ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

Απόστολος: Πραξ. θ΄ 32 – 42

Ευαγγέλιο: Ιωάν. ε΄ 1 – 15

7 Μαΐου 2023

Με τον αυθεντικότερο τρόπο βγάζει στην επιφάνεια σήμερα ο παραλυτικός της Βηθεσδά το δύσκολο πρόβλημα της μοναξιάς των ανθρώπων μέσα στην πολυάριθμη κοινωνία που ζούν. Η μοναξιά βέβαια απασχολούσε τους ανθρώπους όλων των εποχών. Γι’αυτό ο άνθρωπος την μελετούσε προσπαθώντας να εντοπίσει τις αιτίες της για να θεραπεύσει αυτή την παθολογία, η οποία πάντα οδηγούσε στην απομόνωση και τελικά στη δυστυχία.

Ο παράλυτος του Ευαγγελίου παραδειγματίζει και μπορεί να διδάξει τον σύγχρονο άνθρωπο. «Άνθρωπον ουκ έχω», φώναζε ο παράλυτος, δείχνοντας την μοναξιά του, αντιμετωπίζοντας υπομονετικά την ασθένειά του. «Άνθρωπον ουκ έχω», φωνάζει και ο σημερινός άνθρωπος, φανερώνοντας την μοναξιά του και την αδυναμία του να θεραπευθεί. «Άνθρωπον ουκ έχω», φώναζε ο παράλυτος, για να τον βοηθήσει κάποιος να σηκωθεί και να μπει μέσα στην κολυμβήθρα για να λάβει την θεραπεία του. «Άνθρωπον ουκ έχω», φωνάζει ο σημερινός άνθρωπος, χωρίς να έχει διάθεση θεραπείας. Υπομονή ο παράλυτος, απελπισία ο σημερινός άνθρωπος. Η υπομονή ανταμείφθηκε με την παρουσία του Χριστού, ο Οποίος του χάρισε την ίαση. Αυτήν την υπομονή που μας δείχνει σήμερα ο παράλυτος, είναι ο τρόπος με τον οποίο μπορεί ο σύγχρονος άνθρωπος να ιαθεί από την πνευματική του παραλυσία.

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή μέσα από την προοπτική της πίστεως και της θεολογίας της Εκκλησίας μας βοηθά να κατανοήσουμε ότι το πρόβλημα της μοναξιάς είναι καθαρά πνευματικό. Πνευματικά τα αίτιά του, πνευματική και η μόνη λύση του.

Η αποξένωση του ανθρώπου από τον Θεό, οδήγησε στην αποξένωση του ανθρώπου από τον εαυτό του, με φυσική συνέπεια και την αποξένωση του ανθρώπου από τον συνάνθρωπό του.

Αυτή η αλήθεια που δεν αποδέχονται όλοι οι άνθρωποι γεννά την ακατάπαυστη μοναξιά, την οποία καμμιά μεθοδολογία δεν έχει μέχρι σήμερα λύσει.

Ο σύγχρονος άνθρωπος εγκατέλειψε τον Θεό στον ουρανό, επειδή πίστεψε ότι μέσα από τα πολλά επιτεύγματά του δεν Τον έχει πιά ανάγκη.

Νόμισε ότι μπορεί να τα καταφέρει μόνος του, αφού εγωιστικά αισθάνεται μικρός θεός που κρατά στα χέρια με την επιστημοσύνη του τη φύση ολόκληρη, τη γνώση και τη δύναμη για να διαχειρίζεται την πορεία τη δική του και των συνανθρώπων του.

Η ψυχή του ανθρώπου όμως αποδεικνύεται έμπρακτα ότι δεν γεμίζει από τα υποκατάστατα του Θεού, που πολλά προσπάθησε να βρεί και τελικά άφησαν την ψυχή άδεια και διψασμένη. Όσο ο άνθρωπος συνεχίζει να μένει μακρυά από το Θεό, τόσο αυξάνει την μοναξιά του και όσο αυξάνει την μοναξιά του, τόσο φτάνει στα όρια της καταθλίψεως, της απελπισίας και πολλές φορές και της επικινδυνότητας για τους άλλους.

Αυτή η αποξένωση του ανθρώπου από τον Θεό τον κάνει ξένο και από τον εαυτό του, γιαυτό φοβάται να μένει μόνος στη σιωπή. Η σιωπή θα τον οδηγήσει σε διάλογο με τον εαυτό του και θα του αποκαλύψει αλήθειες που πονούν, περισσότερο όμως θα του φανερώσουν τον πολύ άγνωστο εαυτό του, που είναι ο δυσάρεστα μεγάλος του άγνωστος.

Για να αποφύγει έτσι να αντικρύσει την αλήθεια που θα τον οδηγούσε σε διέξοδα, προτιμά να αποξενώνεται από τον εαυτό του και να κινείται με εξωστρέφεια και τρόπους χωρίς ουσία και χαρά. Βολεύεται στην αμαρτία. Βαπτίζει το ανήθικο ως σωστό και φυσιολογικό. Ακολουθεί τυφλά τις επιθυμίες του και καταπνίγει τη λογική του ξεπερνώντας τα όρια της φύσεώς του παραμένοντας αδιάφορα σε αντιπαλότητα με τη συνείδησή του.

Αυτή η επιλογή τον αποξενώνει φυσιολογικά και με τον συνάνθρωπο. Τον οδηγεί στην εφήμερη δημιουργία σχέσεων συμφέροντος και καλλιεργεί μια επίπλαστη κοινωνικότητα γεμάτη ψέμα και υποκρισία. Δεν επικοινωνεί με όσους κρίνει πως δεν του χρειάζονται, δεν κάνει διάλογο, δεν ξέρει να ακούει, προτιμώντας να ζει μέσα στην απέραντη ερημιά της πολυάρθμης κοινωνίας που τον κυκλώνει.

Είναι τραγικό τελικά να κατοικούμε, να εργαζόμαστε, να επικοινωνούμε, να διασκεδάζουμε, να τρώμε, να ενημερωνόμαστε, να κινούμεθα, να ταξιδεύουμε μαζικά και τίποτε να μη γίνεται προσωπικά.

Η φωνή του παραλυτικού της Βηθεσδά «Κύριε άνθρωπον ουκ έχω», συνεχίζει να ακούγεται ως δυνατός αντίλαλος μέσα στους αιώνες, εκφράζοντας τον ασίγαστο πόθο της ανθρώπινης ψυχής που ψάχνει με κάθε τρόπο, μέσα στην ιστορία, να συναντήσει στο πρόσωπο του συνανθρώπου τον Αναστάντα Χριστό, ο Οποίος ως το Φως, η Ζωή και η Αλήθεια θα χαρίσει το θαύμα της λύτρωσης από τη μοναξιά και την δυστυχία, με την χαρά της ουσιαστικής κοινωνίας που προσφέρει η διαβεβαίωσή Του «... ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος...»

† Αρχιμανδρίτης Δημήτριος Κυριακίδης.

ΠΗΓΗ