Κυριακὴ ΙΑ΄Λουκᾶ Προπατόρων 11η Δεκεμβρίου 2011

(Λουκ. ιδ´ 16-24)

Τὸ Μέγα Δεῖπνο

«…λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων

τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου».

Τὴν πρόσκληση ποὺ ἀπευθύνει ὁ Θεὸς σὲ κάθε ἄνθρωπο νὰ εἰσέλθει στὴν Βασιλεία Του, μᾶς παρουσιάζει παραβολικὰ ἡ σημερινὴ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ καὶ μᾶς καλεῖ ὅλους, νὰ παρακαθίσουμε στὸ μεγάλο δεῖπνο μὲ Ἐκεῖνον ποὺ εἶναι «ὁ μελιζόμενος καὶ μὴ διαιρούμενος, ὁ πάντοτε ἐσθιόμενος καὶ μηδέποτε δαπανώμενος, ἀλλὰ τοὺς μετέχοντας ἁγιάζων».

Ἕνας οἰκοδεσπότης διοργάνωσε «δεῖπνον μέγα» καὶ ἔστειλε τὸν δοῦλο του νὰ ὑπενθυμίσει στοὺς καλεσμένους του τὴν πρόσκλησή του, ἀναμένοντας μὲ πολλὴ χαρὰ τὴν ἔλευσή τους γιὰ νὰ τοὺς δεξιωθεῖ. Ὁ καθένας ὅμως ἀπὸ αὐτοὺς προφασιζόμενος διάφορες δικαιολογίες, περιφρόνησε τὴν πρόσκλησή του καὶ ἀρνήθηκε νὰ προσέλθει στὸ ἑτοιμασμένο δεῖπνο. Τότε ὁ οἰκοδεσπότης ὀργισμένος διέταξε τὸν δοῦλο του νὰ φέρει νὰ παρακαθίσουν μαζί του οἱ ἀσθενεῖς, οἱ πτωχοὶ, οἱ ἄστεγοι καὶ ὅσοι ἄλλοι πεινασμένοι καὶ περιφρονημένοι βρίσκονταν «εἰς τὰς ὁδοὺς καὶ φραγμοὺς, ἵνα γεμισθῇ ὁ οἶκος» του.

Ἡ παραπάνω Εὐαγγελική διήγηση ἀποτελεῖ προτύπωση τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας, καὶ ἡ προσέλευση τοῦ καθενός μας στὸ Εὐχαριστιακὸ δεῖπνο καθρεπτίζει τὴν θέση ποὺ κατέχουμε σὲ αὐτό· ἂν δηλαδὴ εἴμαστε γιὰ τὸν Θεὸ κλητοὶ ἤ ἐκλεκτοί. Ἀξίζει ὅμως νὰ ἐντοπίσουμε τοὺς πολλοὺς καὶ σημαντικοὺς συμβολισμοὺς ποὺ ἐμπεριέχονται στὴ διήγηση καὶ νὰ ἐξαγάγουμε τὸ βαθύτερο νόημά της.

Ὁ οἰκοδεσπότης εἶναι ὁ Θεός. Εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ δημι ούργησε τὰ σύμπαντα καὶ ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο «ἐκ τοῦ μὴ ὄντος εἰς τὸ εἶναι». Ἐνέταξε δὲ αὐτὸν στὸν Παράδεισο τῆς τρυφῆς καὶ δὲν ἀποστράφηκε τὸ πλάσμα του, ὅταν ἐκεῖνο ἀπίστησε στὸ θέλημά Του, ἀλλὰ ἀπέστειλε «τὸν Μονογενῆ του Υἰόν, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν» -τὸν δοῦλο δηλαδὴ τῆς παραβολῆς-, γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο καὶ νὰ τὸν ἐπαναφέρει «εἰς τὸ ἀρχαῖον κάλλος». Κλητοὶ καὶ ἐκλεκτοὶ εἴμαστε ὅλοι ἐμεῖς, ποὺ ἀνήκουμε στὴν Ἐκκλησία Του καί, ἀνάλογα μὲ τὴ συμμετοχή μας στὴ ζωή της ἀπολαμβάνουμε ἤ ὄχι τὴν μεγάλη τιμὴ νὰ παρακαθίσουμε ὡς ὁμοτράπεζοι τοῦ Κυρίου στὸ μεγάλο δεῖπνο τῆς Εὐχαριστιακῆς συνάξεως.

Θὰ ἦταν ὅμως ἐξίσου σημαντικὸ νὰ ἐντοπίσουμε καὶ τὶς αἰτίες ποὺ ἐμποδίζουν τὴν ἔλευσή μας στὸ δεῖπνο τῆς Βασιλείας Του καὶ τὶς παγίδες ποὺ στήνει ὁ διάβολος, γιὰ νὰ μᾶς στερήσει τὴν κοινωνία τῆς ἀγάπης μὲ τὸν Θεὸ.

Μὲ τὶς δικαιολογίες: «Ἀγρὸν ἠγόρασα, καὶ ἔχω ἀνάγκην ἐξελθεῖν καὶ ἰδεῖν αὐτόν» καὶ «Ζεῦγος βοῶν ἠγόρασα πέντε, καὶ πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά» ἀπέφυγαν οἱ δύο καλεσμένοι τῆς παραβολῆς τὴν τιμητικὴ πρόσκληση τοῦ οἰκοδεσπότη. Ἡ ἐργασία μας κατὰ κάποιον τρόπο εἶναι ἡ βάση τῆς ὕπαρξής μας. Ἴσως τὴν ἀγαπᾶμε ἢ τὴν μισοῦμε. Μᾶς εὐχαριστεῖ ἢ μᾶς κουράζει. Μπορεῖ νὰ τὴν βλέπουμε ὡς ἕνα ἱερὸ καθῆκον ἢ μία σκληρὴ ἀπασχόληση. Μᾶς κυριεύει ὅμως ἡ ἀγωνία καὶ ἡ ἀπόγνωση, ὅταν κινδυνεύουμε νὰ τὴν χάσουμε, ὅταν ἀγγίζουμε τὰ ὅρια τῶν δυνατοτήτων μας, τὴν ἔλλειψη ἱκανοτήτων, τὴν ἀγωνία ἢ τὴν νωθρότητα γιὰ τὸν κίνδυνο τῆς ἀποτυχίας. Ἡ ἀπορρόφηση ἀπὸ τὴν ἐργασία ἤ ἡ ἀπόγνωση τῆς ἀνεργίας ποὺ ταλαιπωρεῖ πολλοὺς ἀνθρώπους σήμερα, συνδυασμένη μὲ τὴν φροντίδα γιὰ τὴν ἐξασφάλιση τοῦ «ἐπιούσιου ἄρτου», γίνεται κάποτε τόσο ἔντονη, ποὺ δὲν ἀφήνει χῶρο στὴν καρδιά μας καὶ χρόνο στὴ ζωή μας γιὰ ἄλλα ἐνδιαφέροντα.

Ἡ ἱκανοποίηση τῶν ὑλικῶν ἀναγκῶν ἐνῶ φαίνεται ἀναγκαία γιὰ τὴν ἐπιβίωσή μας, εἶναι ἰδιαζόντως ἐπικίνδυνη γιὰ τὴν πνευματική μας ὑπόσταση, ὅταν ἀφοσιωθοῦμε ὁλοκληρωτικὰ στὴν ἀπόλαυσή τους, ἀφοῦ μᾶς στερεῖ τὴν ἀνάγκη τῆς κοινωνίας μας μὲ τὸν Τριαδικὸ Θεὸ. Τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ προσφέρονται πλουσιοπάροχα ἀπὸ τὸν Θεό, ὄχι γιὰ νὰ τὰ θεοποιήσει ὁ ἄνθρωπος, ἀλλὰ γιὰ νὰ λατρεύσει καὶ νὰ εὐχαριστήσει μέσῳ αὐτῶν τὸν Πλάστη καὶ Δημιουργό τους. Ἡ βιοτὴ τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας περίτρανα φανερώνει ὅτι, ἂν δὲν ἀποδεσμευθοῦμε ἀπὸ τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ καὶ δὲν προσκολληθοῦμε στὰ πνευματικά, δὲν μποροῦμε νὰ κληθοῦμε κληρονόμοι τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.

Ἕνα ἄλλο ἐμπόδιο στὸ κάλεσμα του Θεοῦ μπορεῖ νά γίνει ἡ ἐξάρτηση ἀπὸ τὶς σχέσεις μας μὲ τοὺς ἀνθρώπους. «Γυναίκα ἔγημα καὶ διὰ τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν» δικαιολογήθηκε ὁ τρίτος καλεσμένος. Τὸν ἄνθρωπο αὐτὸν τὸν ἀπασχολοῦσε μιὰ βασικὴ ἀνθρώπινη σχέση, ἡ συζυγία. Ἐδῶ δὲν πρόκειται μόνο γιὰ τὰ αὐτονόητα οἰκογενειακὰ βάρη, ἀλλὰ γιὰ τὶς προσωπικὲς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων, ποὺ σήμερα τούς ἀπασχολοῦν ἰδιαίτερα. Σχέσεις πού, κάποτε, δὲν ἔχουν εἰλικρίνεια καὶ ἠθική. Σχέσεις ποὺ δὲν στηρίζονται στὴν ἀγάπη ἀλλὰ στὴν ἐκμετάλλευση, καὶ ὁδηγοῦν σὲ ἀδιέξοδα πάθη, νεκρώνοντας κάθε ἐνδιαφέρον γιὰ τὸν Θεό.

Βέβαια δὲν μποροῦμε νὰ φαντασθοῦμε τὴ ζωή μας χωρὶς ἀνθρώπινες σχέσεις, χωρὶς τὴν ἀγάπη, τὴ φιλία, τὴν οἰκογένεια, τὴν κοινωνία καὶ τὴν ἐπικοινωνία μὲ τοὺς ἄλλους. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀνησυχοῦμε μέχρις ἀπογνώσεως, ὅταν σκεφθοῦμε τὴν ἀπόρριψη, τὴ σκληρότητα καὶ τὸ μῖσος ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Ὅλες αὐτὲς καὶ ἄλλες φροντίδες καὶ ἀπασχολήσεις, μᾶς κάνουν πολλὲς φορὲς ἀδιάφορους στὴν κλήση τοῦ Θεοῦ.

Ἀδελφοί μου,

σὲ λίγες ἡμέρες σύμπασα ἡ Ὀρθοδοξία θὰ ἑορτάσει τὴ μεγάλη ἑορτή τῆς Γεννήσεως τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Στὴν Εὐχαριστιακὴ αὐτὴ σύναξη τῶν Χριστουγέννων, πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς θὰ θελήσουμε διὰ τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὸν Κύριό μας καὶ θὰ κληθοῦμε νὰ συμμετάσχουμε σ̉’ αὐτὸ μὲ τὴν προτροπή: «μετὰ φόβου Θεοῦ πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε».

Ἡ πρόσκληση στὸ ἑόρτιο αὐτὸ δεῖπνο ἀπευθύνεται στὰ τίμια μέλη τῆς Ἐκκλησίας μας. Δὲν ἀπευθύνεται σὲ αὐτοὺς ποὺ ἀπὸ ἔθιμο ἢ ἀπὸ συνήθεια ἢ ἀκόμη καὶ γιὰ τὸ καλό, ὅπως λέγουν, θὰ θελήσουν ἐντελῶς ἀπροετοίμαστοι νὰ συμμετάσχουν, ἀλλὰ ἀπευθύνεται σὲ αὐτοὺς ποὺ μὲ βαθειὰ συναίσθηση τῆς ὑψίστης δωρεᾶς ποὺ θὰ λάβουν, θὰ θελήσουν μὲ τὴν εὐλογία τοῦ πνευματικοῦ τους νὰ γίνουν «σύσσωμοι καὶ σύναιμοι» μὲ τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό.

Κατὰ τὸν πασχάλιο κατηχητικὸ λόγο τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου «Ἡ τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες.  Ὁ μόσχος πολύς, μηδεὶς ἐξέλθῃ πεινῶν». Κανεὶς νὰ μὴ στερηθεῖ τῆς κοινωνίας του μὲ τὸν Θεό. Κανεὶς νὰ μὴν ἀδιαφορήσει στὸ κάλεσμά Του καὶ κυρίως, κανεὶς νὰ μὴν ἀπεκδυθεῖ τῆς Χάριτός Του καὶ ὁμοιάσει μὲ τοὺς καλεσμένους τῆς Εὐαγγελικῆς παραβολῆς, ποὺ καταξιώθηκαν ὡς ὁδῖτες τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλὰ δὲν ἀξιώθηκαν νὰ εἰσέλθουν ὡς πολῖτες στὸ δεῖπνο τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Ἀμήν.

π.Ἱ.Σ.