ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΛΟΥΚΑ (ΑΣΩΤΟΥ)

Απόστολος: Α΄ Κορ. Στ΄12 - 20

Ευαγγέλιο: Λουκ. ιε΄ 11 - 32

12 Φεβρουαρίου 2023

«Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού».

Πλούσιος πολύ, ήταν και ο νέος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, αφού του χαρίστηκε μια μεγάλη περιουσία «προίκα» από τον πατέρα του. Ως διαχειριστής της, είχε τη δυνατότητα να τη χρησιμοποιήσει ελεύθερα όπως αυτός ήθελε. Οι επιλογές πολλές, ωστόσο, η ροπή του ανθρωπίνου γένους προς την αμαρτία, τον ωθούν να απομακρυνθεί από την πατρική εστία, που αποτελούσε λιμάνι ασφαλές. Θεώρησε ότι εκεί μακριά, στο ανοικτό πέλαγος, θα ζούσε τη ζωή όπως την ήθελε, όπως την είχε ονειρευτεί. Μα λίγο να το αναλογιστούμε, εύκολα μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι τίποτα δεν του έλειπε κοντά στον πατέρα, όλα τα είχε, και χωρίς να κάνει ιδιαίτερους κόπους και αγώνες. 

Μακριά από τον πατέρα, ο νέος ήταν πλέον αφρούρητος. Οι αντιστάσεις που μπορούσε να προβάλει απέναντι στις επιθυμίες του ήταν απειροελάχιστες.

Χωρίς πλέον κανένα φραγμό και έλεγχο, κατάντησε υποχείριο και έρμαιο των επιθυμιών του. Σε αυτή τη δουλική κατάσταση που βρισκόταν, μακριά από την ασφάλεια του πατέρα, πείθεται και κατασπαταλά τα πάντα στις πρόσκαιρες απολαύσεις. Καταντώντας έτσι από πλούσιος πάμπτωχος, από πρίγκηπας δούλος, από πλήρης κενός. Έφτασε δηλαδή στο σημείο της πλήρους εξαθλίωσης, στην απελπισία, αφού κατάντησε να βόσκει χοίρους ό,τι πιο εξευτελιστικό και βρόμικο για έναν Εβραίο.

Πόσες φορές όμως και εμείς, μέσα από κάποιους λογισμούς, πειθόμαστε να απομακρυνθούμε από την εκκλησία, για να πορευθούμε με γνώμονα το εγώ μας, έχοντας ως οδηγώ τις επιθυμίες μας. Εκεί μακριά, κατασπαταλούμε τα χαρίσματα, που Ο Κύριος μας έδωσε ως προίκα, ικανοποιώντας τις ακόρεστες επιθυμίες μας. Όμως μακριά από την πηγή της ζωής, η ψυχή σιγά σιγά ξηραίνεται, και όση ενέργεια και αν είχε, έρχεται η ώρα που εξαντλείται. Σε αυτό το σημείο αναζητάει έστω μια σταγόνα για να ανακουφιστεί, αλλά δεν την βρίσκει, φτάνοντας στο σημείο της απελπισίας. Μήπως, όμως, από την αρχή, αυτός δεν ήταν ο στόχος και σκοπός του πονηρού; Πρώτο να μας απομακρύνει από τον Χριστό, δεύτερο να μας αδειάσει πνευματικά και στο τέλος να μας φέρει στο σημείο της απελπισίας.

Πρότυπό μας εδώ θα πρέπει να αποτελεί αυτός ο νέος, «ο άσωτος», και η στάση που τήρησε σ’ αυτή τη δύσκολη κατάσταση που βρέθηκε. Πράγματι παρασύρθηκε, έκανε πολλά λάθη στη ζωή του, ήρθε, όμως, η ευλογημένη στιγμή που ήρθε «εἰς ἑαυτὸν». Ξύπνησε από τον λήθαργο και την ύπνωση που προκαλεί η αμαρτία. Κατανόησε το μέγεθος των σφαλμάτων του, αλλά και την αξία της πατρικής εστίας. Η μετάνοια του νέου δεν ήταν μόνο αξιοθαύμαστη, αλλά και πραγματική, και αυτό φανερώνεται στα λόγια του «οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου· ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου». Δεν έχει πλέον αξιώσεις, δεν ζητάει επανάκτηση της παλιάς του θέσης, το μόνο που ζητά είναι να τον δεχτεί πίσω ο πατέρας, έστω και ως ένα από τους τελευταίους.

Αν θαυμάσαμε, όμως, τη μετάνοια του νέου, δεν υπάρχουν λέξεις που μπορούν να περιγράψουν την ευσπλαχνία και την αγάπη του πατέρα. Ο οποίος, πάντοτε ήταν εκεί, κάθε ημέρα, αναμένοντας την επιστροφή του υιού του. Και όταν ήρθε η στιγμή να τον δει, δεν μπορούσε ούτε να περιμένει μέχρι να έρθει. 

Ένα βήμα έκανε ο νέος, δέκα ο πατέρας. Και παρά τη θερμή υποδοχή που έτυχε ο νέος, η απολογία του δεν άλλαξε, δεν εκμεταλλεύτηκε την αγάπη του πατέρα.

Μα το μεγαλείο του πατέρα φανερώνεται τη στιγμή που ανυψώνει τον νέο στην πρότερή του θέση. Χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς να ζητήσει εγγυήσεις, δίχως κάποια περίοδο δοκιμασίας.

Όλοι εμείς οι χριστιανοί, την ημέρα της βαπτίσεώς μας ενδυθήκαμε τον κατάλευκο χιτώνα, τον Χριστό. Αποκτήσαμε δικαίωμα υιοθεσίας, γίναμε πραγματικά τέκνα του επουράνιου Πατέρα. Ωστόσο, οι μέριμνες τις ζωής, η ροπή που έχουμε προς την αμαρτία, γρήγορα μας κάνουν να λησμονούμε αυτές τις δωρεές, και τον λευκό χιτώνα μας τον αμαυρώνουμε, χάνοντας έτσι το δικαίωμα της υιοθεσίας. Στην κατάσταση αυτή, δεν είναι λίγοι από εμάς που φτάνουμε στο σημείο της απελπισίας, νιώθοντας ότι πλέον δεν έχουμε σωτηρία, και ο χιτώνας μας δεν μπορεί να λευκανθεί ξανά.

Υπάρχει, όμως, κάτι αδύνατο για τον Θεό; Ο νέος του σημερινού ευαγγελίου πρέπει να αποτελεί παράδειγμά μας. Όσο μεγάλα αμαρτήματα κι αν κάναμε, όσο ανάξιοι κι αν νιώθουμε, να επιστρέψουμε πίσω, στην πατρική εστία, στην Εκκλησία. Να προστρέξουμε με πραγματική μετάνοια στο μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως. Και ο Κύριος θα είναι εκεί, για να μας δεχτεί πίσω με πατρική στοργή. Θα μας ενδύσει με τη στολή την πρώτη, αυτή που λάβαμε την ημέρα της βαπτίσεώς μας.

Ευτυχώς για εμάς, πατέρας είναι ο Χριστός, και όχι ο πρεσβύτερος υιός.

Αλίμονό μας αν ήταν ο πρεσβύτερος, γιατί τότε θα βρίσκαμε την πόρτα κλειστή.

Όσο και αν κρούαμε, δεν θα υπήρχε ανταπόκριση. Ωστόσο, η στάση αυτή του πρεσβύτερου, μήπως αντιπροσωπεύει και κάποιους από εμάς; που από την αρχή της ζωής μας βρισκόμασταν στους κόλπους της Εκκλησίας. Στο ασφαλές αυτό λιμάνι, η χάρις του Κυρίου και όχι οι δικές μας δυνάμεις, δεν είναι αυτή που πολλές φορές μας φύλαξε στο να μην πέσουμε σε σοβαρά αμαρτήματα;

Λησμονώντας το αυτό, η καρδιά μας σκληραίνεται και έτσι δύσκολα, μπορούμε να δεχτούμε τη μετάνοια του αδελφού μας.

Ο Κύριος δεχόμενος τον ταλαίπωρο αδελφό μας, δεν σημαίνει ότι απορρίπτει εμάς. Στην πραγματικότητα, επιστροφή του αδελφού, αποτελεί επιτυχία δική μας, αφού βλέποντας τον δικό μας ενάρετο βίο αποφάσισε να αλλάξει, να μετανοήσει, να επιστρέψει στην αλήθεια. Η χαρά που νιώθουμε στην επιστροφή του αδελφού, αποτελεί επισφράγιση ότι μέσα μας υπάρχει αγάπη και Πνεύμα Θεού.

Έτσι με όποιον και αν ομοιάζουμε, είτε με τον άσωτο είτε με τον πρεσβύτερο, να προστρέξουμε κοντά στον Κύριον, με πραγματική μετάνοια γιατί «Ο Θεός αγάπη εστίν».

Πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος Λαζάρου

ΠΗΓΗ