ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ

Απόστολος: Α’ Κορ. η' 8 - θ’ 2

Ευαγγέλιο: Ματθ. κε΄ 31 – 46

19 Φεβρουαρίου 2023

«Όταν έλθης ο Θεός, επί γης μετά δόξης, και τρέμωσι τα σύμπαντα... και βίβλοι ανοίγωνται, και τα κρυπτά δημοσιεύωνται»

Λίγες μόνο μέρες μάς απομένουν πριν εισέλθουμε στο στάδιο των αρετών, στην Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Με εφόδια την ταπείνωση του τελώνου και την μετάνοια του Ασώτου ξεκινήσαμε ένα πνευματικό ταξίδι με προορισμό τον Σταυρό και την Ανάσταση. Τις προηγούμενες εβδομάδες συναντήσαμε την αγάπη και την ευσπλαχνία του Θεού, όμως τώρα ήλθε η ώρα να δούμε κάτι άλλο, την περικοπή της τελικής κρίσεως.

Η μέλλουσα Κρίση είναι θεμελιώδης πίστη της χριστιανικής διδασκαλίας, η οποία θα επισυμβεί στο τέλος αυτού του πρόσκαιρου κόσμου όπως περιγράφεται σαφέστατα στο ευαγγέλιο του Ματθαίου.

Η σημερινή περικοπή είναι αφιερωμένη στο πιο φοβερό γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας, στη μέλλουσα Κρίση, ως απαραίτητος προβληματισμός των πιστών αυτή την αγωνιστική περίοδο. Με την ανάμνηση της Μεγάλης Κρίσεως, με την ανάγνωση της σχετικής ευαγγελικής περικοπής και με τη σχετική υμνολογία της ημέρας, μπορούμε να συναισθανθούμε τη μεγάλη ευθύνη μας απέναντι στον ευαγγελικό νόμο, του οποίου η τήρηση είναι προϋπόθεση για την προσωπική μας κρίση. Ο Θεός δεν ρωτάει ούτε τους αμαρτωλούς ούτε τους δίκαιους τίποτε σχετικά με τις πεποιθήσεις τους ή με τις λατρευτικές τους συνήθειες, αυτό που μετράει ο Κύριος είναι ο βαθμός της ανθρωπιάς τους «ἐπείνασα γὰρ καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν…»

Η παραβολή της κρίσεως θέτει σαφέστατα το ότι θα κριθούμε για την «πολιτεία» μας, για το πώς δηλαδή ζήσαμε ανάμεσα στους αδελφούς μας. Και για την Εκκλησία, αυτή η πολιτεία, δεν μπορεί να νοηθεί έξω από μια χριστοκεντρική τοποθέτηση μέσα στην αδελφική κοινωνία που είναι έκφραση μιάς ζωής, η οποία θεμελιώνεται στην ένωση με τον Χριστό εν Αγίω Πνεύματι. Η τελείωση του πιστού εν κοινωνία είναι το αδιάκοπο κήρυγμα των πατέρων. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θέτει το εξής ερώτημα, «Και πώς είναι δυνατόν, να γίνουμε μιμηταί Χριστού; Με το να φροντίζουμε για το κοινό καλό και να μη ζητούμε τα του εαυτού μας» 

Ολόκληρο το έργο της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους στηρίζεται σε δύο άξονες, οι οποίοι είναι οι δύο παρουσίες του Κυρίου στον κόσμο.

Η πρώτη παρουσία είναι η ταπεινή και αθόρυβη ενανθρώπηση του Θεού Λόγου, όπως προέβλεπε το σχέδιο της θείας οικονομίας. «Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο». Ο άναρχος και άπειρος Θεός δέχτηκε να περιορισθεί στον χρόνο και τον χώρο για τη δική μας σωτηρία. Ήλθε στη γη για να λειτουργήσει το μυστήριο της απολυτρώσεώς μας. Άφησε την αγία Του Εκκλησία για να είναι ο συνεχιστής στους αιώνες της σωτηρίας των ανθρώπων όλων των γενεών. Όλοι οι άνθρωποι, χωρίς καμια διάκριση, είναι καλεσμένοι στη σωτηρία, χωρίς να υποχρεώνεται κανένας να σωθεί δίχως τη θέλησή του.

Το υπέρτατο θείο δώρο της ελευθερίας του ανθρώπου είναι συνάμα ευλογία και κατάρα, σωτηρία και καταστροφή, διότι αφήνεται ο άνθρωπος να επιλέξει αυτός τη χρήση της ελευθερίας του. Τα αποτελέσματα αυτής της χρήσεως θα φανούν στη δεύτερη παρουσία του Χριστού, όπου θα λάβει χώρα η Μεγάλη Κρίση. 

Πρωτοφανής για την ιστορία η ένδοξος Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου και η δικαία κρίση Του, για να αποδώσει στον καθένα με βάση τα έργα του. Μέτρο της κρίσεως η αγάπη προς τους αδελφούς, προς τους φτωχούς και πεινασμένους, τους ασθενείς και αδυνάτους, τους άσημους και καταφρονημένους. Αυτούς, τους οποίους οι άνθρωποι χαρακτηρίζουν ως «ελαχίστους». Και την κάθε ευεργεσία που γίνεται σε αυτούς, την θεωρεί ότι αναφέρεται στον ίδιο. Σε αυτή την έννοια του πλησίον κρύβεται και η βαθύτερη σημασία της Χριστιανικής αγάπης. Δεν αγαπάμε κατά καθήκον, όπως συνήθως λέμε. Η αγάπη είναι η αναπνοή του Χριστιανισμού, ο φυσικός τρόπος της υπάρξεως του. Δεν αγαπώ, λοιπόν τον πλησίον μου με την έννοια του οίκτου, της ευσπλαχνίας, της ελεημοσύνης, αλλά τον αγαπώ, διότι μέσα του είναι η εικόνα του Θεού.

Μέσα στην Εκκλησία ο πλησίον μάς δίνει τη δυνατότητα να ξεδιπλωθούμε και να βγούμε από τον εαυτό μας, να δραστηριοποιηθούμε στην αγάπη και να ξεπεράσουμε τον φόβο, που έχει μέσα του την κόλαση και μετά να περάσουμε στον χώρο της παραδείσιας κοινωνίας. Στο πρόσωπο του άλλου ο χριστιανός δεν βλέπει το κακό και το δαιμονικό που μετατρέπει τη ζωή και τον κόσμο σε θάνατο, αλλά στο πρόσωπο του πλησίον και μάλιστα του «ελαχίστου αδελφού» βλέπει την αληθινή ζωή, τον Χριστό και την Ανάσταση.

Το ευαγγέλιο της κρίσεως είναι μια χαρμόσυνη είδηση. Κρύβει την υπόσχεση ότι ο Κύριος θα έλθει και θα περιμαζέψει τα τέκνα Του και ο πόνος δεν θα υπάρχει πια και το κακό θα σβήσει. Το μέτρο με το οποίο θα κριθούμε θα είναι η απόλυτη και αδυσώπητη δήλωση του Θεού ότι μόνο ο δρόμος της αγάπης και της προσφοράς μετράει. Ας εργαστούμε πνευματικά και ας μετανοήσουμε αληθινά, έχοντας την προσδοκία μας στην Ανάσταση των νεκρών και την ενατένισή μας στην αιώνια ζωή.

† Αρχιμανδρίτης Λάμπρος Στυλιανού

ΠΗΓΗ