ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

Στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ἱστοροῦνται δύο θαυματουργικές ἐνέργειες πού ἐπετέλεσε ὁ ἀπόστολος Πέτρος μέ τήν πανσθενουργό δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Πρῶτον ἡ θεραπεία ἑνός παραλύτου, τοῦ Αἰνέα, καί ἀκολούθως ἡ ἐκ νεκρῶν ἐξανάσταση τῆς Ταβιθᾶ, μιᾶς εὐλογημένης χριστιανῆς πού ζοῦσε στήν Ἰόππη καί ἐπιδιδόταν σέ συνεχεῖς ἀγαθοεργίες καί ἐλεημοσύνες.

Ἡ γυναίκα αὐτή δέν ζοῦσε γιά τόν ἑαυτό της, ἀλλά γιά τούς φτωχούς, τίς χῆρες καί τά ὀρφανά καί γι’ αὐτούς ἐργαζόταν ἀκατάπαυστα.

Ἦρθε ὅμως ὁ θάνατος νά διακόψει τήν προσφορά της. Μεγάλη ἦταν ἡ θλίψη τῶν πιστῶν. Μαθαίνοντας, ὅμως, γιά τό πρόσφατο θαῦμα τοῦ Πέτρου στόν παράλυτο Αἰνέα καί χωρίς καμιά χρονοτριβή τόν καλοῦν κοντά τους. Καί ὁ Πέτρος ἔρχεται· καί γονατιστός, ὅπως ὁ Ἠλίας καί ὁ Ἐλισσαῖος σέ παρόμοιες περιπτώσεις, προσεύχεται καί ζητεῖ τήν ἐπέμβαση τοῦ Κυρίου. Ἡ πίστη καί ἡ προσευχή του, καθώς καί τῶν χριστιανῶν τῆς Ἰόππης, συνετέλεσαν στήν ἀνάσταση τῆς νεκρῆς Ταβιθᾶ, θαῦμα πού ὑπερβαίνει τήν ἀνθρώπινη λογική καί κάθε φυσικό νόμο.

Πρωταρχικός σκοπός τῶν θαυματουργιῶν τῶν Ἀποστόλων ἦταν ἡ φανέρωση καί ἡ προσφορά τῆς ζωῆς τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου στούς ἀνθρώπους. Γι’ αὐτό οἱ Ἀπόστολοι πάντοτε κήρυτταν τό Ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί προέβαλλαν τήν πίστη στήν δύναμη τῆς θεότητος καί τῆς ἄπειρης ἀγάπης Του. Καθότι μέ τήν πίστη καί τήν ἀγάπη συντελεῖται ἡ ἕνωση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό καί ἔτσι τελεσιουργεῖται ἡ θαυματουργική ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ, ὡς πρόγευση τῆς ἀθανασίας καί τῆς ἀϊδίου μετοχῆς τοῦ ἀνθρώπου στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ὡς ἐκ τούτου τά θαύματα μαρτυροῦν τήν ἐλευθερία τοῦ προσώπου ἀπό τήν νομοτέλεια τῆς φύσεως καί τούς περιορισμούς τῆς κοσμικῆς ἀναγκαιότητος· ἀποτελοῦν «σημεῖα» κοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν ἐλευθερία τοῦ Πνεύματος.

Ἡ ἀγάπη εἶναι ἀνώτερη ἀπό τά θαύματα

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἀφοῦ γράφει στούς Κορινθίους γιά τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπως τό ἀποστολικό, τό προφητικό, τό διδασκαλικό, αὐτό τῆς θαυματουργίας, τούς συνιστᾶ νά στρέφεται ὁ ζῆλος τους, κυρίως, πρός τά σημαντικώτερα, τά «κρείττονα» χαρίσματα. «Καί ἔτι καθ’ ὑπερβολήν ὁδόν ὑμῖν δείκνυμι» (Α΄ Κορ. 12,31)· σᾶς δείχνω, τούς λέει, κι ἕνα πολύ ἀνώτερο ἀκόμη δρόμο. Ποιόν; Αὐτόν τῆς ἀγάπης, προκειμένου νά ἀποκτήσουν τήν πληρότητα καί τήν γνησιότητα κάθε ἄλλου πνευματικοῦ χαρίσματος, μέ σκοπό τήν οἰκοδομή τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Δεδομένου ὅτι τά χαρίσματα, ὡς δωρεές τοῦ Θεοῦ, δέν αὐτονομοῦνται ἀλλά κοινωνοῦνται ἀπό τήν Σύναξη τῶν πιστῶν μέ τήν δύναμη τῆς ἀγάπης, ἄνευ τῆς ὁποίας αὐτοκαταργεῖται ἡ μετοχή μας στό μυστήριο καί τό θαῦμα τῆς Ἐκκλησίας.

Γι’ αὐτό ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἑρμηνεύοντας τούς ἀνωτέρω λόγους τοῦ Παύλου τονίζει ὅτι τό μέγιστο θαῦμα εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ ρίζα ὅλων τῶν ἀγαθῶν. Καί ὅτι ἄν ἀσκοῦμε τήν ἀγάπη καί τό ἦθος πού ἀπορρέει ἀπό αὐτή, δέν θά ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό κανένα ἄλλο θαῦμα· ὅπως ἐπίσης καί ὅτι ἄν δέν τήν ἀσκοῦμε, δέν θά κερδίσουμε τίποτε ἀπό τά θαύματα. Καί ἐκφράζοντας τήν πίστη καί τήν θέση τῆς Ἐκκλησίας ἀναφορικά πρός τό θέμα τῶν θαυμάτων, τό ὁποῖο, δυστυχῶς, ὄχι σπάνια παρερμηνεύεται καί διαστρέφεται μέ ἰδιοτέλεια καί ἐκμετάλλευση, λέγει: «Ἐμεῖς, οἱ πιστοί, δέν ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό ὁρατά σημεῖα, γιατί ἡ πίστη ἐπαρκεῖ νά τά ἀντισταθμίσει ὅλα· γιατί τά θαύματα δέν χρειάζονται γιά τούς πιστούς, ἀλλά γιά τούς ἀπίστους (τά γάρ σημεῖα οὐ τοῖς πιστεύουσιν, ἀλλά τοῖς ἀπίστοις)».

Ἡ φανέρωση τῆς ἀλήθειας τοῦ Εὐαγγελίου

Τά ἀναρίθμητα θαύματα πού ἐτελοῦντο ἀπό τούς Ἀποστόλους, τούς μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ἦταν μιά ἀποκάλυψη τοῦ Εὐαγγελίου γιά τήν στερέωση τῆς ἐν Χριστῷ πίστεως καί ἀγάπης στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ἴαση τοῦ Αἰνέα καί ἡ ἀνάσταση τῆς Ταβιθᾶ φανερώνουν τόν θαυματουργό λόγο τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου. Ἔκτοτε ἡ Ἐκκλησία δέν ἔπαυσε, καί οὔτε θά παύσει, νά στερεώνει τήν πίστη τῶν ἀνθρώπων διακηρύσσοντας ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ἡ ζωή καί ἡ ἀνάσταση· ἡ χαρά, ἡ ἴαση, ἡ ἐλπίδα καί ἡ προσδοκία μας.

Ἀρχιμ. Ν. Κ.

ΠΗΓΗ