ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ

Ἀρχιμ. Ἀντωνίου Ρωμαίου

Ἕνα μέρος ἀπό τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι, νομίζω, ὅτι ὁ Σταυρός δέν ἀποτελεῖ μόνο τό Ὄργανο τῆς Σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά συγχρόνως καί τήν μοναδική “ὁδόν ζωῆς” τοῦ πιστοῦ. Ἡ παραδοχή τῆς ἀνωτέρω ἀλήθειας ἔχει τρομακτικές καί συγκλονιστικές ἐπιπτώσεις στόν ἄνθρωπο. Ἔρχεται νά πραγματοποιήσῃ τήν πιό μυστική καί ἀπόκρυφη ὑπαρξιακή ἐπανάσταση μέσα του. Δημιουργεῖ τίς μοναδικές βιωματικές προϋποθέσεις γιά μιά “ἀναβίωσι” – ἀναγέννησι – καί ὁδηγεῖ σέ μιά διαρκῆ “μεταμόρφωσι”, ὅπως ὁ θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος τήν κηρύττει καί τήν ἐπικυρώνει μέ τήν ὁλοκαυτωματική προσφορά του στό βωμό τῆς Ἀγάπης τοῦ “Ἐσφαγμένου Ἀρνίου”.

Ὅλοι γνωρίζουμε πώς ἡ ρίζα τοῦ κακοῦ, πού ξεκινάει μέ τήν “πτῶσι τῶν πρωτοπλάστων”, εἶναι ὁ ἐγωϊσμός, ἡ ἐγωκεντρική θεώρησις καί βίωσις τῶν ἀξιῶν τῆς ζωῆς. Τό κήρυγμα γιά τήν αὐταπάρνησι -πού εἶναι ἡ τελειοτέρα δυνατή στόν ἄνθρωπο ἐφαρμογή τοῦ “ἔκκλινον ἀπό κακοῦ” καί γιά τήν ἄρσι τοῦ σταυροῦ πού εἶναι ἡ ἀρίστη ἀπόδοσις τοῦ “ποίησον ἀγαθόν” ἔρχεται νά ζητήσῃ τήν ἄμεση ἀλλαγή στήν ὑπαρξιακή βάσι τοῦ ἀνθρώπου.

Ἀπό τίς πρῶτες ὧρες τῆς ζωῆς του, ὁ ἄνθρωπος ζητεῖ νά γίνῃ τό κέντρον τοῦ ἐνδιαφέροντος καί τῆς μητρικῆς στοργῆς, τῆς ὑπάρξεως πού τόν ἔφερε στόν κόσμο. Ἀργότερα, μέ τούς γνωστούς καί ἐν πολλοῖς ἐνστικτώδεις τρόπους μας, ἀγωνιζόμαστε νά κατακτήσουμε τίς καρδιές τοῦ στενοῦ οἰκογενειακοῦ περιβάλλοντος καί ἐν συνεχείᾳ τοῦ εὐρυτέρου κοινωνικοῦ.

Πάντοτε τό βίωμα τῆς εὐτυχίας μας ἔχει μιά ἐγωκεντρική ὑποδομή, πού εἶναι συνήθως ὑποσυνείδητη -πολλές φορές ὅμως καί συνειδητή. Ἀντιστρόφως καταθλιπτική ἐπεξεργασία χαρακτηρίζει τίς ἐμπειρίες μας κάθε φορά πού “ἡ ζωή” ἤ “οἱ συνθῆκες τῆς ζωῆς” δέν ἔχουν τήν δυνατότητα νά ἱκανοποιήσουν τίς ἐγωϊστικές ἀναζητήσεις μας. Ἔτσι μελαγχολοῦμε, χωρίς νά σκεπτώμαστε ὅτι τό θανατηφόρο δένδρο τῆς μελαγχολίας φυτρώνει μόνο στό ἔδαφος τῆς ἐγωλατρείας ἤ ἐγωπαθείας.

Τό παραπάνω φαινόμενο -αὐτό ἐπειδή μέ τό νηπιοβαπτισμό ἔχουμε ἀσυνείδητα, θεωρητικά καί προκαταβολικά δώσει τή βούλησί μας στό Χριστό- δέν λείπει δυστυχῶς καί ἀπό τήν Χριστιανική ζωή μας. Ἔτσι φθάνουμε στό ἀντιφατικό καί ὀξύμωρο σχῆμα τοῦ “ἐγωκεντρικοῦ Χριστιανοῦ”, πού εἶναι ἡ πιό δραματική contradictio in terminis, τήν ὁποία μπορεῖ νά ἀναζητήσῃ ὁ φιλόσοφος νοῦς τοῦ προσγειωμένου Χριστιανοῦ!

Κανείς μας -τοὐλάχιστον στά πρῶτα χρόνια τοῦ συνειδητοῦ χριστιανικοῦ ἀγῶνος γιά τήν κατανόησι τοῦ “ἐν Χριστῷ ζῆν” -δέν ξέφυγε μέχρι σήμερα ἀπό αὐτή τήν ἀδυναμία. Ἡ λυτρωτική χαρά, πού πηγάζει ἀπό τό βίωμα τῆς συγχωρήσεως τῆς ἐνοχῆς τῶν ἁμαρτιῶν μας, εἶναι πολλές φορές “ἐγωκεντρική”.

Ἡ ἠθικολογική θεώρησις τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι καί ἡ πιό βλάσφημη μείωσις τῆς δυνάμεως τοῦ Μυστηρίου τῆς ἐσταυρωμένης ζωῆς, μᾶς ἐπιτρέπει κάπως κεκαλυμμένα νά βιώσουμε τήν Χριστιανική καθαρότητα μέσα στό συνειδητό ἤ ὑποσυνείδητο φαρισαϊσμό τοῦ «οὐκ εἰμί ὥσπερ οἱ λοιποί τῶν ἀνθρώπων… ἤ καί ὡς οὗτος ὁ τελώνης»! (Λουκ. ιη’, 11).

Ἔτσι φθάνουμε -μετά ἀπό συμμετοχή πολλῶν ἐτῶν στά Ἅγια Μυστήρια καί στή Διδασκαλία τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ- στό σημεῖο νά δυσκολευώμαστε νά ἑρμηνεύσουμε σωστά τούς ὑπαρξιακά βασικούς λόγους τοῦ Κυρίου: «ὅς γάρ ἄν θέλῃ τήν ψυχήν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν ὅς δ᾽ ἄν ἀπολέσῃ τήν ἑαυτοῦ ψυχήν ἕνεκεν ἐμοῦ καί τοῦ Εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν» (Μαρκ. η’, 35), πού κηρύττουν τόσο φανερά καί ἐπιτακτικά, ὅτι ἡ βάσις τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ πρέπει νά ἐκλείψῃ ἀκόμη καί σ᾽ αὐτήν τήν ἀναζήτησι τῆς σωτηρίας καί ὅτι -ἐδῶ εἶναι τό σχετικό σημεῖο μέ τό θέμα μας- ἡ ἱεραποστολική δρᾶσις (ἕνεκεν ἐμοῦ καί τοῦ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ) εἶναι προϋποθέσις γιά τήν ὁλοκλήρωσι τῆς σωτηρίας…

 Ὅποιος ἀποδεχθῆ σωστά τό «ἔκκλινεν οὐρανούς καί κατέβη», πῶς μπορεῖ νά ἀναζητῇ -ἀλλοίμονο δέ καί νά κηρύττῃ- ἕνα Χριστιανισμό περιωρισμένο στά γεωγραφικά ὅρια τῆς προτιμήσεώς του; Μά ὅποιος κατάλαβε τί θά πῇ νά «χάσῃς τήν ψυχή σου γιά τόν Χριστό καί τό Εὐαγγέλιο», εἶναι δυνατόν νά μήν «εὐαγγελίζεται»;

Ὅταν ἡ σωτηρία γίνῃ “σωτηρία μ ο υ”, παύει νά εἶναι σωτηρία! Μέ ἄλλους λόγους ἡ ὀρθή ἀντίληψις τοῦ ὅρου σωτηρία δημιουργεῖ τήν ὑποχρέωσι τῆς ἱεραποστολικῆς δράσεως τοῦ πιστοῦ.

Μόνο μέσα σέ μιά ἱεραποστολική βιωματική δραστηριοποίησι- ἄσχετα τί μορφή θά πάρῃ αὐτή γιά τόν κάθε ἄνθρωπο- εἶναι δυνατόν νά πραγματωθῇ ὁ Χριστομίμητος καί Χριστοκεντρικός βίος. Τότε μόνον ὁ Σταυρός δέν θά εἶναι ἁπλῶς τό λατρευτό ὄργανο τῆς σωτηρίας μας, ἀλλά καί ὁ ἀλάθητος δρόμος τῆς ζωῆς μας. Τότε, καί μόνον τότε, ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου θά λαμβάνῃ τίς πραγματικές του διαστάσεις καί μέσα στίς ψυχές μας καί μέσα στήν κοινωνία.

 Ὁ Σταυρός, ὅπως κι᾽ ἄν τόν θεωρήσωμε -καί ὡς σχῆμα μόνο- ὁμιλεῖ γιά τήν Ἱεραποστολή. Τό κατακόρυφο ξύλο μᾶς διηγεῖται τήν κάθοδο τοῦ Ἀνάρχου Θεοῦ Λόγου καί τήν ἐνανθρώπησί Του ἐπί τῆς γῆς πρός σωτηρίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἐνῶ τό ὁριζόντιον ὑποσημαίνει τό ἀτελεύτητο τῶν περάτων, εἰς τά ὁποῖα πρέπει ἡ σωτηρία αὐτή νά φθάσῃ καί ὡς κήρυγμα καί ὡς πραγματικότης!

Ἀκόμη ὁ Σταυρός -ὡς σχῆμα καί πάλιν ὁρώμενος- μπορεῖ νά ἀντιπροσωπεύῃ καί τό νοητό σχῆμα τῆς διασταυρώσεως τῶν ὁδῶν τῶν δύο προσωπικοτήτων, τοῦ κηρύττοντος καί τοῦ Κατηχουμένου, οἱ ὁποῖοι συναντῶνται ἀκριβῶς ἐν τῇ καρδίᾳ τοῦ Σταυροῦ καί τοῦ Ἐσταυρωμένου. Μήπως ὅμως ὁ Σταυρός δέν εἶναι καί τό Σημεῖον, ὅπου ἡ ζωή παντός Ἱεραποστόλου ἀρχίζει νά λαμβάνῃ οὐράνιες καί αἰώνιες διαστάσεις; Ἀσφαλῶς. Γιατί ἀκριβῶς ἐπάνω στό Σταυρό ἀνέβηκε Ἐκεῖνος, ὁ Ἀπεσταλμένος, γιά νά φέρῃ στή γῆ τόν Οὐρανό…