ΚΥΡΙΑΚΗ Β' ΝΗΣΤΕΙΏΝ

Απόστολος: Εβρ. α' 10 – β' 3

Ευαγγέλιο: Μάρκ. β' 1 – 12

20 Μαρτίου 2022

«Ιδών δε ο Ιησούς την πίστιν αυτών λέγει τω παραλυτικώ, τέκνον αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου»

Η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή, που έχει σαν κατάληξη το Πάσχα, έχει και σαν στόχο να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την ουσία του Πάσχα, που δεν είναι άλλη από τη συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι «το Πάσχα ημών υπέρ ημών ετύθη Χριστός». Κατά συνέπεια και ο εορτασμός του Πάσχα πρέπει να είναι, κατά το δυνατόν, αντάξιος αυτού του γεγονότος. Δηλαδή της αναγνώρισης ότι ο Χριστός θυσιάστηκε για μας. Μια θυσία, που αποκάλυπτε από τη μια την έκταση της τραγωδίας του ανθρώπου, λόγω της αμαρτίας και από την άλλη την ύψιστη αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο.

Πραγματικά, ο άνθρωπος με την πτώση οδηγήθηκε σε μια ολική καταστροφή, μέσα από την οποία αλλοίωσε όχι μόνο τη δική του φύση, αλλά συμπαρέσυρε και την υπόλοιπη υλική δημιουργία στη φθορά. Ομολογεί ο Απόστολος Παύλος: «Οίδαμεν ότι πάσα η κτίσις συστενάζει και συνωδίνει άχρι του νυν». Γεγονός που επιβεβαιώνεται ακόμα και σήμερα.

Το αποτέλεσμα είναι τραγικό. Η αμαρτία έγινε, όχι απλά δεύτερη φύση του ανθρώπου αλλά και εξουδετέρωσε την αρχική του φύση, σε σημείο που να μην του επιτρέπει να κάνει αυτό που θέλει, αλλά εκείνο που μισεί. Ο Απόστολος Παύλος γράφει χαρακτηριστικά: «Ό κατεργάζομαι ου γινώσκω. Ου γαρ ό θέλω τούτο πράσσω, αλλ' ό μισώ τούτο ποιώ… νυνί δε ουκέτι εγώ κατεργάζομαι αυτό, αλλ’ η οικούσα εν εμοί αμαρτία… Συνήδομαι γαρ τω νόμω του Θεού κατά τον έσω άνθρωπον, βλέπω δε έτερον νόμον εν τοις μέλεσί μου αντιστρατευόμενον τω νόμω του νοός μου και αιχμαλωτίζοντά με εν τω νόμω της αμαρτίας τω όντι εν τοις μέλεσί μου».

Μπροστά σ' αυτή την τραγική κατάσταση ευρισκόμενος ο κάθε άνθρωπος αναφωνεί μαζί με τον Απόστολο Παύλο: «Τι δυστυχισμένος, αληθινά, που είμαι!

Ποιος μπορεί να με λυτρώσει από την ύπαρξη αυτή, που έχει υποταχθεί στον θάνατο; Ας ευχαριστήσουμε τον Θεό που το έκανε αυτό με το σωτήριο έργο τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Άρα, λοιπόν, εγώ ο ίδιος, ενώ συμφωνώ θεωρητικά με τον νόμο του Θεού, στην πράξη είμαι υποταγμένος στον νόμο της αμαρτίας».

Αναγκαία, λοιπόν, η παρουσία του Χριστού, γιατί, όπως ομολογεί ο Ίδιος σήμερα, ως Υιός του Ανθρώπου «έχει εξουσίαν… αφιέναι επί της γης αμαρτίας».

Κατά συνέπεια, μέσα από το σημερινό Ευαγγέλιο, έρχεται να επιβεβαιώσει, όχι μόνο τον λόγο του Αγγέλου προς τον Ιωσήφ για τον Χριστό ότι: «αυτός σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών», αλλά και να μεταφέρει το ελπιδοφόρο μήνυμα στους ανθρώπους για την πραγματική σωτηρία. Γεγονός που θα διακηρύξει και ο Απόστολος Πέτρος: «Ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία, ουδέ γαρ όνομα έστιν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ω δει σωθήναι ημάς».

Η Αγία μας Εκκλησία, έχοντας αυτό ως δεδομένο και με απόλυτη βεβαιότητα ότι ο Χριστός είναι ο πραγματικός Σωτήρας του κόσμου, μας προετοιμάζει για το Πάσχα. Γιατί, ο Χριστός, από αγάπη έγινε άνθρωπος και επισφράγισε αυτήν την αγάπη με τη Σταυρική Του θυσία. Έτσι, μέσα από το Ευαγγέλιο της περασμένης Κυριακής ακούσαμε, από τη μια, τον Φίλιππο να αναγνωρίζει στο πρόσωπο του Χριστού τον αναμενόμενο Μεσσία: «Ον έγραψε Μωυσής εν τω νόμω και οι προφήται ευρήκαμεν, Ιησούν τον υιόν του Ιωσήφ τον από Ναζαρέτ». Από την άλλη, ακούσαμε και τον Ναθαναήλ να τον ομολογεί ως Υιόν του Θεού, λέγοντάς Του: «Ραββί, συ ει ο Υιός του Θεού, συ ει ο βασιλεύς του Ισραήλ».

Αν στο ευαγγέλιο της περασμένης Κυριακής, Φίλιππος και Ναθαναήλ Τον αναγνώρισαν αλλά και Τον ομολόγησαν «Θεόν ενανθρωπήσαντα», στο σημερινό Ευαγγέλιο ο Ίδιος ο Χριστός αυτοαποκαλύπτεται ως «ο Υιός του Ανθρώπου» και κατ' επέκταση ως Θεός, έχοντας την εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες. Παράλληλα, ως Θεός αγάπης, δεν απορρίπτει τον αμαρτωλό άνθρωπο. Αντίθετα τον αποδέχεται και του μεταφέρει το μήνυμα ότι η αμαρτία αποτελεί όχι μόνο εκτροπή από τον δρόμο της σωτηρίας αλλά και εμπόδιο στην πορεία προς την τελείωση και την ομοίωσή του με τον Θεό, έχοντας, σε ορισμένες περιπτώσεις, αρνητικές επιπτώσεις και στο σώμα.

«Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου», είπε σήμερα ο Χριστός στον παράλυτο. Γιατί, διέκρινε στο πρόσωπό του την πίστη και τη μετάνοια, σ’ εκείνους δε που τον μετέφεραν, πέραν από την πίστη, διέκρινε και την ενεργουμένη αγάπη. Μια πίστη, που προσπέρασε εμπόδια και κινδύνους. Μια μετάνοια ειλικρινή, που ενίσχυε την πίστη για να μπορεί να γκρεμίσει όσα εμπόδια πρόβαλαν μπροστά της. Μια πίστη που δεν λύγισε στην αρχική στάση του Χριστού, που πρόταξε την άφεση των αμαρτιών, παρά τη θεραπεία του σώματος. Μια πίστη που, αναγνωρίζοντας στο πρόσωπο του Χριστού τον Θεάνθρωπο, επιβραβεύτηκε με την πλήρη ψυχοσωματική θεραπεία.

Η πίστη, αν και είναι μια δύναμη εσωτερική, αλλά και κατάσταση προσωπική, εντούτοις, σήμερα γίνεται και κατάσταση ομαδική. Μια πίστη που στηρίζεται στη βεβαιότητα ότι ο Χριστός, ως Θεός, μπορεί να κάνει το θαύμα, αδιαφορώντας για τη διαφορετική αντίληψη των Γραμματέων. Σήμερα, όπως και σε όλη τη διάρκεια της παρουσίας του Χριστού στη γη, πολλοί συνωστίζονταν για να βρεθούν κοντά Του, αλλά τη θεραπεία την εξασφάλισαν μόνο όσοι τον αποδέχθηκαν ως Θεό και Τον πλησίασαν με αληθινή πίστη. Αν κι εμείς Τον αποδεχόμαστε ως Θεό, που από αγάπη, όχι μόνο έγινε άνθρωπος, αλλά και σταυρώθηκε για μας και Τον πλησιάσουμε με μετάνοια και πίστη και επιπλέον, όταν αυτά τα επισφραγίσουμε με την ενεργουμένη αγάπη, τότε να θεωρούμε βέβαιη, τόσο την ψυχική, όσο και τη σωματική θεραπεία.

Θεόδωρος Αντωνιάδης

ΠΗΓΗ