ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

Απόστολος: Πραξ. ια΄ 19 - 30

Ευαγγέλιο: Ιωάν. δ΄5 - 42

14 Μαΐου 2023

Συνήθως, τα περισσότερα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή μας τα χαρακτηρίζουμε ως τυχαία. Με αυτή την ανθρώπινη θεώρηση, ως τυχαία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και η συνάντηση του Κυρίου με τη Σαμαρείτιδα. Ο Κύριος όμως, «ὁ ἐτάζων καρδίας καὶ νεφρούς», που γνωρίζει δηλαδή με μεγάλη ακρίβεια και λεπτομέρεια το εσωτερικό κάθε ανθρώπου, προγνώριζε το διαμάντι που έκρυβε μέσα της η Σαμαρείτιδα.

Τα διαμάντια προέρχονται από πέτρες και πιο συγκεκριμένα από άνθρακα. Μετατρέπονται σε σημαντικά και πολύτιμα ορυκτά όταν βρεθούν κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες. Έτσι και ο Κύριος, δημιούργησε τις κατάλληλες συνθήκες για να γίνει αυτή η μεταβολή στην καρδιά της Σαμαρείτιδος. Για να επιτελεστεί στην πραγματικότητα ένα θαύμα, όχι μόνο σωτηρίας της Σαμαρείτιδος αλλά και των συμπολιτών της.

Ο Κύριος δεν ενεργεί τυχαία, ούτε επιτελεί ένα θαύμα για να προκαλέσει εντυπώσεις και θαυμασμό. Αλώστε, ο Ίδιος μάς το ανέφερε ότι «ἡ γενεὰ αὕτη σημεῖον ζητεῖ, καὶ σημεῖον οὐ δοθήσεται αὐτῇ». Δεν θα κάνει δηλαδή οτιδήποτε, μόνο και μόνο για να προκαλέσει τον θαυμασμό. Έτσι και στη Σαμερείτιδα, όταν τις αποκάλυπτε τη ζωή της, δεν το έκανε για να την εντυπωσιάσει. Γνώριζε ότι αυτό θα συγκλόνιζε τη ψυχή της, ενεργοποιώντας την αλλαγή μέσα της.

Η αλλαγή της Σαμαρείτιδος δεν ήταν επιφανειακή. Η πρόσκληση του Κυρίου δεν πέρασε στην καρδιά της σε δεύτερη μοίρα. Απεναντίας, συνοδεύτηκε αμέσως με έργα. Ξεχνώντας κάθε βιοτική μέριμνα «᾿Αφῆκεν τὴν ὑδρίαν αὐτῆς καὶ ἀπῆλθεν εἰς τὴν πόλιν». Πήγε αμέσως, χωρίς καμιά αναβολή να διαδώσει το μήνυμα σωτηρίας. Δεν θέλησε να το κρατήσει μόνο για τον εαυτό της, αλλά να το μοιραστεί.

Ποιά ανθρώπινη λογική θα μπορούσε να το φανταστεί αυτό! Η γυναίκα αυτή, με την τόσο άστατη ζωή, θα έκανε μια τέτοια μεταστροφή. Με τα ανθρώπινα κριτήρια μάλλον κανείς. Μήπως, όμως, ο άνθρωπος προτιμά να υπάρχει και αυτή η μερίδα ανθρώπων στην κοινωνία; Αυτοί δηλαδή που έχουν άστατη και ατάσθαλη ζωή. Μήπως αυτό βοηθά κάπως να δικαιολογεί τα δικά του ελαττώματα και αμαρτήματα, ότι δηλαδή οι άλλοι κάνουν χειρότερα; Μήπως μας φοβίζει η πνευματική προκοπή του αδελφού μας, ότι μπορεί να αναδειχθεί καλύτερος από εμάς;

Στην πραγματικότητα η επιστροφή του αδελφού στον δρόμο του Ευαγγελίου, δεν πρέπει να μας ξενίζει αλλά ούτε και να μας φοβίζει. Αντιθέτως πρέπει να μας χαροποιεί αφού «χαρά έσται...έπί ένί άμαρτωλώ μετανοούντι». Ο Κύριος μάς διαβεβαιώνει ότι «ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ πατρός μου μοναὶ πολλαί εἰσιν», για όλους μας έχει χώρο. Όλοι οι ορθόδοξοι χριστιανοί αποτελούμε το σώμα της Εκκλησίας, και όπως στο ανθρώπινο σώμα, η ίαση ενός μέλους προκαλεί ανακούφιση και χαρά όλου, το ίδιο συμβαίνει και στο σώμα της Εκκλησίας.

Έτσι η επιστροφή και ίαση του αδελφού μας αποτελεί και δικό μας χρέος απέναντι στο θέλημα του Θεού. Τον τρόπο μάς τον αποκάλυψε ο ίδιος ο Κύριος.

Η Σαμαρείτιδα ουδέποτε θα τολμούσε να πλησιάσει τον Κύριον. Γνώριζε ότι ως Ιουδαίος που ήταν θα απέρριπτε οποιαδήποτε συναναστροφή μαζί της. Αυτό φανερώνεται ξεκάθαρα και στα λόγια της «πῶς σὺ Ἰουδαῖος ὢν παρ᾿ ἐμοῦ πιεῖν αἰτεῖς, οὔσης γυναικὸς Σαμαρείτιδος;». Γι’ αυτό, ο Κύριος κάνει πρώτος το βήμα, προκειμένου να ανοίξει διάδρομο επικοινωνίας. Γκρεμίζει τον μεσότοιχο και εκμηδενίζεται το πριν απροσπέλαστο χάσμα.

Τον φόβο απόρριψης, όμως, βιώνουν και οι αδελφοί χριστιανοί, οι οποίοι είτε από αμέλεια είτε από άγνοια απομακρύνθηκαν από τη ζωή του Ευαγγελίου.

Νιώθουν ότι είναι κατακριτέοι και απορριπτέοι από τους υπόλοιπους χριστιανούς. Γι’ αυτό και δεν είναι λίγοι αυτοί που δειλιάζουν να επιστρέψουν πίσω στους κόλπους της Εκκλησίας. Όμως πως είναι δυνατόν, γι’ αυτούς που ο Θεός Πατέρας έστειλε τον Μονογενή του Υιό για να σταυρωθεί, εμείς να τους απορρίπτουμε;

Έτσι, εμείς πρώτοι θα πρέπει να κάνουμε το πρώτο βήμα, προκειμένου να νιώσουν την αποδοχή. Και δεν χρειάζεται να κάνουμε πολλά, αρκεί μόνον να μην τους κρίνουμε, να μην τους μειώσουμε, να μην τους χλευάσουμε. Για να μπορέσουν να πλησιάσουν ξανά την Εκκλησία και τον Κύριο. Άλλωστε αυτό αποτελεί και το θέλημα του Θεού «πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι». Ο ίδιος ο Κύριος μάς λέει ότι «οὐ γὰρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλ ̓ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν». 

Έτσι αν πραγματικά θέλουμε να εφαρμόζουμε το θέλημα του Θεού στη ζωή μας, πρέπει να εργαζόμαστε και για τη σωτηρία του αδελφού μας. Έτσι γινόμαστε «οἱ ἀληθινοὶ προσκυνηταὶ οἱ προσκυνούντες τῷ πατρὶ ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ».

Η Εκκλησία έχει αναδείξει πολλά διαμάντια, που όχι μόνον πέτρες θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν αλλά και κάρβουνα. Μερικά από αυτά τα διαμάντια αναφέρονται πολύ ωραία σε μιά ευχή του Αγίου Ευχελαίου «ὡς τὸν τελώνην, ὡς τὴν πόρνην, ὡς τὸν ληστήν, ὡς βλάσφημον καὶ διώκτην τὸν μέγαν Παῦλον …». Όλοι αυτοί όχι μόνο άλλαξαν, αλλά αγωνίστηκαν, αφιερώνοντας το υπόλοιπο της ζωής τους στη διάδοση του Ευαγγελίου. Ακόμη και ο ληστής. Στο λίγο χρόνο ζωής που του είχε απομείνει πάνω στον σταυρό, γι’ αυτό αγωνίστηκε, και αυτό φανερώνεται στη συνομιλία του με τον άλλο ληστή.

Ο Κύριος καθημερινά μας καλεί με ποικίλους τρόπους να επιστρέψουμε, αλλά και να γίνουμε όργανα επιστροφής των αδελφών μας. Η κλήση του Κύριου, διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Για να την αντιληφθούμε όμως, θα πρέπει να έχουμε καλή διάθεση, όπως η Σαμαρείτιδα. Ενώ ο Κύριος την ήλεγξε, αυτή δεν αντέδρασε, δεν προσβλήθηκε. Αντιθέτως, ενεργοποιήθηκε η συνείδηση μέσα της, αναγκάζοντας τη ψυχή της να ξυπνήσει από τον λήθαργο που βρισκόταν.

Έτσι, μόνο όταν η ψυχή ξυπνήσει θα διψάσει. Μόνον τότε θα αναζητήσει πηγή για να ανακουφιστεί. Μόνον τότε θα τρέξει προς το «ύδωρ το ζων», την ανεξάντλητη πηγή, που δεν είναι άλλη από τον Κύριον ημών Ιησού Χριστό.

π. Κωνσταντίνος Λαζάρου

ΠΗΓΗ