ΙΑ´ Κυριακὴ τοῦ Λουκᾶ (Λουκ. ιδ΄16 -24) Δεκεμβρίου 2012

Τὸ Μεγάλο Δεῖπνο

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,

Μὲ τὴ χάρι τοῦ Θεοῦ διανύουμε τὴν περίοδο τῆς Τεσσαρακοστῆς τῶν Χριστουγέννων καὶ σὲ δέκα ἡμέρες θὰ ἑορτάσουμε τὴ μεγάλη ἑορτὴ τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ.

Ἡ Ἐκκλησία μας καθόρισε νὰ ἀναγινώσκεται δύο Κυριακὲς πρὶν τὰ Χριστούγεννα ἀπὸ τὸ κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιο ἡ παραβολὴ τοῦ Μεγάλου Δείπνου.

Ὁ Κύριος ἔλαβε τὴν ἀφορμὴ νὰ πεῖ αὐτὴ τὴν παραβολή, ὅταν ἦταν καλεσμένος γιὰ δεῖπνο στὸ σπίτι ἑνὸς Φαρισαίου κάποιο Σάββατο. Ἔλεγε δὲ στὸν οἰκοδεσπότη ποὺ τὸν εἶχε προσκαλέσει τὰ ἑξῆς: «Ὅταν παραθέτεις κάποιο γεῦμα ἢ δεῖπνο μὴ προσκαλεῖς σ’ αὐτὸ τοὺς ἀδελφούς σου ἢ τοὺς συγγενεῖς σου ἢ τοὺς φίλους σου ἢ τοὺς πλουσίους γείτονές σου, ποὺ μποροῦν ὁμοίως νὰ σοῦ ἀνταποδώσουν καὶ νὰ σὲ προσκαλέσουν σὲ γεῦμα, ἀλλὰ νὰ καλεῖς φτωχούς, ἀναπήρους, τυφλούς, καὶ τότε θὰ εἶσαι μακάριος, διότι αὐτοὶ δὲν θὰ μποροῦν νὰ σοῦ ἀνταποδώσουν τὸ καλὸ ποὺ ἔκανες, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο θὰ ἀνταποδώσει ὁ Θεὸς στὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν» κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία του. Ὅταν ἄκουσε τὰ λόγια τοῦ Κυρίου κάποιος ἀπὸ τοὺς καλεσμένους Φαρισαίους, εἶπε: «μακάριος ἐκεῖνος ποὺ θὰ καθίσει στὸ γεῦμα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ»(δ΄ 12 -15).

Οἱ Φαρισαῖοι πίστευαν στὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ἀλλὰ νόμιζαν ὅτι μετὰ τὴν ἀνάσταση οἱ ἄνθρωποι θὰ ζοῦν μὲ τὸ ὑλικό τους σῶμα καὶ ὅτι θὰ τρῶνε καὶ θὰ πίνουν. Ὁ Κύριος, λοιπόν, μὲ ἀφορμὴ τὰ ἀνωτέρω, τοὺς λέει τὴν παραβολὴ ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, τοῦ Μεγάλου Δείπνου.

Γιατὶ εἶναι μεγάλο τὸ Δεῖπνο; Διότι αὐτὸς ποὺ καλεῖ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ μεγάλος Θεός, εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ὅπως λέμε στὴ Θεία Λειτουργία ὁ Κύριος εἶναι «ὁ προσφέρων καὶ προσφερόμενος, ὁ προσδεχόμενος καὶ διαδιδόμενος». Ὁ Χριστὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ προσφέρει καὶ ταὐτόχρονα προσφέρεται στοὺς πιστούς. Εἶναι ἐκεῖνος ποὺ προσδέχεται καὶ διαδίδεται. Ἀκόμη εἶναι μεγάλο τὸ Δεῖπνο, διότι τὰ παρατιθέμενα στὸ τραπέζι εἶναι μεγίστης πνευματικῆς ἀξίας. Δηλαδὴ δὲν πρόκειται ἐδῶ περὶ ὑλικῆς τροφῆς ἀλλὰ οὐράνιας τροφῆς ποὺ εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Λέει ὁ ἀπ. Παῦλος στὴν ἐπιστολή του πρὸς τοὺς Ρωμαίους: «Οὐ γάρ ἐστιν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βρῶσις καὶ πόσις, ἀλλὰ δικαιοσύνη καὶ χαρὰ ἐν πνεύματι Ἁγίῳ» (Ρωμ. ιδ΄17). Δηλαδή, ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι θέμα φαγητοῦ καὶ ποτοῦ, ἀλλὰ εἶναι δικαιοσύνη καὶ εἰρήνη καὶ χαρά, ποὺ χαρίζει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.

Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀγαπητοί μου, δὲν εἶναι μόνο ἕνα γεγονὸς τοῦ μέλλοντος, εἶναι ταὐτόχρονα καὶ μιὰ ἐπίγεια πραγματικότητα. Εἶναι ἡ Ἐκκλησία ποὺ ἵδρυσε ὁ Κύριος μὲ τὴν παρουσία του ὡς Θεάνθρωπος ἐπάνω στὴ γῆ, εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ ζωὴ τῶν πιστῶν. Ὁ Ἴδιος εἶπε: «ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστι», εἶναι μέσα μας. Ὅποιος ζεῖ ἐν Χριστῷ γεύεται τὴ Βασιλεία Του ἀπὸ τὴ ζωὴ αὐτὴ ἐν μέρει, γιὰ νὰ τὴν ἀπολαύσει ὁλόκληρη στὸν οὐρανό, ὅπου θὰ βλέπει τὸν Κύριο «πρόσωπον πρὸς πρόσωπον». Γράφει ὁ ἅγιος Συμεὼν ὁ νέος Θεολόγος: «ὅποιος δὲν δεῖ τὸν Χριστὸ ἐδῶ στὴ γῆ, δὲν θὰ τὸν δεῖ οὔτε στὸν οὐρανό».

Λέει ἀκόμη ὁ Κύριος στὴν παραβολὴ ὅτι ὁ οἰκοδεσπότης ἔστειλε τὸν δοῦλο του νὰ εἰδοποιήσει τοὺς καλεσμένους. Ὑπῆρχε, λοιπόν, κάποια συγκεκριμένη ὥρα γιὰ τὴ συμμετοχὴ στὸ δεῖπνο. Ποιὰ εἶναι αὐτὴ ἡ ὥρα; Αὐτὴ ἡ ὥρα ἀρχίζει μὲ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου. Ἡ ἀνθρωπότητα ὁλόκληρη περίμενε μέσα στοὺς αἰῶνες νὰ ἔρθει ὁ Μεσσίας, ὁ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου, περίμενε αὐτὸ τὸ μεγάλο Δεῖπνο τοῦ Θεοῦ. Ὅταν μᾶς καλέσει κάποιο σπουδαῖο καὶ μεγάλο πρόσωπο στὸ σπίτι του, γιὰ νὰ μᾶς προσφέρει ἕνα δεῖπνο μαζί του, περιμένουμε μὲ ἀνυπομονησία πότε θὰ ἔρθει ἐκείνη ἡ ἡμέρα καὶ ἡ ὥρα νὰ πᾶμε στὸ σπίτι του, διότι αὐτὴ ἡ πρόσκληση μᾶς περιποιεῖ μεγάλη τιμή. Κάλεσε ὁ Θεὸς τοὺς ἀνθρώπους σὲ ἕνα παγκόσμιο Δεῖπνο ἁπλωμένο σ’ὅλη τὴ γῆ καὶ σὲ ὅλους τοὺς αἰῶνες μέχρι τὴ συντέλεια τοῦ κόσμου. Γιὰ τοὺς Ἑβραίους ἡ Γέννηση τοῦ Μεσσία ἦταν ἡ ὥρα ποὺ προσκλήθηκαν στὸ Δεῖπνο. Ἀλλὰ αὐτοὶ ἀρνήθηκαν τὴν πρόσκληση καὶ ἄφησαν τὴν ὥρα αὐτὴ νὰ χαθεῖ. Αὐτὸ ἦταν τὸ πιὸ τραγικὸ λάθος τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ. Καὶ ὄχι μόνο τὴν ἄφησαν νὰ πάει χαμένη, ἀλλὰ καὶ ἔγιναν ἐχθροὶ καὶ πολέμιοι τοῦ ἰδίου τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Ἦρθε ὅμως μετὰ ἡ ὥρα τῶν ἐθνῶν. Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ἀνήκαμε στὸν ἐθνικὸ κόσμο, στοὺς εἰδωλολάτρες, καὶ δεχθήκαμε ἀπὸ τὸν ἀπόστολο Παῦλο τὴν πρόσκληση στὸ Μεγάλο Δεῖπνο.

Καὶ ποιὰ εἶναι, ἀγαπητοί μου, ἐκεῖνα ποὺ ἑτοίμασε ὁ Χριστός; Εἶναι ὅσα ἔφερε πάνω στὴ γῆ μὲ τὴ Γέννηση, τὴ Σταύρωση, τὴν Ἀνάσταση καὶ Ἀνάληψή του. α) Εἶναι ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν ὅλων τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα καὶ ἐν συνεχείᾳ ἡ συγχώρηση ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν μας, ὅσο βαριὲς καὶ ὅσο πολλὲς κι’ ἂν εἶναι αὐτές, μὲ τὴν μετάνοια καὶ τὴν ἐξομολόγησή μας. Ἐλευθερώνεται ὁριστικὰ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας. β) Ἕνα ἀκόμη ἀγαθὸ ἀπὸ τὰ προσφερόμενα στὸ Τραπέζι τοῦ Θεοῦ εἶναι τὸ μεγάλο δῶρο τῆς υἱοθεσίας. Οἱ ἄνθρωποι ἀποποιήθηκαν τὸν Θεὸ σὰν Πατέρα τους, ἔπαψαν νὰ θεωροῦν τοὺς ἑαυτούς τους παιδιὰ τοῦ Θεοῦ καὶ θέλησαν νὰ υἱοθετηθοῦν ἀπὸ τὸν Διάβολο. Μὲ τὴν ἐνσάρκωση τοῦ Θεοῦ Λόγου ἔρχεται ἡ ἀπελευθέρωσή μας καὶ γινόμαστε πάλι παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, μελλοντικοὶ πολῖτες τῆς Βασιλείας ποὺ μᾶς προσφέρει ὁ Θεός. γ) Κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ὁ Κύριος ἔστειλε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα στοὺς μαθητές Του, τὸ ὁποῖο ἔκτοτε μένει στὸν κόσμο καὶ ἔτσι μπορεῖ ὁ κάθε ἄνθρωπος μὲ τὸ Βάπτισμα καὶ τὸ Χρῖσμα νὰ γίνεται μέτοχος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δηλαδὴ ὁ ἄνθρωπος γίνεται πνευματοφόρος. Εἶναι ἀκόμη ἕνα δῶρο ποὺ προσφέρει στὸ Δεῖπνο Του ὁ Κύριος. Αὐτὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ποὺ δόθηκε πλουσιοπάροχα στοὺς μαθητές, συνεχίζει νὰ προσφέρεται καὶ σήμερα στοὺς πιστούς. Ἔτσι ὁ πνευματοφόρος ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ἀπολαμβάνει ἤδη ἀπὸ τὴ ζωὴ αὐτὴ τὰ ἀγαθὰ τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Ἀγαπητοί μου, τὸ τραπέζι τοῦ Δείπνου εἶναι πάντοτε στρωμένο μὲ τὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ. Ὅσο ζοῦμε ἡ πρόσκληση ἰσχύει. Ἂς τὴν δεχθοῦμε, γιατὶ ἀφορᾷ στὴ σωτηρία μας. Ἀμήν.

π.Α.Μ.