ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Τό μεγάλο δεῖπνο τοῦ Θεοῦ γιά τό ὁποῖο μᾶς μίλησε σήμερα τό ἱερό Εὐαγγέλιο, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί εἶναι μιά αἰωνία πνευματική εὐτυχία. Δέν ἔχει καμμιά σχέση μέ τίς παροδικές τέρψεις τῆς ἐπιγείου ζωῆς, οὔτε μέ τίς οἰνοποσίες πού προκαλοῦν ἐμετούς, οὔτε μέ τά σαρκικά ὀργια πού τσακίζουν τά νεῦρα καί μολύνουν τήν ψυχή. Εἶναι τό δεῖπνο τῆς Βασιλείας πού παραθέτει ὁ Θεός σ΄ ἐκείνους πού ἀποδέχτηκαν τήν πρό­σκλη­­σή του καί στό ὁποῖο ἐπιφυλάσσει τήν εὐφροσύνη τῆς συνδια­γω­γῆς μέ τήν Παναγία Τριάδα.

Οἱ σημερινοί καλεσμένοι ὅμως τούς ὁποίους διάλεξε ὁ Ἰησοῦς μεταξύ ὅ­λων τῶν ἀνθρώπων δέν ἀπάντησαν. Μέ ὑπεροψία ἀρνήθηκαν, γύρισαν τό κεφά­λι, προτίμησαν τίς πρόσκαιρες ἡδονές τῆς ζωῆς ἀπό τήν χαρά τῆς αἰωνιότητος. Τό­τε ὁ μεγάλος οἰκο­δε­σπό­της ἐκάλεσε πόρνες στή θέση τῶν σοφῶν, ζητιάνους στήν θέση τῶν πλουσίων, ἁμαρτωλούς στή θέση τῶν φαρισαίων καί ἐγέμισε τίς θέ­σεις τοῦ δείπνου.

Ἡ παραβολή τοῦ μεγάλου δείπνου δέν ἀφοροῦσε μόνο τούς ἀκροα­τάς τοῦ Ἰησοῦ πού μέ ψυχρότητα καί ὑπεροψία ἄκουγαν τήν πρόσκλησή του γιά σωτηρία. Ἀφορᾶ καί τούς σύγχρονους χριστιανούς, οἱ ὁποίοι κα­θη­μερινά δέχονται τήν πρόσκληση τῆς Ἐκ­κλη­σίας γιά σωτηρία καί συγκε­κριμένα γιά τή συμμετοχή τους στό μυστικό τραπέζι τῆς Θείας Εὐχα­ρι­στίας. Οἱ μέρες πού πλησιάζουν μᾶς καλοῦν νά παρακαθήσουμε στό δεῖπνο πού παραθέτει ὁ Κύριος, ἄν θέλουμε νά ζήσουμε τό πραγματικό νόημα τῶν Χριστουγέννων. Χριστούγεννα χωρίς Χριστό δέν νοοῦνται. Χριστούγεννα χωρίς Θεία Κοι­νω­νία δέν διαφέρουν ἀπό τίς ἄλλες μέρες τοῦ χρόνου. Δέν θά ζήσουμε τό νόη­μα τῶν Χριστουγέννων μέ τό στόλισμα τοῦ δένδρου, ἄν προηγουμένως δέν κοσμί­σουμε τήν ψυχή μας κι ἄν δέν τήν ἑτοιμάσουμε νά παρακαθήσει στό μεγάλο δεῖπνο τῆς Θείας Λειτουργίας. Καί ὄχι μόνο τίς ἡμέρες αὐτές, ἀλλά τακτικά κάθε Κυριακή καί σέ κάθε ἑορτή μᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία στό Μυ­στή­ριο τῆς Θείας Λειτουργίας. Ἐμεῖς τί ἀπάντηση δίνουμε στήν πρόσκλη­ση τοῦ Θεοῦ;

Οἱ λόγοι γιά τούς ὁποίους ἀρνήθηκαν τήν πρόσκληση τοῦ οἰκοδε­σπό­του οἱ ἄν­θρω­ποι τῆς παραβολῆς ἦσαν γελοῖοι. Καί οἱ τρεῖς πού περι­φρό­νη­σαν τή θεϊκή πρό­σκλη­ση ἦταν ἄνθρωποι μέ στενή καρδιά καί μικρό μυαλό. Ἔ­μειναν ἀλυσοδεμένοι στίς ψευ­το­χαρές τῆς ζωῆς καί ἀρνήθηκαν τήν αἰώνια χαρά, τήν ὁποία ἀπήλαυσαν «οἱ πτωχοί καί ἀνάπηροι καί χωλοί καί τυφλοί» πού στήν φωνή τοῦ Θεοῦ ὑπήκουσαν μέ ταπεινοφροσύνη.

Τό περίεργο εἶναι ὅτι καί στήν περίπτωση αὐτή ἀποκλείσθηκαν ἐκεῖ­νοι πού εἶχαν τίς προϋποθέσεις καί εἰσῆλθαν οἱ ἔσχατοι τῆς κοινωνίας. Τούς ἐμπό­δι­σε ἡ μωρία τῆς ὑπεροψίας.

Οἱ τρεῖς ἀρνητές ἔχουν καί στίς μέρες μας πολλούς μιμητές. Στήν πρόσκληση τῆς Κυριακάτικης καμπάνας μέ τόν ἴδιο τρόπο ἀρνοῦνται ὅσοι δέν θέ­λουν νά παρα­κα­θή­σουν στό μυστικό τραπέζι πού παραθέτει ὁ Θεός στούς πι­στούς του. Χαρα­κτη­ριστικό γνώ­ρισμα ὅλων εἶναι ἡ ἀδιαφορία γιά ὅσα τελε­σιουρ­γοῦνται ἐκεῖ καί ἡ περι­φρόνηση τῆς προσκλήσεως τοῦ Θεοῦ.

Ἡ φράση «ἀγρόν ἠγόρασα» ἐπεκράτησε καί στήν καθημερινή φρασεο­λο­γία νά ση­μαίνει τήν ἀδιαφορία. Σέ δικούς τους κόσμους ζοῦν οἱ περισ­σότεροι ἀδελφοί μας χρι­στια­νοί. Κάθε Κυριακή δονεῖται ἡ ἀτμό­σφαι­ρα ἀπό τίς κωδω­νο­κρου­σίες τῶν Ἐκκλη­σιῶν, ἀντιλαλοῦν τά μεγάφωνα ἀπ΄ ἄκρου σ΄ ἄκρο τήν Θεία Λει­τουργία κι ἐκεῖνοι μακάρια ναρκωμένοι στό κρεβάτι ἀναπαύουν τήν κατα­πο­νε­μένη ἀπό τό γλέντι καί τήν οἰνοποσία σάρ­κα τους. Ἄλλοι τρέχουν μέ ἄγχος νά συνε­χίσουν τήν ἐργασία τους, ἄλ­λοι μέ τήν οἰκογένειά τους φεύγουν στήν ἐξοχή κι ἄν κανείς τούς ὑπεν­θυ­μί­σει τό χρέος τοῦ ἐκκλησιασμοῦ θά πάρει τήν ἴδια ἀπά­ντηση πού ἔδωσαν οἱ προσκεκλημένοι τῆς παραβολῆς: «ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρα­τημένον», «πα­ρά­τα με, ἄσε με ἥσυχο, μή μέ ζαλί­ζεις μ΄ αὐτά». Περι­φρο­νοῦν τήν Ἐκ­κλη­σία καί εἰρωνικά λένε, ὅτι εἶναι γιά τούς γέρους καί τούς ἀνά­πη­ρους και τούς καθυστερημένους. Δέν μποροῦν ποτέ νά πιστέψουν, ὅτι ἀνάπηροι στό πνεῦμα καί καθηστερημένοι εἶναι οἱ ἴδιο, πού δέν μποροῦν νά ἐννοή­σουν τό συμφέρον τους.

Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι μιά πράξη τοῦ λαοῦ καί τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἕνα ἔρ­γο, στό ὁποῖο συμμετέχει καί ὁ Θεός καί ὁ λαός. Μέσα στή Θεία Λειτουργία συ­νεχίζεται τό ἔρ­γο τῆς οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ξα­να­γεννιέται, ξανα­σταυ­ρώ­νεται καί πάλι ἀνίσταται ὁ Ἰη­σοῦς Χριστός. Ὅπως στό Μυστικό Δεῖπνο ἔτσι κι ἐδῶ με­ταβάλλεται τό ψωμί σέ Σῶμα Χριστοῦ καί τό κρασί σέ αἷμα Χριστοῦ. Κατέρχεται τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὅπως τήν Πεντηκοστή καί ἑνώνεται ἡ γῆ μέ τόν οὐρανό. Δίπλα μας στέ­κουν Ἄγγελοι καί μαζί μέ μᾶς διακονοῦν στό μυστήριο τῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ. Κατά τήν ὥρα τῆς Θείας Λει­τουρ­γίας ἡ Ἐκκλησία γίνεται οὐρα­νός καί ἐμεῖς μέ τήν μετάληψη τῶν Ἀχρά­ντων Μυστηρίων γινόμαστε σύσ­σω­μοι καί σύναιμοι Χριστοῦ.

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί.

Ἄν κανείς μᾶς ὑποδείξει ἕνα τρόπο νά μείνουμε ἀθάνατοι, πάντα χα­ρού­­με­νοι καί γαληνεμένοι δέν θά εἶναι ἀνοησία μας νά τόν ἀποποιη­θοῦ­με; Ἄν μᾶς προ­σφέρουν ἕνα φάρμακο πού μᾶς κάνει θεούς, δέν θά εἶναι μωρία νά τό πε­ρι­φρο­νήσουμε; Ὁ οἰκοδεσπότης τοῦ σύμπαντος μᾶς προσφέρει καί τόν τρόπο καί τό φάρμακο. Εἶναι τό μέγα Δεῖπνον, ἡ Θεία Λειτουργία, στό ἱερό τραπέζι τῆς ὁποίας παρατίθεται τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ «τό ὑπέρ ἡμῶν κλώμε­νον καί διαδιδόμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρ­τιῶν».