Κυριακή ΙΑ' Λουκά «Πολλοί γαρ εισί κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί» π.Χερουβείμ Βελέτζας

Κυριακή ΙΑ' Λουκά «Πολλοί γαρ εισί κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί» π.Χερουβείμ Βελέτζας

«Πολλοί γαρ εισί κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί»

Παρομοιάζει ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου αδελφοί, την Βασιλεία του Θεού με ένα μεγάλο και επίσημο Δείπνο, με ένα τραπέζι γιορτινό, στο οποίο έχει καλέσει ο Επουράνιος Βασιλιάς πολλούς επισήμους με σκοπό να τους τιμήσει και να συναναστραφεί μαζί τους.

Και δεν είναι τυχαίο αυτό το παράδειγμα που χρησιμοποιεί ο Κύριός μας. Διότι ένα δείπνο, ένα τραπέζι στο οποίο παρευρισκόμαστε μαζί με τους οικείους μας και όλους αυτούς που αγαπάμε, είναι ακόμα και σήμερα ένας τρόπος έκφρασης χαράς για κάποιο σημαντικό και σπουδαίο γεγονός της ζωής μας, μιας χαράς που θέλουμε να μοιραστούμε με όλους και να την καταστήσουμε κοινή.

Με αυτή την αντιστοιχία λοιπόν παρουσιάζει σήμερα ο Χριστός την Βασιλεία των Ουρανών σαν ένα μεγάλο Δείπνο. Ένα Δείπνο, στο οποίο οικοδεσπότης είναι ο ίδιος ο Θεός, και καλεσμένοι όλοι εμείς που έχουμε βαπτιστεί στο όνομα του Τριαδικού Θεού, του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Ας προσέξουμε όμως κάποια σημεία της παραβολής που νωρίτερα ακούσαμε: όταν ήρθε η ώρα του Δείπνου, ο οικοδεσπότης έστειλε τους δούλους του για να ενημερώσουν τους προσκεκλημένους πως όλα ήταν έτοιμα. Τότε, αντί όπως κανείς θα περίμενε, να σπεύσουν να συμμετάσχουν σ’ αυτή την επίσημη τράπεζα, ο ένας μετά τον άλλο άρχισαν να βρίσκουν διάφορες δικαιολογίες για να ξεφύγουν.

Ένας είπε πως έπρεπε να πάει να επιθεωρήσει το χωράφι που μόλις είχε αγοράσει. Άλλος πως έπρεπε να δοκιμάσει τα ζώα που αγόρασε, αν όντως οργώνουν καλά. Ο τρίτος βρήκε μια κάπως πιο σοβαρή δικαιολογία· μόλις παντρεύτηκε και δεν προλαβαίνει, λόγω των αυξημένων οικογενειακών του υποχρεώσεων.

Το Δείπνο όμως δεν περιμένει πότε και αν θα ευκαιρήσει ο καθένας. Το τραπέζι πρέπει να γεμίσει, και για τον λόγο αυτό προσκαλούνται πλέον οι απλοί άνθρωποι, οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι, οι φτωχοί, οι κουτσοί και οι τυφλοί, από κάθε σημείο και από κάθε γωνιά της πόλης.

Το μήνυμα πους μας κομίζουν, αδελφοί μου, αυτά τα λόγια του Κυρίου, είναι νομίζω σαφές. Ο Θεός μας καλεί όλους να συμμετάσχουμε στην Βασιλεία Του, να έλθουμε κοντά Του και να γίνουμε μέτοχοι και κληρονόμοι των επουρανίων αγαθών και δωρεών.

Ας προσέξουμε όμως: η ενδεχόμενη απουσία μας θα είναι πάντοτε αδικαιολόγητη. Ας μην επαναπαύουμε την συνείδησή μας με επιπόλαιες δικαιολογίες για ότι μπορούσαμε να κάνουμε και δεν το έχουμε πράξει. Η επιλογή είναι καθαρά δική μας και τα εμπόδια που παρουσιάζονται στην ζωή μας δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίζουν από την κατά Θεόν πορεία μας.

Ας προσέξουμε τίποτα από τα γήινα και πρόσκαιρα και φθαρτά πράγματα να μην αγαπήσουμε περισσότερο από τον Κύριο και Θεό μας. Ούτε στο απειροελάχιστο. Διότι αν αυτό συμβεί, τότε στην ουσία θα έχουμε απορρίψει από μέσα μας τον Θεό και θα έχουμε θεοποιήσει αυτό που αγαπάμε περισσότερο, θα εξαρτάμε την ύπαρξή μας και την ζωή μας ολόκληρη από αυτό, είτε λέγεται χρήμα, είτε εξουσία, είτε περιουσία, είτε οικογένεια ή συγγενείς ή κάποιο άλλο πρόσωπο ή πράγμα επάνω σε αυτό τον κόσμο.

Οπωσδήποτε οι μέριμνες και οι φροντίδες της ζωής μας απορροφούν συχνά και μάλιστα τείνουν να αποτελέσουν την μοναδική φροντίδα μας. Έτσι σταδιακά θα μπορούσαμε να πούμε πως μας αποσπούν από την ενασχόλησή μας με τα υψηλά και πνευματικά πράγματα, μας κάνουν να ξεχνάμε τον Θεό χωρίς να το θέλουμε κατά βάθος.

Είναι επίσης και το ρεύμα της εποχής μέσα στην οποία ζούμε που συχνά μας παρασύρει. Η κοινωνία μας σήμερα προβάλλει πράγματα διαφορετικά και αταίριαστα με την χριστιανική ιδιότητα και νοοτροπία. Κυριαρχεί παντού ο υπέρ-καταναλωτισμός, προβάλλεται η αμαρτία, εκθειάζεται η παρεκτροπή, εξοβελίζεται κάθε ενασχόληση με τον Θεό και την αιωνιότητα, για να μην πω πως επιστρέφουμε σε καταστάσεις μεσαιωνικές όταν καταφεύγουμε σε μέντιουμ και αστρολόγους, όταν διαβάζουμε με θρησκευτική ευλάβεια τα ωροσκόπια και τρέχουμε να εφαρμόσουμε τις ανόητες συμβουλές κάθε αυτοαποκαλούμενου παρα-ψυχολόγου και μάγου.

Μέσα από όλη αυτή την βαβυλωνία της σύγχρονης κοινωνίας καλούμαστε να συμμετάσχουμε στο Μεγάλο Δείπνο της Βασιλείας του Θεού. Να αφήσουμε κατά μέρος όλες αυτές τις ενασχολήσεις και απερίσπαστοι να επιδοθούμε στο μεγάλο έργο της σωτηρίας της ψυχής μας, τώρα μάλιστα που πλησιάζουν και οι άγιες ημέρες των Χριστουγέννων, της Ενανθρωπήσεως του Θεού με σκοπό την σωτηρία του ανθρώπου και την απεμπλοκή του από τα δεσμά της αμαρτίας και του πνευματικού θανάτου.

Ο Χριστός μας καλεί, και στο χέρι μας είναι να αποδεχθούμε αυτή την μεγάλη και τιμητική πρόσκληση, ή βεβαίως και να την αρνηθούμε, προφασιζόμενοι διάφορα.

Τότε όμως οι χαμένοι θα είμαστε μόνο εμείς. Η βασιλεία του Θεού θα γεμίσει και χωρίς τη δική μας παρουσία. Και τότε, εμείς που θα βρισκόμαστε μετανιωμένοι έξω από την κλειστή θύρα, θα βλέπουμε στις θέσεις που προοριζόταν για μας να έχουν καθίσει άνθρωποι περιφρονημένοι και ταπεινοί. Όλοι αυτοί που καθημερινά τους βλέπουμε και δεν τους δίνουμε καμιά σημασία, όλοι αυτοί που πάντοτε έχουν την ανάγκη μας, άσχετα από το εάν μας την ζητάνε ή όχι.

Αυτοί οι ταπεινοί είναι που θα κληρονομήσουν την Βασιλεία του Θεού, κι εμείς, με την επιπόλαια στάση μας, κινδυνεύουμε να μείνουμε έξω.

Αδελφοί μου, το μεγάλο Δείπνο της Βασιλείας του Θεού έχει ήδη στρωθεί με την Ενανθρώπηση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Προσκεκλημένοι είμαστε όλοι εμείς οι Χριστιανοί, αρκεί να παραμερίσουμε κάθε εμπόδιο που προβάλλει μπροστά μας και να εκδιώξουμε κάθε δικαιολογία από τις καρδιές μας, αρκεί να αποδεχθούμε αυτή την μεγάλη και τιμητική πρόσκληση και να τρέξουμε, ντυμένοι στα κατάλληλα ρούχα, που δεν είναι άλλα από τις αρετές, ώστε να καταλάβουμε την θέση που έχει ορίσει για μας ο Ουράνιος οικοδεσπότης.

Κι ας μην ξεχνάμε πως ο φτωχός εκείνος τσαγκάρης της Αλεξάνδρειας, μέσα στην φασαρία της πόλης και την καθημερινότητα της βιοπάλης, είχε πετύχει την διαρκή παρουσία του Θεού στην ζωή του με μόνο το ‘Κύριε, ελέησον’ που ψέλλιζε στα χείλη του την ώρα της εργασίας του, φτάνοντας έτσι σε μεγαλύτερα ύψη αρετής και ταπεινώσεως από αυτόν ακόμα τον ασκητή της ερήμου, τον Μέγα Αντώνιο, που μόνο του μέλημα ήταν η προσευχή.  Αμήν.