ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

07/05/2023

Κυριακή τοῦ Παραλύτου σήμερα, ἀγαπητοί ἀδελφοί, καί ἡ εὐαγγελική περικοπή τοῦ Ἰωάννη ἀναφέρεται στό θαυμαστό σημεῖο τῆς ἴασης τοῦ παραλύτου ἀπό τόν Ἰησοῦ Χριστό. Τό γεγονός συμβαίνει στά Ἱεροσόλυμα, στήν περιοχή, ὅπου ὑπῆρχε ἡ λεγόμενη προβατική πύλη, ἀπό ὅπου περνοῦσαν τά πρόβατα πού προορίζονταν γιά θυσία, γιά νά τά πλύνουν πρῶτα στή μεγάλη δεξαμενή, τήν ἐπονομαζόμενη Βηθεσδά.

Διέθετε πέντε μεγάλες στοές, στίς ὁποῖες βρίσκονταν ξαπλωμένοι καθ’ ὅλη τή διάρκεια τοῦ χρόνου πολλοί ἀσθενεῖς πού ὑπέφεραν ἀπό ποικίλες ἀσθένειες καί ὁ λόγος ἦταν ὁ ἑξῆς: μιά φορά τό χρόνο ἔστελνε ὁ Θεός ἄγγελο ἐξ οὐρανοῦ καί ἀνακάτευε τό νερό. Μετά τήν πράξη αὐτή ἐκεῖνος πού θά ἔμπαινε πρῶτος στήν κολυμβήθρα, στή δεξαμενή δηλαδή, θεραπεύονταν ἀπό τήν ἀσθένεια πού τόν τυραννοῦσε.

Προχωρώντας ὁ Ἰησοῦς στίς στοές δίπλα στή δεξαμενή, βλέπει κάποιον ἄνθρωπο νά βρίσκεται κατάκοιτος, καθώς μαστίζονταν ἀπό τήν ἀρρώστια του γιά τριάντα ὀκτώ χρόνια. Ἐπειδή προφανῶς δέν μπόρεσε νά βρεῖ τήν ἴασή του στούς γιατρούς, ἐναπόθεσε καί αὐτός, ὅπως καί ἄλλοι, τήν ἐλπίδα του στό Θεό, στήν ἴαση διά τῆς προβατικῆς κολυμβήθρας, ὅπου καί παρέμενε ἐπί πολύ καιρό.

Ὁ παντογνώστης Ἰησοῦς πού γνωρίζει τά κρύφια βάθη τῆς καρδίας, ἀπευθύνει ἁπλά τήν ἐρώτηση: «θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;». Θέλεις νά γίνεις ὑγιής; Ἡ ἀπάντηση εἶναι προφανής, γι’ αὐτό καί βρίσκεται ἐκεῖ σε αὐτόν τόν τόπο, γιά νά θεραπευθεῖ. Ὅμως ὑπάρχει μιά ἀνυπέρβλητη δυσκολία «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει», δηλαδή, «Κύριε, άνθρωπο δεν έχω να με βάλει στην κολυμπήθρα όταν ταραχτεί το νερό. Ενώ λοιπόν εγώ προσπαθώ να έρθω, άλλος κατεβαίνει πριν από εμένα».

Τί φοβερός λόγος: «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω», δέν ἔχω κανέναν ἄνθρωπο νά μέ βοηθήσει, νά μέ συνδράμει στήν ἀσθένειά μου, στόν πόνο μου, στήν ἀγωνία μου. Δέν βρίσκεται κανένας δίπλα του, δέν ὑπάρχει γι’ αὐτόν συνάνθρωπος καί ἀδελφός. Εἶναι μόνος μέ μόνη του συντροφιά τήν ἀβάσταχτη ἀρρώστια του. 

Ἡ παρέμβαση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἄμεση, καθώς τοῦ λέγει: «Σήκω, πάρε τό κρεββάτι σου καί περπάτα». Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου ἐκπληρώνεται παραχρῆμα, ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος θεραπεύεται εὐθύς ἀμέσως, παίρνει τό κρεββάτι του καί περπατάει. Ἡ μόνη ἀντίδραση τῶν Ἰουδαίων στήν θεραπεία τοῦ Παραλύτου εἶναι ὅτι εἶναι Σάββατο, ἡμέρα ἄκρας ἀργίας καί ἀφιέρωσης στό Θεό καί ὡς ἐκ τούτου δέν θά ἔπρεπε ὁ θεραπευθεῖς νά κουβαλάει τό κρεββάτι του. Ἡ ἀπάντηση τοῦ πρώην παράλυτου εἶναι ὅτι δέν εὐθύνεται ὁ ἴδιος γι’ αὐτήν τήν ἁμαρτία, ἀλλά ἐκεῖνος πού τόν γιάτρεψε, ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε «πάρε τό κρεββάτι σου καί περπάτα». Δέν ξέρει τί ἄλλο νά πεῖ, δέν γνωρίζει κἄν τό ὄνομα τοῦ εὐεργέτη του. 

Φαίνεται τόσο ἀχάριστος, ἀφοῦ μετά τήν ἴαση δέν φροντίζει νά γνωρίσει τόν θεραπευτή του, δέν μεριμνᾶ νά τόν εὐχαριστήσει, παρά συνεχίζει νά σηκώνει τό κρεββάτι του μεθυσμένος ἀπό τό κρασί τῆς χαρᾶς καί τῆς εὐτυχίας πού γιατρεύτηκε ἀπό τήν σχεδόν τεσσαρακονταετῆ ἀσθένειά του. Καί τώρα συνειδητοποιεῖ ὅτι ὁ σωτήρας του δέν βρίσκεται στόν τόπο ἐκεῖνο, καθώς ὁ Ἰησοῦς διέφυγε, ἐπειδή ὑπῆρχε πλῆθος.

Λίγο ἀργότερα ὁ Ἰησοῦς θά συναντήσει καί πάλι τόν θεραπευμένο παράλυτο, αὐτή τή φορά στό ναό καί τότε τοῦ λέγει: «Δές, ἔχεις γίνει ὑγιής. μήν ἁμαρτάνεις πιά, γιά νά μή σοῦ γίνει κάτι χειρότερο». Μέ τόν τρόπο αὐτό φανερώνεται ἡ αἰτία τῆς ἀσθένειας τοῦ παραλύτου καί πολύ περισσότερο ἡ αἰτία πού τήν καθιστοῦσε ἀνίατη ἐπί τόσα χρόνια, ἡ ὁποία δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν ἁμαρτία, χωρίς νά προσδιορίζει ποιά συγκεκριμένα.

Ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἅς σταθοῦμε σέ τρία σημεῖα. 

Πρῶτον, ἡ κολυμβήθρα τῆς Βηθεσδᾶ μᾶς θυμίζει τήν Ἐκκλησία, στήν ὁποία προσερχόμαστε, γιά νά ἀναγεννηθοῦμε καί νά ἰαθοῦμε, ὥστε νά ἐπανέλθουμε στό πρότερο κάλλος, δίπλα στό Θεό. Τό νά βρίσκεται κανείς συνεχῶς σέ αὐτή ἐπιζητώντας τήν ἴαση δέν εἶναι ἀπό μόνο του ἱκανό γιά τή λύτρωση παρά τό γεγονός ὅτι ὁ Χριστός διά τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας τήν προσφέρει ἀδιάλειπτα. Ὅπως ὁ παράλυτος βρίσκονταν στήν προβατική κολυμβήθρα ἐπί μακρόν χωρίς ἀποτέλεσμα, καθώς τόν κρατοῦσε δέσμιο ἡ ἁμαρτία, ἔτσι καί ἡ παράλυτη ψυχή ἀπό τίς ἁμαρτίες δέν μπορεῖ νά ἑλκύσει τή χάρη καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Συνεπῶς χρειάζεται ἐπίγνωση, μετάνοια, πίστη, καρδιά καιομένη, γιά νά ἀποτινάξουμε τήν ἁμαρτία πού μᾶς καθιστᾶ ἀνάπηρους νά δεχθοῦμε τή θεία ἐπίσκεψη.

Δεύτερον, στό φοβερό λόγο «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω», ὁ παράλυτος μέ τή ρήση αὐτή δηλώνει ὅτι βιώνει τήν ἀποξένωση, τήν μοναξιά, τήν ἐγκατάλειψη, καθώς δέν ἔχει τήν βοήθεια τῶν συνανθρώπων του. Πόσοι καί πόσοι καί σήμερα δέν αἰσθάνονται τό ἴδιο καί ἔχουν ἀνάγκη τόν πλησίον, τόν ἀδελφό πού θά προστρέξει δίπλα τους, στήν ἀνάγκη τους.

Αὐτό ὀφείλουμε νά τό πράξουμε· κανένας δέν σώζεται μόνος του, ἀλλά ὁ ἕνας διαμέσου τοῦ ἄλλου ὡς σῶμα, ὡς Ἐκκλησία, ὅταν βλέπουμε στό πρόσωπο τοῦ κάθε ἐμπερίστατου ἀνθρώπου τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ὅπως μᾶς διδάσκει μέ τήν παραβολή τῆς Κρίσεως. Ἀπό τήν ἄλλη μεριά ὅμως ἡ μοναξιά του γίνεται δυσβάσταχτη, καθώς δέν αἰσθάνεται οὔτε τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ στή ζωή του, γι’ αὐτό καί ὁ ὑμνωδός βάζει τά ἑξῆς λόγια στό στόμα τοῦ Ἰησοῦ πρός τόν παράλυτο: «Διὰ σὲ ἄνθρωπος γέγονα, διὰ σὲ σάρκα περιβέβλημαι, καὶ λέγεις ἄνθρωπον οὐκ ἔχω;» (1ο τροπάριο τῆς Λιτῆς).

Τρίτον, καθημερινά ὁ Θεός μᾶς ἐπισκέπτεται, ὅπως ἔκανε μέ ὅλη τήν ἁπλότητά του στήν σημερινή περικοπή. Εἶναι διακριτικός, ἀθόρυβος, δέν ἀποκαλύπτεται καί προσφέροντάς μας τήν ζωή τοῦ μᾶς ψιθυρίζει συνεχῶς: 

«θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;». Στό ἐρώτημα αὐτό συνήθως ἀδιαφοροῦμε, δέν δίνουμε κἄν σημασία, δέν ἀπαντοῦμε, κάνουμε πώς δέν μᾶς ἀπασχολεῖ βυθισμένοι στήν εὐδαιμονία καί στήν αὐτάρκειά μας, καθώς αἰσθανόμαστε σωματικά ὑγιεῖς, μήν ἔχοντας κανέναν ἀνάγκη. Εἶναι καιρός νά ἀπαντήσουμε καταφατικά, λόγω καί πράξη, στήν πρόταση τοῦ Ἰησοῦ, «ναί θέλω νά γίνω ὑγιής», θέλω νά μέ θεραπεύσεις καί νά μέ τοποθετήσεις δίπλα σου θεραπευμένο στή Βασιλεία σου. Ἀμήν.

Αἰδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος

Σέργιος Μαρνέλλος

ΠΗΓΗ