ΜΗΝΥΜΑ

ΓΙΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΚΩΝ, ΕΟΡΤΩΝ ΚΑΙ ΑΓΙΩΝ ΔΕΙΤΕ ΤΙΣ ΕΤΙΚΕΤΕΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2018

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Δύο θαύματα πίστεως

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 28 Ὀκτωβρίου 2018, Ζ΄ Λουκᾶ (Λκ. η΄ 41-56)

1. ΕΥΕΡΓΕΤΙΚΟΣ Ο ΠΟΝΟΣ

Στὴν Καπερναοὺμ ὁ ἀρχισυνάγωγος Ἰάειρος περνοῦσε φοβερὴ δοκιμασία, ζοῦσε τραγικὲς στιγμές. Ἡ μονάκριβη δωδεκάχρονη κόρη του κινδύνευε νὰ πεθάνῃ ἀπὸ στιγμὴ σὲ στιγμή. Κι αὐτὸς τριγυρνοῦσε στοὺς δρόμους τῆς Καπερναοὺμ γιὰ νὰ βρῇ τὸν ἰατρὸ τοῦ κόσμου, τὸν Ἰησοῦ Χριστό. 

Μόλις Τὸν ἀντίκρυσε, ἔπεσε γονατιστὸς στὰ πόδια του καὶ Τὸν θερμοπαρακαλοῦ-σε νὰ ἔλθῃ στὸ σπίτι του, νὰ γιατρέψῃ τὴν ἑτοιμοθάνατη κόρη του.

Πῶς ὅμως αὐτὸς ὁ ἄρχοντας, ὁ ἀρχισυνάγωγος, ποὺ εἶχε τόσο μεγάλη θρησκευτικὴ καὶ κοινωνικὴ θέσι, ταπεινώνεται τόσο πολὺ καὶ πέφτει γονατιστὸς μπροστὰ στὸν Κύριο; Δὲν σκέφθηκε τὸ ἀξίωμά του; Δὲν ντράπηκε τὰ πλήθη τοῦ λαοῦ ποὺ ἦταν τριγύρω καὶ τὸν ἔβλεπαν; Δὲν φοβήθηκε τοὺς Φαρισαίους; Δὲν ὑπολόγισε τίποτε ἀπ’ ὅλα αὐτά! Ἕνα τὸν ἔνοιαζε, ἡ σωτηρία τῆς κόρης του. Ἦταν συντετριμμένος ἀπὸ τὴν συμφορὰ ποὺ τὸν βρῆκε. Ὁ πόνος καὶ ἡ θλῖψι τὸν ταπείνωσε πολύ, τὸν ἔκαμε νὰ πέσῃ σὰν δοῦλος στὰ πόδια τοῦ Κυρίου καὶ νὰ Τὸν προσκυνήσῃ ὡς ἄρχοντα ἀνώτερον ἀπ’ αὐτόν.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Ἡ ἔμψυχη κιβωτός τοῦ Θεοῦ

Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 28 Όκτωβρίου 2018, τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου (τῆς Ἑορτῆς: Ἑβρ. θ΄ 1-7)

«Σκηνὴ ἡ λεγομένη Ἅγια Ἁγίων… ἔχουσα… τὴν κιβωτὸν τῆς διαθήκης»

Ἡ ἑορτὴ τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου εἶναι μιὰ ξεχωριστὴ Θεομητορικὴ ἑορτή. Τελεῖται εἰς ἀνάμνησιν τοῦ ὁράματος ποὺ εἶδε ὁ ὅσιος Ἀνδρέας ὁ διὰ Χριστὸν σαλὸς κατὰ τὴ διάρκεια ἀγρυπνίας στὸν Ναὸ τῆς Παναγίας τῶν Βλαχερνῶν στὴν Κωνσταν­τινούπολη. Εἶδε δηλαδὴ τὴν Παναγία νὰ ἁπλώνει πάνω ἀπὸ τὸν λαὸ τὸ ἱερὸ Μαφόριό της, τὸ πέπλο μὲ τὸ ὁποῖο σκέπαζε τὴν κεφαλή της, εἰς ἔνδειξιν τῆς προστασίας της πρὸς τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ. Οἱ Χριστιανοὶ πολλὲς φορὲς ἔζησαν τὴ θαυμαστὴ αὐτὴ προστασία, αὐτὴ ὅμως ἔγινε ἰδιαίτερα αἰσθητὴ κατὰ τὸ Ἔπος τοῦ ᾿40. Γι᾿ αὐτὸ ἡ ἑορτὴ τῆς Ἁγίας Σκέπης μὲ ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου μετατέθηκε ἀπὸ τὴν 1η Ὀκτωβρίου, κατὰ τὴν ὁποία ἦταν καθιερωμένο κανονικὰ νὰ ἑορτάζεται, στὴν 28η τοῦ ἰδίου μηνός.

Στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα, ποὺ εἶναι τῆς ἑορτῆς, ἀκούσαμε τὴν περιγραφὴ τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου, ποὺ ὅριζε τὸν χῶρο Λατρείας τῶν Ἰσραηλιτῶν, πρὶν κτισθεῖ ὁ Ναὸς τῶν Ἱεροσολύμων. Ἡ ἴδια ἡ Σκηνὴ ἀλλὰ καὶ ὅ,τι ὑπῆρχε σ᾿ αὐτήν, προεικόνιζε καὶ τὴν Παναγία. Τὸ ἱερότερο δὲ ἀπὸ τὰ ἀντικείμενά της ἦταν ἡ Κιβωτὸς τῆς Διαθήκης.

Πῶς ὅμως ἡ Κιβωτὸς προεικόνιζε τὴ Θεοτόκο; Τὴν προεικόνιζε καὶ ἡ ἴδια αὐτὴ καθεαυτή, καὶ λόγῳ τῆς θείας προστασίας ποὺ χάριζε.

1. Ἡ Θεοτόκος ὡς Κιβωτὸς

Ἡ Κιβωτὸς τῆς Διαθήκης ἦταν ἕνα κιβώτιο κατασκευασμένο ἀπὸ ἐκλεκτὸ ξύ­­λο. Ἐξωτερικὰ καὶ ἐσωτερικὰ ἦταν ἐπενδυμένη μὲ καθαρὸ χρυσάφι1.

Μέσα στὴν Κιβωτὸ φυλάσσονταν οἱ πέτρινες πλάκες μὲ τὶς δέκα ἐντολές, τὶς ὁποῖες εἶχε παραλάβει ὁ Μωυσῆς ἀπὸ τὸν Θεὸ στὸ ὄρος Σινᾶ· μία χρυσὴ στάμνα ποὺ περιεῖχε τὸ μάννα· καὶ τὸ ραβδὶ τοῦ Ἀαρὼν ποὺ θαυματουργικὰ εἶχε βλαστήσει.

Ἡ Παναγία προεικονίζεται ἀπὸ τὴν Κιβωτὸ τῆς Διαθήκης, διότι εἶχε ἐξαιρε­τικὴ ἀρετή, ποὺ συμβολίζεται μὲ τὸ ἐξ­αίρετο ξύλο ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἦταν κατασκευασμένη ἡ Κιβωτός. Λόγῳ ἀκριβῶς αὐτῆς τῆς ἀρετῆς της τὴν ἐπεσκίασε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ὅπως τότε οἱ τεχνίτες ἐπένδυσαν τὴν Κιβωτὸ μὲ χρυσάφι. Ἔτσι, ἡ Παναγία ἀξιώθηκε νὰ χωρέσει τὸν ἄπειρο Δημιουργό της μέσα στὴν πάναγνη κοιλία της – κυοφόρησε καὶ γέννησε τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, Ἐκεῖνον ποὺ ἔδωσε τὸν Νόμο καὶ τὶς δέκα ἐντολές, καὶ ὁ Ὁποῖος εἶναι τὸ ἀληθινὸ μάννα, ὁ οὐράνιος Ἄρτος τῆς ζωῆς. Ἔγινε ἡ Παν­αγία Θεο­τόκος. Ἔγινε Μητέρα χωρὶς νὰ παύσει νὰ εἶναι παρθένος, ὅπως καὶ ἡ ράβδος τοῦ Ἀαρὼν βλάστησε, ἂν καὶ ἦταν ἕνα ξερὸ ξύλο. Οἱ ἀντιστοιχίες σὲ ὅλα τὰ παραπάνω μεταξὺ τῆς Κιβωτοῦ καὶ τῆς Θεοτόκου εἶναι προφανεῖς.

2. Ἡ θαυμαστὴ προστασία της

Ἐπανειλημμένως ὁ Θεὸς ἔδειξε μέσῳ τῆς Κιβωτοῦ τὴν προστασία Του στὸν περιούσιο λαό Του. Ὅταν οἱ ἱερεῖς ποὺ τὴν μετέφεραν, μπῆκαν στὸν Ἰορδάνη ποταμό, τότε μὲ θαυμαστὸ τρόπο στα­μάτησαν τὰ νερὰ τὴν πρὸς τὰ κάτω ροή τους, καὶ ἔτσι μπόρεσε νὰ διαβεῖ τὸν ποταμὸ τὸ ἑνάμισι περίπου ἑκατομμύριο τῶν Ἰσραηλιτῶν. Αὐτὴν ἐπίσης περιέφεραν γύρω ἀπὸ τὰ τείχη τῆς Ἱεριχοῦς κατ᾿ ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ, μὲ θαυμαστὸ ἀποτέλεσμα νὰ γκρεμιστοῦν τὰ τείχη της2.

Ἀντίστοιχα καὶ πολὺ περισσότερο, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος εἵλκυσε καὶ ἑλκύει τὰ θαυμαστὰ ἐλέη τοῦ Θεοῦ στὴν προσ­ωπική μας ζωὴ καὶ στὴν ἐθνική μας ἱστορία. Τὸ ἔθνος μας μεγαλούργησε ὑπὸ τὴ Σκέπη της, μάλιστα τότε, στὸ Ἔπος τοῦ ᾿40, στὰ ἠπειρωτικὰ βουνά: Ὁ ὑποδεέστερος σὲ ἀριθμὸ καὶ ἐξοπλισμὸ ἑλληνικὸς στρατὸς κατετρόπωσε τὸν ἰταλικὸ σὲ ὅλο τὸ μέτωπο.

Οἱ τότε ἐλεύθεροι λαοὶ ἐγκωμίαζαν τοὺς Ἕλληνες γιὰ τὸν πρωτοφανὴ θρίαμβό τους, καὶ οἱ ἴδιοι οἱ μαχητὲς ἀπέδιδαν τὴ νίκη τους στὴν Ὑπέρμαχο Στρατηγό. Τὸ ἔθνος μας ὁλόκληρο καὶ ἰδίως οἱ ἀξιωματικοὶ καὶ οἱ στρατιῶτες μας ζοῦσαν μιὰ ἔξαρση εὐλάβειας πρὸς τὸ πρόσωπό της καὶ ἀπολάμβαναν συν­εχῶς τὴν προστασία της. Ἔχουν καταγραφεῖ ἀρκετὲς περιπτώσεις ὀφθαλμοφανοῦς παρουσίας της καὶ πολὺ περισσότερες θαυμαστῆς καὶ σωτήριας προστασίας της.

Ὡστόσο πρέπει νὰ ὑπογραμμίσουμε ὅτι, ὅταν οἱ Ἰσραηλίτες ἀποστατοῦσαν ἀπὸ τὸν Θεό, ἔχαναν τὴν προστασία Του. Συνέβη κάποτε νὰ συνάψουν πόλεμο μὲ τοὺς Φιλισταίους. Τότε οἱ γιοὶ τοῦ ἀρχιερέα Ἠλὶ πῆραν τὴν Κιβωτὸ τῆς Διαθήκης στὸ πεδίο τῆς μάχης, ὥστε νὰ ἔχουν, ὅπως νόμιζαν, τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ἐπειδὴ ὅμως ἦταν ἀσεβεῖς, οἱ μὲν ἴδιοι σκοτώθηκαν, οἱ δὲ Ἰσραηλίτες ὑπέστησαν πανωλεθρία καὶ ἡ Κιβωτὸς ἔπεσε στὰ χέρια τῶν Φιλισταίων3!

Παρόμοια κι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες λόγῳ τῶν πολλῶν ἁμαρτημάτων μας κάποιες φορὲς δὲν ἀπολαμβάνουμε τὴ ­Σκέπη τῆς Θεοτόκου. Μήπως παραμονὲς τῆς Κοιμήσεώς της τοῦ 1922 δὲν ἦταν ὅταν κατέρρευσε τὸ ἑλληνικὸ μέτωπο μὲ ἀ­ποτέλεσμα τὴ φρικτὴ Μικρασιατικὴ Καταστροφή;

***

Σήμερα, ἡμέρα τῆς μεγάλης μας ἐ­θνικῆς ἑορτῆς, γιορτάζουμε καὶ τὴ Σκέπη τῆς πιὸ στοργικῆς Μάνας τοῦ κόσμου, τῆς Μητέρας ὅλων τῶν ἀνθρώπων, καὶ ἰδίως τῶν πιστῶν. Νὰ τὴν εὐχαριστήσουμε γιὰ τὴ θαυμαστὴ προστασία της, γιὰ τὴν ἁγία Σκέπη της. Καὶ νὰ τῆς δώσουμε τὴν πιὸ μεγάλη χαρὰ μὲ τὸ νὰ ζοῦμε ὅπως Ἐκείνη, μὲ ὑπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Υἱοῦ της. Τότε θὰ βρισκόμαστε κάτω ἀπὸ τὰ φτερὰ τῆς στοργῆς της καὶ θὰ ἀπολαμβάνουμε συνεχῶς τὰ δῶρα τῆς ἀγάπης της.

1. Βλ. Ἐξ. κε´ [25] 9-21.
2. Βλ. Ἰησ. Ν. γ´ 14 κ.ἑ., ς´ 1-21.
3. Βλ. Α´ Βασ. β´ 12-17, δ´ 1-11.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

Κυριακή Ζ’ Λουκά (Λουκ. η΄ 41 – 56)

28-10-2018

Δύο θαύματα του Κυρίου μάς περιγράφει στη σημερινή ευαγγελική περικοπή ο ευαγγελιστής Λουκάς αδελφοί μου, αυτό της ιάσεως της αιμορροούσης γυναικός το οποίο μας δείχνει περίτρανα την δύναμη της πίστεως προς τον Θεό και αυτό της αναστάσεως της θυγατρός του Ιαείρου το οποίο αποτελεί και το κεντρικό θέμα της σημερινής ομιλίας.

Μόλις επέστρεψε ο Κύριος στην Καπερναούμ τον υποθέχθηκαν πλήθη ανθρώπων και ανάμεσα τους ο αρχισυνάγωγος Ιάειρος ο οποίος ήταν στεναχωρημένος επειδή η δωδεκάχρονη μονάκριβη κόρη του ήταν βαριά ασθενής και ετοιμοθάνατη και παρακαλούσε τον Κύριό μας να έλθει στο σπίτι του για να την θεραπεύσει αφού σ’ εκείνον είχε εναποθέσει όλες τις ελπίδες του.
ΚΥΡΙΑΚΗ 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2018 – Ζ΄ ΛΟΥΚΑ 

 (Λουκ. η΄ 41-56) (Γαλ. στ΄ 11-18)

Η πίστη ως τόλμη

«Και παραχρήμα έστη η ρύσις του αίματος»

Πολλοί ήταν οι άνθρωποι που έτρεχαν κοντά στον Χριστό για να τον δουν, να τον ακούσουν και να δεχθούν κάποια ευεργετική δωρεά Του. Αρκετοί πίστευαν ότι και με ένα άγγιγμα στα ενδύματά Του, θα γίνονταν δέκτες της ευλογίας Του. Και πραγματικά «όσοι αν ήπτοντο αυτού εσώζοντο». Το βλέπουμε και στην αιμορροούσα γυναίκα του σημερινού Ευαγγελίου. Η δυστυχισμένη εκείνη ύπαρξη υπέφερε δώδεκα  ολόκληρα χρόνια και η επιστήμη ακόμα ύψωνε τα χέρια. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να την θεραπεύσουν. Μόνο μια ελπίδα απέμενε. Ο παντοδύναμος Ιησούς για τον οποίο τόσα πολλά ακούγονταν, ότι δηλαδή θαυματουργούσε και πρόσφερε ζωή στους ανθρώπους. Έτσι, λοιπόν, όταν ο Κύριος επισκέφθηκε τον τόπο της, αυτή δεν παρέλειψε να αδράξει την ευκαιρία. Αποφάσισε να τον πλησιάσει. Αυτή τολμούσε, αλλά το πλήθος του κόσμου που τον είχε κυκλώσει και συμπορευόταν μαζί Του, δεν της επέτρεπε να πλησιάσει πιο κοντά. Φάνταζε αδύνατο να μπορέσει να του μιλήσει.
ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. η΄ 41-56)

28 Ὀκτωβρίου 2018

«Θάρσει θύγατερ» (Λουκ. η΄ 48).

Κυριακὴ Ζ΄ Λουκᾶ, ἡ σημερινὴ Κυριακή, Χριστιανοί μου, ὅπως ὀνομάζεται στὴ γλώσσα τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, ὁ ἰατρός, μᾶς διηγεῖται δύο θαύματα τοῦ Κυρίου, σὲ δύο διαφορετικὰ πρόσωπα. Τὸ πρῶτο εἶναι τῆς αἱμορροούσας γυναίκας καὶ τὸ δεύτερο ἡ ἀνάσταση τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου.

Ἂς σταθοῦμε, ὅμως, στὸ θάρρος τῆς αἱμορροούσας γυναίκας. Ἡ γυναίκα αὐτὴ, ἂν καὶ εἶχε περάσει 12 χρόνια, βασανιζόμενη ἀπὸ τὴν ἀρρώστια, εἶχε θάρρος. Ἕνα θάρρος, ποὺ τῆς τὸ ἐνέπνεε ἡ πίστη της στὸν Χριστό. Καὶ μόνο τὸ γεγονὸς, ὅτι στὴν ἀσφυκτικὴ ἐκείνη κοσμοσυρροή, χωρὶς νὰ χάσει τὸ θάρρος της, ἀπὸ τὴν ἀντιμετώπιση τοῦ πλήθους, κατώρθωσε νὰ πλησιάσει τὸ Χριστό, μαρτυρεῖ τὸ θάρρος της. Εἶχε βαθιὰ πίστη μέσα της, ὅτι ἂν, ἔστω, ἄγγιζε ἁπλὰ τὸ ἔνδυμα τοῦ Χριστοῦ, θὰ θεραπευόταν ἡ ρύσις τοῦ αἵματος.

Κυριακή 28 Ὀκτωβρίου 2018
7η Κυριακή τοῦ Λουκᾶ
Εἰς τὴν φωτοφόρον Σκέπην τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου
Κυριακή 28 Ὀκτωβρίου 2018 (Ζ’ ΛΟΥΚΑ) (Λουκ. η’ 41-56)

Στήν Καπερναούμ ὁ ἀρχισυνάγωγος Ἰάειρος τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος περνοῦσε φοβερή δοκιμασία, ζοῦσε τραγικές στιγμές. Ἡ μονάκριβη δωδεκάχρονη κόρη του κινδύνευε νά πεθάνει ἀπό στιγμή σέ στιγμή. Κι αὐτός τριγυρνοῦσε στούς δρόμους τῆς Καπερναούμ, γιά νά βρεῖ τόνμέγα ἰατρό, τόν Ἰησοῦ Χριστό.

Μόλις τόν ἀντίκρυσε, ἔπεσε γονατιστός στά πόδια του καί τόν θερμοπαρακαλοῦσε νά ἔλθει στό σπίτι του, νά γιατρέψει τήν ἑτοιμοθάνατη κόρη του.
ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. 8, 41-56)

Σύμφωνα μὲ τὴ διδασκαλία τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ἡ ζω­ὴ τοῦ χρι­στια­νοῦ ἀποτελεῖ πρᾶγ­μα πα­ρά­δο­ξο: «Χρι­στῷ συ­νε­σταύ­ρω­μαι», γράφει, «ζῶ δὲ οὐ­κέ­τι ἐ­γώ, ζῇ δὲ ἐν ἐ­μοὶ Χρι­στός». Χαρακτηριστικὸ τοῦ χριστιανοῦ εἶναι ἡ διὰ τοῦ βαπτίσματος πνευματικὴ γέννηση. Χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς γέννησης εἶναι τὸ νὰ ζεῖ κανεὶς μὲ ἀγάπη καὶ ταπείνωση.

Αὐ­τὸ ἀκριβῶς διαπιστώνουμε καὶ στὸ ση­με­ρι­νὸ εὐ­αγ­γε­λι­κὸ ἀ­νά­γνω­σμα. Ὁ ἴ­διος ὁ Χρι­στός, ὁ ὁ­ποῖ­ος, κα­θὸ νέ­ος Ἀ­δὰμ καὶ πρό­τυ­πο καὶ πα­ρά­δειγ­μα τῆς ἀν­θρω­πό­τη­τας, προ­σφέ­ρει καὶ τὸ μέ­τρο ποὺ ὀ­φεί­λου­με νὰ τη­ροῦ­με, ὥ­στε νὰ δι­και­ο­λο­γεῖ­ται καὶ ἡ προ­σω­νυ­μί­α τοῦ χρι­στια­νοῦ στὸ πρό­σω­πό μας. Ὁ Χρι­στός, με­τὰ τὸ θαῦ­μα τῆς θε­ρα­πεί­ας τοῦ δαι­μο­νι­σμέ­νου στὴ χώ­ρα τῶν Γα­δα­ρη­νῶν, πο­ρευ­ό­ταν στὸ σπί­τι τοῦ ἀρ­χι­συ­νά­γω­γου Ἰ­ά­ει­ρου, ὥ­στε νὰ θε­ρα­πεύ­σει τὴ δω­δε­κά­χρο­νη ἑ­τοι­μο­θά­να­τη θυ­γα­τέ­ρα του. Ἐ­νῷ βρι­σκό­ταν καθ᾽ ὁ­δὸν ἀ­κο­λου­θού­με­νος ἀ­πὸ πλή­θη ἀν­θρώ­πων, τὰ ὁ­ποῖ­α «συ­νέ­πνι­γον αὐ­τόν», κά­ποια γυ­ναί­κα, ἡ ὁ­ποί­α ὑ­πέ­φε­ρε ἀ­πὸ αἱ­μορ­ρα­γί­α γιὰ δώ­δε­κα χρό­νι­α, κα­τά­φε­ρε νὰ τὸν πλη­σι­ά­σει καὶ δι­α­κρι­τι­κὰ νὰ ἀγ­γί­ξει τὴν ἄ­κρη τῶν ἐν­δυ­μά­των του. Ἡ γυ­νὴ βέ­βαι­α θε­ρα­πεύ­τη­κε: «καὶ πα­ρα­χρῆ­μα ἔ­στη ἡ ρύ­σις τοῦ αἵ­μα­τος αὐ­τῆς», ὅ­μως, ἡ ἐ­νέρ­γει­ά της δὲν δι­έ­λα­θε τῆς προ­σο­χῆς τοῦ Κυ­ρί­ου, ὁ ὁ­ποῖ­ος ρώ­τη­σε ποιὸς τὸν εἶ­χε ἀγ­γί­ξει.
ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ΛΟΥΚΑ
Απόστολος: Γαλ. στ΄11-18
Ευαγγέλιο: Λουκ. η΄ 41-56
28 Οκτωβρίου 2018
«Τις ο αψάμενός μου; ήψατό μου τις… Εγώ γαρ έγνων δυνάμιν εξελθούσαν απ’ εμού» (Λουκ. η΄ 45-46)
Ασθένεια και θάνατος είναι χωρίς αμφιβολία δυο από τα σοβαρότερα προβλήματα του ανθρώπου. Μπροστά τους νιώθει ανίσχυρος ο άνθρωπος αφού, ούτε το αξίωμα ή η κοινωνική του θέση, αλλά ούτε και η οικονομική του κατάσταση μπορούν να τον βοηθήσουν για να τα ξεπεράσει. Το μαρτυρεί το σημερινό ευαγγέλιο και το επιβεβαιώνει διαχρονικά η καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Έτσι, βλέπουμε σήμερα από τη μία, τον αρχισυνάγωγο Ιάειρο να αδυνατεί να βοηθήσει τη δωδεκάχρονη κόρη του που είναι στα πρόθυρα του θανάτου. Από την άλλη βλέπουμε την αιμορροούσα γυναίκα που, ενώ για δώδεκα χρόνια ξόδεψε όλη της την περιουσία στους γιατρούς, εντούτοις κανένας δεν μπόρεσε να την κάνει καλά.
ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ – 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2018

Λκ. η΄, 41-56

Γιά δύο θαύματα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μᾶς λέει τό σημερινό εὐαγγέλιο, ἀγαπητοί ἀδελφοί. Τό ἕνα εἶναι ἡ θεραπεία μίας γυναίκας ἀπό ἀρρώστια πού τή βασάνιζε δώδεκα χρόνια. Τό ἄλλο εἶναι ἡ ἀνάσταση ἑνός κοριτσιοῦ. Καί τά δύο εἶναι θαύματα τῆς ἀγάπης, πού μᾶς ἔχει ὁ Ἰησοῦς Χριστός, καί τῆς θεϊκῆς του παντοδυναμίας.

Τί θά εἴχαμε, ἀλήθεια, νά ποῦμε ἐμεῖς σήμερα καί γιά τά δύο, γιά μία θεραπεία καί μία ἀνάσταση; Ἔγινε τόσο ἀγωνιώδης ἡ ζωή μας, εἶναι τέτοιοι οἱ ρυθμοί τοῦ βίου μας, πού δέ μένει καιρός νά σκεφτοῦμε καί νά μιλήσουμε γιά τέτοια πράγματα. Ὁ κόσμος χάνεται! Δουλειά, τρέξιμο, ἀγκομαχητό…! Τρέχουν καί βιάζονται οἱ ἄνθρωποι. Ὁ ἕνας πέφτει πάνω στόν ἄλλο στόν δρόμο, γιά νά προσπεράσει. Χρησιμοποιοῦν ὅλα τά μέσα συγκοινωνίας καί ἐπικοινωνίας, γιά νά προλάβουν τίς δουλειές τους, ὅσοι φυσικά ἔχουν. Γιατί ὅσοι δέν ἔχουν, ὁδηγοῦνται σέ κατάθλιψη καί συχνά σέ ἀπόγνωση. Λόγια λοιπόν θά λέμε; Γιά θαύματα θά μιλοῦμε τώρα;
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ «ΟΙ ΑΛΛΟΙ»

Χιλιάδες λαοῦ ἀκολουθοῦσαν τόν Χριστό, καθώς πορευόταν πρός τό σπίτι, ὅπου τόν εἶχε καλέσει ὁ ἀρχισυνάγωγος Ἰάειρος γιά νά θεραπεύσει τή βαριά ἀσθενοῦσα, μονάκριβη κόρη του. Καί μάλιστα «συνέπνιγον αὐτόν», δηλαδή εἶχαν κολλήσει ἐπάνώ του, ὥστε νά δημιουργεῖται ἕνα κινούμενο ἀνθρώπινο τεῖχος. Μοναδική εὐλογία νά μπορεῖς ν’ ἀκουμπήσεις τόν ἴδιο τόν Χριστό. Κι ὅμως, οἱ ὄχλοι συνωθοῦνται ἀσυγκίνητοι, κυριευμένοι ἀπό ἐπιπόλαιη περιέργεια νά δοῦν τόν Χριστό νά θαυματουργεῖ, χωρίς νά τούς ἀγγίζει τίποτε βαθύτερο, ἀδιάφοροι γιά ὁτιδήποτε πνευματικό.

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2018

Μαρτυρία στόν σύγχρονο κόσμο

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 21 Ὀκτωβρίου 2018, Στ΄ Λουκᾶ (Λκ. η΄ 27-39)

«Ὑπόστρεφε εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεὸς»

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς μὲ τὴν παντοδύναμη ἐξουσία του ἐλευθέρωσε τὸν ταλαίπωρο δαιμονισμένο τῶν Γαδαρηνῶν ἀπὸ τὴν τυραννικὴ κυριαρχία τῶν πονηρῶν πνευμάτων. Τώρα ὁ πρώην δαιμονισμένος κάθεται ἤρεμος καὶ γαλήνιος δίπλα στὸ μεγάλο του Εὐεργέτη. Δὲν θέλει νὰ Τὸν ἀποχωριστεῖ, ἐπιθυμεῖ νὰ Τὸν ἀκολουθεῖ παντοῦ, ὅμως ὁ Κύριος τοῦ ὑποδεικνύει κάτι διαφορετικό: «Ὑπόστρεφε εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός», τοῦ λέει. Νὰ ἐπιστρέψεις πίσω στὸ σπίτι σου καὶ νὰ διηγεῖσαι ὅσα θαυμαστὰ σοῦ ἔκανε ὁ Θεός. Αὐτὸ εἶναι τὸ δικό σου χρέος: νὰ μιλᾶς γιὰ τὸ θαῦμα ποὺ ἔζησες· νὰ δίνεις τὴ δική σου μαρτυρία γιὰ τὴν παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ.

Παρόμοιο καὶ τὸ δικό μας χρέος. Νὰ δίνουμε μαρτυρία πίστεως μέσα στὸν ἀλλοπρόσαλλο κόσμο μας. Ἂς δοῦμε λοιπὸν πιὸ συγκεκριμένα: Ποιὰ εἶναι ἡ μαρτυρία ποὺ καλούμαστε νὰ δίνουμε γύρω μας καὶ κατὰ πόσο εἶναι ἐφικτὸ νὰ ἀνταποκριθοῦμε στὸ χρέος μας αὐτό;

1. Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Ὁ ἐν Χριστῷ ἄνθρωπος

Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 21 Ὀκτωβρίου 2018, κα΄ ἐπιστολῶν (Γαλ. β΄ 16-20)

«Ζῶ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστὸς»

Ἐμεῖς οἱ πρώην Ἰουδαῖοι, λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα, ἐπειδὴ διαπιστώσαμε ὅτι δὲν μπορούσαμε νὰ σωθοῦμε τηρώντας τὶς τυπικὲς διατάξεις τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου, πιστέψαμε στὸν Χριστὸ καὶ βρήκαμε τὴ σωτηρία μας σ᾿ Αὐτόν. Κι ἐγὼ ὁ ἴδιος, τονίζει, πιστεύοντας στὸν Χριστὸ σταυρώθηκα μαζί Του μὲ τὸ ἅγιο Βάπτισμα. Γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν ζῶ πλέον ἐγώ, δηλαδὴ ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος, ἀλλὰ ζεῖ μέσα μου ὁ Χριστός: «Ζῶ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός».

Ἂς δοῦμε ὅμως τί σημαίνει ὁ παράδοξος καὶ μυστηριώδης αὐτὸς λόγος καὶ πῶς μποροῦμε νὰ τὸν ζήσουμε κι ἐμεῖς.

1. Ζεῖ μέσα του ὁ Χριστὸς
Κυριακή ΣΤ΄ Λουκά - Ο Διάβολος. (Μητροπολίτου Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμία)

IEΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ´ ΛΟΥΚΑ

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ

1. Γνωστό εἶναι τό σημερινό Εὐαγγέλιο, ἀδελφοί χριστιανοί, γιατί τό ἀκοῦμε καί ἄλλη φορά τό χρόνο, τήν περίοδο τοῦ Ματθαίου. Καί ἄλλη φορά σᾶς μίλησα πάνω στήν σημερινή εὐαγγελική περικοπή καί δέν θέλω νά σᾶς λέγω τά ἴδια, ἄν καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέγει ὅτι τό νά ἐπαναλαμβάνει τά ἴδια στούς χριστιανούς δέν τοῦ εἶναι βαρετό, γιατί αὐτό γίνεται γιά τήν ἀσφάλειά τους, γιά τήν σταθερότητά τους δηλαδή στήν πίστη. Τό θέμα γιά τό ὁποῖο θά σᾶς μιλήσω σήμερα θά εἶναι γιά τόν καταραμένο τόν Διάβολο, γιά τόν Σατανᾶ, ὅπως λέγεται διαφορετικά. Καί προτίμησα αὐτό τό θέμα, γιατί γι᾽ αὐτόν καί γιά λεγεώνα δαιμόνων, μιλοῦσε τό σημερινό ἅγιο Εὐαγγέλιο, πού εἶχαν καταλάβει τόν ἄνθρωπο τῆς χώρας τῶν Γαδαρηνῶν καί τόν ἔκαναν δυστυχισμένο.
ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 21 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2018

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ’ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. η’ 27-39)

«...ὅτι φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο» (Λουκ. η΄ 37)

Ὁ Χριστός μας, Χριστιανοί μου, βρίσκεται στὴ χώρα τῶν Γαδαρηνῶν. Βλέπουμε τοὺς κατοίκους τῆς περιοχῆς νὰ τοὺς ἔχει καταβάλει μεγάλος φόβος. Ποιὸς ἦταν ὁ λόγος τοῦ φόβου αὐτοῦ; Γιατί τρόμαξαν ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ Κυρίου;

Ὁ Κύριος εἶχε ἔλθει στὸν κόσμο καὶ διέθετε ὅλες τὶς ἡμέρες καὶ ὧρες τῆς ζωῆς Του, γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση ὅλου του κόσμου, γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση ὅσων εἶχαν ἀνάγκη τῆς Χάρης Του, τῆς εὐεργετικῆς παρουσίας Του, τῶν θαυμάτων Του. Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, στὸ βιβλίο τῶν Πράξεων, μᾶς πληροφορεῖ, ὅτι «διῆλθεν εὐεργετῶν καὶ ἰώμενος πάντας». Τὰ θαύματα τοῦ Κυρίου εἶναι ἀναρίθμητα. Χιλιάδες ἀσθενεῖς, ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη τῆς Παλαιστίνης καὶ τῶν ἄλλων περιοχῶν, ἔτρεχαν πλησίον τοῦ Κυρίου καὶ λάμβαναν τὴν θεραπεία ἀπὸ κάθε εἴδους ἀσθένεια, ἀπολάμβαναν τὴν ἄπειρη ἀγάπη καὶ τὶς δωρεές Του καὶ, μὲ βαθειὰ εὐλάβεια, Τὸν ἀκολουθοῦσαν παντοῦ. Κι ὅμως οἱ Γαδαρηνοὶ, μόλις Τὸν ἀντίκρυσαν, κυριεύθηκαν ἀπὸ φόβο μεγάλο• «φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο». Γιατί ὅμως τοὺς κατέλαβε αὐτὸς ὁ φόβος;
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

Κυριακή ΣΤ’ Λουκά (Λουκ. η΄ 27-39)

21-10-2018

Ένα ακόμη θαύμα του Κυρίου, μας περιέγραψε στη σημερινή ευαγγελική περικοπή αδελφοί μου ο ευαγγελιστής Λουκάς. Όταν ο Κύριος έφτασε στη πόλη των Γεργεσηνών συνάντησε έναν άνθρωπο δαιμονισμένο, ο οποίος ήταν δυστυχής, γυμνός και καταπληγωμένος, γυρνούσε σαν αγρίμι στα βουνά και κοιμόταν όχι σε σπίτι αλλά στα μνήματα. Τα δαιμόνια αμέσως αναγνώρισαν στο πρόσωπο του Χριστού τον Θεό και από εκείνη την ώρα έπαψαν να εξουσιάζουν τον Γαδαρηνό και έγιναν παρακλητικοί, ζητώντας του να τους επιτρέψει να εισέλθουν σε μια αγέλη χοίρων. Στις παρακλήσεις αυτές των δαιμόνων συγκατατίθεται ο Κύριός μας και ευθύς οι χοίροι έπεσαν με ορμή στον γκρεμό και σκοτώθηκαν.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ – 21 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2018
 Οκτώβριος 15th, 2018  imsk.gr
ΚΥΡΙΑΚΗ  ΣΤ´  ΛΟΥΚΑ

(Λκ. η΄ 27-39)

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,

Τὸ μεγαλύτερο γεγονὸς τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας εἶναι ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ παράδοξο καὶ τὸ πιὸ συγκλονιστικὸ γεγονὸς. Ὁ τέλειος Θεὸς ἔγινε καὶ τέλειος ἄνθρωπος. Αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ θεμέλιο τῆς Ὀρθόξου Πίστεώς μας.

Γιατὶ ὅμως ὁ Χριστὸς ἦλθε στὸν κόσμο; Τὶ ἦταν ἐκεῖνο ποὺ τὸν παρακίνησε καὶ ποιὸς ἦταν ὁ σκοπός του; Ἡ ἀπάντηση εἶναι γνωστὴ καὶ βρίσκεται μέσα στὴ γραπτὴ καὶ προφορικὴ Ἱερὴ Παράδοση. Ὁ Χριστὸς ἦλθε στὸν κόσμο μας ἀπὸ ἀπερίγραπτη ἀγάπη γιὰ τὰ πλάσματά του. Ἦλθε γιὰ νὰ λυτρώση τὸν κόσμο καὶ τὸν ἄνθωπο. Ἀπὸ ποιὸν; Ἀπὸ τὸν χειρότερο δικτάτορα, τὸν πιὸ ἀπάνθρωπο δυνάστη, τὸν διάβολο.
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ «ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΣΥΜΦΕΡΟΝ»

Μέ πλοιάριο περνοῦν ὁ Χριστός καί οἱ Μαθητές του στή χώρα τῶν Γαδαρηνῶν, στήν ἀπέναντι ὄχθη τῆς Γαλιλαίας. Πρῶτος πού τούς ὑποδέχεται, ἕνας ταλαίπωρος ἄνθρωπος, καταβασανισμένος ἀπό τήν κυριαρχία τῶν δαιμονίων. Ἀναγνωρίζοντας τά δαιμόνια τόν Θεάνθρωπο, ρίχνουν τόν δαιμονισμένο ἱκετευτικά στά πόδια του. Κι ὁ Χριστός, ἀφοῦ πρῶτα ρωτᾶ τόν ἄνθρωπο γιά τό ὄνομά του καί λάβει τήν ἀπάντηση «λεγεών», γιά νά κατανοήσουν οἱ μαθητές του, ἀλλά καί οἱ διαχρονικοί μελετητές τοῦ Εὐαγγελίου του, τό πλῆθος τῶν δαιμονίων, διατάσσει νά διαφύγουν πρός μία ἀγέλη χοίρων πού ἔβοσκε ἐκεῖ δίπλα. Τήν ὁδήγησαν στόν γκρεμό καί τήν κατέπνιξαν στήν ἀποκάτω λίμνη, ἀποδεικνύοντας ὅτι ἔργο τοῦ δαίμονα εἶναι ἡ καταστροφή.
ΝΙΚΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ ́ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. Η ́ 26-39)

Ὑπάρχουν ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται πεισματικά τήν ὕπαρξη τοῦ διαβόλου, ὑποστηρίζοντες ὅτι μέ τόν ὅρο ''διάβολος'', ἁπλῶς προσωποποιεῖται τό κακό. Ἡ Εὐαγγελική ὅμως περικοπή, πού θά ἀναγνωστεῖ τήν Κυριακή στούς Ἱερούς μας Ναούς, καταδεικνύει τό ἐντελῶς ἀντίθετο.
Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, συνεχίζοντας τήν κοσμοσωτήρια πορεία Του, ἔφθασε καί στή χώρα τῶν Γαδαρινῶν. Ἐκεῖ γίνεται μία δραματική συνάντησις, πού τελικῶς καί νομοτελειακῶς, θριαμβεύει ὁ «Υἱός τοῦ Θεοῦ». Συναντᾶ καί θεραπεύει ἕνα δαιμονισμένο ἄνθρωπο.
Ἡ ταλαίπωρη αὐτή ψυχή, «ἐκ χρόνων ἱκανῶν», βασανιζόταν ἀπό τήν κακία τοῦ πλήθους τῶν δαιμόνων, πού εἶχαν κατασκηνώσει μέσα στήν ὕπαρξή της. Μόνον ὅποιος ἔχει συναντήσει παρόμοια περίπτωση δαιμονιζομένου ἀνθρώπου, μπορεῖ νά αἰσθανθεῖ κάπως τήν φρίκη τῆς καταστάσεως αὐτῆς.
Κυριακή 21 Ὀκτωβρίου 2018 (ΣΤ’ ΛΟΥΚΑ) (Λουκ. η’ 27-39)

Ὁ δαιμονισμένος τῆς χώρας τῶν Γαδαρηνῶν τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου ἦταν πραγματικά ἀξιολύπητος. Εἶχε μέσα του χιλιάδες δαιμόνια, στρατό ὁλόκληρο, καί τριγυρνοῦσε χωρίς σπίτι καί ροῦχα στά μνημεῖα τῆς πόλης. Συχνά τόν ἔδεναν μέ ἁλυσίδες, γιά νά μήν κάνει κανένα κακό στούς ἀνθρώπους. Ἀλλά αὐτός τίς ἔσπαζε καί συρόταν βίαια ἀπό τό διάβολο στίς ἐρημιές. Ὅλα τά χαρακτηριστικά τοῦ δαιμονισμένου αὐτοῦ μᾶς δείχνουν ξεκάθαρα πῶς παραμορφώνουν οἱ δαίμονες τόν ἄνθρωπο, ὅταν τόν κυριεύσουν. Τόν ἀπομονώνουν ἀπό τούς ἀνθρώπους, τόν ὠθοῦν νά ἀρέσκεται νά ζεῖ σέ τόπους φρίκης καί θανάτου. Τόν κάνουν θηρίο ἀνήμερο, φοβερό καί τρομερό στούς ἀνθρώπους.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. 8, 26-39)

Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μᾶς διδάσκουν ὅτι ἂν καὶ οἱ ἐ­πι­βου­λὲς τῶν δαι­μό­νων κα­τὰ τῶν ἀν­θρώ­πων εἶ­ναι πολ­λές, ὅ­μως, ἡ βο­ή­θει­α τοῦ Θε­οῦ εἶ­ναι ἰσχυρότερη τῆς κα­κό­τη­τάς τους καὶ ἔτσι ἀ­ναι­ρεῖ τὰ ἀ­πο­τε­λέ­σμα­τα τοῦ μί­σους τους.

Πράγματι, τὸ μῖ­σος τῶν δαι­μό­νων τα­λαι­πω­ρεῖ τοὺς ἀν­θρώ­πους ἤ­δη ἀ­πὸ τὴν ἀρχὴ τῆς δημιουργίας. Ἀφ᾽ ὅ­του ὁ Σα­τα­νᾶς, ἑ­κου­σί­ως καὶ ἐ­λεύ­θε­ρα ἀ­πο­στά­τη­σε ἀ­πὸ τὸν Θε­ό, δι­α­κα­τέ­χε­ται πρω­τί­στως ἀ­πὸ μῖ­σος γιὰ τὸν Δη­μι­ουρ­γό του. Ἐ­πει­δή, ὅ­μως, ἀ­δυ­να­τεῖ γιὰ μί­α κα­τὰ μέ­τω­πο πο­λε­μι­κὴ ἐ­ναν­τί­ον τοῦ Θε­οῦ, με­θο­δεύ­ει ἀλ­λι­ῶς τὸν ἀ­γῶνα του καὶ ἐ­πι­ζη­τεῖ νὰ πλήξει τὸν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Ταυ­τό­χρο­να, προ­σπα­θεῖ νὰ ἀ­μαυ­ρώ­σει τὴν τι­μὴ καὶ τὴν ὑ­πό­λη­ψη τοῦ Θεοῦ στὰ μά­τια τῶν ἀν­θρώ­πων, ἀρ­χῆς γε­νο­μέ­νης ἀ­πὸ τὴν κα­κό­βου­λη συμ­βου­λὴ πρὸς τοὺς πρω­το­πλά­στους, τοὺς ὁ­ποί­ους οὐ­σι­α­στι­κὰ νου­θέ­τη­σε νὰ ἀν­τι­τα­χθοῦν στὸν Θε­ό.
ΚΥΡΙΑΚΗ 21 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2018 – ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ 

 (Λουκ. η΄ 26-39) (Γαλ. β΄ 16-20)

Πρόσωπο και κοινωνία

«ιματισμένον και σωφρονούντα»

Σε μια τραγική πτυχή στη ζωή του ανθρώπου αναφέρεται η σημερινή ευαγγελική περικοπή με την προβολή του θαύματος του δαιμονισμένου των Γαδαρηνών. Μεταγγίζει συνάμα το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα ζωής και μάλιστα με απελευθερωτικό χαρακτήρα.

Η τραγικότητα εστιάζεται στο θέμα της κυριαρχίας του Σατανά, η οποία αποτυπώνει μια ολική ακαταστασία στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου που έχει να κάνει με τον εγκλωβισμό του στα δεσμά της δουλείας και του θανάτου.

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2018

Ἡ καλλιέργεια τῆς ψυχῆς μας
ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 9, 2018
Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 14 Ὀκτωβρίου 2018, Δ΄ Λουκᾶ (Λκ. η΄ 5-15)

«Τὸ δὲ ἐν τῇ καλῇ γῇ, οὗτοί εἰσιν οἵτινες… ἀκούσαντες τὸν λόγον κατέχουσι καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ»

Κατὰ τὴ σημερινὴ ἡμέρα, ἑορτὴ τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συν­όδου, ἔχει καθορισθεῖ ὡς εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ἡ πολὺ γνωστὴ ἀλλὰ καὶ διδακτικὴ «Παραβολὴ τοῦ σπορέως». Ἡ παραβολὴ ὅπου ὁ Κύριος Ἰησοῦς παρομοιάζει τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ μὲ τὸ σπόρο. Σὰν τὸ σπόρο καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ σπείρεται πλουσιοπάροχα στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων.

Δὲν καρποφορεῖ ὅμως παντοῦ καὶ πάν­τα. Σύμφωνα μὲ τὴν παραβολή, μόνο ὁ σπόρος ὁ ὁποῖος ἔπεσε σὲ καλὴ γῆ καρποφόρησε.

Γι’ αὐτὴ τὴν καλὴ γῆ θὰ κάνουμε λό­γο σήμερα. Γιὰ τὴν ψυχὴ δηλαδὴ τοῦ ἀν­θρώπου ὁ ὁποῖος ἀκούει μὲ προσοχὴ καὶ συν­αίσθηση τὰ θεῖα λόγια καὶ ἀγωνίζε­ται νὰ τὰ ἐφαρμόσει στὴ ζωή του.

1. ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΟΧΗ
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Καρποφόρα μέλη τῆς Ἐκκλησίας
ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 9, 2018
Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 14 Ὀκτωβρίου 2018, τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ζ΄ Οἰκ. Συνόδου (Τίτ. γ΄ 8-15)

«Μανθανέτωσαν καὶ οἱ ἡμέτεροι καλῶν ἔργων προΐστασθαι…, ἵνα μὴ ὦσιν ἄκαρποι»

Τιμοῦμε τὴ σημερινὴ Κυριακὴ τοὺς ἅγιους Πατέρες τῆς Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συν­όδου, οἱ ὁποῖοι συνῆλθαν στὴ Νίκαια τὸ 787 μ.Χ. Στὴ Σύνοδο αὐτὴν καταδίκασαν τὴν πλάνη τῆς Εἰκονομαχίας καὶ διατύπωσαν αὐθεντικὰ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη σχετικὰ μὲ τὶς ἱερὲς εἰκόνες. Στὸ ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα ποὺ ἀκούσαμε, τὸ ὁποῖο ἔχει ἐπιλεγεῖ πρὸς τιμήν τους, ὁ ἀπόστολος Παῦλος προτρέπει τὸν ἀπόστολο Τίτο νὰ κατευοδώσει δύο ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου, τὸν Ζηνᾶ τὸν νομικὸ καὶ τὸν Ἀπολλώ, μὲ καθετὶ ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ταξίδι τους· καὶ προσθέτει: Μὲ τὴν εὐκαιρία αὐτὴν ἂς μαθαίνουν καὶ οἱ δικοί μας «καλῶν ἔργων προΐστασθαι», νὰ πρωτοστατοῦν σὲ καλὰ ἔργα καὶ νὰ συντρέχουν τοὺς ἀδελφοὺς στὶς ἀπαραίτητες ἀνάγκες τους, γιὰ νὰ μὴ στεροῦνται ἀπὸ πνευματικοὺς καρπούς.
Ἂς δοῦμε ἀναλυτικότερα τί σημαίνει αὐτὸς ὁ λόγος, «καλῶν ἔργων προΐστασθαι», καὶ πόσο σημαντικὸ εἶναι νὰ τὸν ἐφαρμόζουμε ὅλοι οἱ πιστοί.

1. Πρωτοβουλία στὰ καλὰ ἔργα
ΚΥΡΙΑΚΗ 14 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2018 – Δ΄ ΛΟΥΚΑ 

 (Λουκ. η΄ 5-15) (Τιτ. γ΄ 8-15)

Καρποφορία του πνεύματος

«Εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον  αυτού»

 Η διήγηση της παραβολής του Καλού Σπορέως είναι από τις πιο διδακτικές που πηγάζουν από το ιερό ευαγγέλιο. Ξεδιπλώνει ενώπιό μας ζωντανές εικόνες από την αγροτική ζωή και αναδεικνύει μέσα απ’ αυτές βαθιά μηνύματα και νοήματα. Αποκαλύπτονται από το περιεχόμενό της σπουδαίες πνευματικές αλήθειες, απόλυτα συμβατές με τις υπαρξιακές αναζητήσεις του ανθρώπου, που παραπέμπουν στην αιώνια αλήθεια του Κυρίου.

Στο επίκεντρο της θαυμάσιας αυτής παραβολικής διήγησης βρίσκεται το πρόσωπο του Χριστού. Κινείται δε στους πιο κάτω βασικούς άξονες:

α. Ο Θεός είναι ο γεωργός κι εμείς το χωράφι του.
Κυριακή 14 Ὀκτωβρίου 2018 (Δ’ΛΟΥΚΑ) (Λουκ. η’ 5-15)

Στήν Παραβολή τοῦ σπορέως, τήν ὁποία παρακολουθήσαμε στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα,ἕνας  γεωργός  βγῆκε νά σπείρει τό χωράφι του καί ἀντίκρυσε τέσσερις διαφορετικές περιοχές. Τό δρόμο, πού τόν πατοῦσαν οἱ περαστικοί, τό πετρῶδες ἔδαφος πού δέν εἶχε καθόλου ὑγρασία, τό ἔδαφος μέ τά ἀγκάθια,καί τέλος τήν εὔφορη γῆ πού ἔφερε καρπούς πολλούς. Τά τέσσερα αὐτά διαφορετικά ἐδάφη συμβολίζουν ἀντίστοιχα τέσσερα πνευματικά ἐδάφη στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

Κυριακή Δ΄ Λουκά (Σπορέως)

14-10-2018

Πολλές φορές αδελφοί μου, ο Χριστός μίλησε με παραβολές προς τους μαθητές του και προς τον λαό ο οποίος τον ακολουθούσε, προκειμένου να διδάξει τις αλήθειες περί της Βασιλείας του Θεού.

Έτσι στην σημερινή ευαγγελική περικοπή μάς μίλησε για ένα γεωργό ο οποίος πήγε στο χωράφι του για να σπείρει τον σπόρο του, και άλλοι σπόροι έπεσαν στο δρόμο και καταπατήθηκαν από τους διαβάτες και τους κατέφαγαν τα πουλιά του ουρανού, άλλοι έπεσαν σε πετρώδες έδαφος και αφού φύτρωσαν, επειδή δεν είχαν υγρασία ξεράθηκαν, άλλοι πάλι έπεσαν σε σπόρους αγκαθιών και όταν βλάστησαν τους έπνιξαν τα αγκάθια, και άλλοι έπεσαν στην εύφορη γη, την αγαθή γη και έκαναν καρπό εκατό φορές περισσότερο.
ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ (ΣΠΟΡΕΩΣ) (Λκ. 8, 5-15)
Αναρτήθηκε στις 25/09/2018

Στὸ ση­με­ρι­νὸ εὐ­αγ­γε­λι­κὸ ἀ­νά­γνω­σμα ἀκούσαμε τὴν παραβολὴ τοῦ σπορέως. Ὁ Χρι­στός, ὡς σπο­ρέ­ας, σπεί­ρει τὸν ἴ­διό του τὸν λό­γο στοὺς ἀν­θρώ­πους καὶ οἱ ἄν­θρω­ποι, ἐ­λεύ­θε­ρα, δι­α­κρί­νουν τοὺς ἑ­αυ­τούς τους σὲ τέσ­σε­ρεις κα­τη­γο­ρί­ες. Αὐ­τὲς οἱ κα­τη­γο­ρί­ες προ­κύ­πτουν ἀ­πὸ τὴ δι­α­φο­ρε­τι­κὴ δε­κτι­κό­τη­τα ὡς πρὸς τὴν ἀ­πο­δο­χὴ τοῦ λό­γου τοῦ Θε­οῦ. Συγ­κε­κρι­μέ­να, στὴν πρώ­τη κα­τη­γο­ρί­α ἀνῆκουν αὐ­τοὶ ποὺ ἔ­χουν τὴν καρ­δί­α τους τό­σο σκλη­ρή, ὅ­σο σκλη­ρὴ εἶ­ναι καὶ μί­α ὁ­δός. Ἕ­νας δρό­μος χω­μά­τι­νος ὅ­ταν πα­τεῖ­ται δι­αρ­κῶς γί­νε­ται τό­σο σκλη­ρός, ὡ­σὰν νὰ εἶ­ναι στρω­μέ­νος μὲ ἄ­σφαλ­το. Καὶ στὴν ἄ­σφαλ­το δὲν βλα­στά­νει ὁ­τι­δή­πο­τε. Οἱ σπό­ροι ποὺ ρί­χνον­ται σὲ αὐ­τὴν δὲν μπο­ροῦν νὰ βλα­στή­σουν καὶ κα­τα­στρέ­φον­ται. Ἔ­τσι αὐ­τοὶ οἱ ἄν­θρω­ποι μὲ τὴ σκλη­ρὴ καρ­δί­α δὲν ἀ­πο­δέ­χον­ται τὸν λό­γο τοῦ Θε­οῦ καὶ μέ­νουν ἄ­καρ­ποι.
ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ – 14 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2018

Λουκ. η΄, 5-15

 Ἡ παραβολή τοῦ σπορέα, πού ἀκούσαμε πρίν ἀπό λίγο στήν εὐαγγελική περικοπή, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι ἡ πρώτη σέ μία σειρά παραβολῶν, πού ὅλες μαζί λέγονται παραβολές τῆς βασιλείας, γιατί κεντρικό τους θέμα εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Μέ τήν παραβολή αὐτή ἡ Ἐκκλησία προβάλλει τό ἔργο τοῦ σπορέα – Χριστοῦ κι ἐπιπλέον θυμίζει στούς πιστούς τήν ἀνάγκη τῆς καρποφορίας, πού εἶναι τό ἀποτέλεσμα τοῦ κηρυκτικοῦ ἀλλά καί τοῦ ἁγιαστικοῦ ἔργου της.
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ «ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΚΑΡΠΟΦΟΡΙΑΣ»

Ὁ σπόρος πού ἀναφέρει ὁ Χριστός στή σημερινή παραβολή ἔπεσε σὲ διάφορα μέρη. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν διαφορετικό. Ἔπεσε στὸ δρόμο καὶ τὸν πάτησαν οἱ διαβάτες, τὸν ἔφαγαν τὰ πουλιά. Ἔπεσε σὲ μιὰ περιοχὴ πετρώδη, πῆγε λίγο νὰ φυτρώσει, ὅμως σύντομα μαράζωσε, ξεράθηκε, γιατὶ δὲν εἶχε ὑγρασία. Ἔπεσε σὲ μέρος γεμᾶτο ἀγκάθια καὶ μόλις βλάστησε, τὸν ἔπνιξαν. Εὐτυχῶς ὅμως ἕνα μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε σὲ γῆ μαλακή, φρεσκοσκαμμένη καὶ εὔφορη. Ἀναπτύχθηκε καὶ ἔφερε καρπὸ πολύ, ἑκατὸ φορὲς περισσότερο. «Ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ», ἐξήγησε ὁ Κύριος στοὺς μαθητές Του. Καὶ ἡ γῆ εἶναι οἱ ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων.
ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ
Απόστολος: Γαλ. β΄ 16 - 20
Ευαγγέλιον: Λουκα η' 4 – 15
14 Οκτωβρίου 2018
«Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τόν σπόρον αὐτοῦ»
Περίοδος σποράς, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι για τους περισσότερους, ο Οκτώβριος. Ο κάθε συνετός γεωργός έχει ετοιμάσει τον καθαρό σπόρο και έχει επιλέξει, έχει καλλιεργήσει τα κατάλληλα χωράφια, για να έχει τόση σοδειά όση για να εξασφαλισθεί αυτός και η οικογένειά του. Όταν όμως ο Κύριος αναπτύσσει την παραβολή αυτή, αναφέρεται στην διδασκαλία Του και την διαφορετική αποδοχή της από τους ακροατές Του. Αποδέχεται λοιπόν, να αναλάβει τη θέση του σπορέως-γεωργού, της θείας διδασκαλίας. Αντιπαραβάλλει τέσσερις μορφές χωραφιών διαφορετικής γεωργικής αξίας, με αντίστοιχους τύπους ανθρώπων με την διαφορετική ψυχική δεκτικότητα τους στον λόγο Του.

Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2018

Οἱ κεκοιμημένοι ζοῦν!

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 7 Ὀκτωβρίου 2018, Γ΄ Λουκᾶ (Λκ. ζ΄ 11-16)

«Νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι»

Μιὰ πονεμένη χήρα ὁδηγεῖ στὸν τάφο τὸ μονάκριβο παιδί της. Θέαμα τραγικό. Ὁ Κύριος τὴ συμπονεῖ: «Μὴ κλαῖε», τῆς λέει μὲ στοργή. Ἔπειτα στρέφεται πρὸς τὸ νεκρὸ παιδὶ καὶ μὲ τόνο προστακτικὸ λέει: «Νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι». Νέε, σὲ σένα μιλάω, σήκω ἐπάνω! Ἀμέσως ὁ νεκρὸς νέος ἀνασηκώνεται καὶ ἀρχίζει νὰ μιλάει. Ὅλοι γύρω σαστίζουν. Τὰ δάκρυα τῆς λύπης γίνονται τώρα δάκρυα χαρᾶς…

Αὐτὸ τὸ ἐκπληκτικὸ θαῦμα τοῦ Κυρίου μᾶς δίνει τὴν ἀφορμὴ νὰ ἐξετάσουμε τί γίνεται ὁ ἄνθρωπος ὅταν πεθαίνει καὶ ποιὰ σχέση μποροῦμε νὰ ἔχουμε μαζί του.

1. ΟΙ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΟΙ ΖΟΥΝ
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 7 Ὀκτωβρίου 2018, ΙΘ΄ ἐπιστολῶν (Β΄ Κορ. ια΄ 31 – ιβ΄ 9)

«Ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί, ἄγγελος σατᾶν, ἵνα με κολαφίζῃ ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι»

Ἀκούσαμε τὸν ἀπόστολο Παῦλο στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα νὰ μιλάει μεταξὺ τῶν ἄλλων γιὰ μιὰ προσ­ωπική του δοκιμασία. Τὴν ὀνομάζει «σκό­λοπα», δηλαδὴ αἰχμηρὸ ξύλο, σκλη­ρὸ ἀγκάθι ποὺ ἐνοχλεῖ πολύ. Καὶ γράφει ὅτι τὴν προκαλοῦσε, κατὰ παραχώρησιν Θεοῦ, «ἄγγελος σατᾶν», δηλαδὴ ἀπεσταλμένος τοῦ διαβόλου, πονηρὸ πνεῦμα. Μάλιστα ἦταν τόσο ἐνοχλητική, ὥστε τὸν «κολάφιζε», ὅπως γράφει, ἦταν δηλαδὴ σὰν νὰ τὸν χτυποῦσε στὸ πρόσωπο. Φαίνεται ὅτι ἦταν χρόνια βασανιστικὴ ἀσθένεια. Ἀλλὰ ὁ ἅγιος Ἀπόστολος δὲν ἀγανάκτησε οὔτε ἀπελπίστηκε. Ἀντίθετα σημειώνει ὅτι αὐ­τὴ ἡ δοκιμασία τὸν ὠφελοῦσε πολύ.

Ἂς δοῦμε λοιπόν, μὲ ἀφορμὴ τὴ δοκιμασία τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ποιὲς εἶναι οἱ ὠφέλειες τῶν θλίψεων γιὰ τὸν πιστὸ Χριστιανό.

1. Βοηθοῦν στὴν ταπείνωση
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

Κυριακή Γ΄ Λουκά (Λουκ. ζ΄ 11-16)

7-10-2018

Στην περιοδεία την οποία έκανε ο Κύριός μας αδελφοί μου, στα πλαίσια της διδασκαλίας του για τον ερχομό του καινούριου κόσμου δηλαδή της Βασιλείας του Θεού, πραγματοποίησε διάφορα θαύματα.

Ένα από αυτά μας παρουσίασε σήμερα ο Ευαγγελιστής Λουκάς, το θαύμα της αναστάσεως του υιού της χήρας της Ναϊν και όπως ακούσαμε ο Κύριος καθώς πήγαινε να κηρύξει στη συγκεκριμένη πόλη ακολουθούμενος από τους μαθητές του και από πολύ κόσμο, συνάντησε μια πένθιμη πομπή, μια χήρα μάνα που με σπαρακτικούς θρήνους συνόδευε το μονάκριβο παιδί της στην τελευταία του κατοικία. Μπροστά στο δράμα αυτής της πονεμένης γυναίκας, που μετά τον άνδρα της ήρθε η δύσκολη και σκληρή ώρα να θάψει και τον μονάκριβο υιό της σε νεαρή κι όλας ηλικία, ο Χριστός τη σπλαχνίστηκε και της είπε «μην κλαις».
ΚΥΡΙΑΚΗ 7 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2018 – Γ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. ζ΄ 11– 16) (Β΄ Κορ. ια΄ 31-ι β’ 9)

Αναστάσιμες απογειώσεις

«Νεανίσκε, σοι λέγω εγέρθητι»

Αναστάσιμα μηνύματα ελπίδας και χαράς, πηγάζουν από το θαύμα που ξεδιπλώνει μπροστά μας η σημερινή ευαγγελική περικοπή. Πρόκειται για το θαύμα της ανάστασης του γιου της χήρας Ναϊν, το οποίο φανερώνει ότι ο Ιησούς Χριστός νικά το θάνατο με τη δύναμη της αγάπης.

Η τραγικότητα του θανάτου

Το γεγονός της ανάστασης του παιδιού της χήρας γυναίκας, δεν προσφέρεται μόνο ως ένα εντυπωσιακό γεγονός που αποσπά το θαυμασμό μας, αλλά μάς παρακινεί να αντικρίσουμε εν Χριστώ το βαθύτερο νόημα του μυστηρίου του θανάτου.
ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. 7, 11-16)

Στὸ ση­με­ρι­νὸ εὐ­αγ­γε­λι­κὸ ἀ­νά­γνω­σμα ὁ Χριστός, ὡς ὁ κύ­ρι­ος τῆς ζω­ῆς καὶ τοῦ θα­νά­του, ἐ­πι­δει­κνύ­ον­τας σπλά­χνα οἰ­κτιρ­μῶν καὶ ἄ­φα­τη φι­λαν­θρω­πί­α, ἀ­πο­δί­δει πί­σω στὴ μη­τέ­ρα του τὸν πε­θα­μέ­νο μο­νο­γε­νῆ υἱ­ό της.

Σύμ­φω­να μὲ τὸν Εὐ­αγ­γε­λι­στὴ Λου­κᾶ, ὁ Κύ­ρι­ος, ἐ­νῷ πο­ρευ­ό­ταν πρὸς τὴν πό­λη Να­ΐν, συ­ναν­τᾶ μί­α πομ­πὴ ἀν­θρώ­πων, ποὺ ἐ­ξερ­χό­ταν τῆς πύ­λης τῆς πό­λης καὶ ὁ­δη­γοῦ­σε στὴν τε­λευ­ταί­α του κα­τοι­κί­α τὸν μο­νο­γε­νῆ υἱ­ὸ μιᾶς τα­λαί­πω­ρης χή­ρας. Ἡ γυ­ναί­κα ἦ­ταν ἀ­πελ­πι­σμέ­νη καὶ θρη­νοῦ­σε γο­ε­ρῶς, ἀ­φοῦ ὁ υἱ­ός της ἦ­ταν ὅ,­τι τῆς ἀ­πέ­μει­νε καὶ τώ­ρα ἀ­ναγ­κά­ζε­ται νὰ τὸν προ­πέμ­ψει στὸν τά­φο πρό­ω­ρα. Ὁ Κύ­ρι­ος, ὁ ἀ­γα­θός, ὁ φι­λάν­θρω­πος καὶ εὔ­σπλα­χνος Θε­ός, πλη­σί­α­σε καὶ τῆς εἶ­πε· «μὴν κλαῖς». Αὐ­τὸ ἴ­σως νὰ φά­νη­κε πα­ρά­ξε­νο στὴ χή­ρα, δε­δο­μέ­νου ὅ­τι δὲν τὸν γνώ­ρι­ζε, δὲν πί­στευ­ε σὲ αὐ­τὸν καὶ βέ­βαι­α δὲν τὸν ἐ­πι­κα­λέ­στη­κε, ὥ­στε νὰ ἀ­να­μέ­νει τὴ θε­ρα­πεί­α τοῦ πό­νου της. Ὅ­μως, ὁ σπλα­χνι­κὸς Θε­ός, ὁ πα­τὴρ τῶν ὀρ­φα­νῶν καὶ προ­στά­της τῶν χη­ρῶν, συ­νέ­δρα­με τὴ γυ­ναί­κα καὶ με­τέ­στρε­ψε τὸν πό­νο της σὲ εὐ­φρο­σύ­νη.
ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ
Απόστολος: Β΄ Κορ. ια΄ 31- ιβ΄ 9
Ευαγγέλιο: Λουκ. ζ΄ 11-16
7 Οκτωβρίου 2018
«Ιδού εξεκομίζετο τεθνηκώς υιός μονογενής τη μητρί αυτού»
Ο Κύριος, αγαπητοί μου αδελφοί, στη σημερινή ευαγγελική περικοπή πορεύεται προς την πόλη Ναΐν. Τον συνοδεύουν στο ταξίδι αυτό πολλοί Μαθητές και πλήθη λαού. Μόλις πλησιάζει στην πύλη της πόλεως, συμβαίνει κάτι το συγκινητικό. 
Στο σημείο αυτό συναντιώνται δυο συνοδείες. Ή μια που ακολουθεί τον Κύριο της ζωής και μια άλλη που συνοδεύει ένα θύμα του θανάτου, το μονάκριβο γιο μιας χήρας μητέρας. Φαίνεται ότι όλη η πόλη έχει βυθισθεί στο πένθος για το γεγονός αυτό.
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ «Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ»

Σέ ὅποια γωνιά τοῦ πλανήτη καί ἄν στραφεῖς, τά μάτια ἀντικρίζουν πόνο, θλίψη, πίκρα. Καί αὐτά μέ τήν σειρά τους γεννοῦν σκληρότητα, κατάθλιψη, ἀπαισιοδοξία. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει ξεχάσει τί σημαίνει χαρά, ἤ καλύτερα, ὅπως καί τόσα ἄλλα πράγματα  ἔχει ξεχάσει νά τήν ζεῖ προσπαθώντας νά τή μελετήσει, νά τήν κατανοήσει.

Σέ μιά ἄσημη πόλη τῆς Ἰουδαίας, τήν Ναΐν, ἐξελίσσεται μία σκηνή ἀρκετά συνηθισμένη τά χρόνια ἐκεῖνα. Κάποιος νέος εἶχε πεθάνει καί ὅπως συνήθως συμβαίνει στίς κηδεῖες τῶν νέων, πλῆθος κόσμου, ἀκολουθοῦσε τήν ἐξόδιο πομπή.
Κυριακή 7 Ὀκτωβρίου2018 (Γ’ ΛΟΥΚΑ) (Λουκ. ζ’ 11-16)

Ὁ Κύριος πορεύεται πρός τήν πόληΝαΐν. Τόν συνοδεύουν πολλοί μαθητές καί πλήθη λαοῦ. Μόλις ὅμως πλησιάζει στήν πύλη τῆς πόλης, συμβαίνει κάτι συγκινητικό. Ἐκεῖ ἔξω συναντιοῦνται  δύο συνοδεῖες. Ἡ μία πού ἀκολουθεῖ τόν Κύριο τῆς ζωῆς, καί μία ἄλλη πού συνοδεύει ἕνα θῦμα τοῦ θανάτου, τόν μονάκριβο γιό μιᾶς χήρας μάνας. Τό θέαμα εἶναι σπαραξικάρδιο. Πλῆθος ἀνθρώπων ἀκολουθεῖ τήν νεκρική αὐτή πομπή μέ θρήνους καί ὀδυρμούς. Ὅλη ἡ πόλη ἔχει βυθισθεῖ στό πένθος. Συμπαραστέκεται στή χήρα μάνα πού ἀπέμεινε πλέον ἀπροστάτευτη καί μόνη. Εἶχε χάσει ἤδη τόν ἄνδρα της καί τώρα συνοδεύει τό γιό της πρός τόν τάφο. Γι’ αὐτό ὁ Κύριος βλέποντας τή μάνα αὐτή νά κλαίει ἀπαρηγόρητα τῆς λέει: - Μήν κλαῖς.
«Ἡ ἔγερσις ἐκ νεκρῶν τοῦ υἱοῦ τῆς χήρας στὴν Ναΐν»

(Εὐαγγέλιον Κυριακῆς Γ ́Λουκᾶ)

Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς μᾶς πληροφορεῖ γιὰ τὴν ἔγερση ἐκ νεκρῶν τοῦ υἱοῦ καὶ μοναδικοῦ παιδιοῦ κάποιας χήρας στὴν πόλη τῆς Ναΐν στὴ Γαλλιλαία καὶ ἄξιον λόγου εἶναι νὰ ἀκολουθήσουμε χρονικὰ τὰ γεγονότα που συνέβησαν πρὶν τὴν ἔγερση τοῦ νεανίσκου, ὅπως μᾶς τὰ παρουσιάζει ὁ ἐν λόγῳ Εὐαγγελιστής.
Ὁ Κύριος καὶ Θεὸς καὶ Σωτὴρ ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἤδη ἐγένετο γνωστὸς στὴ Γαλλιλαία καὶ τὸν ἀκολουθοῦσε κόσμος πολύς.
Ἔχοντας ἐπιλέξει καὶ τοὺς δώδεκα Μαθητές Του βρέθηκε σὲ τόπο πεδινὸ, ὅπου εἶχε συγκεντρωθεῖ τεράστιο πλῆθος ἀνθρώπων, στοὺς ὁποίους καὶ μίλησε. Συμπληρώνοντας τὸν λόγο Του ὁ Ἰησοῦς εἰσῆλθε στὴν Καπερναούμ, στὴν ὁποία ἀκόμη καὶ Ρωμαῖος Ἐκατόνταρχος εἶχε ἀκούσει τὴν φήμη Του καὶ ἔστειλε καὶ Τὸν παρεκάλεσε νὰ θεραπεύσει κάποιο ἀσθενοῦντα δοῦλό του, χωρίς να ἐμφανισθεῖ ὁ ἴδιος μπροστά στὸν Κύριο, συναισθανόμενος τὴν ἐλαχιστότητά του καὶ τὴν ἁμαρτωλότητά του. Θαυμάζοντας ὁ Χριστός μας τὴν πίστη τοῦ Ἐκατοντάρχου θεράπευσε τὸν δοῦλο αὐτοῦ.
ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ – 7 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2018

(Λκ. ζ΄ 11-16)

Ὁ Χριστὸς στὴν πύλη τῆς πόλεως Ναΐν ἀντίκρυσε μία απὸ τὶς τραγικότερες σκηνὲς τοῦ ἀνθρώπινου βίου. Γυναίκα χήρα συνόδευε τὸ νεκρὸ μονογενή γιό της στὸν τάφο. Οἱ συνέπειες τῆς ἀποστασίας τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν ζώντα Θεό στὴ σκληρότερη ἔκφρασή τους. Βέβαια σ᾽ αὐτὲς τὶς στιγμὲς δὲν εἶναι εὔκολο νὰ μιλᾶ κανεὶς στοὺς θλιμμένους γιὰ τὴν ἁμαρτία ποὺ εἶναι ἡ αἰτία τοῦ θανάτου. Ἡ θλίψη τους εἶναι σὰν ὁλοσώματη πληγὴ ποὺ ὁποιοδήποτε ἄγγιγμα σ᾽ αὐτὴν προκαλεῖ μεγάλο πόνο.