ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 25 ΙΟΥΝΙΟΥ
Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
(Ρωμ. ε΄ 1-10)
Εἶναι γνωστόν σέ ὅλους μας, ἀδελφοί μου, ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ὁ καθένας μας, συχνά-πυκνά στή ζωή του καυχιέται γιά κάποια πράγματα. Γιά παράδειγμα, ἄλλος καυχιέται γιά τό γεγονός ὅτι προέρχεται ἀπό μία οἰκογένεια πού ἔχει ὄνομα στήν κοινωνίαν, ἄλλος γιά τό γεγονός ὅτι ἔχει περιουσίαν, πλούτη, ἄλλος γιά τό ὅτι ἔχει δημιουργήσει ὄμορφη οἰκογένεια, ἔχει καλά παιδιά, κάποιος ἄλλος γιά τήν ἐργασίαν του, γιά τήν θέσιν τήν ὁποίαν κατέχει στόν ἐπαγγελματικόν του χῶρο, γιά τήν ὀξύνειάν του, τήν μόρφωσίν του, τίς σπουδές του, καί γιά τί ἄλλο. Ἆρά γε, μία τέτοια συμπεριφορά εἶναι χριστιανική, συνάδει μέ τήν διδασκαλίαν τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας; Ἡ ἀπάντησις εἶναι ἀρνητική. Ὄχι, δέν ἐπιτρέπεται στόν χριστιανόν νά καυχιέται, νά ἐπαίρεται γιά ὅσα προείπαμε καί γιά τά ὅμοια αὐτῶν. Ὄχι, διότι ὅλα αὐτά δέν εἶναι κατορθώματα δικά μας, εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ σ’ ἐμᾶς. Καί κάτι ἀκόμα, ἐξ ἴσου σημαντικό: Ὅλα αὐτά εἶναι πρόσκαιρα, παροδικά, φθαρτά, τά ἔχομε σήμερα καί αὔριο ἴσως ὄχι.