ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ)

Απόστολος: Εβρ. δ΄ 14 - ε΄6

Ευαγγέλιο: Μαρκ. η΄ 34 - θ΄1

19 Μαρτίου 2023

Σταυρός, ένα όργανο καταδίκης, βασανιστικού αλλά και εξευτελιστικούθανάτου. Σ’ αυτόν οδηγούνταν οι μεγαλύτεροι κακούργοι, αυτοί που διέπραξαν ότι πιο φρικτό μπορεί να φαντασθεί το ανθρώπινο μυαλό. Σήμερα, αποτελεί πηγή αγιασμού, δύναμης, ενίσχυσης, ζωής αλλά το σημαντικότερο, σωτηρίας. 

Τόσο αντικρουόμενες έννοιες, από τον πόνο στη χαρά, από τη ντροπή στη δόξα, από τον θάνατο στη ζωή, από την καταδίκη στη σωτηρία. Ακούονται οξύμωρα όλα αυτά στα αυτιά μας.

Σε όλους μας είναι γνωστή η παροιμία, με τον Σταυρό στο χέρι, δεν πας μπροστά. Πόση αλήθεια κρύβει το ρητό αυτό! Πράγματι, έχοντας ως κριτήριο τα κοσμικά συμφέροντα, και όπως είναι διαμορφωμένη η κοινωνία σήμερα, είναι δύσκολο κάποιος τηρώντας στη ζωή του τον λόγο του Θεού να διαπρέψει με ευκολία. Δεν είναι, όμως, και ακατόρθωτο. Τα παραδείγματα πολλά, αρκεί να ανατρέξουμε στην Αγία Γραφή. Μελετώντας τη ζωή του Αβραάμ ή του Ιώβ, γρήγορα διαπιστώνουμε ότι ήταν άνθρωποι δίκαιοι και ευσεβείς, τηρώντας με μεγάλη προσοχή τον νόμο του Θεού. Ωστόσο, αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο στο να διαπρέψουν στη ζωή τους.

Προβληματιζόμενοι και εμείς, θα πρέπει να ελέγξουμε και να διασαφηνίσουμε μέσα μας, τι είναι για εμάς σημαντικό στη ζωή μας. Τι υπάρχει στο μυαλό μας, πίσω από τις λέξεις προκοπή, επιτυχία, ευτυχία κτλ. Ποιος είναι στην πραγματικότητα ο απώτερος στόχος μας; Μήπως να διακριθούμε στον τομέα μας, να ανεβούμε ψηλά στα μάτια των ανθρώπων, να θεωρηθούμε σημαντικοί στο κοινωνικό σύνολο; Σίγουρα κανένα από αυτά δεν έρχεται σε σύγκρουση με το θέλημα του Θεού. Σημασία, όμως, έχει η μέθοδος που θα ακολουθήσουμε για να επιτύχουμε τον στόχο μας, και αν αυτή συμπορεύεται με τη ζωή και διδασκαλία του Ευαγγελίου.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που μέσα από σκληρούς αγώνες και μεγάλους κόπους, κατάφεραν μεγάλα επιτεύγματα στη ζωή τους. Εάν όμως, γι’ αυτά που είναι πρόσκαιρα, που σήμερα βρίσκονται στα δικά μας χέρια και αύριο σε κάποιου άλλου, καταβάλλουμε μια τόσο μεγάλη προσπάθεια, τι θα έπρεπε να κάνουμε για τα αιώνια; Πόσο μάλλον αν στην προσπάθειά μας αυτή χρησιμοποιούμε και αθέμιτα μέσα. Τότε, όχι μόνο ανούσια θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αλλά και επιβλαβής, αφού θα κινδυνεύαμε να ακούσουμε από τον Κύριο: «τί γάρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδήση τόν κόσμον ὄλον, καί ζημιωθῆ τήν ψυχήν αὐτοῦ;»

Αν ο άνθρωπος μπορούσε έστω και για μια στιγμή να δει τα αιώνια, αυτά που ο Κύριος ετοίμασε για τους εκλεκτούς Του, τότε θα συνειδητοποιούσε που πραγματικά έχει αξία να στρέψει τον αγώνα του. Συγχρόνως όμως, θα αντιλαμβανόταν και πόσα λίγα ζητά ο Κύριος από εμάς, σε σύγκριση με αυτά που μας υπόσχεται. Ζητά λίγα και δίνει πολλά, ζητά πρόσκαιρα και προσφέρει αιώνια. Αντιθέτως, για τα γήινα χρειάζεται πολύς αγώνας και η ανταμοιβή μικρή, αφού είμαστε περαστικοί από τον κόσμο αυτό. Αν ακόμη, ο αγώνας μας δεν συμβαδίζει με το Ιερό Ευαγγέλιο, είναι σαν να δίνουμε αιώνια για να λάβουμε πρόσκαιρα. Μόνο τραγελαφικό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αυτό.

Έτσι αν πραγματικά, θέλουμε να κερδίσουμε τα αιώνια, θα πρέπει να προσανατολίσουμε τον αγώνα μας στην εφαρμογή του θελήματος του Κυρίου.

Τον τρόπο μας τον αποκάλυψε ο ίδιος ο Κύριος. Μας έδειξε ότι μόνο μέσα από την σταύρωση μπορούμε να αναστηθούμε και να αναγεννηθούμε. Για τον Χριστό ήταν πραγματική σταύρωση στον σταυρό, για εμάς σήμερα είναι σταύρωση του κακού μας εαυτού και των αμαρτωλών επιθυμιών του.

Το «Εγώ» του ανθρώπου αναπτύσσεται μέσα του από τη βρεφική του ηλικία. Αρκεί να αναλογιστούμε τι μπορεί να συμβεί όταν δοκιμάσουμε να πάρουμε από ένα νήπιο κάτι το οποίο κρατά. Πόσο πολύ θα αγωνιστεί αλλά και θα χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα προκειμένου να το ανακτήσει πίσω. Έτσι μεγαλώνοντας ο άνθρωπος, μεγαλώνει και αυτό το «εγώ» μέσα του, και τίποτα άλλο δεν χωρά. Στον πρώτο που κάνει έξωση είναι στον ίδιο τον Χριστό. Το πνευματικά υγιές και ορθό θα ήταν να συρρικνώνεται το «εγώ» καθώς μεγαλώνουμε, και στη θέση του να τοποθετείται το θέλημα του Θεού.

Για να υπερνικήσουμε, όμως, τον εαυτό μας χρειάζεται καθημερινός και αδιάκοπος αγώνας. Σε αυτή την προσπάθεια, έρχεται ο πονηρός και σαν φαρμακερό φίδι, χύνει το δηλητήριό του, που δεν είναι άλλο από την αμαρτία. 

Στην Παλαιά Διαθήκη, όταν οι Ισραηλίτες βρέθηκαν στη δεινή θέση να τους δαγκώνουν τα φαρμακερά φίδια στην έρημο, τότε ο Μωυσής, μετά από εντολή του Θεού ύψωσε τον χάλκινο όφι. Όποιος ατένιζε τον όφι με πίστη, αμέσως γιατρευόταν. Τότε η θεραπεία ήταν η ίαση του σώματος. Σήμερα, ατενίζοντας τον Σταυρό του Χριστού με πίστη, συντελείται η θεραπεία της ψυχής μας, κάτι πολύ ανώτερο.

Γιατί όμως ο Σταυρός να αποτελεί το στήριγμά μας; Για να απαντηθεί αυτό, αρκεί να αναλογιστούμε ότι ο ίδιος ο Χριστός, ο οποίος είναι Θεός, παραμέρισε το θέλημά Του και οδηγήθηκε εκούσια στον σταυρό για τη δική μας σωτηρία. Ο Κύριος δεν είχε κάποιο όφελος να σταυρωθεί. Θα μπορούσε κάλλιστα να το αποφύγει. Όμως εκεί στον κήπο της Γεθσημανή, στο τέλος της προσευχής Του, συμπλήρωσε με τις λέξεις : «πλὴν οὐχ ὡς ἐγὼ θέλω, ἀλλ’ ὡς σύ», διδάσκοντας και εμάς πως θα πρέπει να ενεργούμε σε κάθε στιγμή της ζωής μας Για τον χριστιανό, κάθε ημέρα είναι αγώνας. Η περίοδος όμως που διανύουμε τώρα είναι σαν να βρισκόμαστε στα τελευταία εκατόν μέτρα. Και όπως είναι φυσικό, χρειαζόμαστε ενίσχυση, ενδυνάμωση, ένα χέρι βοηθείας, για να καταφέρουμε να φτάσουμε στο τέρμα, να νικήσουμε το θέλημά μας, και να τοποθετήσουμε το θέλημα του Θεού. Και ο Σταυρός του Κυρίου είναι το στήριγμά μας.

Ο Σταυρός του Χριστού δεν μας υπόσχεται επίγειες ευκολίες, απολαύσεις, άνετη ζωή, επιτυχίες. Έτσι, με τον Σταυρό στο χέρι μπορεί να μην πάμε μπροστά, σίγουρα, όμως, θα πάμε ψηλά, κερδίζοντας τα αιώνια. 

π. Κωνσταντίνος Λαζάρου

ΠΗΓΗ