ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Η ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Ὅσο πλησιάζουμε πρός τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα, τόσο μᾶς βοηθεῖ ἡ Ἐκκλησία μέ τήν θεία λατρεία καί τόν λόγο της νά προσεγγίσουμε τά ἄχραντα Πάθη, τήν σταυρική Θυσία καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Ἡ προσέγγιση αὐτή ἐμπνέεται ἀπό τήν πίστη, τήν ἐλπίδα καί τήν ἀγάπη πρός τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ˙ καί τελεσφορεῖ μέ τόν διακαῆ πόθο νά βιώσουμε μέ προσευχή, μετάνοια, φιλαδελφία, τό μυστήριο τοῦ Χριστοῦ.

Στό πλαίσιο αὐτό προβάλλεται σήμερα ἡ μορφή τῆς ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας σάν φωτεινό ὑπόδειγμα βαθειᾶς μετανοίας καί ἐξαγιασμοῦ. Περιέπεσε στήν ἄβυσσο καί τήν ζόφωση τῆς ἀκολασίας˙ ὅμως ἀξιώθηκε ἀπό τόν Θεό, μέ τήν δύναμη τοῦ ζωοποιοῦ Σταυροῦ καί τήν μεσιτεία τῆς Θεοτόκου, νά βιώσει τό ἀπαράμιλλο μυστήριο τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καί τήν κάθαρση τῆς συνειδήσεώς της ἀπό τά ἔργα τῆς ἁμαρτίας.

Ὁ βίος της, ὡς ἀνωφερής ὁδός χριστιανικῆς ἀσκήσεως, εἶναι πολύ ἐποικοδομητικός καί ἀξίζει νά μελετᾶται ἀπό κάθε ἄνθρωπο. Μάλιστα καί στό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ἐπισημαίνεται ὅτι ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ, τό ἅγιο Αἷμα Του, «καθαριεῖ τήν συνείδησιν ὑμῶν ἀπό νεκρῶν ἔργων εἰς τό λατρεύειν Θεῷ ζῶντι» (Ἑβρ. 9,14). Τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ καθαρίζει τήν ἀνθρώπινη συνείδηση ἀπό τά νεκρά ἔργα τῆς ἁμαρτίας. Τί εἶναι ὅμως συνείδηση καί ποιό εἶναι τό κριτήριό της; Μέ πολύ ἁπλά λόγια, συνείδηση εἶναι ἡ ἄποψη πού μπορεῖ νά διαμορφώσει ὁ ἄνθρωπος γιά τόν ἠθικό χαρακτήρα τῶν πράξεών του καί ἡ ἱκανότητα νά διακρίνει τό ἀγαθό ἀπό τό κακό. Εἶναι ἡ ἀντίληψη γιά ὁτιδήποτε ἐκδηλώνεται μέσα στήν ψυχή του, ἡ ἐπισήμανση τῶν ἐσωτερικῶν λειτουργιῶν τοῦ νοῦ, ὅπως τό γιγνώσκειν, τό βούλεσθαι, τό προτίθεσθαι, τό ἀμφιβάλλειν κ.ἄ.

Εἶναι, μέ μία φράση, ὁ φυσικός νόμος πού ἔχει τεθεῖ ἀπό τόν Θεό γιά τήν κατά φύση προκοπή τοῦ ἀνθρώπου.

Κριτήριο, τώρα, γιά τήν διαμόρφωση ὑγιοῦς συνειδήσεως εἶναι, γιά ὅσους πιστεύουμε στόν Χριστό, τό ἅγιο Εὐαγγέλιο. Ἡ φανέρωση δηλαδή τῆς ἀλήθειας καί τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο. Πολύ εὔστοχα ὁ ἱερός Χρυσόστομος ὑπογραμμίζει ὅτι «τότε νοσεῖ τό κριτήριο τῆς ψυχῆς μας, ἡ συνείδηση … ἡ ὁποία, ὅταν δέν ἔχει τήν πλάστιγγα τῶν συλλογισμῶν της σταθερή καί προσανατολισμένη μέ ἀκρίβεια στόν νόμο τοῦ Θεοῦ δέν μπορεῖ νά κρίνει ὀρθά τά γεγονότα, ἀλλά περιφέρεται καί παρασύρεται».

Ἡ κάθαρση τῆς συνειδήσεως ἀπό τά νεκρά ἔργα

Καμμία κτιστή δύναμη δέν μπορεῖ νά εἰσχωρήσει στό βάθος τῆς συνειδήσεως τοῦ ἀνθρώπου καί νά τήν καθαρίσει ἀπό τήν ἁμαρτία. Αὐτό ἐπιτελεῖται μόνον ἀπό τήν ἄκτιστη ἐνέργεια τοῦ Χριστοῦ, ὅταν ὁ ἄνθρωπος μέ πίστη καί μετάνοια ζητεῖ τήν συγχώρηση. Ὁ Χριστός μέ τήν ἄπειρη ἀγάπη Του μπορεῖ νά χωρέσει στήν καρδιά κάθε πιστοῦ πού τοῦ ἀνοίγει ἑκουσίως τήν θύρα τῆς ψυχῆς του. Μέ τήν συνειδητή καί ἐμπροϋπόθετη συμμετοχή στό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας καί τήν καλλιέργεια τῆς πνευματικῆς ζωῆς καταλύεται ἡ δύναμη τῆς ἁμαρτίας, ἀποκαθαίρεται ἡ ψυχή καί ἀναγεννᾶται ὁ ἄνθρωπος.

Γι’ αὐτό ὁ Παῦλος διατρανώνει ὅτι «ἔχομεν τήν ἀπολύτρωσιν διά τοῦ αἵματος αὐτοῦ» (Ἐφεσ. 1,7), ἐνῶ ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέγει ὅτι τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ «ἐκχυθέν πᾶσαν τήν οἰκουμένην ἐξέπλυνε».

Τό βάρος τῆς ἁμαρτίας Ἐάν στήν Παλαιά Διαθήκη ἡ ἁμαρτία κατανοεῖται, κυρίως, ὡς παράβαση τοῦ ἠθικοῦ νόμου καί τῶν θρησκευτικῶν διατάξεων, στήν Καινή Διαθήκη ὁ Χριστός ἀπεκάλυψε ὅτι τό βάρος τῆς ἁμαρτίας βρίσκεται στό ἐσωτερικό τοῦ ἀνθρώπου, ἀπό ὅπου ἐκπηγάζουν ὅλες οἱ εἰδεχθεῖς μορφές της (Ματθ. 15,18-19). Ἐπί παραδείγματι, ἐφόσον ὁ ἄνθρωπος ἀποφύγει τόν φόνο, ἀλλά διατηρεῖ στήν καρδιά του μῖσος, ἀπέχθεια, ὀργή γιά τόν ἀδελφό του, δέν σημαίνει ὅτι ἀπέφυγε τήν ἁμαρτία˙ μᾶλλον μεταποιεῖ τήν ὀφειλόμενη πρός τόν πλησίον ἀγάπη σέ φιλαυτία, κακία καί ἐχθρότητα.

Ὅμως τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μᾶς λυτρώνει ἀπό τό βάρος αὐτό τῆς ἁμαρτίας, μᾶς φωτίζει καί μᾶς θεώνει. Εἴθε ὅλη ἡ ζωή μας νά εἶναι ἀέναη δοξολογία πρός Αὐτόν πού ὡς θηλάζοντα βρέφη μᾶς τρέφει μέ τό τίμιο Αἷμα Του, «τό ἀντίδοτον τοῦ μή ἀποθανεῖν» (ἅγ. Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος).

Ἀρχιμ. Ν. Κ.

ΠΗΓΗ