ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ, Μθ. 1, 1-25

Ο ΘΕΟΣ ΜΑΖΙ ΜΑΣ- ΤΑ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Τη στιγμή που όλοι αρχίζουν να στολίζουν το χριστουγεννιάτικο δένδρο, η Εκκλησία μας σήμερα προβάλλει μέσα από την ευαγγελική διήγηση της Θ. Λειτουργίας το γενεαλογικό δένδρο του Χριστού όπως καταγράφεται από τον ευαγγελιστή Ματθαίο. Τα 42 ονόματα των πατριαρχών, των βασιλέων και των αρχιερέων που ακούγονται σε μια κατιούσα σειρά να διαδέχονται το ένα το άλλο μέσω της επανάληψης του « εγέννησεν», κάνουν την περικοπή ας πούμε κάπως άχαρη, ιδιαίτερα σ’ εκείνους που αποφεύγουν να μελετούν την Π.Δ. νομίζοντας ότι πρόκειται για την εθνική ιστορία του Ιουδαϊκού λαού.

Ο μακρύς κατάλογος που εισάγει στη Κ.Δ. στέλλει πολλά μηνύματα:

Πρώτον, ότι όλα υπακούνε σ’ ένα θεϊκό σχέδιο. Τίποτε δεν είναι προϊόν τύχης ή σύμπτωσης.

Δεύτερον, με τη γενεαλογία υπογραμμίζεται η συνέχεια των δύο Διαθηκών. Παρ’ όλη την αποτυχία του ανθρώπου να ειρηνεύσει με τον Θεό, τον κόσμο και τον εαυτό του , ο Θεός έδινε με τις υποσχέσεις Του ελπίδα στον κουρασμένο άνθρωπο. Όλες οι επαγγελίες που δόθηκαν στον πατριάρχη Αβραάμ και τον βασιλέα Δαβίδ και φαινόντουσαν σαν φρούδες και ανεκπλήρωτες την περίοδο της Βαβυλώνιας αιχμαλωσίας, με την γέννηση του Χριστού τώρα ολοκληρώνονται. Με την έλευση του Εμμανουήλ αποδεικνύεται ότι ο Θεός δεν είναι μια φιλοσοφική ιδέα, αλλά παραμένει μαζί με τον άνθρωπο απόλυτα πιστός στις επαγγελίες Του. Ο Ιησούς είναι ο αληθινός Μεσσίας της ιστορίας, βλαστός του Δαβίδ τον οποίο ανέμεναν οι Ιουδαίοι και τα έθνη στα πρόσωπα των μάγων από την ανατολή για να τον προσκυνήσουν.

Καθώς ακούει κανείς τον γενεαλογικό πίνακα του Χριστού στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου νοιώθει έκπληξη γιατί στην πρώτη τετράδα της γενεαλογίας εμφανίζονται τέσσαρες γυναίκες οι οποίες παρότι αλλοεθνείς και αμαρτωλές, αξιώθηκαν από τον Θεό να γίνουν προμήτορες του Μεσσία όπως : η Θάμαρ, που εμφανίστηκε ως πόρνη και αμάρτησε με τον πεθερό της τον Ιούδα, για ν’ αποκτήσει παιδί, η Χαναναία πόρνη Ραχάβ, η Μωαβίτισσα Ρουθ και η Βηρσαβεέ η γυναίκα του Ουρία, που μοίχευσε με τον Δαβίδ

Ενώ αντίθετα παραλείπονται ονόματα όπως αυτά της Σάρρας, της Ρεβέκκας και της Ραχήλ. Το γεγονός αυτί προκαλεί εντύπωση, όταν αναλογισθεί κανείς, ότι οι γενεαλογίες φανερώνουν την αγωνία των Ισραηλιτών για την διατήρηση της φυλετικής καθαρότητας. Στην Κ.Δ. του Μεσσία Χριστού που γεννήθηκε παράδοξα από μια άσημη Παρθένο, προσκαλούνται να μετάσχουν όλα τα « μωρά» όντα που είχαν περιθωριοποιηθεί από τον εκλεκτό λαό για διάφορους λόγους.

Στο προοίμιο του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου φαίνεται η ανθρώπινη φύση του Χριστού. Στη συνέχεια υπογραμμίζεται η θεότητα Του. Στην τελευταία σειρά της γενεαλογίας ο τάδε γέννησε τον δείνα ξαφνικά ακούγεται το « εξ ης εγεννήθη ο Ιησούς ο λεγόμενος Χριστός».

Όπως στην Π.Δ. αρχίζει με την γενεαλογία του κόσμου και μετά ακολουθεί η περιγραφή της κατασκευής του Αδάμ και η ζωογόνηση του με το δημιουργικό Πνεύμα του Θεού, έτσι κι’ εδώ στη «Βίβλο γενέσεως» του Ματθαίου, που εισάγει την Κ.Δ. Αφού παρατεθεί η γενεαλογία του Ιησού, μετά γίνεται η αναφορά στα περιστατικά της ενανθρώπησης του εκ « Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου».

Στο Χριστό δόθηκε το όνομα Ιησούς που σημαίνει : ο Θεός σώζει.

Επί πλέον στον Ιησού δίνεται και το όνομα Εμμανουήλ, το οποίο δηλώνει τη φύση και την αποστολή Του. Γι’ αυτό και ο προφήτης δεν λέει « καλέσαι», αλλά « καλέσουσιν». Τα γαρ συμβαίνοντα πράγματα έθος τη γραφή αντί ονομάτων τιθέναι».

Τα πλήθη θα συνειδητοποιήσουν, ότι στο πρόσωπο του Ιησού ο ίδιος ο Θεός βρίσκεται μαζί μ’ εμάς τους εξόριστους θνητούς εκπροσωπώντας τις διαθήκες Του.

Αυτό λοιπόν το μεγάλο γεγονός της έλευσης του Μεσσία στον κόσμο ετοιμάζεται να εορτάσει η Εκκλησία μας, αλλά δυστυχώς η ουσία των πραγμάτων μένει αμέθεκτη από την πλειοψηφία των πολλών, γιατί αρκούνται στη φολκλορική εντύπωση και τον εξωτερικό διάκοσμο των γιορτών.

Πρέπει να κατανοήσουμε πως δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε το μυστήριο της γιορτής των Χριστουγέννων, αν δεν αλλάξουμε νουν και δεν παύσουμε να βλέπουμε τα πράγματα από τη φτωχή προοπτική του αρρωστημένου μας εγωισμού, για να τα δούμε μέσα στην άπειρη προοπτική του Θεού.

Ό,τι όμως συντελείται στη Βηθλεέμ δεν είναι μια ρομαντική ιστορία με συμβολικό περιεχόμενο, ικανή για να τρέφει τη φαντασία των παιδιών, αλλά ένα πραγματικό και ιστορικό γεγονός. Το βρέφος της Βηθλεέμ είναι ο Άνθρωπος της οδύνης, κατά τον προφητικό λόγο. Για πρώτη φορά στην ιστορική πορεία του ανθρώπου αποκαλύπτεται το μυστήριο του σαρκωμένου Θεού, ως μυστήριο αγάπης, ελευθερίας και ανακαινίσεως, μυστήριο πατρικής αγάπης που προσφέρεται στον άνθρωπο οικειοθελώς. « ιδού η Παρθένος θα γεννήσει υιό και θα ονομασθεί Εμμανουήλ, που σημαίνει, ο Θεός είναι μαζί μας».

Η γιορτή των Χριστουγέννων, που κατά τον Άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο, αποτελεί ως γεγονός « σεισμόν γης», είναι το κεντρικό μυστήριο όλης της Θ. Οικονομίας. Έτσι εξηγείται γιατί τα Χριστούγεννα εορτάζονται και πανηγυρίζονται σαν « τα σωτήρια του κόσμου, η γενέθλια ημέρα της ανθρωπότητας, η κοινή εορτή πάσης της κτίσης» κατά τον Μ. Βασίλειο.

Επειδή ο « επιδημήσας Λόγος του Θεού εκένωσεν εαυτόν», γίνεται τέλειος και αληθινός άνθρωπος, « άνθρωπος εν πληγή», «εν δούλου μορφή», χωρίς να παύσει να είναι τέλειος και αληθινός Θεός, για να κάμει τον άνθρωπο πλήρη και τέλειο υιό του Θεού και Θεό κατά χάρη.

Στις μέρες μας αγωνίζονται για την αυτονομία και την ελευθερία του ανθρώπου ανεξάρτητα από τον Θεάνθρωπο Χριστό. Ο άνθρωπος όμως χωρίς Χριστό αρνείται ουσιαστικά τον εαυτό του και ερημώνει την ύπαρξη του από την αυθεντική ανθρωπότητα του, βλάπτει καίρια και ζημιώνει τον εαυτό του, πάσχει και υποδουλώνεται τραγικά στην αμαρτία, τη φθορά και τον θάνατο, στις απέλπιδες καταστάσεις και τον μηδενισμό.

Γιορτάζοντας τα Χριστούγεννα το μεγαλύτερο γεγονός όλων των εποχών και των αιώνων, την κατά σάρκα γέννηση του Ιησού Χριστού του Υιού και Λόγου του Θεού, και υπακούοντας στον αιώνιο λόγο Του και το παράδειγμα Του:

« Ας προχωρήσουμε στη συμφιλίωση με τον Θεό.

Ας απελευθερώσουμε το νου μας από τη δουλεία σε μια διδασκαλία που αγνοεί το Θεό ως τέλειο Θεό και τέλειο άνθρωπο. Ας μάθουμε, ότι τον Θεό τον γνωρίζουμε καλλιεργώντας και αναπτύσσοντας μια σχέση και όχι κατανοώντας ένα νόημα.

Ας ξαναζήσουμε την προτεραιότητα της ζωής και όχι της επιβίωσης.

Ας σπάσουμε τον κλοιό και τη φυλακή του εγωισμού και της φιλαυτίας μας.

Ας ανακαλύψουμε μέσα στα σκοτεινά ερέβη του εαυτού μας το πρόσωπο του συνανθρώπου μας και ας το ψηλαφίσουμε με κατανόηση, συμπάθεια και αγάπη.

Και όταν έρχονται στη ζωή μας οι ώρες της αδυναμίας να παίρνουμε μαζί μας τον Χριστό, που είναι η πηγή της ζωής, η ίδια η ζωή, η χαρά και η ελπίδα μας».

π.Γ.Στ.