ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ (21–5–2023)

(Ἰωαν. 9, 1–38)

«Ὁ δὲ ἔφη· “Πιστεύω, Κύριε·” καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ». (στ. 38)

Ὁ ἐκ γενετῆς τυφλός, τόν ὁποῖο θεράπευσε ὁ Κύριος, φωτισθεῖς ἀπό τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, εἶπε στό Χριστό: «Πιστεύω Κύριε, μέ ὅλη μου τήν ψυχή καί προσεκύνησεν Αὐτόν», ὡς ἀπεσταλμένον ἀπό τό Θεό. Στό θαῦμα αὐτό, ὁ Κύριος, παίρνει ἐνεργό μέρος. Δέν τόν θεράπευσε μόνο μέ τό λόγο Του καί τήν προσταγή του, ἀλλά, ἀφοῦ τόν εὐσπλαγχνίστηκε:

«ἔπτυσε χαμαὶ καὶ ἐκ τοῦ πτύσματος, ἐποίησεν πηλόν καί ἐπέχρισε τόν πηλόν ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ τυφλοῦ καὶ τοῦ εἶπε: “Πήγαινε νά νιφθεῖς στήν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ”. Ὁ τυφλός, ὑπήκουσεν προθύμως, ἐνίφθη καί ἀμέσως ἠνεώχθησαν οἱ ὀφθαλμοί αὐτοῦ» (στ. 6,7). Τό Σιλωάμ, ἑρμηνεύεται ἀπεσταλμένος.

Εἶναι ἐξαιρετικό το θαῦμα, γιατί τά βλέφαρα τοῦ τυφλοῦ ἦταν κλεισμένα καί δέν εἶχε ἀκουστεῖ πότε ὅτι κάποιος θεράπευσε τούς ὀφθαλμούς ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος εἶχε γεννηθεῖ τυφλός. Ὁ Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέει, ὅτι: «Τό θαῦμα αὐτό εἶναι μιά ἄλλη ἀπόδειξη, ὅτι ὑπεράνω των προφητῶν καί τῶν Ἁγίων ἀνδρῶν τῆς Ἁγίας Γραφῆς, μόνο στό Χριστό ἑνώνονται ἡ Παντοδυναμία καί ἡ ἐξουσία, ὅπου κανείς ἄλλος τῶν Ἁγίων εἶχε ποτέ».

Οἱ μαθητές ρώτησαν τόν Κύριο: «Διδάσκαλε, ποιός ἁμάρτησε, αὐτός ἤ οἱ γονεῖς του, γιά νά γεννηθεῖ τυφλός;». Ἡ ἀπάντηση πού ἔδωσε ὁ Κύριος εἶναι, ὅτι: «Οὔτε αὐτός ἁμάρτησε, οὔτε οἱ γονεῖς του. Ἀλλά γεννήθηκε τυφλός γιά νά φανερωθοῦν, τά ἔργα τοῦ Θεοῦ» (στ. 3). Ἔτσι, ὁ τυφλός, γίνεται ἡ αἰτία, γιά νά φανεῖ στούς ἀνθρώπους, ὁ ἀληθινός Θεός, ὥστε οἱ ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι ζοῦσαν στό σκοτάδι τῆς εἰδωλολατρείας, νά πιστεύσουν στό Χριστό γιά τήν ψυχική τους σωτηρία.

Δυστυχῶς καί σήμερα ἐπικρατεῖ σέ ἀρκετούς ἀπό μας, ἡ ἰδέα, ὅτι ὅταν ὑποφέρουμε ἀπό ὁποιαδήποτε συμφορά, ἤ ἀσθένεια, μᾶς τιμωρεῖ ὁ Θεός καί πολλές φορές ἐκφράζουμε ἀγανάκτηση κατά τοῦ Θεοῦ. Κατά τούς Ἄγ. Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, «Θά πρέπει ν’ ἀντιμετωπίζουμε τίς θλίψεις καί τά βάσανα τῆς ζωῆς καί ὅλες τίς δυσκολίες, μέ πίστη στό Θεό καί μέ μεγάλη ὑπομονή». Ὁ Ἄπ. Παῦλος γιά τή θλίψη λέει: «Ἡ θλίψις ὑπομονήν κατεργάζεται, ἡ δέ ὑπομονή δοκιμήν, ἡ δέ δοκιμή ἐλπίδα, ἡ δέ ἐλπίς οὐ καταισχύνει, Δηλαδή, δέν ἐντροπιάζει καί δέν ἀπογοητεύει αὐτόν πού τήν ἔχει» (Ρωμ. 5, 3–5).

Τό ὅτι ὁ τυφλός, ἀνέβλεψε σωματικῶς, δέν ἔχει μεγάλη σημασία.

Μεγάλη σημασία ἔχει τό γεγονός, ὅτι ὁ τυφλός βρῆκε τό φυσικό φῶς του, ἀλλά, καί τό πνευματικό. Ἔτσι γνώρισε τό Χριστό καί πίστεψε σ’ αὐτόν. 

Ὄχι μόνο πίστεψε στά λόγια του, ἀλλά Τόν προσκύνησε, γιά ν’ ἀποδείξει τήν ὑποταγή του στό Θεῖο θέλημα καί τήν ἐφαρμογή τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Γιά τό λόγο αὐτό, καί ὁμολόγησε καί τή Θεότητα τοῦ Χριστοῦ, στούς Γραμματεῖς καί τούς Φαρισαίους, οἱ ὁποῖοι ἀντί νά χαροῦν γιά τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ τυφλοῦ, μέ φθόνο, κατηγόρησαν τό Χριστό, ἐπειδή ἔκανε τό θαῦμα τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου.

Ὁ Κύριος, μεταχειρίζεται τήν τύφλωση τοῦ τυφλοῦ, γιά νά διδάξει, ὅτι θά πρέπει νά διακρίνουμε ἐκείνους πού βλέπουν σωματικά, ἀπό ἐκείνους πού βλέπουν ψυχικά. Νά μᾶς διδάξει, ὅτι ὑπάρχουν δύο φῶτα. 

Τό ὑλικό καί τό πνευματικό φῶς. Οἱ ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ, οἱ ὁποῖοι μέ κάθε τρόπο προσπαθοῦν νά κακολογήσουν τόν Κύριο, ἐπειδή ἔκανε τό Θαῦμα τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου, ἦταν πιό τυφλοί ἀπό τόν τυφλό τῆς περικοπῆς. Ὁ τυφλός, εἶδε τό γεγονός ἀπό τήν οὐσιαστική του μορφή καί ἔτσι γνώρισε τό ἀληθινό φῶς, ἐνῶ ἐκεῖνοι, τυφλωμένοι ἀπό τό πάθος τῆς κακίας τους. Ζοῦσαν μέσα στό σκοτάδι τῆς ἔχθρας, μέ κλεισμένα τά μάτια τῆς ψυχῆς τους καί αὐτό, ἐπειδή, δέν ἤθελαν νά χάσουν τήν ἐξουσία τους καί τά ἀξιώματά τους. Ἦταν τυφλωμένοι ἀπό τό προσωπικό τους συμφέρον.

Τέτοιοι τυφλοί, ψυχικά, εἶναι ἀρκετοί ἀνάμεσά μας, οἱ ὁποῖοι μέ τίς ψεύτικες διδασκαλίες τους, προσπαθοῦν νά ὁδηγήσουν καί ἄλλους στό σκοτάδι τῆς ἀπιστίας. Τέτοιοι εἶναι οἱ μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβά καί ἄλλοι διδάσκαλοι προτεσταντικῶν ἀποχρώσεων. Γι’ αὐτούς, ὁ Χριστός εἶπε, τά «Οὐαί»: «Οὐαί, ὑμίν, Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι….. τυφλοί…. Ὁδηγοί...» (Ματθ., 23,13). Τυφλωμένοι ψυχικά, εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦν νά λύσουν τά προβλήματα τῆς κοινωνίας μέ θεωρίες πού ἱκανοποιοῦν μόνο τή λογική, χωρίς νά λαμβάνουν ὑπ’ ὄψη τους τίς ἠθικές ἀξίες τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ, πού ἑρμηνεύεται, «ἀπεσταλμένος», σήμαινε τόν Ἰησοῦ, γιατί Αὐτός εἶναι ὁ ἀπεσταλμένος ἀπό τό Θεό Πατέρα, ὅπως ὁμολόγησε ὁ Κύριος, στούς μαθητές Του, «καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς» (Ἰωαν. 20, 21). Ὁ τυφλός, ἦταν σύμβολο τῆς ἀνθρώπινης φύσεως, ἡ ὁποία γιά τήν ἁμαρτία στερήθηκε τό πνευματικό φῶς. Λάτρευσε τήν κτίση παρά τόν κτίσαντα. Φωτίστηκε ἀπό τή Χάρη τοῦ Χριστοῦ. Τά ὕδατα, τῆς κολυμβήθρας τοῦ Σιλωάμ, προτυπώνουν, τό ὕδωρ τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος, τό ὁποῖο καθαρίζει τήν ἁμαρτία καί μᾶς ντύνει μέ τό φωτισμό τῆς Θείας Χάρης καί γι’ αὐτό τό μυστήριο ὀνομάζεται Φώτισμα. Νίφθηκε, λοιπόν, ὁ τυφλός στήν κολυμβήθρα καί ἐπέστρεψε ὄχι τυφλός, ἀλλά ὑγιής καί «Βλέπων».

Ὁ Χριστός, ἦλθε γιά νά ἐλευθερώσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τό ζυγό τῆς ἁμαρτίας καί τό σκοτάδι της, προσφέροντάς του τό φῶς τῆς Ζωῆς καί τῆς αἰωνιότητας, πού εἶναι ὁ Χριστός. Εὐτυχισμένοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι σάν τό θεραπευμένο ἐκ γενετῆς τυφλό, ἔχουν τό ψυχικό σθένος, νά ὁμολογήσουν τήν πίστη τους στό Χριστό καί νά Τόν προσκυνήσουν ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς τους. Μακάρι, στήν προσευχή μας, νά παρακαλοῦμε τό Θεό, νά μᾶς φωτίζει ψυχικά, ὥστε νά τόν λατρεύουμε καί προσκυνοῦμε «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ».

Πρωτοπρεσβύτερος

π. Βύρων Λάππας

Ἐφημέριος ἐνορίας Βουνοπλαγιᾶς

ΠΗΓΗ