Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2023

Κυριακή τῆς Ἀπόκρεω.

(Ματθ. 25, 31 – 46).

«τότε καθίσει ἐπί θρόνου δόξης αὐτοῦ» (Ματθ. 25, 31)

Ἕνα βαρυσήμαντο κείμενο ἀκούσαμε σήμερα. Μέσα σ’ αὐτό ὁ Χριστός περιγράφει τή δεύτερη ἔνδοξη ἔλευσή Του. Ἐκείνη τήν ἡμέρα θά φανερωθεῖ καί πάλι ἔνσαρκα, ὅπως τήν πρώτη φορά, σάν ἕνας ἄνθρωπος, «υἱός τοῦ ἀνθρώπου», αἰσθητά, ἀληθινά, σέ παγκόσμια κλίμακα, ἀλλά μέσα στή δόξα, ὄχι ταπεινά καί ἀθόρυβα ὅπως τήν πρώτη φορά. Ὅταν θά ξαναφανερωθεῖ «ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ», τότε ὅ,τι κάνει καί ὅ,τι λέει θά διέπονται ἀπό ἕνα πρωτόγνωρο μεγαλεῖο, «τότε καθίσει ἐπί θρόνου δόξης αὐτοῦ». Ἀκόμη καί ὁ θρόνος Του θά εἶναι ἡ δόξα Του.

Τό νά προσεγγίσουμε τήν ἔννοια τῆς δόξας τοῦ Λυτρωτῆ καί Παντοδύναμου Θεοῦ εἶναι πολύ δύσκολο, διότι εἶναι μία ἔννοια καί μία πραγματικότητα πολύ ξένη καί μακρινή ἀπό τήν καθημερινότητά μας καί ἀπό τήν πτωτικότητα καί τή χαμέρπεια στήν ὁποία ζοῦμε. Τή δόξα τοῦ Δημιουργοῦ τῶν ἁπάντων μπορεῖ νά τή συλλάβει μόνον ἡ Κυρία Θεοτόκος, ἡ ὁποία βρίσκεται πιό κοντά Του περισσότερο ἀπό ὅλα τά πλάσματα τοῦ σύμπαντος.

Μποροῦν νά τήν ἀπολαύσουν οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἔγιναν μέτοχοι αὐτῆς τῆς δόξας μέ τή ζωή καί τόν θάνατό τους. Μπορεῖ νά τήν καταλάβει κάθε πιστός πού μετέχει στήν ἄκτιστη χάρη τοῦ Θεοῦ. Ὅσοι, ὅμως, ζοῦμε καί κινούμαστε μέσα στή λάσπη καί στή βρωμιά τῆς ἀμετανοησίας, τῶν παθῶν καί τῶν πτώσεων, εἶναι πολύ δύσκολο νά ἐννοήσουμε τό μεγαλεῖο καί τήν ποιότητα τῆς θείας δόξας.

Ὁ Κύριος ἀπό ἀπέραντη συγκατάβαση δίνει ἕνα στοιχεῖο αὐτῆς τῆς ὑπερβατικῆς καί περίλαμπρης κατάστασης. Αὐτό τό στοιχεῖο εἶναι πολύ σημαντικό γιά νά κατανοήσουμε τά γεγονότα τῆς Δευτέρας Παρουσίας. Μᾶς λέγει, λοιπόν, ὁ Χριστός ὅτι θά καθίσει «ἐπί θρόνου δόξης αὐτοῦ». Ποιός εἶναι αὐτός ὁ θρόνος τῆς δόξας τοῦ Κυρίου; Ποιός εἶναι ὁ θρόνος στόν ὁποῖο ἀναπαύεται ὁ Θεός; Ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη, ἀναπαύεται στήν ἀγάπη καί δοξάζεται μέσα ἀπό τήν ἀγάπη. Ἄρα ὁ θρόνος τῆς δόξας, ἐπάνω στόν ὁποῖο θά καθίσει ὁ Δίκαιος Κριτής κατά τή Δεύτερη Παρουσία Του, εἶναι ὁ θρόνος τῆς ἀγάπης, στόν ὁποῖο κάθισε κατά τήν Πρώτη Παρουσία Του. Ὁ θρόνος τῆς ἀγάπης ἐπάνω στόν ὁποῖο δοξάστηκε ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Τίμιος Σταυρός. Ὅταν ἁπλώθηκε τό πανάχραντο Σῶμα Του στόν Τίμιο Σταυρό καί ἔδωσε τό πανάγιο Αἷμα Του ὡς ἀντίλυτρο γιά τόν ἄνθρωπο, τότε δοξάστηκε μέ μία δόξα ἀνυπέρβλητη καί αἰώνια. Γι’ αὐτό ὁ Ἐσταυρωμένος εἶναι ὁ αἰώνιος Βασιλεύς τῆς Δόξης καί ἔτσι ἐπιγράφεται στήν εἰκόνα τῆς Σταύρωσης, ὅταν Τόν προσκυνᾶμε. Ὁ Σταυρός εἶναι τό ἐργαλεῖο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί ὁ θρόνος τῆς δόξας Του.

Κατά τή Δεύτερη Παρουσία Του θά κάθεται ἐπάνω στή δόξα τοῦ Σταυροῦ, γι’ αὐτό καί θά παρουσιαστεῖ ὡς Ἐσταυρωμένος Νικητής τοῦ θανάτου. Αὐτός εἶναι ὁ λόγος πού δέν ἀπάλειψε οὔτε θεράπευσε τά σημάδια ἀπό τά καρφιά μετά τήν Ἀνάσταση. Οἱ πληγές πού κουβαλάει ἐπάνω Του εἶναι οἱ αἰώνιες ἀποδείξεις τῆς ἀγάπης καί τῆς θυσίας πού ἔκανε γιά μᾶς. Ἡ ἀγάπη εἶναι ἀληθινή, ὅταν περνάει μέσα ἀπό τή θυσία. Ἡ θυσία εἶναι αὐθεντική, ὅταν στοιχίζει, ὅταν ἀφήνει πληγές καί σημάδια, ὅταν ματώνει καί κουράζεται, ὅταν ξοδεύεται γι’ αὐτόν γιά τόν ὁποῖο γίνεται. 

Αὐτή ἡ σταυρωμένη ἀγάπη εἶναι τό πρότυπο τῆς ἀγάπης γιά ὅλους μας. Ἡ σταυρωμένη ἀγάπη εἶναι ἡ ζυγαριά μέ τήν ὁποία θά μετρηθεῖ καί ἡ δική μας ἀγάπη. Ἡ δόξα τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ θά φωτίσει τίς προθέσεις καί τίς πράξεις μας. Μπροστά σ’ αὐτή τήν ἀτόφια καί καθαρή δοξασμένη ἀγάπη θά ἀξιολογηθεῖ ἡ δική μας ὕπαρξη. Ἐάν ἡ ἀγάπη μας εἶναι θυσιαστική σάν τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, τότε θά ἀποδειχτοῦμε ἄξιοι τῆς δόξας Του καί ἡ δική μας θυσία θά γίνει ἡ δόξα μας, ὅπως δοξάστηκε ὁ Χριστός μέσα ἀπό τή δική του θυσία. Ἐάν ἡ ἀγάπη μας εἶναι εὐκαιριακή, ὠφελιμιστική, βολική καί ἀνώδυνη, τότε θά φανοῦμε ἀνάξιοι τῆς δόξας τοῦ Χριστοῦ καί θά χωριστοῦμε γιά πάντα ἀπό Ἐκεῖνον. Αὐτός ὁ χωρισμός θά εἶναι ἡ αἰώνια καί ἀμετάκλητη καταδίκη μας. Ὁ Χριστός, γιά νά μᾶς βοηθήσει νά κατανοήσουμε τήν ποιότητα τῆς ἀληθινῆς ἀγάπης, μᾶς διδάσκει ὅτι αὐτή φανερώνεται μέσα ἀπό τίς ἁπτές ἀποδείξεις τῆς ἀγάπης. Οἱ χειροπιαστές ἀποδείξεις τῆς ἀγάπης εἶναι τά ἔργα πού κάνει ὁ καθένας. 

Ὁ Κύριος σήμερα μᾶς διδάσκει πώς ἡ ἀγάπη δέν εἶναι πρόθεση ἤ συναίσθημα. Ἡ ἀγάπη εἶναι προσφορά, εἶναι τρόπος ζωῆς, εἶναι θυσία, ξόδεμα καί ἄδειασμα. Ὅταν ἡ ἀγάπη ἀρχίζει καί τελειώνει στά λόγια, εἶναι κάλπικη. Ἡ ἀληθινή ἀγάπη εἶναι ἀγκαλιά, πού ἀνοίγει γιά ὅλους χωρίς ἐξαιρέσεις καί διακρίσεις. 

Ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή εἶναι ἰδιαίτερα ἐπίπονη καί δύσκολη στήν ἐποχή μας. Σέ μία ἐποχή πού μαθαίνουμε νά κερδίζουμε, πού παλεύουμε νά ἐπιβιώσουμε, πού κοιτάζουμε νά ἁρπάξουμε, πού δέν διστάζουμε νά ἐκδικηθοῦμε, πού μαλώνουμε καί παρεξηγούμαστε γιά «ψύλλου πήδημα», πού ἀντιπαθοῦμε καί μισοῦμε τούς ἀντιπάλους μας, πού ἐρωτευόμαστε ἀνεύθυνα καί χωρίς σεβασμό, πού κοιτάζουμε μόνο τή βόλεψή μας, ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ περί ἀγάπης φαίνεται τόσο ξένη, περιττή, ἀνεφάρμοστη καί ἀνόητη, πού ἀμέσως τήν ἀπορρίπτουμε καί τήν ξεπερνᾶμε. Στά ὄνειρά μας δέν χωράει ἡ ἀγάπη, στά σχέδιά μας δέν ὑπάρχει ἡ ἀγάπη, στήν καρδιά μας δέν βασιλεύει ἡ ἀγάπη. Δέν μποροῦμε νά ξεχάσουμε τό κακό πού ὑποστήκαμε, δέν μποροῦμε νά ξεπεράσουμε τήν πικρία πού βιώσαμε, δέν μποροῦμε νά ἀντέξουμε τήν ἀποστροφή καί τήν περιφρόνηση πού εἰσπράξαμε, δέν μποροῦμε νά συγχωρέσουμε τά χτυπήματα ἀπ’ τά ὁποῖα πονέσαμε. Ἀγαπᾶμε αὐτούς πού μᾶς ἀγαποῦν. Δίνουμε σ’ αὐτούς πού μᾶς δίνουν. Θυσιαζόμαστε μόνον ἐάν ἔχουμε κάποιο λόγο ἤ κάποιο κέρδος. Ἀνοίγουμε τήν καρδιά μας πολύ δύσκολα καί πολύ σπάνια. Φοβόμαστε τήν ἀγάπη. Κοροϊδεύουμε τήν ἀγάπη. Παίζουμε μέ τήν ἀγάπη καί μιλᾶμε γι’ αὐτήν, ἀλλά δέν τήν υἱοθετοῦμε. Τήν ἀγάπη μόνον τήν περιμένουμε καί τήν ἀπαιτοῦμε, ἀλλά δέν τή χαρίζουμε.

Τό μέτρο τῆς ἀληθινῆς ἀγάπης εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Τό πρότυπο τῆς ἀκέραιης ἀγάπης εἶναι ἡ σταύρωση τοῦ Χριστοῦ. Ἡ δόξα τῆς ἀγάπης εἶναι ἡ θυσία Του. Ἡ ζυγαριά τῆς ἀδέκαστης κρίσης Του εἶναι ἡ ἀγάπη Του. 

Ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ δικαιοσύνη μέ τήν ὁποία θά μετρηθοῦμε. Ἡ αἰώνια σχέση μας μαζί Του θά ἐξαρτηθεῖ ἀπό τήν ἐφήμερη σχέση μας μέ τούς ἄλλους. Ἐάν ἀγαπήσαμε, θά ἀγαπηθοῦμε. 

Ἐάν προσφέραμε, θά λάβουμε. Ἐάν συγχωρέσαμε, θά συγχωρεθοῦμε. Ἐάν κουραστήκαμε, θά ἀναπαυθοῦμε. Ἐάν ματώσαμε καί ταπεινωθήκαμε, θά δοξασθοῦμε. Ἐάν ἀσκηθήκαμε καί στερηθήκαμε γιά τό χατίρι τῶν ἄλλων, θά ἀπολαύσουμε τή χαρά καί τήν πληρότητα τῆς θεϊκῆς παρουσίας στήν ὕπαρξή μας. Μακάρι αὐτῆς τῆς ἄφατης πληρότητας νά γίνουμε κοινωνοί καί κληρονόμοι ἀπό τώρα καί σέ ὅλους τούς αἰῶνες. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ