ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Η ΑΓΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ

Στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρεται σέ θέματα πού ἀπασχολοῦσαν τήν κοινότητα τῶν χριστιανῶν τῆς Κορίνθου. Ὁρισμένοι ἀπό αὐτούς θέλοντας νά ἐκφράσουν τήν ἀπεριόριστη ἐλευθερία τους, διατείνονταν ὅτι «πάντα μοι ἔξεστιν», ὅλα μοῦ ἐπιτρέπονται. Τό «πάντα μοι ἔξεστιν» φαίνεται πώς ἦταν κάποιο εἶδος γνωμικοῦ πού κυκλοφοροῦσε στήν Κόρινθο ἤ –τό πιθανότερο– εἶχε λεχθεῖ ἀπό τόν Παῦλο, ἀλλά παρερμηνεύθηκε ἀπό τούς Κορινθίους.

Ὁ Ἀπόστολος μέ τήν ἐν λόγῳ φράση ἀναφερόταν στήν ἐλευθερία τοῦ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου ἔναντι δεσμεύσεων κυρίως τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου, ὅπως οἱ διακρίσεις τροφῶν, ἤ σέ ἄλλα ἀδιάφορα πράγματα. Γι’ αὐτό ἐπανατοποθετεῖ τό «πάντα μοι ἔξεστιν» στήν χριστιανική του προοπτική καί ἑρμηνευτική. Τονίζει ὅτι ὁ χριστιανός ἔχει ἐξουσία νά χρησιμοποιεῖ ὅλα τά φυσικά πράγματα, ἀρκεῖ αὐτό πού βρίσκεται στήν ἐξουσία του νά μήν εἶναι ἀντίθετο πρός τό ἀληθινό συμφέρον του, καί, ἀκολούθως, νά μήν γίνει κάποιος, ἀπό ἐξουσιαστής καί κύριος, δοῦλος ὁποιουδήποτε πράγματος· «ἀλλ’ οὐκ ἐγώ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος».

«Τά βρώματα τῇ κοιλίᾳ»

Ἐπί παραδείγματι ὁ Ἀπόστολος συμφωνεῖ μέ τούς Κορινθίους ὅτι σέ θέματα τροφῶν δέν ὑπάρχουν ἀπαγορεύσεις. Τά φαγητά προορίζονται γιά τήν κοιλιά τοῦ ἀνθρώπου καί αὐτή προορίζεται γιά νά τά δέχεται. 

Πρόκειται γιά μιά λειτουργία ἀπαραίτητη γιά τήν συντήρηση τῆς βιολογικῆς ὑπάρξεώς του, ὅσο διαρκεῖ ἡ ἐπίγεια ζωή του.

Βεβαίως, ἡ ὁποιαδήποτε ὑπερβολική χρήση ἤ παράχρηση τῆς τροφῆς συμβάλλει στήν ὑποδούλωση καί ἀλλοίωση τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ γαστριμαργία, ἡ μέθη, ἡ τρυφή καταστρέφουν τήν ψυχική καί σωματική ὑγεία του. Πάντως, πέρα ἀπό τήν παροῦσα ζωή, στά ἔσχατα, τόσο οἱ τροφές ὅσο καί ἡ κοιλιά δέν ἔχουν καμία σημασία· θά καταργηθοῦν ἀπό τόν Θεό, διότι πλέον δέν θά χρειάζονται.

«Τό δέ σῶμα τῷ Κυρίῳ»

Τήν διδασκαλία τοῦ Παύλου γιά τήν ἐλευθερία τοῦ πιστοῦ ἔναντι τροφῶν καί πραγμάτων κάποιοι Κορίνθιοι ἐπεξέτειναν καί στήν σχέση τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος μέ τήν πορνεία. Πίστευαν, δηλαδή, ὅτι καί αὐτή ἡ σχέση ἀνήκει στά ἠθικῶς ἀδιάφορα καί ὅτι θά μποροῦσε νά θεωρηθεῖ φυσική καί ἀναγκαία, ὅσο καί ἡ σχέση τροφῆς καί κοιλιᾶς, μέ συνέπεια τήν ἐλεύθερη ἱκανοποίηση κάθε σαρκικῆς ἐπιθυμίας.

Ἔπειτα ἀπό τήν δεινή αὐτή παρανόηση ὁ ἀπόστολος Παῦλος προσπαθεῖ νά πείσει τούς Κορινθίους ὅτι ἡ σαρκική ἀκολασία εἶναι θανάσιμη ἁμαρτία. Ὡς ἐκ τούτου, κινεῖται ὄχι τόσο σέ ἠθικό καί κοινωνικό ἐπίπεδο, ἀλλά τούς ὑπενθυμίζει τήν συγγένεια καί ἑνότητά τους μέ τόν Χριστό. Τό σῶμα, τούς λέγει, δέν ἔγινε γιά νά πορνεύουμε, ἀλλά γιά νά δοξάζουμε τόν Κύριο, καί ὁ Κύριος θά δοξάσει τό σῶμα. Ὁ Παῦλος μέ τόν ὅρο «σῶμα», ὅπως καί μέ διάφορους ἄλλους ὅρους (σάρξ, ψυχή, πνεῦμα), δηλώνει ὄχι ἕνα μέρος τοῦ ἀνθρώπου ἀλλά τόν ὅλο ἄνθρωπο.

Ἡ «κοιλία» εἶναι ἕνα ὄργανο, ἐνῶ τό «σῶμα» εἶναι ἡ ἀνθρώπινη ὀντότητα. Ἑπομένως, ἐφόσον ὁ ἴδιος ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ προσέλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση, ψυχή καί σῶμα, γιά νά τήν θεώσει καί νά τήν ἀφθαρτήσει, οἱ πιστοί ὀφείλουμε νά τιμοῦμε τό σῶμα ὡς ναό τοῦ Θεοῦ καί κατοικητήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί νά «ἁγνίζωμεν ἑαυτούς, καθώς ἐκεῖνος ἁγνός ἐστι» (Α΄ Ἰωάν. 3,3-4).

Ὀφείλουμε νά μήν λησμονοῦμε ὅτι εἴμαστε μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ καί ὅτι τά σώματά μας δέν θά καταργηθοῦν μέ τόν θάνατο, ἀλλά θά ἀναστηθοῦν, μέ τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ, «εἰς ζωήν αἰώνιον». Ἡ θεώρηση αὐτή ἐμπνέει στόν χριστιανό τήν ἀποφυγή κάθε ἁμαρτήματος πού ἐκτρέπει τό σῶμα ἀπό τόν προορισμό του.

«Δοξάσατε τόν Θεόν»

Ὁ Παῦλος, τέλος, καλεῖ τούς πιστούς σέ δοξολογία τοῦ Θεοῦ μέ τό σῶμα καί μέ τό πνεῦμα τους, πού σέ Ἐκεῖνον ἀνήκουν. Ὥστε, ἡ ὑποχρέωση τοῦ πιστοῦ δέν ἔγκειται μόνο στό νά ἀποφεύγει τήν πορνεία, ἀλλά καί στό νά καταστήσει τό σῶμα του, ὅλη τήν ὕπαρξή του, τόπο δοξολογίας τοῦ Θεοῦ, θυσιαστήριο ὅπου θά προσφέρει τόν ἑαυτό του θυσία ζωντανή καί ἁγία «εὐάρεστον τῷ Θεῷ» (Ρωμ. 12,1).

Ἀρχιμ. Ν. Κ.

ΠΗΓΗ