ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ΛΟΥΚΑ (Λουκ. ιβ΄16-21) (Εφεσίους β΄14-22) Ο αυθεντικός πλούτος εκ της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ΛΟΥΚΑ (Λουκ. ιβ΄16-21) (Εφεσίους β΄14-22) Ο αυθεντικός πλούτος εκ της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου

«Άφρον, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σού.

 Ά δε ητοίμασας τίνι έσται; 

Ούτως ο θησαυρίζων εαυτώ και μή εις Θεόν πλουτών»

Ο ζήλος του ανθρώπου όχι για τον αληθινό πλούτο που καταξιώνει την 

ύπαρξή τους ως «εικόνα του Θεού» αλλά για την εξασφάλιση υλικών 

στηριγμάτων, το αφήνει πολλές φορές μετέωρο και ξεκρέμαστο με φοβερές

 παρενέργειες ως προς τους προσανατολισμούς του. Η ευαγγελική

 περικοπή της ημέρας είναι αποκαλυπτική αλλά και διαφωτιστική σ’ αυτό 

το ζήτημα. Η αφορμή δίνεται από τη φιλονικία δύο αδελφών πάνω σε 

κληρονομικά ζητήματα. Η πλεονεξία τούς είχε κυριεύσει σε βαθμό που 

έγιναν αγνώριστοι. Ο Κύριος για να μας βοηθήσει ν’ ανακαλύψουμε τον 

αυθεντικό εαυτό μας, δίνει την παραβολή του άφρονα πλουσίου, 

με τα τόσα περιεκτικά μηνύματα, ιδιαίτερα για την εποχή μας.

Μορφή δουλείας

Βλέπουμε ακριβώς ότι ο Χριστός μιλά για την πλεονεξία του πλουσίου και όχι 

βέβαια για τον πλούτο του. Αυτή ακριβώς η πλεονεξία είναι που τον οδήγησε 

στην αφροσύνη. Είναι όντως πάθος φοβερό που καθηλώνει τον άνθρωπο και

 τον εγκλωβίζει στην οδύνη της αμαρτίας. Και ακόμα περισσότερο, ο Παύλος 

λέει ότι ο πλεονέκτης άνθρωπος αποκόπτει τον εαυτό του από την ειδωλολατρία 

και εισάγεται στον χώρο της ειδωλολατρίας. Γνωρίζει μια φοβερή μορφή δουλείας

 και δεν αισθάνεται να είναι πρόσωπο ελεύθερο.

Και όμως, η αγάπη του Θεού τον έταξε να είναι κυρίαρχος και διαχειριστής 

των υλικών αγαθών. Ο ίδιος όμως ο άνθρωπος απομακρύνθηκε απ’ αυτή την

 αγάπη με αποτέλεσμα να βυθισθεί δουλικά στις βιοτικές μέριμνες και να 

λησμονήσει τον ανώτερο προορισμό του.

Η αμαρτία σ’ αυτή την περίπτωση εκδηλώνεται ως ασθένεια της βούλησης 

που με τη σειρά της προκαλεί σοβαρές διαταραχές στις σχέσεις του ανθρώπου 

με τον Θεό, με το συνάνθρωπό του αλλά και με τα αγαθά της δημιουργίας. 

Γνωρίζουμε ότι στα χέρια του σωστού ανθρώπου το σίδερο γίνεται αλέτρι 

και προσφέρεται για την καλλιέργεια της γης. Στα χέρια όμως ενός εμπαθούς

 ανθρώπου μετατρέπεται συνήθως σε φονικό όργανο που σκοτώνει. 

Βλέπουμε έτσι ότι η χρήση οριζοντιώνεται στην αγάπη του Θεού ενώ

 η κατάχρηση βυθίζει στο σκοτάδι της αμαρτίας και του απανθρωπισμού.

Πραγματικός πλούτος

Ο πλεονέκτης άνθρωπος μόνο στη σφαίρα της ψευδαίσθησης μπορεί να

 αισθάνεται ευτυχισμένος και χαρούμενος. Η παθογένεια αυτή αποκαλύπτει 

φτώχεια, ανασφάλεια και δυστυχία. Ο πλούσιος της παραβολής 

είχε τόσα αγαθά, αλλά συλλαμβάνεται να είναι συνεχώς ανήσυχος και ταραγμένος.

 «Τι να κάνω; Έχω τόσα αγαθά και δεν έχω πού να τα μαζέψω». Όλες αυτές οι

 μέριμνες, οι ανησυχίες, οι αγωνίες φθείρουν τελικά τον άνθρωπο και ψυχικά 

αλλά και σωματικά. Αντίθετα, ισχυρό είναι το παράδειγμα που μπορεί

 να μας δίνουν φτωχοί άνθρωποι, των οποίων όμως η καρδιά είναι γεμάτη υπομονή 

και αγάπη. 

«Δόξα τω Θεώ», λένε εκ βάθους καρδίας και τους βλέπουμε με μεγάλες 

αντοχές να πλουτίζουν μέσα από την ολιγάρκειά τους.

Όταν ο άνθρωπος είναι κύριος του εαυτού του και ελέγχει τις ορέξεις και απαιτήσεις

 του, τότε γίνεται αυτάρκης και αποφεύγει την κακία της πλεονεξίας.

 Αντίθετα, ο πλεονέκτης δεν χορταίνει με τίποτε και επιζητεί ολοένα και 

περισσότερα, εκτροχιάζοντας τον εαυτό του από τον αληθινό προορισμό του. 

Γι’ αυτό άλλωστε και ο απόστολος Παύλος μάς συμβουλεύει:

 «Νεκρώσατε τα μέλη υμών…και την πλεονεξίαν, ήτις εστίν ειδωλολατρία».

Υπέρβαση

Η πρόκληση για υπέρβαση είναι ευδιάκριτη, όπως μας τη θέτει ο ίδιος ο Κύριος. 

Ο άνθρωπος δεν αντιμετωπίζει τον θάνατο –που είναι ο έσχατος εχθρός του- 

με τα χρήματα και τα υλικά αγαθά. Η αυτονόμησή τους παραπέμπει σε σπέρματα 

της φθοράς και του θανάτου. Αυτή ακριβώς την αλήθεια υπενθυμίζει ο Χριστός 

στον πλούσιο της παραβολής, όταν του λέει: «Άφρων, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν 

σου απαιτούσιν από σού, ά δε ητοίμασας τινι έσται;».

Αγαπητοί αδελφοί, ο Κύριος μέσα από την αγάπη της Εκκλησίας μάς 

προσκαλεί για να εγκολπωθούμε τους αληθινούς και αιώνιους θησαυρούς που 

συνιστούν τον «κατά Θεό πλούτο». Η αγάπη και η ελεημοσύνη στον 

αντίποδα της πλεονεξίας, διευρύνουν απεριόριστα το μεγαλείο του ανθρώπου 

ως εικόνα του Θεού. Σ’ αυτήν ακριβώς την ευλογημένη προοπτική, 

ο άνθρωπος γίνεται χριστοειδής και γεύεται της αιώνιας πληρότητας και ζωής.