Ὁμιλία στήν Κυριακή των Ἁγίων Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς

Συνόδου (Πρξ 20,16-18.28-36)

Ἡ ἀποστολική περικοπή πού διαβάζεται τήν Κυριακή τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, περιλαμβάνει τήν τρίτη μεγάλη ὁμιλία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου μέσα στίς Πράξεις. Ἡ πρώτη ὁμιλία του, θυμίζω, εἶναι ἀντιπροσωπευτική τοῦ κηρύγματός του στούς ἰουδαίους ὅπως ἀναφέρεται στό κεφάλαιο 13, ἡ δεύτερη τοῦ κηρύγματος στούς ἐθνικούς στό κεφάλαιο 17 καί αὐτή ἐδῶ πού ἀπευθύνεται πρός τούς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐφέσου εἶναι ἡ παράδοση τῆς διαθήκης του, εἶναι ἕνα, θά ἔλεγα ἐγχειρίδιο ποιμαντικῆς.

Στό διάστημα τῆς ἀποστολικῆς του δράσεως ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σέ καμία ἄλλη πόλη δέν παρέμεινε γιά τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα ὅσο στήν ΄Ἐφεσο, ὅπου συμπλήρωσε τριετῆ συνεχῆ παραμονή. Στήν πόλη αὐτή ἵδρυσε μία ἀπό τίς μεγαλύτερες Ἐκκλησίες τῆς Ἀσίας. Τώρα ἐπιστρέφει ἀπό τήν τρίτη περιοδεία του καί ταξιδεύοντας πρός τήν Παλαιστίνη κάνει ἕνα σταθμό στή Μίλητο. Ἐκεῖ καλεῖ τούς πρεσβυτέρους τῆς Ἐφέσου γιά νά τούς ἀποχαιρετήσει καί νά τούς παραδώσει τή διαθήκη του. Στήν ὁμιλία αὐτή βλέπουμε τήν ἀρετή καί τήν τελειότητα τοῦ μεγάλου αὐτοῦ Ἀποστόλου, καθώς καί τήν ποιμαντική του φροντίδα γιά τούς πιστούς.

Ἡ Ἐκκλησία μας πολύ σοφά ὅρισε νά διαβάζεται αὐτή ἡ περικοπή τήν Κυριακή τῶν Ἁγίων Πατέρων, γιατί αὐτοί ἐφαρμόζοντας τά παραγγέλματα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἔγιναν γνήσιοι μιμητές του. Ἡ περικοπή ἀποτελεῖ ἕναν καθρέφτη καί μιά ζυγαριά γιά τούς σημερινούς ποιμένες καί διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλά καί ἕνα κριτήριο γιά τήν πνευματική πορεία τοῦ κάθε πιστοῦ.

Γι’ αὐτό οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νά ἔχουν στοργή καί ἀγάπη πρός ὅλους καί ἰδιαίτερα πρός τά παιδιά καί τούς νέους. Ἄν δέν δείξουμε ἐμεῖς ἰδιαίτερη φροντίδα καί ἀγάπη στά παιδιά, θά τούς δείξουν ἄλλοι. Αὐτοί εἶναι ἕτοιμοι νά ἁρπάξουν, ἄν δέν τά ἅρπαξαν, τά παιδιά καί νά τά ὁδηγήσουν στό ποίμνιο τοῦ διαβόλου. Δυστυχῶς στήν Ἐκκλησία μας, πού βρίσκεται τό εὐλογημένο ποίμνιο, βλέπουμε σήμερα πώς λίγοι εἶναι οἱ νέοι. Κι αὐτό γιατί, γιατί δέν δείξαμε ἀληθινή ἀγάπη καί ζωηρό ἐνδιαφέρον γι’ αὐτούς.

Οἱ ποιμένες πρέπει νά ἔχουν προσοχή. Τί λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στόν 28ο στίχο αὐτῆς τῆς Ἐπιστολῆς. «Προσέχετε ἑαυτούς καί παντί τῷ ποιμνίω». Φανταστῆτε τώρα ἕνα τσοπάνο νά ὁδηγεῖ τό ποίμνιό του σέ ναρκοθετημένο χωράφι. Δυστυχῶς σήμερα ὁ κόσμος εἶναι γεμάτος ἀπό νάρκες. Χρειάζεται ἑπομένως προσοχή ὥστε καί οἱ ποιμένες νά μή τιναχτοῦν στόν ἀέρα, ἀλλά καί τό ποίμνιό τους νά μή καταστραφεῖ. 

Πρέπει νά ὑπάρχει πλήρης ἐπαγρύπνηση.

Οἱ ποιμένες πρέπει νά γίνονται θυσία γιά τό ποίμνιό τους. Αὐτοί δέν εἶναι γιά νά ἐκμεταλεύονται τό ποίμνιο, ἀλλά γιά νά θυσιάζονται γι’ αὐτό. Ἡ ζωή τούς πρέπει νά εἶναι μιά συνεχής προσφορά.

Ἰδιαιτέρως οἱ ποιμένες πρέπει νά προσέχουν τούς λύκους.

Ὑπάρχουν λύκοι πού ἔρχονται ἀπ’ ἔξω καί λύκοι πού ὑπάρχουν μέσα στήν Ἐκκλησία καί εἶναι ἕτοιμοι νά κατασπαράξουν τό ποίμνιο. Οἱ ἀπ’ ἔξω δέν εἶναι, θά ἔλεγα, τόσο ἐπικίνδυνοι. Χειρότεροι εἶναι οἱ λύκοι ἀπό μέσα. Ἕνας τέτοιος λυσσαλέος λύκος ἦταν ὁ Ἄρειος. Ἦταν κληρικός καί μάλιστα πρωτοπρεσβύτερος, ἀλλά στήν οὐσία ἦταν προβατόσχημος λύκος, διαστρεβλωτής τῆς ἀλήθειας, ἀρνητής τῆς θεότητας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐναντίον του πολέμησαν οἱ Πατέρες τῆς Α΄ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί τόν νίκησαν. Ἄν κάτι ἀποστρεφόμαστε δέν εἶναι οἱ αἱρετικοί, ἀλλά οἱ φρικτές αἱρέσεις πού ὑποστηρίζουν καί ἡ διάσπαση τῆς ἑνότητος τήν ὁποία ἐπιφέρουν στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἔδωσαν ἰδιαίτερη βαρύτητα στό θέμα «αἵρεση» καί ἀγωνίστηκαν μέ τήν «σφενδόνη τοῦ Πνεύματος» καί ὅλες τους τίς δυνάμεις, ὥστε νά διώξουν μακριά ἀπό τήν ποίμνη τοῦ Χριστοῦ τούς «βαρεῖς καί λοιμώδεις λύκους». Ἦταν πραγματικοί ποιμένες, ἀκολουθώντας τό παράδειγμα τοῦ μεγάλου ποιμένα καί πατέρα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Αὐτοῦ ἡ ποιμαντική φροντίδα ἦταν προσωπική, γιατί ἐνδιαφέρονταν γιά ὅλους μαζί, ἀλλά καί γιά κάθε ἕνα ξεχωριστά, γιά μία-μία ψυχή. Πόσες ὧρες καθόταν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γιά μιά ψυχή! Πόσα δάκρυα ἔχυνε γιά νά φέρει μιά ψυχή σέ μετάνοια! Κάθε ψυχή, κάθε ἄνθρωπος ἔχει τά προβλήματά του. Δέν μποροῦμε νά τόν μαζοποιοῦμε. Θέλει ὁ καθένας ἰδαίτερη φροντίδα. Ἔτσι ἦταν πολύ συμβουλευτικός καί φυσικά ἀνιδιοτελής.

Ἀλλά καί αὐτός γιά νά φθάσει σ’ αὐτό τό ὕψος, ἀκολούθησε τά ἴχνη κάποιου ἄλλου Καλοῦ Ποιμένος, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Σ’ Αὐτόν τόν μεγάλο Ποιμένα ἐμπιστεύθηκε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τό ποίμνιό του, φεύγοντας ἀπό τήν Μίλητο. «Καί τά νῦν παρατίθεμαι ὑμᾶς, ἀδελφοί, τῷ Θεῷ» τούς εἶπε. Ἀλήθεια τί μεγάλος λόγος! Τόν λέμε σέ κάθε θεία Λειτουργία: «Ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πάσαν τήν ζωήν ἠμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα».

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἴμαστε ποίμνιο τῆς μάνδρας τοῦ Χριστοῦ. 

Ἅς μείνουμε πιστοί μέχρι τέλους. Ὁ Κύριος μᾶς περιμένει στή βασιλεία Του, ἀνάμεσα στό ποίμνιο τῆς οὐράνιας μάνδρας.

Ἀμήν!

Ἀρχιμ. Χρυσόστομος Τραϊκάπης

ΠΗΓΗ