ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΟΙ ΕΠΑΓΓΕΛΙΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Τετάρτη Κυριακή τῶν ἁγίων Νηστειῶν, ἡ σημερινή Κυριακή καί ἡ Ἐκκλησία προβάλλει τήν ἀσκητική μορφή καί διδαχή ἑνός ἀββᾶ τῆς σιναϊτικῆς ἐρήμου, τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος. Ἔζησε κατά τόν 7ο αἰῶνα καί πραγματοποίησε στόν βίο του τό ἰδεῶδες τῆς ἀληθοῦς εὐαγγελικῆς ἀσκήσεως καί μετανοίας, γιατί ὅλη ἡ ὕπαρξή του ἦταν πλημμυρισμένη ἀπό τό φῶς τῆς πίστεως καί τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο.

Στήν θεία Λειτουργία ἀναγνώσθηκε ἡ ἀποστολική περικοπή ἀπό τήν πρός Ἑβραίους Ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου, στήν ὁποία ὑπογραμμίζεται ἡ ὑπομονή καί ἐγκαρτέρηση τοῦ πατριάρχη Ἀβραάμ ἔναντι τῶν ὑποσχέσεων, τῶν ἐπαγγελιῶν τοῦ Θεοῦ. Κλήθηκε λ.χ. ἀπό τόν Θεό νά φύγει ἀπό τήν γῆ καί τούς συγγενεῖς του καί νά πάει σέ ξένο τόπο καί ὑπάκουσε˙ τοῦ ὑποσχέθηκε ὁ Θεός ὅτι οἱ ἀπόγονοί του θά φθάσουν σέ πλῆθος ὥς τά ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ καί τήν ἄμμο τῆς θαλάσσης˙ ὅτι θά γεννήσει παιδί μέ τήν Σάρρα, παρότι καί οἱ δύο τους βρίσκονταν σέ πολύ προχωρημένη ἡλικία. Ὅμως, καί ἡ προσταγή τοῦ Θεοῦ νά θυσιάσει τό μονάκριβο παιδί του, τό ὁποῖο ἀπέκτησε πέραν ἀπό κάθε ἀνθρώπινη προσδοκία, φαίνεται νά ματαιώνει τελικά τήν ἀρχική ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά ὁ Ἀβραάμ ἐμπιστεύεται τόν Θεό. Καί ἐδῶ ἀκριβῶς συνίσταται τό θεμέλιο τῆς ἐλπίδος του πού δέν τόν διέψευσε.

Ὅταν ὁ Θεός ὑπόσχεται στόν ἄνθρωπο, αὐτό σημαίνει ὅτι μεταξύ τῶν δύο ὑπάρχει προσωπική σχέση καί κοινωνία. Αὐτή ἡ σχέση εἶναι ἔκφραση τῆς ἄπειρης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πού προσφέρεται στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ. Γιατί ὁ Χριστός εἶναι ἡ κατεξοχήν ἐκπλήρωση τῆς ὑποσχέσεως, τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο πού ἀφορᾶ στήν θεώσή του.

Καί ἡ ἀποδοχή τοῦ μυστηρίου τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἑκούσια προσφορά τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου στόν Θεό, διά τῆς πίστεως καί τῆς εὐαγγελικῆς βιοτῆς. Μάλιστα, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος, ἐπειδή ὁ Θεός ἤθελε νά δείξει πιό καθαρά σέ αὐτούς πού θά κληρονομοῦσαν τά ὅσα ὑποσχέθηκε ὅτι ἡ ἀπόφασή του ἦταν ἀμετάκλητη, τήν ἐγγυήθηκε μέ ὅρκο.

Μέ τήν ἐνέργειά του αὐτή συγκαταβαίνει στήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία, γιά νά βοηθήσει τούς ἀνθρώπους νά παραμείνουν σταθεροί καί ἀκλόνητοι στήν πίστη τους. 

Ἄλλωστε, στήν Ἁγία Γραφή ἐμπεριέχονται ἀρκετές ἀνθρωποπαθεῖς ἐκφράσεις γιά τόν Θεό, ὁ ὁποῖος μέ τίς ἐνέργειές Του τελεσιουργοῦσε τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Καί ἀφοῦ δέν ὑπάρχει κάτι παραπάνω ἀπό τόν Θεό, γι’ αὐτό καί ὁρκίζεται στόν ἑαυτό Του.

Ὁ Κύριος ὡς ἐγγυητής τῆς ἐλπίδος τοῦ ἀνθρώπου

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς στήν Καινή Διαθήκη σφράγισε τήν κοινωνία τῆς ἀγάπης του πρός τόν ἄνθρωπο μέ τό ἴδιο του τό Αἷμα, τό ὁποῖο προσέφερε θυσιαζόμενος «ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς». Γι’ αὐτό τό περιεχόμενο τῆς ἐν Χριστῷ ἐλπίδος ἀποτελεῖται ἀπό τήν ἀμετάθετη βουλή τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἐπαγγελλόμενη σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Καί ἡ ἐλπίδα, ὅπως καί κάθε ἄλλη ἀρετή στήν Ἐκκλησία, εἶναι ἐνυπόστατη ἀλήθεια˙ δηλαδή φανερώνεται μέσα ἀπό ἕνα πρόσωπο, τό πρόσωπο φωτός τοῦ Κυρίου τῆς Δόξης.

«Χριστός ἐστιν ἡ ἐλπίς τῆς δόξης» (Κολ. 1,27). Ὁ Κύριος εἶναι τό στερέωμα, ἡ καταφυγή καί ὁ ρύστης˙ ἡ ἐλπίδα πού μᾶς ἀσφαλίζει καί μᾶς βεβαιώνει σάν ἄγκυρα (Ἑβρ. 6,19). Ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου μοιάζει μέ τρικυμισμένη θάλασσα˙ θλίψεις, πειρασμοί, ἀσθένειες, ἀδικίες, συκοφαντίες, ἀπογοήτευση. Κι ὅμως, ὅταν ὅλα γύρω μας διασαλεύονται κι ὅταν μιά σκοτεινή πλημμυρίδα θέλει νά καταποντίσει ὅ,τι ὄμορφο καί φωτεινό ὑπάρχει, ὁ πιστός ἔχει ὡς ἄγκυρα «ἀσφαλῆ τε καί βεβαίαν» τήν δυνατότητα προσφυγῆς του στήν ἀνυπέρβλητη δύναμη καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γι’ αὐτόν.

Γι’ αὐτό ἡ ἐλπίδα πού προέρχεται ἀπό τήν πίστη μας στόν Κύριο, συντελεῖ στό νά παραθέτουμε «ἑαυτούς καί ἀλλήλους» Χριστῷ τῷ Θεῷ, «ὅτι αὐτῷ μέλει περί ἡμῶν» (Α΄ Πέτρ. 5,7)˙ καί νά ἀποκτήσουμε τήν αἴσθηση ὅτι εἴμαστε κληρονόμοι τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ γιά τήν σωτηρία, τόν ἁγιασμό, τήν «ἐνχρίστωσή» μας, τήν μετοχή στήν Βασιλεία Του.

Ἀρχιμ. Ν. Κ.

ΠΗΓΗ