ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ΛΟΥΚΑ (Λουκ. ιδ΄16-24) "Λέγω γάρ υμίν ότι ουδείς τών ανδρών εκείνων τών κεκλημένων γεύσεταί μου του δείπνου. Πολλοί γάρ εισι κλητοί,ολίγοι δέ εκλεκτοί". π. Χρυσόστομος Τελίδης

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ΛΟΥΚΑ (Λουκ. ιδ΄16-24) "Λέγω γάρ υμίν ότι ουδείς τών ανδρών εκείνων τών κεκλημένων γεύσεταί μου του δείπνου. Πολλοί γάρ εισι κλητοί,ολίγοι δέ εκλεκτοί". π. Χρυσόστομος Τελίδης

"Λέγω γάρ υμίν ότι ουδείς τών ανδρών εκείνων

τών κεκλημένων γεύσεταί μου του δείπνου.

Πολλοί γάρ εισι κλητοί,ολίγοι δέ εκλεκτοί".

     Στο γνωστό σε όλους «πάτερ ημών» όλοι προσεύχονται με τις λέξεις «ελθέτω η βασιλεία σου». Η βασιλεία του Θεού είναι ο Παράδεισος, δηλαδή η μακαριότητα, η χαρά, η αγαλλίαση και η ανέκφραστη απόλαυση από τη θεωρία του θείου κάλλους. Αυτή η μακαριά κατάσταση που είναι απερίγραπτη παρουσιάζεται στη σημερινή ευαγγελική περικοπή,ως το μεγάλο δείπνο.

     Οποιοσδήποτε άνθρωπος και αν γινόταν μέτοχος του συμποσίου αυτού θα μαγνητιζόταν τόσο πολύ ώστε θα εθυσίαζε τα πάντα για να παραμείνει εκεί μονίμως. Αυτό έκαναν οι μάρτυρες της Εκκλησίας, οι οποίοι αφού πίστεψαν στην ουράνια αυτή μακαριότητα, αδιαφόρησαν για τις στερήσεις, τα βάσανα και τις θυσίες και εθεώρησαν όλα σκύβαλα και ανάξια λόγου προκειμένου να κερδίσουν την είσοδο στον παράδεισο.

     Δυστυχώς όμως υπήρξαν και πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι μολονότι κλήθηκαν να γίνουν πολίτες της επουρανίου βασιλείας και να απολαύσουν τα αγαθά της αρνήθηκαν να ανταποκριθούν στην πρόσκληση. Προσκολλημένοι στις επιθυμίες των γήινων θησαυρών επροτίμησαν τα πρόσκαιρα από τα αιώνια και τα επίγεια από τα επουράνια. 

    Η πράξη τους αυτή όμως,μου θυμίζει μερικούς ανθρώπους όπως εμάς ας πούμε,και εξηγούμε:Ο ιερέας, μας προσκαλεί πολλές φορές να συμμετάσχουμε στις δραστηριότητες της Ενορίας μας,είτε οικονομικά,είτε ψυχολογικά,είτε κοινωνικά,μα περισσότερο ανθρώπινα.

    Ας πούμε συμμετέχοντας στον Έρανο της Αγάπης που διεξάγεται πανελλαδικά αυτές τις μέρες,συμμετέχοντας στην καθαριότητα του ναού μας,συμμετέχοντας στην συλλογή τροφίμων για τις 45 πλέον αναγκεμένες οικογένειες μας,έναντι των 35 πέρυσι, της Ενορίας μας που τα έχουν ανάγκη,συμμετέχοντας στις καθημερινές εκκλήσεις του ιερέως να προμηθευόμαστε τα δώρα που κάνουμε στους συγγενείς και φίλους μας αυτήν την όμορφη περίοδο των εορτών από την έκθεση του ναού μας,συμμετέχοντας με προθυμία στις δουλειές που μας βάζει ο ιερέας μας να κάνουμε και να μην γογγύζουμε αλλά με χαρά να προσφέρουμε ότι μπορεί ο καθένας.

    Άλλος χρήματα,άλλος την δεξιοτεχνία του,άλλος τον χρόνο του,άλλος το μυαλό και την εξυπνάδα του,όλα χρειάζονται εδώ στην φτωχή και παραμελημένη Ενορία των Αγίων Θεοπατόρων του Ιωακείμ και της Άννας,των γονιών της Παναγίας μας,το "πατρικό της σπίτι", στους ξεχασμένους Ανθόκηπους της Ευκαρπίας και τίποτε και κανένας δεν μας περισσεύει,όλους τους έχουμε ανάγκη για την πρόοδο της γειτονίας μας και των ανθρώπων της,για να γεμίσει η Τράπεζα που μας προσκαλεί σήμερα ο Χριστός σε αυτό το μεγάλο και εορταστικό δείπνο του. 

    Εμείς πάλι είμαστε ελεύθεροι να δεχθούμε ή όχι την πρόσκληση Του,εξάλλου έχουμε όλα τα ελαφρυντικά γιατί μπορεί,όπως ακούσαμε στο σημερινό ευαγγέλιο,να μην αγοράσαμε τα πέντε ζεύγη βοδιών που πρέπει να τα δοκιμάσουμε,μπορεί να μην αγοράσαμε ένα κομμάτι γης που πρέπει να πάμε να το ελέγξουμε,να μην είμαστε νιόπαντροι και πρέπει να χαρούμε την ζωή μας,όμως στις εκκλήσεις του άρχοντα,στην  παραβολή που ακούσαμε από το στόμα του ίδιου του Χριστού,να γευτούμε δηλαδή το μέγα δείπνο που ετοίμασε για εμάς,πολλές φορές Του γυρίσαμε την πλάτη,δικαιολογούμενοι πως είμαστε άρρωστοι,ή κουρασμένοι,πως έχουμε οικογένεια να κοιτάξουμε,πως δεν έχουμε χρόνο να του αφιερώσουμε,πως δεν πειράζει,ας κάνουν ότι τους ζητά  ο Χριστός κάποιοι άλλοι λιγότερο απασχολημένοι από εμάς. 

   Η άρνηση μας όμως αυτή θα είναι ολέθρια, γιατί θα σημάνει την απώλεια της ψυχής μας, αφού αρνηθήκαμε να συμμετάσχουμε στην αιώνια ζωή. Είναι δε γνωστό ότι η απώλεια της ψυχής δεν αντισταθμίζεται με κανένα επίγειο θησαυρό, "γιατί τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος εάν κερδίσει τον κόσμο όλο και χάσει την ψυχή του;" Και ναι μεν θα αντιληφθούμε την απάτη του καθημερινού και του εφήμερου,αλλά δυστυχώς θα είναι πολύ αργά,γιατί η ζημία θα είναι ανεπανόρθωτη.

    Εξ αιτίας της άρνησης να συμμορφωθούν δεν πίστεψαν και δεν σώθηκαν, ενώ άλλοι άνθρωποι, τελώνες και αμαρτωλοί, πίστεψαν και σώθηκαν αν και δεν προερχόταν από το λαό του Ισραήλ. Ο Κύριος σχετικά είπε ότι πολλοί θα έλθουν από ανατολή και δύση, από βορρά και νότο, και αφού πιστέψουν και δεχθούν την πρόσκληση θα παρακαθήσουν με τον Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ στη βασιλεία του Θεού, ενώ οι υιοί της βασιλείας θα μείνουν έξω."Λέγω γάρ υμίν ότι ουδείς τών ανδρών εκείνων τών κεκλημένων γεύσεταί μου του δείπνου. Πολλοί γάρ εισι κλητοί,ολίγοι δέ εκλεκτοί".

   Και βέβαια μετά την άρνηση των Ιουδαίων να πιστέψουν στο Θεό όπως Εκείνος ήθελε, δηλαδή να πιστέψουν στον Υιόν Του τον οποίον απέστειλε στον κόσμο, οι εργάτες του Ευαγγελίου στράφηκαν προς τα έθνη, τα οποία πίστεψαν και έγιναν απόγονοι του Πατριάρχη Αβραάμ με την πίστη τους και πρώτοι εξ αυτών εμείς οι Έλληνες,που δεχθήκαμε τον Χριστό σαν Σωτήρα μας και ομολογήσαμε την πίστη μας σ'Αυτόν.Ο Απόστολος Παύλος λέει σχετικά ότι δεν είναι πλέον τέκνα του Αβραάμ οι κατά σάρκα απόγονοι αλλά αυτοί που δείχνουν με τα έργα τους στη ζωή τους την πίστη του Αβραάμ.

    Μερικοί άλλοι, αφελής κατά την γνώμη μου,νομίζουν ότι πρέπει πρώτα να γεράσουν, δηλαδή να φθάσουν κοντά στο τέλος της ζωής τους και τότε να προσέλθουν στις εκκλησιές,να προσευχηθούν, να συμμετάσχουν στο Μυστήριο της Εξομολόγησης και Θείας Κοινωνίας. Αλλά και αυτό είναι επικίνδυνο γιατί κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει ότι θα ζει μέχρι τα γεράματα του αλλά και αν ζήσει πάλι δεν γνωρίζει εάν τότε θα βρίσκεται στην κατάσταση ώστε να δεχθεί την μετάνοια και την εξομολόγηση.

    Γι' αυτό όσοι επιθυμούν να σωθούν πρέπει να εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες που δίνει ο Θεός, και είναι αυτές πολλές, και να μη αναβάλλουν για αύριο, γιατί δεν γνωρίζει κανείς εάν αύριο θα ζει.

   Ας έχουμε λοιπόν τα αυτιά μας τεντωμένα,γιατί μπορεί να μας προσκαλεί ο Θεός και εμείς να μην τον ακούμε,μπορεί ο ιερέας να ζητά βοήθεια και εμείς να έχουμε το βλέμμα αλλού, γιατί είμαστε πάρα πολύ απασχολημένοι με τον εαυτό μας και τις απίστευτες ανάγκες του και τίποτα δεν μπορεί να μας αποσπάσει την προσοχή,παρά μόνο η δυστυχία,η ανάγκη,η ανέχεια και η στεναχώρια,μόνο όμως όταν γίνει και δικό μας πρόβλημα,και όχι όταν είναι του διπλανού μας,του γείτονα μας,του αυριανού εαυτού μας