ΚΥΡΙΑΚΗ IA΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. ιδ΄ 16 – 24) Των Προπατόρων Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος,

ΚΥΡΙΑΚΗ IA΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. ιδ΄ 16 – 24) Των Προπατόρων Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος,

Την παραβολή του Μεγάλου Δείπνου θα αξιωθούμε να ακούσουμε στην Ευαγγελική περικοπή της Κυριακής των Προπατόρων.

Δείπνο ετοιμασμένο για πλήθος προσκεκλημένων.

Φυσικά η παραβολή κρύβει μεγάλες αλήθειες που συγκλονίζουν τον πιστό όταν αποκαλύπτονται.

Και εδώ ο Κύριός μας Ιησούς εννοεί την Βασιλεία των Ουρανών, αλλά και το Μέγα Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Το Μυστήριο των Μυστηρίων, το οποίο αποτελεί και τον πυρήνα της Ορθοδόξου Χριστιανικής Πίστεώς μας…

Μας δίνεται λοιπόν η ευκαιρία σήμερα να προσεγγίσουμε το μεγάλο αυτό Μυστήριο, το Δείπνο της Θείας Κοινωνίας στο οποίο θα πρέπει να προσερχόμαστε μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης, ώστε να γινόμαστε κοινωνοί Αυτού του Δεσποτικού Σώματος και Αίματος.

Το ότι η Θεία Κοινωνία είναι Αυτό το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου και Θεού μας, τούτο μας το βεβαίωσε ο Ίδιος όταν ομίλησε για την «Σάρκα Του». «Η σαρξ μου αληθώς εστί βρώσις και το αίμα μου, αληθώς εστί πόσις» (Ιωαν. στ΄ 55).

Ναι αδελφοί μου, τα Τίμια Δώρα που παρατίθενται στο Δείπνο της Θείας Κοινωνίας, είναι η αληθινή τροφή, με την οποία τρέφεται, στηρίζεται, τονώνεται και ζωογονείται η ψυχή μας. Δεν υπάρχει άλλη τροφή για την ψυχή μας και την όλη ύπαρξή μας. Τούτος είναι δε και ο λόγος για τον οποίον το «Πάτερ ημών», δηλ. η Κυριακή προσευχή, που κάνει λόγο για τον «άρτον τον επιούσιον», ορίστηκε από την Εκκλησία μας να απαγγέλλεται λίγο πριν την Θεία Κοινωνία.

Θεία Κοινωνία. Και μόνο οι δύο αυτές λέξεις, όταν ο άνθρωπος τις συνειδητοποιήσει (όσο το δυνατόν), είναι ικανές να τον ξεκολλήσουν από την γη και από την ύλη, από το πρόσκαιρο και από την αμαρτία και να τον ανεβάσουν στα ύψη τα πνευματικά, στα ύψη της θεϊκής υιοθεσίας.

Θεία Κοινωνία = Θεία Επικοινωνία. Θαύμα θαυμάτων. Ο χοϊκός και αδύναμος άνθρωπος, γίνεται σύσσωμος και σύναιμος Κυρίου Ιησού Χριστού.

Εάν όντως ήμασταν πνευματικοί άνθρωποι, εάν πράγματι στην καρδιά μας κόχλαζε η αγάπη του Ιησού, δε θα μέναμε μόνο σ’ αυτά που μας βεβαιώνουν οι αισθήσεις. Η όραση και η γεύση. Θα ανοίγαμε την ψυχή μας και θα προχωρούσαμε βαθύτερα, με αποτέλεσμα να συνειδητοποιούμε, ολοένα και περισσότερο, ότι μέσω της συμμετοχής μας στην Ορθόδοξη λειτουργική ζωή, γινόμαστε σιγά – σιγά, ουρανοπολίτες…

Θα βλέπαμε πόσο πρόσκαιροι και πάροικοι είμαστε εδώ και πόσο αγαπημένα τέκνα του Θεού θα πρέπει ν’ αναδειχθούμε, αρκεί να δείχνουμε την δέουσα προσοχή και πίστη στο Μυστήριο.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερα έκπληξη και θαυμασμός για τον άνθρωπο όταν αρχίζει να μελετά την άφατη συγκατάβαση του Κυρίου, ο Οποίος καταδέχεται και εισέρχεται ως τροφή και από το στόμα του ανθρώπου (χωρίς βεβαίως η Θεία Μετάληψη να ακολουθεί την φυσική ροή του οργανισμού), δηλ. ημών των κατακρίτων και αμαρτωλών ανθρώπων!

Είναι δε τόσο το ύψος αυτής της πραγματικότητας, ώστε και αυτοί οι άγιοι Άγγελοι και όλα τα ουράνια πνεύματα, φρίττουν μπροστά στην άπειρη και ασύλληπτη συγκατάβαση και αγάπη του Θεού.

Όσο τολμηρή φαντασία και αν διέθετε ο άνθρωπος, δεν θα μπορούσε ποτέ μα ποτέ να φανταστεί ότι η αγάπη και η συγκατάβαση του Θεού, θα μας πρόσφερε αυτό το ανέκφραστο και φρικτό μυστήριο της θυσίας του αγαπημένου του Υιού.

Και μετά από αυτά που κάνουν το νου του ανθρώπου να εκπλήσσεται και να φρίττει, μετά απ’ αυτά που κάνουν την γλώσσα να σιωπά και τη γραφίδα να παύει, χρειάζεται άραγε να επισημάνουμε και να τονίσουμε την προσοχή με την οποία είναι απόλυτη ανάγκη να προσεγγίζουμε το θείο μυστήριο που ξεπερνά και αυτούς τους ουρανούς και εκπορεύεται απευθείας από την Αγία Τριάδα;

Είναι άραγε ανάγκη να υπογραμμίσουμε το πόσο προσεκτικοί θα πρέπει να είμαστε πριν λάβουμε την λαβίδα στα ρυπαρά και πήλινα χείλη μας; Τούτο μόνο τονίζουμε. Είναι προτιμότερο να μη πλησιάσει κανείς ποτέ, ενώ είναι απροετοίμαστος, στο Δεσποτικό Δείπνο, παρά ανέτοιμος να το γευθεί και, αλλοίμονο, να κολαστεί…

Δόξα τω Θεώ, διότι υπάρχουν και σήμερα πιστοί ορθόδοξοι Χριστιανοί (και ουδέποτε θα παύσουν), οι οποίοι συμμετέχουν τακτικά και ασφαλώς κατόπιν προετοιμασίας και με την άδεια του Πνευματικού τους στα άχραντα μυστήρια. Συμμετέχουν στο Μεγάλο Δείπνο, «ακατακρίτως». Συγκινούνται και λάμπουν από χαρά και αγαλλίαση, διότι αξιώνονται να συμμετέχουν στην επουράνια πρόσκληση. Και όχι μόνο τα πρόσωπά τους αστράφτουν από την Χάρη του Μεγάλου Μυστηρίου, αλλά την ουράνια αυτή γαλήνη, την μεταφέρουν μέσα στην οικογένειά τους, αλλά και στο περιβάλλον τους γενικώτερα.

Ο Χριστός έρχεται μέσα στον οίκο της ψυχής και ο άνθρωπος γίνεται ό,τι ανώτερο και αγιότερο θα ήταν δυνατόν να γίνει.

Γίνεται Χριστοφόρος!

Μέσα στις φλέβες του, διά της Θείας Κοινωνίας, ρέει πλέον αυτό το Δεσποτικό αίμα.

Υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία απ’ αυτό; Και πάλι, μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερο κακό από την συνειδητή άρνηση του ταλαίπωρου ανθρώπου στην πρόσκληση για το Μέγα Δείπνο;

Αδελφοί μου, δεν έχουμε, παρά κάθε φορά που πλησιάζουμε τον «θείο κρατήρα», εν συντριβή καρδία να ομολογούμε:

«Του Δείπνου σου του μυστικού, σήμερον, Υιέ Θεού, κοινωνόν με παράλαβε, ου μη γαρ τοις εχθροίς σου το Μυστήριον είπω, ου φίλημα σοι δώσω, καθάπερ ο Ιούδας, αλλ’ ως ο Ληστής ομολογώ σοι, Μνήσθητί μου, Κύριε, εν τη Βασιλεία σου».