ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

«ΟΙ ΔΕΔΙΩΓΜΕΝΟΙ ΕΝΕΚΕΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ»

Ἡ πρώτη Ἐκκλησία, ὅπως βλέπουμε κατά τήν περίοδο αὐτή στό βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, πορεύεται μέ βαθειά πίστη καί εὐαγγελική ἀγάπη τήν ὁδό τοῦ Κυρίου. Οἱ διωγμοί ἐναντίον τῶν χριστιανῶν, οἱ θλίψεις, οἱ ἀντιξοότητες εἶχαν φθάσει στό ἀποκορύφωμα, λαμβανομένου ὑπόψη καί τοῦ μεγάλου διωγμοῦ πού εἶχε ξεσπάσει περί τό 36 μ.Χ. μέ αἰτία τόν λιθοβολισμό τοῦ Πρωτομάρτυρος Στεφάνου. Καί ὅμως, καθώς ἀναφέρεται στήν περικοπή μας, «ἦν χείρ Κυρίου μετ’ αὐτῶν καί πολύς ἀριθμός πιστεύσας ἐπέστρεψεν ἐπί τόν Κύριον». Ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ ἦταν μαζί μέ τούς Μαθητές τοῦ Χριστοῦ, γι’ αὐτό καί πολύς κόσμος, παρά τούς διωγμούς, πίστευσε καί προσῆλθε στόν Κύριο.

Καί ἐδῶ παρατηροῦμε τό ἑξῆς παράδοξο· οἱ Μαθητές διώκονται «ἕνεκεν δικαιοσύνης», ἐξαιτίας δηλαδή τῆς προσηλώσεώς τους στόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί τῆς πιστότητάς τους στήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου.

Καί ἐπειδή τούς ἐπεσκίαζε ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ, ὑπερέβησαν κάθε προσωπική καί συλλογική ἀδυναμία καί φυσική φοβία. Ἄμεση συνέπεια τοῦ διωγμοῦ ὑπῆρξε ὁ διασκορπισμός τους ἔξω ἀπό τά στενά ὅρια τῆς Ἱερουσαλήμ καί τῆς Παλαιστίνης. Ὅμως μέ αὐτήν τους τήν ἔξοδο κήρυξαν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί σέ ἄλλες χῶρες, τήν Φοινίκη (Β.Δ. τῆς Παλαιστίνης στήν παραλία τῆς Μεσογείου), τήν Κύπρο καί τήν Ἀντιόχεια, καί ἔτσι ἐπῆλθε ἀναπάντεχα πολύς πνευματικός καρπός πρός δόξαν Θεοῦ. Τοιουτοτρόπως κατανοοῦμε τί σημαίνει ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ νά μεταβάλλει κάτι ἰδιαίτερα πικρό σέ γλυκύ καί ὠφέλιμο.

Ἡ διωκομένη χριστιανική συνείδηση

Περί διωγμῶν, λοιπόν, καί μαρτυρίου ὁ λόγος. Ὁ Χριστιανισμός ἀπό τήν ἀρχή τῆς ἱστορικῆς του ἐμφανίσεως διώχθηκε μέ ἰδιαίτερη σκληρότητα. Εἶναι ἀναρίθμητα τά πλήθη τῶν ἁγίων Μαρτύρων πού θυσίασαν τήν ζωή τους χάριν τοῦ Χριστοῦ. Μάλιστα εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι καί στίς ἡμέρες μας ὁ Χριστιανισμός εἶναι ἴσως ἡ μόνη θρησκεία πού διώκεται παντοιοτρόπως καί ἔχει νά παρουσιάσει καί σήμερα μάρτυρες σέ ὅλη τή γῆ.

Τό μαρτύριο ἐθεωρεῖτο ἀπό τούς πιστούς ὡς ἡ κορυφή τῆς κλίμακας τῶν ἠθικῶν πράξεων πού μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά προσφέρει στόν Θεό.

Πάντοτε, ὅμως, ὑπό τήν προϋπόθεση ὅτι δέν ἦταν αὐτόβουλο καί παρορμητικό, ἀλλά συνδεδεμένο μέ τήν ἀγάπη καί τήν συνείδηση ὅτι ὁ Μάρτυρας συμμετέχει διά τοῦ μαρτυρίου του στό πάθος καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Καί ἐδῶ ἀκριβῶς βρίσκεται ἡ εἰδοποιός διαφορά, ἡ ὁποία διακρίνει ριζικά τό χριστιανικό μαρτύριο ἀπό ἄλλες μορφές αὐτοθυσίας καί ἡρωισμοῦ. Ἡ δύναμη τῆς ἀγάπης καί τῆς συγχωρητικότητος τοῦ Χριστοῦ ὑπερβαίνει τήν πρόσκαιρη καί φαινομενική ὑπεροχή, τήν ἐξουσία, τήν βία, τήν δύναμη τῶν διωκτῶν. Γιατί ὅλα αὐτά στήν πραγματικότητα εἶναι ἔνδειξη ἐσχάτης ἀδυναμίας, ἀγνωσίας, ἐμπάθειας καί σκοτασμοῦ τῆς συνειδήσεως.

Ἡ θεολογία τοῦ μαρτυρίου

Ὁ ἄγνωστος συγγραφέας τῆς πρός Διόγνητον ἐπιστολῆς, ἑνός περιφήμου ἀπολογητικοῦ κειμένου τοῦ 2ου μ.Χ. αἰ., ἀναφερόμενος στήν παρουσία τῶν χριστιανῶν στόν κόσμο καί τούς διωγμούς πού ἀδίκως ὑφίστανται, γράφει μεταξύ ἄλλων ὅτι οἱ πιστοί:

«Ἀγαποῦν ὅλους καί διώκονται ἀπ’ ὅλους. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου, ἐνῶ τούς ἀγνοοῦν καί τούς περιφρονοῦν, τούς καταδικάζουν. Θανατώνονται καί ὅμως ζωοποιοῦνται, ξαναπαίρνουν ζωή. Γίνονται πτωχοί καί μετριόφρονες χάριν τοῦ Χριστοῦ καί ὅμως πλουτίζουν τούς συνανθρώπους τους μέ τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἀτιμάζονται, λοιδοροῦνται, κακολογοῦνται καί ὅμως δοξάζονται ἀπό τόν Θεό, γιατί ἔχουν τό δικό Του ἦθος. Καί ἐνῶ κάνουν τό καλό στούς ἄλλους, τιμωροῦνται σάν νά ἦταν κακοῦργοι».

Αὐτά τά ἀντιθετικά σχήματα βοηθοῦν τόν πιστό νά ἐννοήσει τό παράδοξο τῆς χριστιανικῆς ζωῆς σέ σχέση πρός τό φρόνημα τοῦ κόσμου. Γι’ αὐτό ὁ συντάκτης τῆς ἐν λόγω ἐπιστολῆς λέγει πώς ὅ,τι εἶναι ἡ ψυχή γιά τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, τό ἴδιο εἶναι καί οἱ ἀληθινοί χριστιανοί γιά τόν κόσμο. Εἴθε νά καταβάλλουμε κάθε προσπάθεια νά τούς μοιάσουμε, ὥστε νά εἴμαστε ἄξιοι τοῦ ὀνόματός μας ὡς χριστιανῶν. Ὀνομασία πού δόθηκε γιά πρώτη φορά στούς Μαθητές τοῦ Χριστοῦ, στήν Ἀντιόχεια, κατά τήν περίοδο διωγμῶν.

Ἀρχιμ. Ν. Κ.

ΠΗΓΗ