Τό νοσοκομεῖο τοῦ Θεοῦ
Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 29 Ἀπριλίου 2018, τοῦ Παραλύτου (Ἰωάν. ε΄ 1-15)
1. ΑΓΑΠΗ ΣΤΟΥΣ ΑΡΡΩΣΤΟΥΣ
Δίπλα στὴν προβατικὴ πύλη ἡ Βηθεσδά, μία μεγάλη δεξαμενὴ ὕδατος, συγκέντρωνε πλήθη ἀσθενῶν. Διότι ἐκεῖ πολλὰ θαύματα θεραπειῶν συνέβαιναν. Κάθε τόσο ἄγγελος ἀπὸ τὸν οὐρανὸ κατέβαινε καὶ ἐτάραζε τὸ ὕδωρ. Κι ὅποιος ἀσθενὴς προλάβαινε νὰ πέσῃ πρῶτος μέσα, θεραπευόταν ἀπὸ ὁποιοδήποτε νόσημα κι ἂν ἔπασχε. Ὁ παράλυτος ὅμως τοῦ Εὐαγ-γελίου δὲν εἶχε κανένα βοηθὸ κοντά του νὰ τὸν σύρῃ στὴν κολυμβήθρα πρῶτον. Τριάντα ὀκτὼ χρόνια παράλυτος καὶ μόνος καὶ ἀβοήθητος. Τὸν ἐπισκέφθηκε ὅμως ὁ Θεός, ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ σώσῃ τὸν ἄνθρωπο, τὸν τσακισμένο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε, ὅταν ὁ Κύριος πήγαινε στὰ Ἱεροσόλυμα, δὲν ἐπισκεπτόταν ἀνάκτορα ἀλλὰ παράλυτους, τυφλοὺς καὶ ἀρρώστους. Πόσοι τέτοιοι ἄρρωστοι ὑπάρχουν καὶ σήμερα στὰ νοσοκομεῖα, στὰ κέντρα ἀνιάτων, στὰ γηροκομεῖα, σὲ κλινικές, σὲ σπίτια. Πόσες θλίψεις δοκιμάζουν αὐτοί, καὶ μάλιστα ὅταν δὲν ἔχουν κανένα νὰ τοὺς βοηθήσῃ. Πόσα παράπονα καὶ στεναγμοὶ ἀκούονται. Ἀμέτρητοι ἀσθενεῖς, ἀμέτρητοι στεναγμοί. Καὶ πόσο μεγάλη εἶναι ἡ ὑποχρέωσίς μας νὰ τοὺς ἐπισκεπτώμαστε, νὰ τοὺς βοηθοῦμε, νὰ τοὺς δείχνουμε ἀγάπη καὶ στοργή.