ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

«ΠΑΝΤΕΣ ΟΙ ΘΕΛΟΝΤΕΣ ΕΥΣΕΒΩΣ ΖΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤῼ ΙΗΣΟΥ ΔΙΩΧΘΗΣΟΝΤΑΙ»

Ὁλόκληρη ἡ ζωή τοῦ ἀποστόλου Παύλου ὑπῆρξε μία μεγάλη δοκιμασία.

Ἀπό τίς πρῶτες ἡμέρες τῆς μεταστροφῆς του στήν πίστη τοῦ Χριστοῦ ἄρχισε ὁ διωγμός του ἀπό τούς ὁμοεθνεῖς καί πρώην ὁμοπίστους του Ἰουδαίους.

Γι’ αὐτό, θέλοντας νά προετοιμάσει καί τόν μαθητή του Τιμόθεο, ὡς πρός τήν στάση τήν ὁποία ὄφειλε νά κρατήσει σέ διωγμούς, δεινές περιστάσεις καί ποικίλες ἀντιξοότητες πού ἀναπόφευκτα ξεσποῦν στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ ὑπενθυμίζει τό ἀποστολικό ἦθος, ὅπως ἐκφράζεται στήν δική του βιοτή.

Μέ παρακολούθησες στήν διδασκαλία, τοῦ λέγει, στόν τρόπο ζωῆς, στούς σκοπούς, στήν πίστη, στήν μακροθυμία, στήν ἀγάπη, στήν ὑπομονή. Ἐδῶ, ἐφόσον ἡ ζωή τοῦ Παύλου ἦταν κατά πάντα σύμφωνη πρός τήν διδασκαλία του, προβάλλει τό προσωπικό του ὑπόδειγμα καί τήν ἐν Χριστῷ ἐμπειρία τῆς ὑπάρξεώς του. Στήν προβολή αὐτή δέν ὑπάρχει καμία τάση καταξιώσεως τοῦ ἑαυτοῦ του ἔναντι τῶν ἄλλων ἀνθρώπων.

Ἀντιθέτως, ὁ Παῦλος χαρακτήριζε τόν ἑαυτό του ὡς «ἔσχατον πάντων» (Α΄ Κορ. 15,8-9) καί ὁμολογοῦσε ἀπερίφραστα ὅτι «Χριστός Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τόν κόσμον ἁμαρτωλούς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ» (Α΄ Τιμ. 1,15-16). Προσφέρει τό προσωπικό του ὑπόδειγμα ὡς ἐμπειρία νεκρώσεως τοῦ ἐγωισμοῦ του καί ὡς πλήρη παράδοση τοῦ ἑαυτοῦ του στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί τῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν του.

«Καί ἐκ πάντων με ἐρρύσατο ὁ Κύριος»

Τά παθήματα καί οἱ διωγμοί εἶναι τό τελευταῖο στοιχεῖο τῆς ἀποστολικῆς του ζωῆς πού ὑπενθυμίζει στόν Τιμόθεο. «Οἵους διωγμούς ὑπήνεγκα!». Τί φοβερούς διωγμούς ὑπέφερα χάριν τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ!

Ἰδιαιτέρως μνημονεύει ὅσα τοῦ συνέβησαν στήν Ἀντιόχεια τῆς Πισιδίας (Πράξ. 13,50), τό Ἰκόνιο καί τά Λύστρα (Πράξ. 14,5.19). Καί τοῦτο γιατί ὁ Τιμόθεος καταγόταν ἀπό τά μέρη αὐτά, συγκεκριμένα ἀπό τά Λύστρα τῆς Λυκαονίας, καί ἑπομένως γνώριζε γι’ αὐτούς τούς διωγμούς τοῦ Ἀποστόλου. «Καί ἐκ πάντων με ἐρρύσατο ὁ Κύριος». Καί ἀπ’ ὅλα αὐτά μέ ἔσωσε ὁ Κύριος! Ὁ Κύριος, διαβεβαιώνει ὁ Παῦλος, ποτέ δέν τόν ἐγκατέλειψε, ἀλλά ἔσπευσε νά τόν βοηθήσει καί νά τόν προστατεύσει.

Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, πού ἀγωνίζονται νά ζήσουν μέ εὐσέβεια, πίστη καί ὁμοήθεια Θεοῦ, περιμένουν τήν ἔλευση τῶν πειρασμῶν, τῶν δοκιμασιῶν, τῶν διωγμῶν. Γνωρίζουν ὅτι «διά πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. 14,22), καί ὅτι χωρίς τούς πειρασμούς κανείς δέν θά σωζόταν.

Οἱ διωγμοί καί οἱ θλίψεις βοηθοῦν τόν πιστό νά ζήσει ὄχι μόνον μέ ἀρετή καί ἀλήθεια, ἀλλά καί νά βιώσει τό βαθύτερο νόημα τῆς ἐν Χριστῷ ταπεινώσεως. Δηλαδή τήν ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη καί παράθεση τῆς ζωῆς του στήν δύναμη τοῦ Θεοῦ καί ἑπομένως τήν ἀνεύρεση τοῦ ἀληθινοῦ ἑαυτοῦ του, πού ἐμπνέεται ἀπό τήν ζωή καί τήν ἐλευθερία τοῦ Θεοῦ· ἀπό τήν ἐσταυρωμένη ἀγάπη τοῦ Κυρίου.

Ἡ «πρόοδος» στό κακό

Ὁ Παῦλος δέν παραλείπει νά ἀναφερθεῖ καί στήν πορεία τῶν ἀσεβῶν· «πονηροί δέ ἄνθρωποι καί γόητες προκόψουσιν ἐπί τό χεῖρον, πλανῶντες καί πλανώμενοι». Ἄνθρωποι μοχθηροί καί κακεντρεχεῖς πού ἐξαπατοῦν τούς ἄλλους θά προκόψουν στό χειρότερο· θά πλανοῦν τούς συνανθρώπους τους καί θά πλανῶνται καί αὐτοί οἱ ἴδιοι.

Ὁ Ἀπόστολος μέ τήν φράση αὐτή ἐννοεῖ ὅτι αὐτό πού φαίνεται στούς ἀσεβεῖς σάν προκοπή, πρόοδος, εὐτυχία, τελικά εἶναι προκοπή «ἐπί τό χεῖρον», δηλαδή στήν κατάπτωση καί τήν διαφθορά. Ὅταν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἐξαπατοῦν καί ξεγελοῦν τούς ἄλλους, στήν πραγματικότητα ξεγελοῦν τόν ἴδιο τόν ἑαυτό τους. Ἡ φαινομενική προκοπή τούς ὁδηγεῖ στό νά φορτώνονται περισσότερη εὐθύνη ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων.

Ἡ εἴσοδός μας στό Τριώδιο

Ἡ Ἐκκλησία μας μέ τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα θέλει νά μᾶς προετοιμάσει γιά τήν εἴσοδό μας στό Τριώδιο. Περί ἀγώνων πνευματικῶν, πίστεως, ἀγάπης, μακροθυμίας, ὑπομονῆς, γνώσεως τῶν Ἁγίων Γραφῶν κάνει λόγο ὁ Παῦλος. Καί ἡ σπουδή, ἡ προσπάθειά μας κατά τήν κατανυκτική αὐτή περίοδο πρός αὐτήν ἀκριβῶς τήν κατεύθυνση προσανατολίζεται. Ἄς εὐχηθοῦμε τελεσφόρηση καί πλούσιο ἀμητό (πνευματική συγκομιδή) πρός δόξαν Θεοῦ.

Ἀρχιμ. Ν. Κ.

ΠΗΓΗ