλέκεται ταῖς τοῦ βίου πραγματείαις, ἵνα τῷ στρατολογήσαντι ἀρέσῃ. 5 ἐὰν δὲ καὶ ἀθλῇ τις, οὐ στεφανοῦται, ἐὰν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ. 6 τὸν κοπιῶντα γεωργὸν δεῖ πρῶτον τῶν καρπῶν μεταλαμβάνειν. 7 νόει ὃ λέγω· δῴη γάρ σοι ὁ Κύριος σύνεσιν ἐν πᾶσι. 8 Μνημόνευε Ἰησοῦν Χριστὸν ἐγηγερμένον ἐκ νεκρῶν, ἐκ σπέρματος Δαυίδ, κατὰ τὸ εὐαγγέλιόν μου, 9 ἐν ᾧ κακοπαθῶ μέχρι δεσμῶν ὡς κακοῦργος· ἀλλ' ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ οὐ δέδεται. 10 διὰ τοῦτο πάντα ὑπομένω διὰ τοὺς ἐκλεκτούς, ἵνα καὶ αὐτοὶ σωτηρίας τύχωσι τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ μετὰ δόξης αἰωνίου. 
Εορτάζει σήμερα η αγία μας Εκκλησία την μνήμη του Αγίου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου και το ανάγνωσμα από την δεύτερη προς Τιμόθεον επιστολή του αποστόλου Παύλου που ακούσαμε, περιέχει λόγους προτρεπτικούς για τους αγωνιστές του καλού αγώνα της πίστεως, σκιαγραφώντας τρόπον τινά τον χαρακτήρα του τιμώμενου Αγίου και προτρέποντας όλους εμάς να τον μιμηθούμε. Και συ παιδί μου, τού λέει, να ενδυναμώνεσαι από την χάρη του Ιησού Χριστού, ο οποίος έχει την δύναμη να υπερνικά τις θλίψεις και τις δοκιμασίες, για τις οποίες μίλησε νωρίτερα, και να μάς διαφυλάσσει σώους μέχρι τέλους. Και όσα άκουσες από εμένα να λέω ενώπιον όλων, δηλαδή την υγιή διδασκαλία, αυτά και να μεταδίδεις σε ανθρώπους πιστούς, οι οποίοι θα είναι ικανοί να διδάξουν και άλλους. Εσύ πάλι να είσαι έτοιμος και πρόθυμος να κακοπαθείς, σαν καλός στρατιώτης του Χριστού. Κανείς στρατευμένος δεν εμπλέκεται σε κοσμικές δραστηριότητες, προκειμένου να αρέσει σε αυτόν που τον στρατολόγησε. Και ο αθλητής δεν στεφανώνεται, εάν δεν αγωνιστεί με νόμιμο τρόπο. Ο γεωργός πάλι που διαρκώς κοπιάζει, πρέπει πρώτος να απολαμβάνει τους καρπούς. Έχε στο νου σου το νόημα αυτών των παρομοιώσεων που ανέφερα, και ο Κύριος να σου δίνει σύνεση σε όλα. Δεν υπάρχει μαθητής του Χριστού, δεν υπάρχει ούτε ένας χριστιανός ο οποίος να μην αντιμετώπισε θλίψεις και δυσκολίες στην ζωή του. Διότι ο Κύριος δεν μάς υποσχέθηκε ότι θα μάς απαλλάξει από τις κοινές για όλους τους ανθρώπους δυσκολίες, αλλά μάς είπε ότι παρόλο που θα έχουμε θλίψη μέσα στον κόσμο, να έχουμε θάρρος γιατί εκείνος νίκησε τον κόσμο (Ιω. 16.33). Και επιπλέον, γιατί τους ανθρώπους του Θεού συχνά τους πολεμούν τόσο οι πειρασμοί, όσο και οι άνθρωποι, προκειμένου να εγκαταλείψουν τον καλόν αγώνα της πίστεως ή την διδασκαλία, εάν πρόκειται για διδασκάλους. Γι αυτό και προτάσσει ο απόστολος Παύλος την ανάγκη να διατηρούμε απαρασάλευτη την διδασκαλία της Εκκλησίας και να αντλούμε δύναμη όχι από τον εαυτό μας, καθότι ως άνθρωποι είμαστε ανίσχυροι και αδύναμοι, αλλά από την χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, του αρχηγού της σωτηρίας ημών. Και έχοντας βεβαία πίστη μέσα μας, η οποία πηγάζει από την Ανάσταση του Χριστού και την σωτήρια παρουσία του Θεού στη ζωή όλων μας, μάς προτρέπει να είμαστε έτοιμοι να υποστούμε κακουχίες σαν καλοί στρατιώτες του Χριστού. Και ποιες είναι αυτές; είναι οι πειρασμοί, οι ύβρεις, οι συκοφαντίες, οι αδικίες, οι θλίψεις, οι στερήσεις. Αν έπαθε ο Κύριος, λογικό είναι οι εχθροί του να στραφούνε και εναντίον μας. Εξάλλου μάς το είπε ο ίδιος, ότι «εἰ ἐμέ ἐδίωξαν, καί ὑμᾶς διώξουσιν» (Ιω, 15.20). Ο καλός στρατιώτης πάλι, δεν ασχολείται με τις κοσμικές φροντίδες και μέριμνες, ομοίως και ο μαθητής του Χριστού. Στο μυστήριο του Βαπτίσματος αποκηρύξαμε τον διάβολο και τα έργα αυτού και συνταχθήκαμε με τον Χριστό, με τα έργα του φωτός. Αν είμαστε με τον Χριστό, δεν γίνεται να ασχολούμαστε με τον πλούτο, με την δόξα, με τα κοσμικά ενδιαφέροντα, με την ικανοποίηση των επιθυμιών μας, με κάθε είδους πλεονεξία και αδικία, ούτε να παραθεωρούμε την εργασία των αρετών, την δικαιοσύνη του Θεού, την αιωνιότητα. Τότε σαφώς δεν θα αρέσουμε σε αυτόν που μάς στρατολόγησε λέγοντας: «εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἔρχεσθαι, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καθ' ἡμέραν, καὶ ἀκολουθείτω μοι» (Λοθκ. 9.23). Ελεύθερα αποδεχθήκαμε το κάλεσμα, ας μη φανούμε ανάξιοι της κλήσεως κι ας μη ασχολούμαστε με πράγματα τα οποία αποκηρύξαμε και μάς καθιστούν ασυνεπείς. Παρόμοιο είναι και το παράδειγμα του αθλητή, το οποίο σημαίνει ότι για να πετύχουμε της ουρανίου τιμής δεν αρκεί μόνο να αγωνιστούμε, αλλά οφείλουμε να αγωνιστούμε σωστά και όχι μεταχειριζόμενοι δόλιες ή αθέμιτες μεθόδους. Γιατί το καλό δεν είναι καλό, εάν δεν γίνει με καλόν τρόπο, σύμφωνα με την προσφιλή ρήση των Πατέρων της Εκκλησίας*. Και όντως, είναι αδύνατον να εργαστεί κανείς τον καλό αγώνα της πίστεως και να θέλει να γίνει μιμητής του Χριστού και των αγίων, και την ίδια στιγμή να μετέρχεται δόλο ή απάτη ή ψεύδος ή υποκρισία ή κατάκριση ή οποιοδήποτε άλλο τέχνασμα. Τέλος, με θετικό αυτή τη φορά τρόπο, προβάλλει ενώπιόν μα ςο απόστολος Παύλος το παράδειγμα του γεωργού. Εκείνος που εργάζεται διαρκώς και άοκνα να καλλιεργήσει είτε το χωράφι της ψυχής του είτε επιπροσθέτως -εάν είναι ποιμένας και διδάσκαλος- τον πνευματικό αγρό της Εκκλησίας, και στις δύο περιπτώσεις απολαμβάνει πρώτος τους καρπούς των κόπων του και μαζί με εκείνον τρέφονται και ευφραίνονται πνευματικά και όλοι οι άλλοι άνθρωποι. Τέτοιο ήταν το παράδειγμα των αποστόλων, τέτοιο ήταν το παράδειγμα των αγίων, των μαρτύρων, των οσίων και όλων εκείνων των γνωστών και αγνώστων εν Χριστώ αδελφών μας, οι οποίοι αρνήθηκαν τον κόσμο, ακολούθησαν τον Χριστό, άφησαν πίσω τους κάθε κοσμική και κάθε αμαρτωλή φροντίδα και μέριμνα, καλλιέργησαν τις αρετές, υπέμειναν κάθε θλίψη, κάθε πειρασμό και κάθε δοκιμασία, πολλοί μάλιστα από αυτούς βασανίστηκαν και θανατώθηκαν για την αγάπη του Χριστού, δίδαξαν την οικουμένη με λόγους και διδαχές πνευματικές αλλά πρωτίστως με την ακράδαντη πίστη τους και με το παράδειγμά τους, γέμισαν με πνευματικούς καρπούς την καρδιά τους και την Εκκλησία ολόκληρη και αξιώθηκαν του επουρανίου στεφάνου και της αιωνίου ζωής. Ας γίνουμε λοιπόν κι εμείς μιμητές των αγίων, σύμφωνα με όσα λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Οι εορτές των μαρτύρων δεν τελούνται μόνο σε συγκεκριμένες ημέρες, αλλά και με την διάνοια εκείνων που τις επιτελούν. Ιδού τι εννοώ: μιμήθηκες μάρτυρα; ζήλεψες την αρετή του; ακόμη και αν δεν είναι ημέρα μνήμης μάρτυρος, ετέλεσες εορτή μάρτυρος. Διότι τιμή μάρτυρος είναι η μίμηση του μάρτυρος. Κι όπως λοιπόν εκείνοι που πράττουν τις κακίες ακόμα και στις εορτές παραμένουν ανέορτοι, έτσι και εκείνοι που μετέρχονται την αρετή, ακόμα κι αν δεν είναι πανήγυρις, εορτή επιτελούν. Γιατί η εορτή χαρακτηρίζεται από την καθαρή συνείδηση»**. Αμήν. 

 * Βλ. Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου, Κατά ευνομιανών, 4.14
 ** Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Ομιλία εις μάρτυρας, PG 50.661 ---

Πηγή: Απλά και Ορθόδοξα: http://xerouveim.blogspot.gr/2014/10/26-10-2014.html#more
ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ – 26 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2014
Ιερά Μητόπολις Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ

Λουκ. η΄, 26-39

Στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς παρουσιάζεται ὡς ἐλευθερωτὴς τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὶς δαιμονικὲς δυνάμεις ποὺ τὸν κρατοῦν αἰχμάλωτο καὶ τὸν καταδυναστεύουν. Σ᾿ αὐτὴ τὴν προσφορὰ τῆς ἐλευθερίας βλέπουμε δύο τρόπους ἀνταπόκρισης τῶν ἀνθρώπων· ἡ μία ἐκπροσωπεῖται ἀπὸ τὸν δαιμονισμένο ποὺ θεραπεύτηκε, ἡ ἄλλη ἀπὸ τοὺς κατοίκους τῆς περιοχῆς στὴν ὁποῖα ἔγινε τὸ θαῦμα. Ὁ πρῶτος μετὰ τὴ θεραπεία καθόταν «ἱματισμένος καὶ σωφρονῶν» δίπλα στὸ Χριστὸ κι ἐπιθυμοῦσε νὰ τὸν ἀκολουθήσει, ἐνῶ οἱ ἄλλοι μόλις εἶδαν τὸ θεραπευμένο κι ἔμαθαν τὰ σχετικὰ μὲ τὸ θαῦμα φοβήθηκαν καὶ ζήτησαν ἀπὸ τὸ Χριστὸ ν᾿ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸν τόπο τους. Τὸ ἴδιο τὸ γεγονός, ἕνα μεγάλο θαῦμα τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἔδειχνε τὴ δύναμή του καὶ τὴν ἀγάπη του γιὰ τὸν ἄνθρωπο, δημιούργησε διαφορετικὰ ἀποτελέσματα. Αὐτὴ ἡ διαφορὰ τῶν ἀντιδράσεων μᾶς ἐπισημαίνει ὁρισμένες βασικὲς ἀλήθειες. Μᾶς δείχνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι τὸ πιὸ θαυμαστὸ ἀλλὰ καὶ τὸ πιὸ ἀντιφατικὸ, μέσα στὴν πτώση του, πλάσμα τοῦ Θεοῦ. Δείχνει ἐπίσης ὅτι κάθε ἄνθρωπος εἶναι μοναδικὸς κι ἀνεπανάληπτος κι ἐλεύθερος στὶς ἐπιλογές του.

Ἡ προσκόλληση στὸ Χριστὸ ἤ ἡ ἄρνησή του εἶναι δυνατότητες ἐπιλογῆς ποὺ ἔχουμε χάρη στὴν ἐλευθερία μας, καὶ γιὰ νὰ εἴμαστε πιὸ ἀκριβεῖς, αὐτὲς οἱ δυνατότητες συνιστοῦν τὴν ἐλευθερία μας. Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ἀνακεφαλαίωση ὅλης τῆς κτίσεως, γι αὐτὸ καὶ οἱ πιὸ καθοριστικὲς ἐπιλογές μας συνδέονται μὲ τὸ πρόσωπό του. Ἡ ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν αἰτία ποὺ τὴν προκαλεῖ εἶναι μιὰ ἀρνητικὴ ἐκδήλωση τῆς ἐλευθερίας μας. Αὐτοὶ ποὺ ἐπιλέγουν αὐτὴ τὴ στάση εἶναι οἱ ‘ψυχροί’, οἱ ὁποῖοι βρίσκονται ἤδη ἔξω ἀπὸ τὸ Σῶμα του, τὴν Ἐκκλησία, μὲ τὴν ἄρνησή τους. Ἡ πορεία τους εἶναι καταστροφική, ὅμως ὁ

Χριστὸς δὲ θέλει δυναστικὰ νὰ ἀνατρέψει τὴν ἐπιλογή τους, γιατὶ σέβεται καὶ δὲν ἐκβιάζει τὴν ἐλευθερία μας, ὅπως κι ἐμεῖς δὲν μποροῦμε νὰ ἐκβιάσουμε τὴ δική του.

Ἡ ἐλευθερία, βέβαια, ὡς δυνατότητα ἐπιλογῆς δὲν εἶναι γνώρισμα τῆς τελειότητας, ἀλλὰ εἶναι ἀπόδειξη ἀτέλειας. Σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση τῶν ἁγίων Πατέρων μας, ἐλεύθερος πραγματικὰ εἶναι αὐτὸς ποὺ ταύτισε τὸ θέλημά του μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ· ἔχει γίνει κατοικητήριο τοῦ Θεοῦ, ὁπότε ἔχει ὑπερβεῖ μὲ τὴ ζωὴ τῆς χάριτος τὰ ὅρια τῆς γέννησης καὶ τοῦ θανάτου, ποὺ ἀποτελοῦν σκάνδαλο γιὰ τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ δισταγμὸς ποὺ ὑπάρχει πρὶν ἀπὸ τὴν ἐπιλογὴ σημαίνει ὅτι δὲν ἔχουμε ἀκόμη ἀποκτήσει σαφῆ γνώση τοῦ ἀγαθοῦ. Βέβαια, χωρὶς τὴν ἐλευθερία τῆς ἐπιλογῆς δὲ φθάνουμε στὴν τελειότητα τῆς ἐλευθερίας. Μὲ ἐλευθερία ποὺ ἔχει σὰν κίνητρο καὶ κριτήριο τὴν ἀγάπη ἐπιλέγουμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ταυτιζόμαστε μαζί του. Ἡ ἐλευθερία χωρὶς ἀγάπη εἶναι καταστροφή. Ἀγαποῦμε πρῶτα τὸ Χριστὸ κι ἔπειτα ὑπακοῦμε στὸ λόγο του. Ἄν δὲν τὸν ἀγαπήσουμε πραγματικά, δὲν μποροῦμε νὰ τὸν ἀκολουθήσουμε. Ἄν κατανοοῦμε τὶς ἐντολές του μόνο σὰν ἀπειλὲς τῶν σωματικῶν μας ἀναπαύσεων καὶ δὲν βλέπουμε μέσα σ᾿ αὐτὲς τὴ δωρεὰ τῆς χάριτος καὶ τὴν ἐλευθερία ἀπὸ τὴν ἐξουσία τῆς ἁμαρτίας, ἀποστρεφόμαστε τὸ πρόσωπο καὶ τὸ λόγο του. Ζητᾶμε, σὰν τοὺς κατοίκους τῆς χώρας τῶν Γαδαρηνῶν, «ἀπελθεῖν ἀφ᾿ ἡμῶν», διότι «φόβῳ μεγάλῳ_ συνεχόμεθα» ἀπέναντι στὸν «ἐνεργῆ καὶ τομώτερον ὑπὲρ πᾶσαν μάχαιραν δίστομον» λόγο του.

Οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς ζητοῦν τὴν ἀπομάκρυνση τοῦ εὐεργέτη, γιατὶ τοὺς κυρίεψε ὁ φόβος. Ὁ ‘φόβος’ τους, γιὰ τὸν ὁποῖο ὁμιλεῖ ὁ εὐαγγελιστὴς, δὲν εἶναι τὸ δέος καὶ ἡ συντριβὴ μπροστὰ στὴ δύναμη τοῦ θείου, ποὺ εἶναι ἠ ἀρχὴ τῆς ἀναγνώρισης καὶ τῆς προσκύνησής του, ἀλλὰ ὁ τρόμος μήπως ἡ παρουσία τοῦ Ἰησοῦ τοὺς ὁδηγήσει στὴ στέρηση τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, τὰ ὁποῖα δὲν

θέλουν νὰ χάσουν. Τυφλοὶ ὡς πρὸς τὸ πνευματικό τους συμφέρον, ἀπορρίπτουν τὴν ἐλευθερία, προτιμώντας νὰ μείνουν δοῦλοι. Πολλὲς φορὲς οἱ ἄνθρωποι δὲν βλέπουν καθαρά, δὲν διακρίνουν τὸ σωστό, χάνουν τὰ μεγάλα γιὰ νὰ κερδίσουν τὰ μικρά, διώχνουν τὸ Σωτῆρα γιὰ νὰ ζήσουν πιὸ ἄνετα.

Ἡ κρίση τοῦ κόσμου βρίσκεται στὶς ἐπιλογές του. Ἐπιλέγουμε μὲ τὸν τρόπο τῆς ζωῆς μας καὶ τὶς ἀντιλήψεις τοῦ νοῦ μας τὸ αἰώνιο μέλλον μας, δηλ. ἤ τὴν κοινωνία μὲ τὸ Φῶς ἤ τὴν ἄρνησή του. Ὁ Χριστός, στὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιο, λέει ὅτι ἡ αἰτία τῆς καταδίκης τῶν ἀρνητῶν βρίσκεται στὸ ὅτι τὸ Φῶς, ὁ Χριστός, ἦλθε στὸν κόσμο, ἀλλὰ οἰ ἄνθρωποι ἀγάπησαν τὸ σκοτάδι κι ὄχι τὸ Φῶς, «ἦν γὰρ πονηρὰ τὰ ἔργα αὐτῶν», γιατὶ τὰ ἔργα τους ἦταν πονηρά.

Κι ὅμως ἐδῶ βρίσκεται ἡ τραγικὴ εἰρωνεία· παραμένουν κλεισμένοι στὰ δεσμὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα θέλει νὰ τοὺς λυτρώσει ὁ Χριστὸς. Δὲν βλέπουν τὰ θαύματα τῆς θείας ἀγάπης μὲ τὰ ὁποῖα εἶναι γεμᾶτος ὁ κόσμος. Σκέπτονται ψυχρά, ἐγκεφαλικά, ἐγκοσμιοκρατικά. Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ μεταβάλλει ριζικὰ τὸν ἄνθρωπο δὲν εἶναι ἡ ψυχρὴ λογικὴ καὶ τὸ στενὰ καὶ ὑλικὰ ἐννοούμενο συμφέρον, ἀλλὰ ἡ συνάντηση μὲ τὸ Χριστὸ μέσα στὸ χῶρο τοῦ βιώματος, ὁ διάλογος μ᾿ Αὐτὸν, ἡ ἀναγνώρισή του ὡς ἐλευθερωτῆ.

Ἡ πίστη εἶναι δωρεὰ τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ καὶ ἀρετή. Σπέρνεται ἀπὸ τὸ Θεό, ἀλλὰ γιὰ νὰ καρπίσει χρειάζεται τὴ θετικὴ ἀνταπόκριση τῆς ἐλευθερίας μας. Ἡ πίστη δὲν ἐκβιάζει, ἐλευθερώνει ὅμως καὶ θεραπεύει, ἀπαλλάσει ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσία στὸ διάβολο καὶ τὴν ὕλη. Ὁ Θεὸς ἔσπειρε τὴν πίστη στὸν πρώην δαιμονισμένο μὲ τὸ νὰ τὸν ἀπαλλάξει ἀπὸ τὴν κυριαρχία τῶν δαιμόνων. Ἡ θεραπεία του ἦταν μιὰ κλήση ἀπὸ τὸ Θεὸ ποὺ βρῆκε τὴν ὁλοπρόθυμη ἀνταπόκρισή του. Καθόταν «παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ…ἐδέετο δὲ αὐτοῦ…εἶναι σὺν αὐτῷ». Ζητοῦσε ἀπὸ τὸ Χριστὸ νὰ τὸν ἀφήσει νὰ τὸν

ἀκολουθήσει. Ὅμως ὁ Χριστὸς δὲν ἐκμεταλεύτηκε τὴν εὐγνωμοσύνη του καὶ τὸν ἐνθουσιασμό του γιὰ νὰ προσθέσει ἕναν ἀκόμη ἀκόλουθο στὶς περιοδεῖες του. Τὸν ἔστειλε στὸ σπίτι του, γιατὶ αὐτὸ ἦταν τὸ σωτήριο γι᾿ αὐτὸν τὸν ἴδιο, γιὰ τοὺς συγγενεῖς του καὶ γιὰ τοὺς συντοπίτες του. Τοῦ ἔδωσε τὴν ἐντολή «διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός». Τὸν ἔκανε ἔτσι ἀπόστολό του καὶ κήρυκα τῆς ἀγάπης του.

Εἶναι χρήσιμο, ἀγαπητοί ἀδελφοί, νὰ προσέξουμε λίγο καλύτερα τὴν ἐντολὴ «διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός». Δὲν τὸν ἔστειλε ὁ Χριστὸς νὰ κηρύξει γιὰ τὴν ἔλευση τοῦ Μεσσία ἤ γιὰ τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ ἤ γιὰ τὶς ἐντολές του. Τὸ κήρυγμά του θὰ ἦταν διήγημα, θὰ ἐξιστοροῦσε τὴν ἐμπειρία ποὺ ἀπέκτησε ἀπὸ τὴ συνάντησή του μὲ τὸ Θεό. Τὴν ἐμπειρία αὐτὴ θὰ τὴν κήρυττε σ᾿ αὐτοὺς ποὺ προηγουμένως ἀποστράφηκαν τὸ Θεάνθρωπο Χριστό. Θὰ ἦταν δηλ. μιὰ νέα κλήση πρὸς τοὺς κατοίκους τῆς περιοχῆς τῶν Γαδαρηνῶν. Τὸν ἀφήνει μάρτυρα καὶ διαλαλητὴ τῆς ἀλήθειας, τὸν ἕνα, τὸν ἄλλοτε δαιμονισμένο, καὶ τώρα ἀγαθὸ καὶ ταπεινὸ δοῦλο τοῦ Κυρίου νὰ μαρτυρᾶ καὶ νὰ βεβαιώνει γιὰ τὴν ἀλήθεια καὶ γιὰ τὴ σωτηρία. Τὸν ἀφήνει τεκμήριο ἀσάλευτο, αὐτὸν τὸν ὥς χτὲς τρελόν, γιὰ νὰ φωτίζει ὅλους τοὺς σωφρονοῦντας.

Κι ἐδῶ ἀκριβῶς βρίσκεται τὸ μεγαλεῖο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος κι ὅταν ἀκόμη ὁ ἄνθρωπος τὸν ἀρνιέται, Ἐκεῖνος δὲν τὸν ἐγκαταλείπει, δὲν παύει νὰ μᾶς δίνει ἀφορμὲς γιὰ νὰ διανοιχθοῦν τὰ μάτια τῆς ψυχής μας, ὥστε νὰ ἀντιληφθοῦμε καὶ νὰ γνωρίσουμε ὅτι Αὐτὸς εἶναι ἡ Ὁδός, ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ Ζωή. Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
ΚΥΡΙΑΚΗ Κ΄ 26-10-2014

Μέσα ἀπὸ τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ἀκούσαμε τὸν Ἀπόστολο Παῦλο νὰ λέει στὸν Τιμόθεο : «Ἐσὺ, λοιπὸν, παιδί μου νὰ παίρνεις δύναμη ἀπὸ τὴ χάρη ποὺ μᾶς ἔδωσε ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Κι ὅσα ἄκουσες ἀπὸ ἐμένα μπροστὰ σὲ πολλοὺς μάρτυρες, αὐτὰ νὰ τὰ μεταδώσεις σὲ ἔμπιστους ἀνθρώπους, ποὺ θὰ εἶναι ἱκανοὶ νὰ διδάξουν καὶ ἄλλους. Κακοπάθησε, λοιπὸν, σὰν καλὸς στρατιώτης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Κανεὶς στρατευόμενος δὲν μπλέκεται στὶς ὑποθέσεις τῆς καθημερινῆς ζωῆς, ἂν θέλει νὰ εἶναι συνεπὴς ἀπέναντι σ΄ ἐκεῖνον ποὺ τὸν στρατολόγησε. Κι ὅταν κάποιος μετέχει σὲ ἀθλητικοὺς ἀγῶνες, δὲν παίρνει τὸ στεφάνι τῆς νίκης, ἂν δὲν ἀγωνιστεῖ σύμφωνα μὲ τοὺς κανόνες. Ὁ γεωργὸς πρέπει νὰ κοπιάσει, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ φάει πρῶτος ἀπὸ τοὺς καρπούς. Προσπάθησε νὰ καταλάβεις αὐτὰ ποὺ λέω. Ὁ Κύριος νὰ σὲ βοηθήσει νὰ τὰ ἐννοήσεις ὅλα. Νὰ μὴν ξεχνᾶς τὸν Ἰησοῦ Χριστό, τὸν ἀναστημένο ἀπὸ τοὺς νεκροὺς καὶ ἀπόγονο τοῦ Δαυΐδ, σύμφωνα μὲ τὸ εὐαγγέλιο ποὺ κηρύττω. Γιὰ τὸ εὐαγγέλιο αὐτὸ κακοπαθῶ ὡς τὸ σημεῖο νὰ μὲ δέσουν σὰν κακοῦργο. Ἀλλὰ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δὲ δένεται. Γι’ αὐτό ὅλα τὰ ὑπομένω γι’ αὐτοὺς ποὺ διάλεξε ὁ Θεός, γιὰ νὰ πετύχουν κι αὐτοὶ τὴ σωτηρία ποὺ ἔφερε ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ νὰ δοξαστοῦν αἰώνια.»

Ὁ ἀποστολος Παῦλος προτρέπει τὸν μαθητή του Τιμόθεο, ἐπίσκοπο καὶ συνεχιστὴ τοῦ ἔργου του στὴν Ἔφεσο, νὰ εἶναι σὲ συνεχῆ ἐπιφυλακὴ καὶ διαρκῆ πνευματικὸ ἀγώνα ἔχοντας ὑψηλό τὸ αἴσθημα τῆς εὐθύνης γιὰ τὴν ἐπιλογὴ ἱκανῶν ἀτόμων, τὰ ὁποῖα εἶναι ἕτοιμα νὰ κηρύξουν τὸν λόγο τοῦ Κυρίου καὶ ἂν χρειαστεῖ νὰ θυσιαστοῦν γι’ αὐτόν. Ὁ ποιμένας θὰ πρέπει νὰ νιώθει ἠθικὰ ἱκανοποιημένος γιὰ τὰ ἐπιτεύγματά του, ὅπως ὁ γεωργὸς γιὰ τοὺς καρπούς του, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἐπιβάλλεται μεγάλη ὀξυδέρκεια καὶ ἱκανότητα, ὥστε νὰ ἐντοπίζονται οἱ παγίδες τοῦ σατανᾶ, οἱ ὁποῖες ἀλλοιώνουν τὸ κάθε ποιμαντικὸ ἔργο καὶ νὰ ἐξουδετερώνονται ἄμεσα. Πρέπει νὰ ἐπαγρυπνεῖ συνεχῶς ὁ ὁποιοσδήποτε ποιμένας γιὰ τοὺς ἀδελφούς του, τῶν ὁποίων τὴ σωτηρία ἐμπιστεύτηκε ὁ Θεὸς στὴν ποιμαντική του φροντίδα. Κάθε ἐργάτης, λοιπόν, τοῦ Εὐαγγελίου, ὀφείλει νὰ ἀναμένει θλίψεις καὶ ταλαιπωρίες, τὶς ὁποῖες θὰ ὑπομένει μὲ τὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ καὶ θὰ ἀντιμετωπίζει καρτερικὰ μὲ τὴν παράκληση ποὺ χαρίζει στὶς ἀγωνιζόμενους τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.
Ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο ἀναφέρεται ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὶς κακουχίες καὶ τὰ βάσανα ποὺ ὑπομένει γιά τὴν διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου. Μαρτύρια, βάσανα, μνήμη θανάτου, ὅλα αὐτὰ ἀποτελοῦν την κύρια δομὴ καὶ τὸν πυρήνα τῆς ζωῆς ὅλων τῶν ἁγίων μας. Ὁ μεγάλος πόθος ποὺ φλόγιζε τὴν καρδιὰ τοῦ Παύλου ἀλλὰ καὶ τὴν καρδιά τοῦ κάθε ἅγιου εἶναι τὸ « ἀναλύσαι καὶ σὺν Χριστῷ εἶναι» ( Φίλ. 1,23).
Διαβάζοντας τὶς ἐπιστολὲς τοῦ ἀποστόλου Παύλου, μπορεῖ κάποιος νὰ παρατηρήσει ὅτι χρησιμοποιεῖται συχνὰ ἡ λέξη «ἀγώνας». Ἔννοια παρμένη ἀπὸ τὴν ἀθλητικὴ ζωή, ποὺ ἐκφράζει εἰκονικὰ καὶ τὸ μυστήριο τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ἕναν ἄλλο ἀγώνα πνευματικῆς τάξεως ποὺ διεξάγουν οἱ πιστοὶ στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ κατὰ τὴν ἐπίγεια διαδρομή τους. Ἄλλωστε τὸ Εὐαγγέλιο δὲν κηρύσσεται παρὰ «ἐν πολλῷ ἀγῶνι» (Α΄ Θεσσ. 2,2) Ἡ συμπάθεια τοῦ ἀποστόλου γιὰ ὅλους τοὺς μαχόμενους πιστοὺς ἀλλὰ καὶ ἡ πρόθεσή του νὰ ἀνυψώσει τὸ ἠθικὸ τοῦ μαθητῆ του ἔχει ὡς κατάληξη τὴν βεβαίωση πὼς ἡ ἀνταμοιβὴ αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Ἐξάλλου, αὐτὸ ποθεῖ κάθε ἀληθινὸς πιστός. Νὰ ζεῖ μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ εἰσέλθει στὴ βασιλεία του καὶ ν’ ἀτενίσει τὸ φῶς τοῦ προσώπου του. Ἂς ἀναλογιστοῦμε πόσοι καὶ πόσοι μέσα στὴν ἱστορία τοῦ χριστιανισμοῦ προσηλωμένοι ἀταλάντευτα στὴν ὑπόσχεση τῆς αἰώνιας ζωῆς ποὺ ἔδωσε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος (Α΄ Ἰω. 2,25), πορεύτηκαν ζώντας στὴν ἀφάνεια μὲ πίστη, ἐλπίδα ὑπομονὴ καὶ ἀγώνα πολύ.
Σήμερα βέβαια, βλέπουμε τὸν ἑαυτὸ μας πνιγμένο στὴν καθημερινότητά του, νὰ ἀπομακρύνεται συνεχῶς ἀπὸ τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἐλπίδα, ἡ ὑπομονή, ἡ καρτερικότητα θυσιάζονται στὸν βωμὸ τοῦ ἠδονισμοῦ, τοῦ ἀτομικισμοῦ καὶ τοῦ σύγχρονου τρόπου ζωῆς. Ἕνα σύστημαὑποταγμένο στὴ φθορὰ καὶ τὴν ἁμαρτία. Παρόλα αὐτὰ ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἔρχεται καὶ σήμερα νὰ μᾶς ὑποδείξει τὸ βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς. Ἔρχεται νὰ μᾶς ὑποδείξει τὸν ἀμετακίνητο ἄξονα γύρω ἀπὸ τὸν ὁποῖο πρέπει νὰ στρέφεται ὁ «καλὸς ἀγώνας» μας. Εἶναι ἡ ἐλπίδα μας καὶ ἡ προσμονή μας γιὰ τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ ποὺ ἀτόνησε, ἡ ἐπιθυμία νὰ ἀπολαύσουμε τὸ ἄρρητο κάλλος τοῦ προσώπου του. Ἐμεῖς τὸ μόνο ποὺ ἔχουμε ὡς χρέος μας εἶναι αὐτὴ ἡ προσμονὴ νὰ ξαναγίνει ὁ βηματισμὸς καὶ ὁ δυναμισμὸς τῆς ζωῆς μας. Ἀμήν.
ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΥ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΣΤ´ ΛΟΥΚΑ
῾Τί σοί ἐστιν ὄνομα; ῾Ο δέ εἶπε: Λεγεών᾽ (Λουκ. 8, 30)

α. Γνωστό τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς σημερινῆς Κυριακῆς, τό ὁποῖο ἡ ᾽Εκκλησία μας τό ἐπαναφέρει καί μέσω τοῦ ἁγίου Ματθαίου ἄλλη Κυριακή, προκειμένου προφανῶς νά τονισθεῖ ἡ κεντρική ἀλήθεια τῆς πίστεως ὅτι ὁ Κύριος ἦλθε στόν κόσμο ῾ἵνα λύσῃ τά ἔργα τοῦ διαβόλου᾽.  ῾Ο Κύριος συγκεκριμένα πηγαίνει στή χώρα τῶν Γεργεσηνῶν, ὅπου ἔρχεται ἀντιμέτωπος μέ τή φοβερή κατάσταση πού εἶχαν δημιουργήσει σ᾽ ἕναν ταλαίπωρο ἄνθρωπο τά δαιμόνια, τόν ὁποῖο καί ἀπαλλάσσει ἀπό τήν καταδυναστεία τους, γιά νά ὁδηγηθεῖ τελικῶς αὐτός σέ δοξολογική ἀνάληψη ἱεραποστολικοῦ ἔργου.  Ὁ διάλογος μάλιστα πού διαμείβεται μεταξύ τοῦ Κυρίου καί τοῦ δαιμονισμένου ἀνθρώπου εἶναι ἐξόχως ἐνδιαφέρων. ῾Τί σοί ἐστιν ὄνομα; ῾Ο δέ εἶπε: Λεγεών᾽.

β. 1. Δέν εἶναι τυχαία βεβαίως ἡ ἐρώτηση τοῦ Κυρίου. Τόν ἐρωτᾶ καταρχάς ὄχι διότι δέν γνώριζε ἀσφαλῶς ὁ παντογνώστης τόν ἄνθρωπο -  γι᾽ αὐτόν ἄλλωστε βρέθηκε στή χώρα του - ἀλλά διότι ἤθελε νά προκαλέσει τό δαιμόνιο ἤ μᾶλλον τά δαιμόνια νά φανερώσουν τήν ἀδυναμία τους ἐνώπιόν Του. Κι ἀκόμη τόν ἐρωτᾶ γιά τό ὄνομά του, διότι τό ὄνομα σέ ὅλους τούς λαούς, ἰδιαιτέρως ὅμως στούς ῾Εβραίους, ἦταν καί εἶναι κατεξοχήν δηλωτικό  τοῦ χαρακτήρα τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ ἴδιου θά λέγαμε τοῦ βάθους καί τοῦ ἐσώτερου πυρήνα τῆς προσωπικότητάς του, γεγονός πού σημαίνει ὅτι ὁ Κύριος μέ τόν τρόπο αὐτόν πίεζε τά δαιμόνια νά φανερωθοῦν, ὥστε νά ἀποκαλυφθεῖ ἡ τραγωδία τοῦ ὑπό κατάληψη αὐτῶν εὑρισκομένου ἀνθρώπου: ὁ δαιμονισμένος δέν ἦταν ὁ ἑαυτός του. ῎Αλλοι ἔκαναν ῾κουμάντο᾽ στήν ψυχοσωματική ὕπαρξή του.

2. Κι ἐδῶ ἀκριβῶς πρέπει νά σταθοῦμε περισσότερο. Συνηθίζουμε εἶναι ἀλήθεια νά ἐπικεντρώνουμε τήν προσοχή μας στά ἐξωτερικά συμπτώματα τοῦ δαιμονισμοῦ του: τίς τάσεις αὐτοκαταστροφῆς καί καταστροφῆς τῶν ἄλλων, τήν ἀντικοινωνικότητά του, τήν ἔλλειψη ὁποιασδήποτε αἰδοῦς, ἀλλά μέ τήν ἐρώτηση τοῦ Κυρίου φανερώνεται ἡ κόλαση τήν ὁποία βιώνει ὁ τραγικός αὐτός ἄνθρωπος. ῾Ο δαιμονισμένος δέν ἔχει ταυτότητα. Ξένες καί ἐχθρικές πρός αὐτόν καί τούς ἄλλους δυνάμεις τόν διακατέχουν καί τόν προσδιορίζουν, οἱ ὁποῖες δέν τοῦ ἐπιτρέπουν οὔτε νά σκεφτεῖ ὅπως πρέπει οὔτε νά ἐπιθυμεῖ τά ὀρθά καί δίκαια οὔτε κἄν νά αἰσθάνεται ὡς ἄνθρωπος. Πρόκειται λοιπόν γιά μία ψυχική κατάσταση πλήρους ἀλλοιώσεώς του πού μόνο ἡ νέκρωση καί ἡ ἀπώλεια μποροῦν νά τήν χαρακτηρίσουν. ῎Αν ὁ ἴδιος ὁ Κύριος χαρακτήρισε ἔτσι τήν κατάσταση στήν ὁποία βρέθηκε ὁ ἄσωτος τῆς ὁμώνυμης παραβολῆς Του - ῾νεκρός  καί ἀπολωλός᾽ - πολύ περισσότερο ἰσχύει τοῦτο κι ἐδῶ: νά ζεῖ καί νά ὑπάρχει ὁ ἄνθρωπος, ἀλλά σέ κατάσταση κυριολεκτικά θανάτου καί πνευματικῆς ἀνυπαρξίας. Διότι εἶναι ἀποκομμένος ἀπό τόν Θεό, ἀπό τόν συνάνθρωπο, ἀπό τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό.

3. Τή χαμένη, νεκρή, διεστραμμένη καί γι᾽ αὐτό τραγική αὐτήν κατάσταση, σημειώνει ὁ ἅγιος ᾽Ιωάννης ὁ εὐαγγελιστής στήν ᾽Αποκάλυψή του, θά ζοῦν δυστυχῶς οἱ ἄνθρωποι πάντοτε καί διαχρονικά, ἰδιαιτέρως στούς χρόνους τοῦ ἀντιχρίστου πρό τῆς Δευτέρας Παρουσίας Του, ὅταν θά ἐπιλέγουν τρόπο ζωῆς ἀντίθετο πρός τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ. ῞Οσο ὁ ἄνθρωπος θά ἐναντιώνεται πρός τόν Θεό καί τό ἅγιο θέλημά Του, τόσο καί θά ὑποδουλώνεται στόν ἀντικείμενο, τόν σατανᾶ, μέ ἀποτέλεσμα νά ζεῖ μία κόλαση, θεωρώντας ὅτι ζεῖ ἕναν ῾παράδεισο᾽. Αὐτή εἶναι ἡ τραγωδία τοῦ ἀποκομμένου ἀπό τόν Χριστό ἀνθρώπου: νά βρίσκεται στά ῾νύχια᾽ τοῦ κατεξοχήν ἐχθροῦ του, νά τρέφεται ὁ ἐχθρός αὐτός, ὁ διάβολος, ἀπό τίς σάρκες τοῦ ὑποτακτικοῦ καί δούλου του, καί νά νομίζει ὅτι ῾λατρεύει τῷ Θεῷ᾽. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ χαρακτηρίζει τόν Πονηρό ὡς ῾ἀνθρωποκτόνον᾽ ἀπαρχῆς, πού σημαίνει ὅτι χαρά τοῦ Πονηροῦ εἶναι νά ταλαιπωρεῖ τά πλάσματα τοῦ Θεοῦ, κατεξοχήν δέ τόν ἄνθρωπο. Καί πρῶτο θῦμα του εἶναι ὁ ἴδιος ὁ δοῦλος του. Πῶς ἄλλωστε εἶναι δυνατόν ἀπό ῾δένδρον σαπρόν᾽ νά βγεῖ καλός καρπός; ῾Ο Πονηρός διάβολος συμπεριφέρεται πάντοτε μέ τόν τρόπο πού γνωρίζει: νά μεταφέρει τή δυστυχία του καί στούς ἄλλους.

4. Τή φοβερή αὐτή ἀλήθεια βεβαίως ἀγωνίζεται ὁ διάβολος νά τήν ἀποκρύπτει ἀπό τούς ἀνθρώπους, κυρίως δέ ἀπό τούς δικούς του. Κατά παραχώρηση μάλιστα τοῦ Θεοῦ - προκειμένου νά ἀποκαλύπτονται οἱ ἀληθινοί πιστοί ἀπό τούς ψευδεῖς – παρουσιάζει τά πράγματα ἐντελῶς διαφορετικά: ὡραιοποιημένα καί φανταχτερά. Κι αὐτό τό ζοῦμε ἔντονα στήν ἐποχή μας εἴτε μέ τήν ἔξαρση τοῦ λεγόμενου σατανισμοῦ εἴτε μέ τήν προβολή τοῦ διαβόλου ὡς τάχα σωτήρα τοῦ κόσμου ἀκόμη καί μέσα ἀπό τραγούδια καί ἀπό ῾λαμπρές᾽ εἰκόνες εἴτε  μέ τήν ἐξαγγελία ὅτι αὐτός εἶναι ὁ δυνατός μπροστά στόν ῾ἀδύναμο᾽ ἐσταυρωμένο. Καί δυστυχῶς ὑπάρχουν ἀφελεῖς πού πιστεύουν τά ψεύδη αὐτά καί καταστρέφονται, ὅπως βεβαίως ὑπάρχουμε καί οἱ πολλοί ἄλλοι πού μπορεῖ ἴσως νά μήν τά δεχόμαστε, ἀλλά νά μήν ἀντιδροῦμε ὅπως πρέπει, ἀφήνοντας τά ῾δαιμονικά᾽ αὐτά νά φαίνεται ὅτι κυριαρχοῦν.

5. ῾Η ἀλήθεια εἶναι βεβαίως πέρα ἀπό αὐτά καί τήν μαρτυρεῖ πάντοτε ἡ ᾽Εκκλησία μας. Μᾶς καλεῖ νά θυμόμαστε καί κυρίως νά ζοῦμε ἀδιάκοπα αὐτό πού σημαίνει τό ὄνομά μας: τό γενικό τοῦ χριστιανοῦ καί τό συγκεκριμένο πού πήραμε κατά τή βάπτισή μας. Διότι τό ἀληθινό ὄνομα πρωτίστως κάθε πιστοῦ εἶναι τό ῾χριστιανός᾽. ῞Ολοι γνωρίζουμε ὅτι ἡ ἀπάντηση τῶν ἁγίων μαρτύρων τῆς πίστεώς μας κατά τήν περίοδο τῶν διωγμῶν, ὅταν τούς ρωτοῦσαν γιά τό ὄνομά τους, ἦταν: ῾χριστιανός εἶναι τό ὄνομά μου᾽. ῎Ηξεραν οἱ ἅγιοι ὅτι ἡ ἔνταξή τους στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί ἡ χριστιανικότητά τους ἔκτοτε ἦταν ὅ,τι ἀνώτερο καί ἱερότερο ὑπῆρχε στή ζωή τους, αὐτό πού πράγματι χάραζε καί χαρακτήριζε τήν ὕπαρξή τους. Τό κέντρο βάρους τους ἦταν ὁ Χριστός καί ὄχι ὁτιδήποτε ἐπίγειο, ὅσο σπουδαῖο καί μεγάλο κι ἄν φάνταζε αὐτό. Γι᾽ αὐτό καί κατέθεταν καί τήν ἴδια τή ζωή τους. Κι ἔπειτα καί τό βαπτιστικό μας ὄνομα: εἶναι τό ὄνομα τοῦ ἁγίου μας, τό ὁποῖο καί αὐτό παραπέμπει στόν ἴδιο τόν Κύριο, τοῦ ῾Οποίου ἄλλωστε μιμητής ὑπῆρξε  ὁ ἅγιος καί γι᾽ αὐτό καί ἅγιασε. Εἴτε λοιπόν μέ τό ὄνομα χριστιανός εἴτε μέ τό ὄνομα τοῦ ἁγίου μας θυμόμαστε ὅτι εἴμαστε μέλη Χριστοῦ, εἰκόνες δικές Του, ναοί τοῦ ἁγίου Του Πνεύματος. Κι αὐτό δέν εἶναι φαντασία, ἀλλά ἡ ἀληθινή πραγματικότητα. ῞Οπως ὁ δαιμονισμένος ζοῦσε δυστυχῶς τήν ξενική κατοχή χωρίς ὄνομα δικό του, τό ἴδιο κι ἐμεῖς ἐκ τοῦ ἀντιθέτου: ζοῦμε τήν κατοχή μας ἀπό τό ῞Αγιο Πνεῦμα, τόν Θεό μας, ὁ ῾Οποῖος ὅμως μᾶς ἐλευθερώνει (῾οὗ τό Πνεῦμα Κυρίου ἐκεῖ καί ἐλευθερία᾽) καί μᾶς κάνει νά νιώθουμε παιδιά τοῦ Θεοῦ, μέ διαρκή μέσα μας τήν κραυγή: ῾᾽Αββᾶ, ὁ Πατήρ!᾽. Νά νιώθω παιδί τοῦ Θεοῦ καί νά Τόν προσφωνῶ ῾Πατέρα᾽ εἶναι αὐτό πού μοῦ προσφέρει τό ὄνομά μου. Τό χριστιανικό ἀσφαλῶς ὄνομά μου καί ὄχι ὁποιοδήποτε περίεργο, παράδοξο, ὑποκοριστικό τέτοιο πού λειτουργεῖ ἐντελῶς κατά ἀποπροσανατολιστικό τρόπο.

γ. Νά καλλιεργοῦμε τή συναίσθηση τῆς ἀξίας τῆς χριστιανικῆς πίστεώς μας, νά καλλιεργοῦμε τή συναίσθηση αὐτοῦ πού δηλώνει τό χριστιανικό ὄνομά μας. Καί κυρίως: νά μάθουμε γιά τή ζωή τοῦ ἁγίου μας, ὥστε νά τόν νιώθουμε πιό κοντά μας καί πιό οἰκεῖο μας. Κατεξοχήν ὅμως νά τόν ἀκολουθοῦμε στήν κατά Χριστόν πολιτεία του. Τότε ἡ κραυγή μας στόν Κύριο καί σ᾽ ἐκεῖνον θά φέρνει τήν ἄμεση ἀπάντησή τους καί τήν παρουσία τους.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ´ ΛΟΥΚΑ (ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΤΟΥ ΜΥΡΟΒΛΗΤΟΥ)

῾Μήν οὖν ἐπαισχυνθῇς τό μαρτύριον τοῦ Κυρίου ἡμῶν᾽
(Β´ Τιμ. 1, 8)

α. Τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τῆς σημερινῆς Κυριακῆς ἀπό τήν Β´ πρός Τιμόθεον ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου εἶναι ἐν σχέσει πρός τόν ἅγιο μεγαλομάρτυρα Δημήτριο. ῾Η ζωή τοῦ ἁγίου ὑπῆρξε μία ζωή μαρτυρίας καί ὁμολογίας τοῦ Κυρίου ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ, τέτοιας πού κατέληξε καί στό δικό του αἱματηρό μαρτύριο, κάτι πού σημειώνει καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν ἐπιστολή γιά τή δική του πορεία, στή μίμηση τῆς ὁποίας καλεῖ καί τόν μαθητή του Τιμόθεο. Ἡ ᾽Εκκλησία μας ἔτσι μέ τό συγκεκριμένο ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ὑπομνηματίζει θά λέγαμε τή ζωή τοῦ ἁγίου Δημητρίου καί εἶναι σάν νά μᾶς λέει ὅτι ὁ ἅγιος πορεύτηκε σάν τόν ἀπόστολο Παῦλο, γενόμενος μιμητής καθ᾽ ὅλα τῆς ζωῆς του. Ἡ προτροπή μάλιστα τοῦ ἀποστόλου πρός τόν μαθητή του Τιμόθεο ῾νά μήν ντρέπεσαι νά ὁμολογεῖς τόν Κύριό μας᾽ (῾μή ἐπαισχυνθῇς τό μαρτύριον τοῦ Κυρίου ἡμῶν᾽) ἔχει σπουδαία σημασία ἰδίως γιά τήν ἐποχή μας.

β. 1. Τό ἐνδιαφέρον τοῦ ἀποστόλου γιά τόν Τιμόθεο εἶναι νά μή χάσει τή ζωντανή σχέση του μέ τόν Κύριο ᾽Ιησοῦ Χριστό. ῾Ο Χριστός εἶναι ὁ σωτήρας τοῦ κόσμου, ὅπως θά τό σημειώσει ἀμέσως παρακάτω, γι᾽ αὐτό καί ἡ προτροπή του στήν πραγματικότητα συνιστᾶ ὑπενθύμιση στόν Τιμόθεο γιά προσωπική καί ἄμεση στάση του ἔναντι τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ. Γιατί αὐτό; Διότι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἶχε πεῖ ὅτι ῾πᾶς ὅς ἄν ὁμολογήσῃ ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγώ αὐτόν ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. ῞Ος δ᾽ ἄν ἀρνήσηταί μοι ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι κἀγώ αὐτόν᾽. ῎Ετσι ἡ ὁμολογία πίστεως στόν Χριστό ἀφενός ἀποτελεῖ ὅρο γιά νά εἴμαστε δικοί Του καί νά εἰσέλθουμε δικαιωμένοι δι᾽ Αὐτοῦ στή Βασιλεία τοῦ Πατέρα Του, ἀφετέρου προϋποθέτει πώς κέντρο βάρους γιά τόν πιστό εἶναι ὄχι ὁ κόσμος μέ τίς ἐπιθυμίες του, ἀλλά ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, μέ ἑτοιμότητα μάλιστα θυσίας καί τῆς ἴδιας τῆς ζωῆς πρός χάρη Του, ἀφοῦ ὁ κόσμος διάκειται ἐχθρικά πρός τόν Κύριο καί τήν πίστη Του.

2. ῾Η προτροπή ὅμως τοῦ ἀποστόλου πρός τόν Τιμόθεο νά μή ντρέπεται γιά τήν πίστη του στόν Χριστό φανερώνει ταυτοχρόνως  ἔμμεσα καί τόν ἀπόλυτο ρεαλισμό τοῦ ἀποστόλου. Γνωρίζει ὁ ἀπόστολος ὅτι ὡς ἄνθρωπος ὁ Τιμόθεος ἐνόψει μάλιστα τοῦ ἐχθρικά διακείμενου κόσμου  μπορεῖ νά δειλιάσει. ῎Εχει ὑπόψη του πολλές παρόμοιες περιπτώσεις, ὅπου ἄνθρωποι τῆς πίστεως τελικῶς ὑποχώρησαν εἴτε ἀρνούμενοι τήν πίστη εἴτε κρυπτόμενοι κάτω ἀπό τόν μανδύα τῆς ἀδιαφορίας. Ἡ περίπτωση χριστιανῶν γιά παράδειγμα,  ὅπως φαίνεται ἀπό τήν ἐπιστολή του πρός τούς Γαλάτες, εἶναι μία τέτοια περίπτωση, κατά τήν ὁποία παρουσιάζονταν κάποιοι ὑπέρμαχοι τοῦ ᾽Ιουδαϊσμοῦ, ἁπλῶς καί μόνον ῾ἵνα μή τῷ σταυρῷ τοῦ Χριστοῦ διώκωνται᾽. Λοιπόν ὁ ἀπόστολος καλεῖ τόν μαθητή του σέ θαρραλέα ὁμολογία τῆς πίστεώς του, ὑπενθυμίζοντάς του μάλιστα ὅτι ἀφενός τήν πίστη του αὐτή τήν εἶδε ὁ Τιμόθεος ἐνσαρκωμένη ὄχι μόνο στόν ἴδιο, ἀλλά καί στήν ἁγία γιαγιά του Λωΐδα καί τήν ἁγία μητέρα του Εὐνίκη, ἀφετέρου ῾ὁ Θεός οὐκ ἔδωκεν ἡμῖν πνεῦμα δειλίας, ἀλλά δυνάμεως καί ἀγάπης καί σωφρονισμοῦ᾽, Πνεῦμα τό ὁποῖο ἤδη ἔχει λάβει ὁ Τιμόθεος ἀπό τό βάπτισμά του καί τήν ἱερωσύνη του.

3. ῎Ετσι ὁ ἀπόστολος σχετίζει ἄμεσα τή μαρτυρία καί τήν ὁμολογία τῆς πίστεως στόν Χριστό μέ τό μαρτύριο ὑπέρ ᾽Εκείνου. Δέν ὑπάρχει οὔτε ὑποψία στόν ἅγιο Παῦλο ὅτι μπορεῖ ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ νά συνιστᾶ μία θεωρία ἤ μία ἰδεολογία πού ἐξαντλεῖται μόνο στά λόγια χωρίς νά ἀγκαλιάζει τή ζωή. Καί πῶς θά μποροῦσε νά συμβεῖ τοῦτο, ὅταν ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἀπέκλεισε τήν κατάσταση αὐτή, ὅπως γιά παράδειγμα μέ τόν λόγο του ῾οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι Κύριε, Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν, ἀλλ᾽ ὁ ποιῶν τό θέλημα τοῦ Πατρός μου᾽; ῾῾Ο ποιήσας καί διδάξας᾽ εἶναι πάντοτε αὐτός πού δικαιώνεται καί σώζεται, ἐνῶ ἀπό τήν ἄλλη ὁ ἄλλος μεγάλος ἀπόστολος ᾽Ιάκωβος ὁ ἀδελφόθεος ἔχει χαρακτηρίσει τήν κατάσταση αὐτή ὡς σχεδόν δαιμονική. Διότι ῾καί τά δαιμόνια πιστεύουσι καί φρίσσουσι᾽, ἀλλά βεβαίως δέν πράττουν. Ἡ ἴδια μάλιστα ἡ ζωή τοῦ ἀποστόλου Παύλου ἀποτελεῖ τήν ἄμεση ἐπιβεβαίωση γιά τόν Τιμόθεο τῆς ἀλήθειας αὐτῆς. Ὁ ἀπόστολος καταρχάς εἶναι φυλακισμένος γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ εὐαγγελίου Του: αὐτή εἶναι ἡ αἰτία ῾δι᾽ ἥν πάσχει᾽ αὐτός, ἐνῶ καλεῖ τόν μαθητή του καί ἐκεῖνος ῾νά εἶναι ἕτοιμος νά κακοπαθήσει μαζί του κι ὁ Θεός θά τοῦ δώσει τή δύναμη᾽.

4. Ἡ τελευταία φράση τοῦ ἀποστόλου Παύλου ὅτι ὁ Θεός θά δώσει τή δύναμη στόν Τιμόθεο γιά τό μαρτύριο πού θά ὑποστεῖ λόγω τῆς μαρτυρίας του γιά τόν Χριστό πηγαίνει παραπέρα τόν λόγο του. Καί ἡ πίστη στόν Χριστό δηλαδή ὡς ὁμολογία καί μαρτυρία γι᾽ Αὐτόν καί ἡ πίστη ὡς μαρτύριο καί κακοπάθεια ὑπέρ Αὐτοῦ συνιστοῦν χαρισματική κατάσταση. Δέν εἶναι οἱ ἀνθρώπινες δυνάμεις μέ ἄλλα λόγια πού καθιστοῦν κάποιον ἀληθινό χριστιανό, ἀλλά ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ πού βρίσκει ἁπλῶς ἑτοιμότητα διάθεσης καί καρδιᾶς ἀπό πλευρᾶς τοῦ ἀνθρώπου. Διαφορετικά, μία ὁμολογία ἤ ἕνα μαρτύριο, βασιζόμενα στίς ἀνθρώπινες δυνατότητες, πού σημαίνει σ᾽ ἕνα ὑπερφίαλο ἐγώ: ῾ἐγώ μπορῶ καί τά καταφέρνω μόνος μου᾽, μπορεῖ νά θεωροῦνται ἡρωϊκές ἴσως καταστάσεις, δέν χαρακτηρίζονται ὅμως χριστιανικές κι οὔτε γίνονται ἀποδεκτές ἀπό τόν Θεό, διότι προφανῶς ἐλλείπει τό βασικότερο στοιχεῖο χριστιανοσύνης πού εἶναι ἡ ἀγάπη.  Δέν λέει τυχαῖα γιά παράδειγμα ὁ ἀπόστολος καί πάλι Παῦλος ὅτι ῾ἐάν παραδώσει κάποιος καί τό σῶμα του γιά νά καεῖ λόγω τῆς πίστης του, δέν ἔχει ὅμως ἀγάπη, δέν ὑπάρχει ὠφέλεια ἀπό τή θυσία του αὐτή᾽. Κι  ἔρχεται ἀκριβῶς ὁ ἀπόστολος νά διατυπώσει τήν ἀλήθεια αὐτή ξεκάθαρα καί σέ ἄλλο σημεῖο τῶν ἐπιστολῶν του. ῾῾Ημῖν ἐδόθη οὐ μόνον τό εἰς Αὐτόν πιστεύειν, ἀλλά καί τό ὑπέρ Αὐτοῦ πάσχειν᾽. Μᾶς δόθηκε σάν χάρισμα ἀπό τόν Θεό, λέει, ὄχι μόνο νά πιστεύουμε σ᾽ Αὐτόν, ἀλλά καί νά πάσχουμε γιά χάρη Του. ῎Ετσι στή δωρεά τῆς μαρτυρίας καί τοῦ μαρτυρίου του ὁ χριστιανός πάντοτε βρίσκεται στό σημεῖο ῾μηδέν᾽ ἀπό πλευρᾶς δικῆς του. ῾Η ταπείνωση δηλαδή ἀποτελεῖ τό μόνιμο βάθρο πάνω στό ὁποῖο κινεῖται, διατηρώντας μέ τόν τρόπο αὐτό τήν ἤδη ὑπάρχουσα χάρη πού ἔχει.

γ. Ἡ προτροπή τοῦ ἀποστόλου Παύλου – προτροπή  τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου – νά μή ντρέπεται ὁ Τιμόθεος νά ὁμολογεῖ τήν πίστη του ἰσχύει ἀσφαλῶς διαχρονικά. Καί τοῦτο γιατί σέ ὅλες τίς ἐποχές τό ἀντίχριστο πνεῦμα ὑπάρχει παρόν σέ μεγάλο βαθμό, ἰδίως δέ στήν ἐποχή μας πού λόγω τῆς αὐξημένης ὑποκρισίας της ξέρει νά παίρνει πολυποίκιλες μορφές. Καί σήμερα χρειάζεται τόλμη καί θάρρος νά ὁμολογήσει κανείς τήν χριστιανική πίστη του, ἀρκεῖ βεβαίως νά ἔχει ῾δέσει᾽ τήν ὕπαρξή του μέ τόν ᾽Ιησοῦ Χριστό, πού σημαίνει νά βρίσκεται σέ ἑτοιμότητα νά ῾πάθει ὑπέρ Αὐτοῦ᾽. Προϋπόθεση γι᾽ αὐτό εἶναι ὁ βαθμός ἐκκλησιαστικότητάς μας, δηλαδή ὁ βαθμός τῆς ροῆς μέσα μας τοῦ ποταμοῦ τῆς ἀποστολικῆς παραδόσεως. ῞Οσο μένουμε στά λόγια τῶν ἀποστόλων ἐν ᾽Εκκλησίᾳ, τόσο μένουμε ἐν Χριστῷ, τόσο Τόν φανερώνουμε  ἐν τοῖς πράγμασι καί τοῖς λόγοις. Τό σημερινό παράδειγμα τοῦ ἁγίου Δημητρίου μάλιστα γίνεται καθοριστικό ὅριο τῆς πορείας αὐτῆς. Γιατί καί ὁ ἅγιος ζοῦσε τήν παράδοση τοῦ ἀποστόλου Παύλου πού τόν ὁδήγησε κατά φυσικό τρόπο καί στή μαρτυρία γιά τόν Χριστό καί στό μαρτύριο γιά χάρη Του.