ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Η Α΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ

Ἡ σημερινή Κυριακή εἶναι ἀφιερωμένη στούς 318 θεοφόρους Πατέρες πού συγκρότησαν τήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο στήν Νίκαια τῆς Βιθυνίας τό 325. Οἱ Πατέρες αὐτοί ἀνεδείχθησαν ἀληθινοί ποιμένες τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, διατήρησαν ἀνόθευτη τήν διδασκαλία τῶν Ἀποστόλων καί ἐλευθέρωσαν τήν Ἐκκλησία ἀπό τήν «λύμη», τόν ὄλεθρο δηλαδή καί τήν καταστροφή τῶν αἱρέσεων.

Ἡ Σύνοδος διετράνωσε τήν ἀποστολική πίστη καί ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν εἶναι κτίσμα, ὅπως πρέσβευε ὁ αἱρεσιάρχης Ἄρειος, οὔτε δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά εἶναι ὁ προαιώνιος Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὁμοούσιος μέ τόν Πατέρα καί τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὁ ὁποῖος ἐνηνθρώπησε «ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν», κατά τόν περιεκτικό ὁρισμό τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου.

Σημειωτέον ὅτι ἡ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος συνέταξε τά ἑπτά πρῶτα ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, ἐπί τῇ βάσει παλαιοτέρων Συμβόλων, ἐνῶ τά ὑπόλοιπα πέντε συντάχθηκαν ἀπό τήν Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδο (Κωνσταντινούπολη 381).

Τό ποιμαντικό ἔργο τοῦ ἀποστόλου Παύλου

Ἡ ἀποστολική περικοπή πού ἀναγινώσκεται κατά τήν σημερινή ἑορτή προέρχεται ἀπό τό βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων. Σέ αὐτήν παρατίθεται ἕνα μέρος τῆς ὁμιλίας πού ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀπηύθυνε πρός τούς πρεσβυτέρους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐφέσου. Τούς συνιστᾶ νά προσέχουν τόν ἑαυτό τους καί ὅλο τό ποίμνιο καί νά ποιμαίνουν τήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, πού ὁ Κύριος τήν ἔκανε δική του μέ τό αἷμα Του. Αὐτή πρέπει νά εἶναι ἡ ἰσόβια καί ἀνύστακτη φροντίδα κάθε ποιμένος. Νά προσέχει τόν ἑαυτό του πρῶτα. Νά ἀνακρίνει καί νά κρίνει τόν ἑαυτό του. Νά διερωτᾶται ἐάν ἔχει τά χαρακτηριστικά τοῦ γνήσιου ἐργάτη τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τά προβάλλει ἀνάγλυφα ὁ Ἀπόστολος. Καί συγχρόνως νά προσέχει τό ποίμνιο πού τοῦ ἐμπιστεύθηκε τό Ἅγιο Πνεῦμα. Καί ἡ ἄγρυπνη αὐτή προσοχή εἶναι ἀπαραίτητη, γιατί ἡ Ἐκκλησία θά κινδυνεύσει ἀπό «λύκους βαρεῖς» (ἀγρίους). Εἶναι οἱ κίνδυνοι τῶν ποικίλων αἱρέσεων πού ἐπιβουλεύονται τήν πίστη καί τήν ζωή τῶν λογικῶν προβάτων τῆς χριστιανικῆς ποίμνης. Οἱ αἱρέσεις καί τά σχίσματα ἀρχίζουν ἀπό τήν ἐμμονή καί προβολή τοῦ ἐγωϊστικοῦ θελήματος τοῦ ἀνθρώπου ἔναντι τοῦ Θεοῦ.

Γι’ αὐτό ὁ Ἀπόστολος ἐπισημαίνει πώς αὐτός ὁ κίνδυνος μπορεῖ νά προέλθει ἀπό τήν ἀπροσεξία τόσο τῶν ποιμένων, ὅσο καί γενικά τῶν ἀνθρώπων τῆς Ἐκκλησίας. Ἄς μήν λησμονοῦμε ὅτι ὁ Ἄρειος, ὁ ὁποῖος μέ τήν αἱρετική του διδασκαλία συνετάραξε τήν Ἐκκλησία, ἦταν πρεσβύτερος τῆς Ἀλεξανδρινῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἰδιοτελής ὑπολογισμός, ἡ ἀδιάκριτη αὐτοπεποίθηση, τό ἀτομικό συμφέρον, ἡ προβολή τοῦ ἰδίου Ἐγώ, ἡ ἔλλειψη τοῦ πνεύματος τῆς ὑπακοῆς στά παραγγέλματα τοῦ Εὐαγγελίου καί τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀπό τίς αἰτίες πού ἀποπλανοῦν ἀπό τήν εὐθεῖα ὁδό καί δημιουργοῦν μεγάλα προβλήματα στήν πνευματική οἰκοδομή τῶν ἀνθρώπων.

Ἡ ἀνιδιοτέλεια καί ἀφιλοχρηματία τοῦ ποιμένος

Διδάσκοντας ὁ Παῦλος τούς πρεσβυτέρους τῆς Ἐφέσου, οὐσιαστικά ἀποκαλύπτει τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του. Καθότι εἶχε φθάσει στό ὕψιστο σημεῖο τῆς κοινωνίας καί τῆς ἑνώσεώς του μέ τόν Χριστό· τοιουτοτρόπως ἡ ποιμαντική του προσφορά εἶναι ὑποδειγματική καί αὐθεντική. Ἔτσι δικαιωματικά, τρόπον τινα, τούς ζητεῖ νά βρίσκονται σέ ἐγρήγορση καί νά θυμοῦνται ὅτι ἐπί τριετία, νύκτα καί ἡμέρα, δέν ἔπαυσε μέ δάκρυα νά τούς συμβουλεύει ἕναν-ἕναν. Οἱ θυσίες τοῦ ἀληθινοῦ ποιμένος ἐπεκτείνονται καί στόν περιορισμό τῶν ἀτομικῶν του δικαιωμάτων. Γι’ αὐτό τούς ὑπενθυμίζει ὅτι ἀπό κανέναν δέν ἐπεθύμησε νά πάρει χρήματα. Ἡ ἱκανοποίηση τῶν ἀναγκῶν του γίνεται μέ προσωπική ἐργασία του, ὡς σκηνοποιοῦ (Πράξ. 18,3). Ἡ ἀνιδιοτέλεια καί ἡ ἀφιλοχρηματία τοῦ ποιμένος, καί γενικώτερα κάθε ἀνθρώπου, εἶναι ἐχέγγυο γιά τήν κατά Θεόν πνευματική του συγκρότηση.

Μάλιστα, στό τέλος τῆς περικοπῆς παραθέτει καί ἕνα σχετικό ἄγραφο λόγιο τοῦ Κυρίου, δηλαδή μή καταγεγραμμένο στά τέσσερα Εὐαγγέλια ἀλλά διασωθέν ἀπό τήν προφορική παράδοση: «Εἶναι καλύτερο νά δίνεις παρά νά παίρνεις». Καί μετά ἀπό αὐτά γονάτισε μαζί τους καί προσευχήθηκε, γνωρίζοντας μάλιστα ὅτι ἴσως δέν θά τούς ξαναδεῖ. Ὁ Ἀπόστολος ἀφήνει μιά παρακαταθήκη στούς αἰῶνες. Γιά κάθε διάκονο τῆς Ἐκκλησίας. Μέ αὐτήν τήν παρακαταθήκη πορεύθηκαν οἱ Πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Μέ αὐτήν ἄς πορευόμαστε ὅλοι οἱ πιστοί.

Ἀρχιμ. Ν. Κ.

ΠΗΓΗ