ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ «Έχων ώτα ακούειν ακουέτω» του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λέρου ,Καλύμνου και Αστυπαλαιας κ.κ. Παισίου

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ «Έχων ώτα ακούειν ακουέτω» του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λέρου ,Καλύμνου και Αστυπαλαιας κ.κ. Παισίου

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Στην σημερινή ευαγγελική περικοπή, ο Κύριος της αγάπης, ο χθες και σήμερα, ο αυτός και στους αιώνες, μας διδάσκει με την παραβολή του άφρονος πλουσίου, του ανθρώπου εκείνου που ευτύχησε να δει τους αγρούς του να αποδίδουν πλούσια παραγωγή, την πλεονεξία, αλλά και την μωρία του πλουσίου, εκείνου  ανθρώπου.

Το μέγεθος της πλεονεξίας φαίνεται από τα λόγια που είπε με την ευκαιρία της σύναξης των πολλών αγαθών των, «Τούτο ποιήσω, καθελώ μου τας αποθήκας και μείζονας οικοδομήσω και συνάξω εκεί πάντα τα γεννήματά μου και τα αγαθά μου».

Ταλαίπωρος και γυμνός, ο πλούσιος, από κάθε ευγενές, ιδανικό, εντελώς άμοιρος και ξένος από ίχνος  αγάπης, ασυγκίνητος και ακίνητος προς κάθε καλή πράξη, υποβίβασε τον εαυτό του στην τάξη των ζώων, τα οποία ζώα από ένστικτο και μόνο κινούμενα, ενδιαφέρονται αποκλειστικά και μόνο να φάνε, να πιούν και να αναπαυθούν.

Σ’ αυτή την ευχάριστη κατάσταση, δυστυχώς των ζώων, πού βρίσκεται ο άνθρωπος αυτός, ακούει μια φωνή, την φωνή του Θεού, να του λέγει: άμυαλε και ανόητε άνθρωπε, που στήριξες την ευτυχία σου και τα πλούτη σου μόνο στις απολαύσεις της κοιλιάς σου και νόμισες πως η μακροζωία σου εξαρτάται από τα πλούτη σου και όχι από εμέ, «ά ητοίμασας τι έσται».

Στη φωνή του Θεού φαίνεται το αποκορύφωμα της μωρίας και της ανοησίας του πλουσίου, εδώ ακριβώς  φαίνεται η απερίσκεπτη διαβεβαίωση που έδωσε στον εαυτό του, ο άφρων πλούσιος ότι, θα ζήσει πολλά  χρόνια για να απολαμβάνει τά αγαθά του εδώ κάτω στον πρόσκαιρο και μάταιο τούτο κόσμο.

Λησμόνησε ο ανόητος αυτός πλούσιος ότι, στα χέρια του Θεού βρίσκεται η ζωή και ο θάνατος και  μάλιστα όταν κυριεύει τον άνθρωπο η μωρία, τότε επισκιάζεται το λογικό, σβήνει η ορθοφροσύνη και  ο άνθρωπος παραλογίζεται και γίνεται άφρων.

Και να, ενώπιος ενωπίω του Δικαίου Κριτή παρουσιάστηκε ο άφρων πλούσιος και αντί να είναι στολισμένο με τά καλά έργα, που θα μπορούσε να κάμει με την καλή χρήση του πλούτου, ήταν  βαρυφορτωμένος με την τρομερή ανοχή της πλεονεξίας και της μωρίας.

Ο άνθρωπος, όμως, που ζει και βιώνει την κατά Χριστόν ζωή και εμπνέεται από την αγάπη του Χριστού,  «την πάντα νούν υπερέχουσα», κατά τον απόστολο Παύλο, ερωτά και λέγει: τι ποιήσω, τι να κάμω; και επάνω στην ερώτηση εκείνη οικοδομεί όλα τα έργα της αγάπης, της φιλανθρωπίας, της ελεημοσύνης και της αλληλεγγύης, χωρίς μάλιστα να κάνει καμία διάκριση.

«Τι ποιήσω;» ερωτά ο ευσεβής και καλοκάγαθος άνθρωπος, και επί του ερωτήματος αυτού προσφέρει ανιδιοτελώς το δώρο της αγάπης του παντού  και πάντοτε όταν του ζητηθεί χωρίς να αναμένει καμιά επ’ αυτού ανταπόδοση.

«Τι ποιήσω;», ερωτά τον εαυτό του ο αληθινός Χριστιανός, και πράττει όσα η Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού του παραγγέλλει στο Άγιο Ευαγγέλιο. Γιατί ο καλός και αγαθός άνθρωπος πιστεύει ότι η αγάπη δια τον Χριστιανό έχει απόλυτο αξία, όπως διακηρύττει ο θείος Παύλος:  «μείζων» και της πίστης και της ελπίδας η ΑΓΑΠΗ, και, η οποία  ΑΓΑΠΗ, «πάντα στέγη, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει, η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει».

Η Εκκλησία του Ναζωραίου Χριστού, ως Εκκλησία χάριτος και ελέους, ορίζει ως βασικό καθήκον του ανθρώπου την ευεργετική δράση, γιατί με αυτήν ο άνθρωπος μιμείται και αντιγράφει τον ελεήμονα Θεό.

Ο Κύριός μας, αντί όλων των ευεργεσιών, τις οποίες χορήγησε και χορηγεί στον «κατ’ εικόνα Θεού» άνθρωπο, ζητεί από τους ανθρώπους της κάθε εποχής ένα και μόνο πράγμα, την φιλανθρωπία, «προ πάντων και αντί πάντων το φιλάνθρωπον», κατά τον Γρηγόριο τον Θεολόγο.

Ο Ιερός Χρυσόστομος με την σφοδρότητα του ύφους που τον διακρίνει, οσάκις προβάλλεται ως υπερασπιστής των πτωχών και αδυνάτων, μας λέγει επιγραμματικά: «ονειδίζω την απανθρωπίαν ως ρίζαν κακίας και πάσης ασεβείας και επαινώ την φιλανθρωπίαν ως ρίζαν πάντων των  αγαθών».

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Επειδή όλοι είμαστε αδελφοί εν Χριστώ Ιησού, και επειδή η Εκκλησία μας, η μία Αγία Καθολική και Αποστολική, είναι Σώμα του Χριστού – κυρίως όμως, επειδή ο Χριστός έπαθε επάνω στο Σταυρό, υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας, από άπειρο αγάπη προς πάντα άνθρωπο – η μεγάλη  αρετή της  αγάπης, η οποία εμπνέεται από την φιλοθεΐα, προβάλλει ως επιτακτικό καθήκον, ως μόνιμο και ανεξόφλητο χρέος παντός ανθρώπου.

Και ερωτάται ο άνθρωπος αυτής της συγχρόνου εποχής, η οποία διακρίνεται από τις ανθρώπινες θεωρίες: υπάρχει υψηλότερη και πνευματικότερη διατύπωση και εφαρμογή της κοινωνικής αλληλεγγύης από αυτήν την οποίαν διακηρύττει ο Θεάνθρωπος Ιησούς;

Πολλάκις σήμερα γίνεται λόγος περί αλληλεγγύης· και ερωτάται ο νουνεχής άνθρωπος για ποία αλληλεγγύη γίνεται τόσος λόγος; δια την αλληλεγγύη της θεωρίας και του νόμου; Μα το Άγιο Ευαγγέλιο, ο Λόγος του Θεού μας λέγει ότι, ο πρώτος ο οποίος δίδαξε και διδάσκει ανά τους αιώνες κοινωνική αλληλεγγύη είναι ο Θεάνθρωπος Ιησούς.

Ω! αδελφοί μου αγαπητοί,

Για να μην ακούσουμε και εμείς, ως ο άφρων πλούσιος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, το  «άφρον, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου, α δε ητοίμασας τίνι έσται;», ας πράττουμε έργα αγάπης και φιλανθρωπίας, έργα αλληλεγγύης, ευάρεστα στον Θεό και ας μην καταναλίσκουμε τον χρόνο μας μόνο για τα πρόσκαιρα και μάταια υλικά αγαθά του κόσμου τούτου, «όπου σής και βρώσις αφανίζει και όπου κλέπται διορίσουσι και κλέπτουσι».

«Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω» μας λέγει Κύριος ο Θεός στην σημερινή ευαγγελική περικοπή. ΑΜΗΝ.  Ο.Λ.Κ.Α.Π.