Στό δρόμο γιά τήν τελειότητα

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 25 Νοεμβρίου 2018, ιγ’ Λουκᾶ (Λουκ. ιη΄ 18-27)

«Ἔτι ἕν σοι λείπει»

Δὲν εἶχε εὐτυχὴ κατάληξη ἡ συνάντηση τοῦ πλούσιου ἐκείνου νεανίσκου μὲ τὸν Κύριο, τὴν ὁποία μᾶς περιγράφει τὸ σημερινὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο. Ἔφυγε λυπημένος ὁ νέος ὅταν ὁ Κύριος τοῦ ζήτησε νὰ ἀποχωριστεῖ αὐτὸ τὸ ἕνα ποὺ κρατοῦσε αἰχμάλωτη τὴν ψυχή του: τὸ χρῆμα.

Γιατί ὅμως νὰ συμβεῖ ἔτσι; Γιατί ὁ Κύριος νὰ μὴ δεχθεῖ κοντά του τὸν πλούσιο νέο, ἔστω μὲ αὐτὴν τὴν ἀδυναμία ποὺ εἶχε στὸν πλοῦτο; Μὰ ὁ Κύριος δὲν θέλει οἱ μαθητές του νὰ Τὸν ἀκολου­θοῦν μὲ ἐπιπολαιότητα ἀλλὰ μὲ σταθερότητα καὶ ἀπόφαση θυσίας. Θέλει νὰ ἀγωνίζονται, ὥστε νὰ μὴν ὑστεροῦν σὲ τίποτε. Νὰ γίνονται τέλειοι! Αὐ­τὸς εἶναι ὁ τελικὸς στόχος γιὰ κάθε χριστιανό.

Ἂς δοῦμε λοιπὸν πῶς κι ἐμεῖς μπο­ροῦ­με νὰ ἐπιτύχουμε αὐτὴν τὴν τελειότητα.

1. Μὲ αὐτογνωσία καὶ ἀγώνα

Ἁγία Αἰκατερίνα: Ἀκτινοβολοῦσε τόν Χριστό!

Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 25 Νοεμβρίου 2018: τῆς Ἁγίας (Γαλ. γ΄ 23 – δ΄ 5)

«Ὅσοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε»

Τιμοῦμε σήμερα ἕνα ἀστέρι τοῦ νοητοῦ οὐρανοῦ μὲ λάμψη ἐκτυφλωτική, μιὰ ἀτίμητη διαμαντόπετρα ποὺ κοσμεῖ τὴν πορφύρα τῆς Ἐκκλησίας. Σήμερα γιορτάζει ἡ ἁγία μεγαλομάρτυς Αἰκατερίνα, «ἡ πάνσοφος καὶ νύμφη τοῦ Χριστοῦ». Τὸ σημερινὸ Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα εἶναι πρὸς τιμήν της. Ἀκούσαμε σ᾿ αὐτὸ μεταξὺ τῶν ἄλλων ὅτι ὅσοι βαπτισθήκαμε μὲ πίστη στὸν Κύριο ὡς Σωτήρα μας, ἐνδυθήκαμε τὸν Χριστό.

Ἂς μελετήσουμε λοιπὸν αὐτὴν τὴν ἀ­λήθεια. Ἂς δοῦμε πῶς αὐτὴ φανερώθηκε στὴν ἁγία Αἰκατερίνα, καὶ τί σημαίνει γιὰ τὴ ζωή μας.

1. «Νά ποὺ λάμπει ὁλόκληρη!»

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. ιη΄ 18-25)

25 Νοεμβρίου 2018

«Ὁ δὲ ἀκούσας ταῦτα περίλυπος ἐγένετο· ἦν γὰρ πλούσιος σφόδρα» (Λουκ. ιη’ 23)

Στὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς ΙΓ΄ Κυριακῆς Λουκᾶ, Χριστιανοί μου, ὅπως αὐτὴ ὀνομάζεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας, εἴδαμε ἕνα νέο νὰ ζητάει ἕνα εἰσιτήριο. Ἕνα εἰσιτήριο γιὰ ποῦ; Γιὰ τὴν αἰώνιο ζωή. Κι ἀπὸ ποιὸν τὸ ζητοῦσε; Ἀπὸ τὸ Πρόσωπο ἐκεῖνο, ποὺ μόνο Αὐτὸ μπορεῖ νὰ δώσει τέτοια εἰσιτήρια. Καὶ τὸ Πρόσωπο αὐτὸ εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Σ’ Αὐτὸν προσῆλθε ὁ νέος καὶ Τοῦ εἶπε: «Διδάσκαλε, ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;».

ΚΥΡΙΑΚΗ 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018 – ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ 

 (Λουκ. ιη΄ 18-27) (Γαλ. γ΄ 23- δ΄5)

 Η κοινωνία

«Τί ποιήσας ζωήν αιώνιον κληρονομήσω»

Στην υπερεκτίμηση και απολυτοποίηση των υλικών αγαθών σε βαθμό θεοποίησής τους, αλλά και στην ειδωλοποίηση του εγωισμού του ανθρώπου, αναφέρεται η περικοπή του Ευαγγελίου που ακούσαμε σήμερα. Για να ξεπεράσει τα εμπόδια αυτά που υψώνονται τόσο αμείλικτα μπροστά του, ο άνθρωπος καλείται να παραδώσει με εμπιστοσύνη τον εαυτό του στην αγάπη του Χριστού. Όπως ακριβώς προσφέρεται το υπόδειγμα του μικρού παιδιού που το βλέπουμε να παραδίδεται στην αγάπη των γονέων του. Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι το περιστατικό της ευλογίας των παιδιών από τον Κύριο προηγείται της συναντήσεως με τον πλούσιο νέο της περικοπής μας.

Ο πλούσιος νέος

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ

25 Νοεμβρίου 2018

Στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή διαβάζουμε ότι πλησίασε κάποιος τον Χριστό και Του είπε· διδάσκαλε αγαθέ, τι καλό να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή; Ο άνθρωπος αυτός φαίνεται ευσεβής και ήθελε να μάθει από τον Χριστό για την αιώνια ζωή. Ο Χριστός του απαντά ότι κανείς δεν είναι αγαθός παρά μόνο ο Θεός. Γιατί ο Χριστός του έδωσε αυτή την απάντηση, λέγοντάς του ότι κανείς δεν είναι αγαθός; Διότι ο άνθρωπος Τον πλησίασε σαν να τον θεώρησε απλό άνθρωπο έναν από τους πολλούς και δάσκαλο των Ιουδαίων και όχι ο Θεό. Όταν ο Χριστός του επισημαίνει ότι κανείς δεν είναι αγαθός, δεν το λέει με σκοπό να αποκλείσει τον Εαυτό του από το να είναι αγαθός, ούτε το λέει για να αποκλείσει τους ανθρώπους από την αγαθότητα, αλλά για να δείξει το μεγαλείο της αγαθότητας του Θεού. Για τον λόγο αυτό πρόσθεσε ότι  μόνο ένας είναι αγαθός, ο Θεός. Και δεν είπε «παρά μόνον ο Πατήρ μου» διότι δεν ήθελε να φανερώσει τον Εαυτό του στον άρχοντα που τον ρωτά.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ – 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018

Λκ. ιη΄, 18-27

Ἂς ἀκούσουμε καὶ πάλι, ἀδελφοί, τὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, στὴ δική μας ἁπλοελληνικὴ γλώσσα.

Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ κάποιος ἄρχοντας πλησίασε τὸν Ἰησοῦ καὶ τοῦ εἶπε: «Ἀγαθὲ Διδάσκαλε, τί νὰ κάνω γιὰ νὰ κληρονομήσω τὴν αἰώνια ζωή;». Ὁ Ἰησοῦς τοῦ ἀπάντησε: «Γιατί μὲ ἀποκαλεῖς ‘‘ἀγαθό’’; Κανένας δὲν εἶναι ἀγαθός, παρὰ μόνο ἕνας, ὁ Θεός. Ξέρεις τὶς ἐντολές: μὴ μοιχεύσεις, μὴ σκοτώσεις, μὴν κλέψεις, μὴ ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴ μητέρα σου’’. Κι ἐκεῖνος τοῦ εἶπε: ‘‘Ὅλα αὐτὰ τὰ τηρῶ ἀπὸ τὰ νιάτα μου’’. Ὅταν τ’ ἄκουσε ὁ Ἰησοῦς τοῦ εἶπε: ‘‘Ἕνα ἀκόμη σου λείπει: πούλησε ὅλα ὅσα ἔχεις καὶ δῶσε τὰ χρήματα στοὺς φτωχούς, κι ἔτσι θὰ ἔχεις θησαυρὸ κοντὰ στὸ Θεὸ, κι ἔλα νὰ μὲ ἀκολουθήσεις’’. Μόλις ἐκεῖνος τ’ ἄκουσε αὐτά πολὺ στενοχωρήθηκε γιατί ἦταν πάμπλουτος.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ΛΟΥΚΑ

Απόστολος: Γαλ. γ΄23- δ΄5

Ευαγγέλιο: Λουκ. ιη΄18-27

25 Νοεμβρίου 2018

Ο πλούσιος νέος είχε μεγάλα πνευματικά ενδιαφέροντα. Ήταν κι άρχοντας της Συναγωγής και είχε μεταφυσικές αναζητήσεις. Μόλις λοιπόν αντίκρισε τον Κύριο, Τον πλησίασε και με ισχυρό ενδιαφέρον Τον ρώτησε:

Διδάσκαλε αγαθέ, τι πρέπει να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή; Κι ο Κύριος τού απάντησε: Γιατί με ονομάζεις «αγαθό», αφού νομίζεις ότι είμαι ένας απλός άνθρωπος; Κανείς δεν είναι απολύτως αγαθός παρά μόνο ένας, ο Θεός.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ «Η ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΓΗΙΝΑ»

Χαρακτηριστική εἶναι ἡ περίπτωση τοῦ Ἰουδαίου ἄρχοντα τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς  περικοπῆς πού ἔχοντας τηρήσει ἀπό τήν νεότητα του ὅλες τὶς ἐντολὲς τοῦ Νόμου, ρωτᾶ τὸν Ἰησοῦ τί τοῦ μένει ἀκόμη γιὰ νὰ ἐξασφαλίσει τὴν αἰωνιότητα. Ὁ Χριστός γνωρίζοντας πολύ καλά τί κρατᾶ συνήθως τόν ἄνθρωπο γερά δεμένο στή γῆ, τοῦ ἀπαντᾶ: «Ἕνα ἀκόμη σοῦ λείπει. Πούλησε ὅλα ὅσα ἔχεις δῶσε τὰ χρήματα στοὺς φτωχούς, καί ἔτσι θά ἔχεις θησαυρό κοντά στόν Θεό, καὶ ἔλα νὰ μὲ ἀκολουθήσεις».

Κυριακή ΙΓ ́ Λουκά

Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα ο Ευαγγελιστής Λουκάς περιγράφει τη συνάντηση του Κυρίου με κάποιον ανώνυμο πλούσιο άνθρωπο.

Από την αρχή της περικοπής ο Ευαγγελιστής αποκαλύπτει γι ́ αυτό τον άνθρωπο δύο πράγματα: α) είχε θεοποιήσει τα υλικά αγαθά και β) είχε ειδωλοποιήσει τον εαυτό του.

Αποτέλεσμα αυτών των δύο ήταν ο άνθρωπος να θέσει με τη θέλησή του εμπόδια στη σχέση του με το Θεό, να αρνηθεί να παραδώσει τον εαυτό του στην αγάπη του Χριστού με αποτέλεσμα να μη μπορέσει να πλησιάσει το Χριστό ως Θεό αλλά ως ένα κοινό άνθρωπο και να τον «πειράξει».

Η προσφώνηση «διδάσκαλε αγαθέ», γνωστή στους ραββινικούς ιουδαϊκούς κύκλους, δείχνει απέναντί Του μία εξωτερική ευλάβεια και σεβασμό, η οποία όμως αποδίδεται σε κοινό άνθρωπο και όχι στο Θεό.

Κυριακή Λουκά ΙΓ’ (Λουκ. ιη´ 18-27). Η κατάκτηση της αιώνιας ζωής. Του Ραφαήλ Χ. Μισιαούλη, Θεολόγου

Μεγάλα τα πνευματικά ενδιαφέροντα που είχε ο νέος της σημερινής παραβολής. Αντικρίζοντας τον Κύριο, τον πλησίασε και με πολύ ενδιαφέρον τον ρώτησε τι έπρεπε να κάνει για να κληρονομήσει την αιώνια ζωή.

Ένα πράγμα όμως του έλειπε, όπως κάτι λείπει και από τον καθένα μας. Διδάσκαλε αγαθέ, τι πρέπει να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή; Κι ο Κύριος του απάντησε: Γιατί με ονομάζεις «αγαθό». Αγαθός είναι μόνο ο Θεός

Κυριακή Θ΄Λουκά- Ο άφρων πλούσιος (Μητροπολίτου Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμία)

IEΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ´ ΛΟΥΚΑ

Ο ΑΦΡΩΝ ΠΛΟΥΣΙΟΣ

1. Σᾶς εἶπα καί ἄλλοτε, ἀδελφοί μου χριστιανοί, ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας σάν φιλεύσπλαγχνος μητέρα πού εἶναι, αὐτήν τήν χειμερινή περίοδο, πού ἀπό παλαιά οἱ συνθῆκες τῆς ζωῆς ἦταν δύσκολες, βάζει ὡς κυριακάτικα εὐαγγελικά ἀναγνώσματα περικοπές πού κεντρίζουν τό ἐνδιαφέρον γιά τούς πάσχοντες ἀδελφούς μας. Ἔτσι τήν προηγούμενη Κυριακή ἀκούσαμε τήν παραβολή τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου καί τήν σημερινή Κυριακή ἀκούσαμε πάλι τήν ὁμοία στό περιεχόμενο παραβολή τοῦ ἄφρονος πλουσίου. Σέ ἄλλο μου κήρυγμα στήν παραβολή αὐτή θυμᾶμαι ὅτι σᾶς ἀπέδειξα γιατί ὁ πλούσιος εἶναι ἄφρονας. Δέν θέλω νά ἐπαναλάβω τά ἴδια, γι᾽ αὐτό θά σᾶς μιλήσω σήμερα μέ λίγα ἁπλᾶ λόγια γενικά ἐπί τῆς παραβολῆς.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 18 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. ιβ΄16-21)

18 Νοεμβρίου 2018

«Ἄφρον...ἅ δέ ἡτοίμασας, τίνι ἔσται; » (Λουκ. ιβ΄21)

Χριστιανοί μου,

Οἱ ἁμαρτίες, οἱ ἀδυναμίες καὶ τὰ πάθη, ἐφόσον μένουν ἐλεύθερα καὶ ἀπολέμητα στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, τὸν ὑποδουλώνουν, τοῦ σκοτίζουν τὸ νοῦ καὶ τὸν ὁδηγοῦν στὶς πλέον παράλογες καὶ ὀλέθριες γιὰ τὸν ἴδιο, ἀποφάσεις καὶ πράξεις. Τοῦ δημιουργοῦν μία κατάσταση ἀφροσύνης.

Αὐτὸ, ἀκριβῶς, συνέβη καὶ στὸν πλούσιο τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς.

Ὁ ἄνθρωπος, γιὰ τὸν ὁποῖο μᾶς μιλάει τὸ σημερινὸ ἱερό Εὐαγγέλιο, ἦταν πλούσιος, πολὺ πλούσιος. Εἶχε στὴν ἰδιοκτησία του πολλὰ κτήματα, «χώρας», ὅπως χαρακτηριστικὰ λέει ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς. Μεγάλες δηλαδὴ ἐκτάσεις, μὲ ποικιλία καλλιεργειῶν καὶ προϊόντων. Εἶχε ἀποθῆκες μεγάλες καὶ πολλές. Τὰ σπίτια του σίγουρα θὰ ἦταν πολυτελέστατα, μὲ πολλοὺς ὑπηρέτες. Τίποτα δὲν τοῦ ἔλειπε, εἶχε τὰ πάντα, ὅ,τι ζητοῦσε ἡ ψυχή του. Σ’ ὅλα αὐτὰ ἦρθε νὰ προστεθεῖ, τὴν περίοδο ἐκείνη, ἡ πρωτοφανὴς εὐφορία τῶν κτημάτων του.

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ – 18 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018

Λκ. ιβ΄, 16-21

«Εἶπε ὁ Κύριος αὐτὴν ἐδῶ τὴν παραβολή· κάποιου ἀνθρώπου πλούσιου τὰ χωράφια του τὸν ἔδωσαν πολλὴ σοδειά· σκεφτόταν μέσα του καὶ ἔλεγε· Τί νὰ κάνω, διότι δὲν ἔχω, ποὺ νὰ ἀποθηκεύσω τοὺς καρπούς μου; Καὶ εἶπε· Αὐτὸ θὰ κάνω· Θὰ χαλάσω τὶς ἀποθῆκες μου καὶ θὰ οἰκοδομήσω μεγαλύτερες, καὶ θὰ ἀποθηκεύσω ἐκεῖ ὅλα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου, καὶ θὰ πῶ στὴν ψυχή μου· ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ ἀποθηκευμένα γιὰ πολλὰ χρόνια· ἀναπαύου, φάγε, πιές, εὐφραίνου. Εἶπε δὲ σ᾽ αὐτὸν ὁ Θεός· Ἄφρονα, αὐτὴν ἐδῶ τὴ νύχτα ἀπαιτοῦν ἀπὸ σένα τὴν ψυχή σου· ὅσα δὲ ἑτοίμασες τίνος θὰ εἶναι; Ἔτσι παθαίνει αὐτὸς ποὺ θησαυρίζει γιὰ τὸν ἑαυτό του, καὶ δὲν πλουτίζει στὸ Θεό. Καὶ ἐνῶ ἔλεγε αὐτὰ φώναξε· αὐτὸς ποὺ ἔχει αὐτιὰ νὰ ἀκούη, ἄς ἀκούη».

«Ἅ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;»

(Ἡ παραβολή τοῦ ἄφρονος πλουσίου – Κυριακή Θ ́ Λουκᾶ, ιβ ́ 16–21)

Ποιός φιλόσοφος, ποιός στοχαστῆς μέσα στούς αἰῶνες κατάφερε μέσα σέ μιά μικρή παράγραφο νά πεῖ τόσες πολλές ἀλήθειες, ὅσες λέει ὁ Χριστός μας στό αὐριανό Εὐαγγέλιο; Ποιός ἀπό τούς μεγαλύτερους φιλοσόφους καί στοχαστές πού πέρασαν ἀπό τήν γῆ, κατάφερε νά μιλήσει μιά φορά καί ὁ λόγος Του νά παραμείνει διαχρονικός μέσα στούς αἰῶνες; 

Ἡ εὐαγγελική περικοπή, παρέμεινε γνωστή ὡς «τοῦ ἄφρονος πλουσίου». Εἶναι μιά πολύ μικρή ἱστορία πού ἐπαναλήφθηκε χιλιάδες, ἑκατομμύρια φορές ἀπό τότε πού εἰπώθηκε, μιά ἱστορία ἑνός ἀνώνυμου πλουσίου πού προβληματίζεται μέσα ἀπό μία διαπίστωση. Ἡ διαπίστωση ἔχει ὡς ἑξῆς: Ψυχή μου, ἐαυτέ μου, ἀπέκτησες πολλά. Τώρα φάε, πιές καί ξεκουράσου· τό μόνο ποῦ τόν προβληματίζει εἶναι αὐτό: ποῦ θά χωρέσω τά ἀγαθά ποῦ ἀπέχτησα στήν ζωή μου;

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ

18 Νοεμβρίου 2018

Η παραβολή του άφρονος πλουσίου ολοκληρώνεται με την φράση του Χριστού, «Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω», δηλαδή εκείνος που έχει αυτά για να ακούει, ας ακούει. Η Εκκλησία δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στις αισθήσεις του ανθρώπου. Λένε οι πατέρες της Εκκλησίας ότι οι αισθήσεις είναι οι πύλες της ψυχής και μέσα από τις αισθήσεις, ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τα μεγαλεία του Θεού. Μέσα στον Ιερό Ναό αξιοποιούνται όλες οι αισθήσεις. Η όραση με την εικονογραφία, η γεύση με την Θεία Κοινωνία, η όσφρηση με το θυμίαμα, η αφή με το σημείο του Σταυρού. Έτσι και η ακοή με τους ύμνους και τη διδασκαλία. Όλοι οι άνθρωποι έχουν αυτιά για να ακούνε, όμως δεν ωφελούνται όλοι από όσα ακούνε. Μπορεί να ακούνε δίχως να δίνουν σημασία στα λεγόμενα. Γι’ αυτό ο Χριστός επισημαίνει ότι δεν αρκεί κάποιος να έχει αυτιά να ακούει, αλλά να προσέχει και να δίνει σημασία στα νοήματα και στο περιεχόμενο εκείνων τα οποία ακούει.

ΚΥΡΙΑΚΗ 18 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018 – Η΄ ΛΟΥΚΑ 

 (Λουκ. ιβ΄ 16-21) (Εφεσ. δ΄ 1-7)

Ο κατά Θεό πλούτος

 «Άφρον, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου, α δε ητοίμασας τίνι έσται; Ούτως ο θησαυρίζων εαυτώ, και μή εις Θεόν πλουτών».

Η σημερινή ευαγγελική παραβολή είχε σαν αφορμή τη φιλονικία δύο αδελφών πάνω σε κληρονομικά ζητήματα. Ο Κύριος γνώριζε ότι και οι δυο τους είχαν κυριευθεί από την πλεονεξία. Για να βοηθήσει λοιπόν όλους μας να αποφύγουμε την αδυναμία αυτή, μας πρόσφερε την παραβολή του άφρονος πλουσίου, με τα τόσα διδακτικά μηνύματα και νοήματα της.

Η υποδούλωση στην ύλη

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ «ΜΟΝΑΞΙΑ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΑ»

Στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή ὁ Κύριος διηγεῖται τήν παραβολή τοῦ ἄφρονος πλουσίου. Τί παράξενο ἀληθεια, «Ἄφρων» στήν Ἁγία Γραφή χαρακτηρίζεται ἀφ’ ἑνός ἐκεῖνος πού στρέφει τά νῶτα του στόν θεό καί ἀφ’ ἑτέρου ἐκεῖνος πού προσκολλᾶται στόν πλοῦτο, ἴσως γιατί τό ἕνα δέν εἶναι ἄσχετο μέ τό ἄλλο. Εἶναι κοινή διαπίστωση τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, τῶν Οἰκουμενικῶν διδασκάλων τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀρνεῖται τή σχέση μέ τόν θεό, πιστεύοντας ὅτι δέ τόν συμφέρει, γιατί συνήθως ἡ καρδιά του εἶναι κολλημένη ἀλλοῦ, στό κυνήγι τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, στό ἐδῶ καί τώρα.

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ

Απόστολος: Εφεσ. δ΄ 1-7

Ευαγγέλιο: Λουκ. ιβ΄16-21

18 Νοεμβρίου 2018

«Είπε δε αυτώ ο Θεός: άφρον, ταύτη τη νυχτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου· α δε ητοίμασας τίνι έσται;» (Λουκ. ιβ΄20).

Βαρύς ο χαρακτηρισμός «άφρον», άμυαλε, ανόητε, αλλά άμεση και βαρύτερη η ετυμηγορία: «ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου».

Αυτή την νύχτα θα παραδώσεις την ζωή σου. Αυτή την νύχτα που ονειρευόσουν σαν νύχτα ευτυχίας και απολαυστικής ζωής, δυστυχώς για σένα θα είναι η πιο σκοτεινή. Αυτή τη νύχτα θα πεθάνεις, κι έτσι η ελπίδα θα μετατραπεί σε απόγνωση και εφιάλτη!

Όμως, πέρα από το βαρύ χαρακτηρισμό και την άμεση εφαρμογή της ετυμηγορίας του Θεού, προβάλλει ένα πραγματικό και διαχρονικό ερώτημα:

«Α δε ητοίμασας τίνι έσται;». Αυτά λοιπόν, που ετοίμασες σε ποιόν θα ανήκουν;

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΛΟΥΚΑ

11 Νοεμβρίου 2018

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή του Καλού Σαμαρείτη θεωρείται μια από τις σπουδαιότερες για την κατήχηση των πιστών. Η Εκκλησία μας, όπως και σε άλλες παραβολές, δίνει ιδιαίτερη προσοχή, αφού τα νοήματα τα οποία λαμβάνουμε είναι σπουδαία για την πνευματική μας ανάταση. Αφορμή για να ειπωθεί αυτή η παραβολή από τον Χριστό στάθηκε η σχολαστική απορία ενός νομικού, ενός ανθρώπου ο ποίος ήταν σχολιαστής του νόμου της Παλαιάς Διαθήκης. Ο άνθρωπος του νόμου συναντά τον Θεό της Χάριτος. Συζητούν για το πώς κληρονομεί κάποιος την αιώνια ζωή, η οποία κληρονομείται με την αγάπη στον Θεό και στον συνάνθρωπο. Αφού, όπως φαίνεται από την ευαγγελική διήγηση, συμφώνησε ο νομικός με τον Χριστό, κάτι δεν μπόρεσε να καταλάβει και να αποσαφηνίσει. Αυτό που δεν μπόρεσε να καταλάβει, είναι η φράση του Χριστού, να αγαπήσει τον πλησίον του όπως τον εαυτό του. Και ο νομικός καταθέτει την σχολαστική του ερώτηση, ποιός είναι ο πλησίον.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ Η’ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. ι’ 25-37)

«Προσελθών κατέδησε τὰ τραύματα αὐτοῦ ἐπιχέων ἔλαιον καὶ οἶνον»(Λουκ. ι’ 34).

Κυριακὴ Η΄ Λουκᾶ ἡ σημερινή Κυριακή, Χριστιανοί μου, καὶ στὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ἀκούσαμε τὴν ὑπέροχη παραβολὴ τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου.

Ὁ καλὸς Σαμαρείτης εἶναι μία εὐγενὴς μορφή, μὲ ἀγαθὴ καρδιά. Ἕνας ἀληθινὸς Ἄνθρωπος. Καί ὁ Ἄνθρωπος αὐτὸς δὲν ἀντιπαρῆλθεν, ὅπως ὁ ἱερεὺς καὶ ὁ Λευΐτης, τὸν θανάσιμα τραυματισθέντα ἐκεῖνο ἄνθρωπο, ποὺ κατέβαινε ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλὴμ στὴν Ἱεριχώ. Χωρὶς νὰ διστάσει, χωρὶς νὰ φοβηθεῖ, χωρὶς νὰ ὑπολογίσει κόπους καὶ δαπάνες σκέφθηκε, ὅτι εἶχε καθῆκον νὰ τὸν βοηθήσει. Καὶ ἡ βοήθεια αὐτὴ δὲν ἦταν μόνο στὸν τόπο ἐκεῖ, ποὺ βρισκόταν πεσμένος, γεμάτος τραύματα καὶ πληγές, ἀλλὰ καὶ στὸ πανδοχεῖο, ὅπου εἶχε σκοπὸ νὰ τὸν μεταφέρει. Γι’ αὐτὸ, τοῦ προσφέρει ἀμέσως τὶς πρῶτες βοήθειες. Πρέπει νὰ σταματήσει τὴν ἐπικίνδυνη αἱμορραγία τῶν τραυμάτων, νὰ τοῦ ἁπαλύνει τὴν δριμύτητα τῶν πόνων. Προσῆλθε, λοιπόν, μὲ ἀγάπη καὶ στοργὴ, καὶ «κατέδησε τὰ τραύματα αὐτοῦ ἐπιχέων ἔλαιον καὶ οἶνον».

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ «ΚΑΘΑΡΑ ΚΙΝΗΤΡΑ ΚΑΙ ΣΑΦΗΣ ΣΚΟΠΟΣ»

Ἕνας νεαρός πού προβάλλεται ὡς ἑρμηνευτής τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου δίνει τήν ἀφορμή γιά τή σημερινή παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη, μία ἀπ’ τίς πιό γνωστές τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου. Νομίζοντας ὅτι μπορεῖ νά παρασύρει τόν Χριστό σέ ἀντιφάσεις, θέτει μέ ἐξωτερικό σεβασμό κάποιες ἐρωτήσεις. Ὅταν μέ ἀντερωτήσεις ὁ Χριστός τόν ἀναγκάζει νά ἀπαντήσει μόνος του, ἀποκαλύπτεται ὅτι δέν ρωτοῦσε ἀπό γνήσιο ἐνδιαφέρον, ἀλλά μέ ὑποβολιμαία σκοπιμότητα.

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2018 (Η' ΛΟΥΚΑ) (Λουκ. ι' 25-37)

Ἕνα καίριο ἐρώτημα ἔθεσε στόν Κύριο ὁ νομικός τῆς  σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς πού τόν πλησίασε. «Τίς ἐστί μου πλησίον;» Ποιός εἶναι ὁ πλησίον μου, τόν ρώτησε. Ἀλλά ὁ Κύριος ἀντί νά τοῦ ἀπαντήσει μέ τόν τρόπο πού θά περίμενε, μέ γλῶσσα δηλαδή νομική καί θεωρητική, τοῦ ἀπαντᾶ μέ μία παραβολή.

Στό δρόμο ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ πρός τήν Ἱεριχώ, σ᾽ ἕνα δρόμο πολύ ἐπικίνδυνο, ὅπου καιροφυλακτοῦσαν ληστές, πορευόταν ἕνας ὁδοιπόρος. Κάποια στιγμή ὅρμησαν ἐπάνω του οἱ ληστές, τόν καταλήστεψαν, τόν τραυμάτισαν καί τόν ἐγκατέλειψαν ἑτοιμοθάνατο. Πολύ σκληρά καί ἀνάλγητα τόν προσπέρασε κατόπιν κάποιος Ἰουδαῖος ἱερέας κι ἕνας λευίτης ἀργότερα!  Ὁ ἱερέας τόν εἶδε ἀπό μακριά καί χωρίς νά τόν πλησιάσει, ἐνστικτωδῶς πέρασε βιαστικά ἀπό τό ἀπέναντι μέρος κι ἀστραπιαῖα ἔφυγε.

ΚΥΡΙΑΚΗ 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018 – Η΄ ΛΟΥΚΑ 

 (Λουκ. ι΄ 25-37) (Β΄ Κορ. δ΄ 6-15)

Η αυθεντική κοινωνία

«Τι ποιήσας ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;»

Η ζωή του ανθρώπου πάνω στη γη προσφέρεται ως μοναδική ευκαιρία για πλήρη αποδοχή της αγάπης του Θεού, την οποία καλείται να προσφέρει αδιάκοπα στους συνανθρώπους του. Στο θέμα  ακριβώς αυτό εστιάζεται η σημερινή ευαγγελική περικοπή, η οποία αναφέρεται στην παραβολή του Καλού Σαμαρείτη. Μέσα απ’ αυτή την παραβολή δίνεται απάντηση στο κρίσιμο ερώτημα ποιος είναι ο πλησίον μας; Εγείρεται επίσης το ζήτημα πώς ο καθένας από εμάς γίνεται πλησίον για τον άλλο. Και αυτό γιατί σε τελική ανάλυση στην προοπτική της αυθεντικής κοινωνίας αγάπης που σφυρηλατείται στην πραγματικότητα της Εκκλησίας όλοι οι άλλοι είναι πλησίον μας και αδελφοί μας και σαν τέτοιους θα πρέπει να τους αντικρίζουμε.

Η στυγνή τυπολατρία

ΚΥΡΙΑΚΗ 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018

8η ΚΥΡΙΑΚΉ ΛΟΥΚΑ

"Τίς ἐστί μου πλησίον"

Ἡ προτροπή τῆς ἀγάπης

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς Η ́ Λουκᾶ

(Λουκ., 10, 25-37)

Τήν Κυριακή Η ́ Λουκᾶ ἀναγιγνώσκεται στούς ἱερούς ναούς ἡ Εὐαγγελική περικοπή τῆς παραβολῆς τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη. Κάθε μιά ἀπό τίς παραβολές τοῦ Κυρίου εἶναι σημαντική, εἶναι ρήματα ζωῆς αἰωνίου, ἀλλά ἡ συγκεκριμένη εἶναι καί μιά ἀπό τίς πιό γνωστές καί λαοφιλεῖς. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέχεται τήν ἐρώτηση ἑνός νομικοῦ, δηλαδή ἑνός ἑρμηνευτή τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου, γιά τό τί πρέπει νά κάνει γιά νά κερδίσει τήν αἰώνια ζωή. Ὁ Ἰησοῦς, γνωρίζοντας ὅτι ὁ νομοδιδάσκαλος δέν ἔχει ἀγαθά κίνητρα ἀλλά ἐπιθυμεῖ νά τόν φέρει σέ δύσκολη θέση, ἀπαντᾶ μέ μιά ἐρώτηση: «ἐν τῷ νόμῳ τί γέγραπται; πῶς ἀναγινώσκεις;». Μέ ἄλλα λόγια ζητᾶ ἀπό τό νομικό τόσο τό τί γράφει ὁ Μωσαϊκός νόμος ὅσο καί τήν ἑρμηνεία πού δίνει ὁ ἴδιος. Ἡ ἀπάντηση πού δίνει εἶναι σωστή καί προέρχεται ἀπό τά βιβλία τοῦ Λευτικοῦ (19, 18) καί τοῦ Δευτερονομίου (6, 5): «Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καὶ τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν». 

ΚΥΡΙΑΚΗ Η'ΛΟΥΚΑ

Απόστολος: Β΄ Κορ. δ΄ 6-15

Ευαγγέλιο: Λουκ. ί 25-37

11 Νοεμβρίου 2018

«Και τίς εστί μου πλησίον;»

Κάποιος νομοδιδάσκαλος, μας λέει η σημερινή ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου αδελφοί, παρουσιάζεται στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και για να τον φέρει σε δύσκολη θέση, όπως ο ίδιος πίστευε, του λέει: «Διδάσκαλε, τί πρέπει να κάμω για να κερδίσω την αιώνια ζωή;» Κι ο Ιησούς τότε τον ρωτά: «Ο νόμος τι γράφει;». Κι εκείνος απαντά: «Ν’ αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου, με όλη την καρδιά σου και με όλη την ψυχή σου, με όλη την δύναμή σου και με όλο το νου σου· και τον πλησίον όπως τον εαυτό σου». «Πολύ σωστά απάντησες», του λέει ο Ιησούςּ· «αυτό να κάνεις και θα ζήσεις». Ο νομοδιδάσκαλος όμως, θέλοντας να δικαιολογήσει τον εαυτό του, λέει στον Κύριο: «Και ποιος είναι ο πλησίον μου;» Η ερώτηση αυτή δίνει την αφορμή στον Κύριο να πει την ωραιότατη και τόσο διδακτική παραβολή του Καλού Σαμαρείτη. Κι έτσι με την παραβολή αυτή ο Κύριος, μας δείχνει ποιος είναι ο πλησίον μας και ποιο είναι το χρέος μας, που έχουμε προς Αυτόν. Το θέμα είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον και γι' αυτό αξίζει να το προσέξουμε πολύ. Γιατί όπως φαίνεται από τη στάση και την όλη συμπεριφορά μας προς τον πλησίον, εξαρτάται και το αιώνιο μέλλον μας. Κι ας δούμε τώρα ποιος είναι ο πλησίον μας.

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΛΟΥΚΑ – 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018

Λκ. ι΄, 25-37

Ἡ παραβολὴ τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη, ποὺ ἀκούσαμε σήμερα νὰ μᾶς διηγεῖται τὸ Εὐαγγέλιο, ἔχει βαθύ ἐκκλησιολογικό περιεχόμενο, δείχνει τὴν πραγματικὴ ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας μέσα στὸν κόσμο. Εἰπώθηκε ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ, μὲ σκοπὸ νὰ ἀπαντηθεῖ τὸ ἑρώτημα: «καὶ τὶς ἐστί μου πλησίον;», ποὺ διατύπωσε κάποιος νομικὸς, θέλοντας νὰ πειράξει τὸν Ἰησοῦ.

Κυριακή Ε’ Λουκά: Ομιλία κατά των λεγόντων, ότι η ελεημοσύνη ουκ έστι χρέος (Αρχιεπίσκοπος Αστραχάν και Σταυρουπόλεως Νικηφόρος Θεοτόκης)

(Λουκ. ιστ’ 19-31)

– Ο πλούσιος του ευαγγελίου κατεδικάσθη σε φοβερά βάσανον παρότι ούτε ειδωλολάτρης, ούτε επίορκος, ούτε εορτών περιφρονητής, ούτε γονέων υβριστής, ούτε μοιχός, ούτε κλέπτης, ούτε φονεύς, ούτε ψευδομάρτυς, ούτε ξένων πραγμάτων επιθυμητής ήταν! Άραγε λοιπόν είναι τόσο αναγκαία για την σωτηρία μας η αρετή της ελεημοσύνης;

– Είναι η ελεημοσύνη προς τους πένητας εντολή του δεκαλόγου; Και αν όχι, τότε γιατί είναι χρέος των χριστιανών;

– Ο Θεός δεν με έχει καταστήσει κύριο των υπαρχόνντων που μου χαρισε; Εάν ναι, τότε γιατί κολάζομαι εάν δεν θελήσω να δώσω εξ αυτών σε φτωχούς;

– Πώς σώζεται ο πλούσιος και πώς ο φτωχός;

Κυριακή E’ Λουκά: Ερμηνεία του Ευαγγελίου (Αρχιεπίσκοπος Αστραχάν και Σταυρουπόλεως Νικηφόρος Θεοτόκης)

(Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον, Κεφ. Ιστ. 19 – 31)

– Ήταν η περίπτωση του πλουσίου και του πτωχού Λαζάρου ιστορία ή παραβολή; Ποιός ο σκοπός της αναφοράς αυτής στο Ευαγγέλιο;

– Ποιά ενδύματα ελέγοντο βύσσος;

– Γιατί αναφέρεται μόνο το όνομα του πτωχού και όχι του πλουσίου;

– Εστράφη ο πτωχός εναντίον του Θεού για τα πολλά του πάθη; Κατηγόρησε τον πλούσιο για την στάση του;

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 04 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. ιστ΄ 19-31)

«Ἄνθρωπός τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ’ ἡμέραν λαμπρῶς»

(Λουκ. ιστ’ 19).

Στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ, Χριστιανοί μου, ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς μᾶς ἀφηγεῖται τὴν παραβολὴ τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου, ποὺ εἶπε ὁ Κύριος. Μία παραβολὴ μὲ πολλὰ μηνύματα.

Στὴν παραβολὴ αὐτὴ βλέπουμε τὸν πλούσιο νὰ ζεῖ μία ζωὴ γεμάτη χλιδή. Νὰ σκέφτεται μόνο τὸν ἑαυτό του καὶ κανένα ἄλλο. Ὁ πλοῦτος τὸν ἔχει κάνει τυφλὸ στὴ δυστυχία τῶν συνανθρώπων του. Ἀνάλγητος, ἰδιοτελής, ἐγωιστὴς ὁ πλούσιος.

ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ ΠΛΟΥΤΟΥ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗ ΘΛΙΨΕΩΝ

Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα

Κυριακή Ε' Λουκᾶ

(Λουκ. ΙΣΤ' 19-31)

Οὐδέν, ἴσως, ἄλλο πάθος ἔχει τόση δύναμη καί οὐδέν ἄλλο ριζώνει τόσο βαθιά στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, ὅσο τό πάθος τοῦ πλουτισμοῦ, πού τίς περισσότερες φορές ἐμφανίζεται ὡς δίδυμο μέ αὐτό τῆς φιληδονίας.

Πρόκειται ὄντως περί ἰσχυροτάτου πειρασμοῦ, ἀφοῦ ἀρκετές φορές ὁ Χριστός, καί ὁλόκληρη ἡ Γραφή, κάνουν λόγο γιά τήν ἀρνητική δύναμη καί ἕλξη τοῦ πλουτισμοῦ. Τήν δύναμη δηλαδή, πού ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο ἀλόγως νά συσσωρεύει πλοῦτο καί πού τελικῶς τόν ὁδηγεῖ στήν ἀπώλεια, ἄν δέν μετανοήσει. Εἶναι αὐτό δηλαδή πού βλέπουμε στήν εὐαγγελική περικοπή τῆς παραβολῆς τοῦ πλουσίου καί τοῦ Λαζάρου. Μία παραβολή, πολύ χαρακτηριστική, τήν ὁποία ὅλοι μας ἔχουμε ἀκούσει ἀρκετές φορές, ἀλλά, σέ ὁποιαδήποτε οἰκονομική κατάσταση κι ἄν βρισκόμαστε, ἀρνούμαστε νά ἀποδεχθοῦμε τήν πραγματικότητα πού ἀποκαλύπτει.

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ

4 Νοεμβρίου 2018

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή αναφέρεται στον πλούσιο και στον φτωχό Λάζαρο. Ο Χριστός διδάσκει με παραβολές, με παραδειγματικές ιστορίες για να ερμηνεύσει στους ανθρώπους τα δύσκολα και δυσερμήνευτα μεγαλεία της Βασιλείας του Θεού. Στην παραβολή, αρχικά περιγράφει τις ανέσεις ενός πλουσίου και τις αντιξοότητες του φτωχού Λαζάρου. Οι δύο αυτοί άνθρωποι, οι οποίοι εκπροσωπούν έκαστος την τάξη στην οποία ανήκει, δεν είναι άγνωστοι μεταξύ τους, δεν συμβαίνει κάτι στον κάθε ένα σε διαφορετικό τόπο και χρόνο, αλλά σχετίζονται και γνωρίζονται. Στη συνέχεια η παραβολή μας μεταφέρει την εικόνα της συναντήσεώς τους μετά θάνατον.

ΚΥΡΙΑΚΗ 4 NOEMΒΡΙΟΥ 2018 – E΄ ΛΟΥΚΑ 

 (Λουκ. ιστ΄ 19-31) (Εφεσ. β΄ 4-10)

Ο πλούτος και η φτώχεια

«ευφραινόμενος καθ’ ημέραν λαμπρώς»

Η διήγηση της παραβολής του πλούσιου και του φτωχού Λαζάρου μέσα από τις πολύ παραστατικές και ζωντανές εικόνες που ξεδιπλώνει ενώπιον μας, αποκαλύπτει βασικές αλήθειες τόσο για την παρούσα ζωή όσο και για την μέλλουσα.  Θα μπορούσε κάποιος να διακρίνει τρία μέρη στη διήγηση: α) ο πλούσιος και ο φτωχός σ’ αυτή τη ζωή, β) ο θάνατος που επέρχεται και για τους δύο και γ) η αντιστροφή των πραγμάτων στη μετά θάνατο ζωή.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ – 4 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018

Λκ. ιστ΄, 19-31

Τήν εἰκόνα δύο ἀνθρώπων διαμετρικά ἀντίθετων μᾶς παρουσιάζει σήμερα ὁ Χριστός, μέσα ἀπό τήν παραβολή τοῦ εὐαγγελίου τοῦ Λουκᾶ: ἑνός πλουσίου, ὁ ὁποῖος ζοῦσε στήν πολυτέλεια καί τήν καθημερινή ἀπόλαυση καί τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου, πού προσπαθοῦσε νά ξεγελάσει τήν πεῖνα του μέ τά ψίχουλα πού ἔπεφταν ἀπό τό τραπέζι τοῦ πλουσίου. Ἀλλά καί τά ἀδέσποτα σκυλιά προσέθεταν στήν καθημερινή του δυστυχία, καθώς ἔρχονταν καί τοῦ ἔγλειφαν τίς πληγές. Κάποτε πέθανε ὁ φτωχός καί ἄγγελοι τόν μετέφεραν στήν ἀγκαλιά τοῦ Ἀβραάμ. Πέθανε καί ὁ πλούσιος καί ἐτάφη. Καί ἀπό τόν ἅδη, ὅπου βασανιζόταν, σήκωσε τό βλέμμα του καί εἶδε τόν Ἀβραάμ καί στήν ἀγκαλιά του τό Λάζαρο.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ «ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ»

Ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή, λές καί εἰπώθηκε προφητικά γιά τή δική μας ἐποχή, ἔρχεται νά βάλει τά πράγματα στή θέση τους. Καί ξεκινᾶ ἀπό τήν ἀναίρεση τοῦ πιστεύματος ὅτι βασική προτεραιότητα καί ἀπαραίτητο στοιχεῖο γιά τήν εὐτυχία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ πλοῦτος.

Μιλᾶ γιά τόν ἀνώνυμο πλούσιο καί τόν φτωχό Λάζαρο, ὄχι γιά νά κατακρίνει τόν πλοῦτο ἤ νά ὑποτιμήσει καί καταδικάσει τούς πλούσιους, ἀλλά γιά νά καταδείξει πού καταντᾶ τόν ἄνθρωπο ἡ ἐσφαλμένη θεώρηση τῆς ζωῆς καί ἡ ὑποταγή σέ θελκτικές, πλήν αὐτοκαταστροφικές ἐπιθυμίες. Ἔτσι, στόχος τῆς παραβολῆς καθίστανται ὅλοι, πλούσιοι καί φτωχοί, ὅταν ἐνεργοῦν ἔχοντας ὡς ἀπόλυτη προτεραιότητα τους τήν προσήλωσή τους στά ὑλικά ἀγαθά, ἀσχέτως τοῦ ἄν τά ἔχουν ἀποκτήσει.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ

Απόστολος: Γαλ. στ΄ 11 - 18

Ευαγγέλιον: Λουκ. ιστ' 19 – 31

4 Νοεμβρίου 2018

«Άνθρωπός τις ήν πλούσιος….. πτωχός δέ τις ήν ονόματι Λάζαρος»

Ο πλούσιος και ο φτωχός Λάζαρος, η σημερινή παραβολή, αγαπητοί μου.

Μπροστά σε ένα πλούσιο, πολυτελές κτήριο, ζεί ο πλούσιος. Ακούγεται από εκεί μουσική και φωνές χαρούμενων ανθρώπων που ασταμάτητα και απεριόριστα διασκεδάζουν. Μπροστά σ΄αυτό το μέγαρο, ένας φτωχός, πεινασμένος άνθρωπος.

Περιμένει ο Λάζαρος, να ζήσει από τα ψίχουλα πού πέφτουν από το τραπέζι του πλουσίου. Πεσμένος κοντά στην πόρτα του πολυτελούς μεγάρου, δεχεται την μοναδική φροντίδα από τους σκύλους που γλύφουν τις πληγές του. Έρχεται όμως η ώρα και πεθαίνουν και οι δυο. Ο φτωχός μεταφέρεται «ὑπό τῶν ἀγγέλων εἰς τόν κόλπον τοῦ Ἀβραάμ». Και ο πλούσιος βασανιζόμενος στον άδη βλέπει τον Λάζαρο ευτυχισμένο. Το ελάχιστο, το πρώτο αίτημά του, από τον Αβραάμ: Να βρέξει ο Λάζαρος το δάκτυλό του στο νερό, για να δροσίσει τη γλώσσα του, γιατί φλέγεται.