| ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. 18, 35-43) 23η Ιανουαρίου 2011 |
Ο Ιησούς Χριστός είχε πάρει τους μαθητές του και πήγαινε προς
τα Ιεροσόλυμα. Ήταν η τελευταία φορά, που επισκεπτόταν την αγία πόλη ,
διότι πολύ σύντομα επρόκειτο να τον πιάσουν και να τον σταυρώσουν. Στο
δρόμο μιλούσε συνέχεια με τους αγαπημένους του συντρόφους , που επί τρία
χρόνια στάθηκαν στο πλευρό του σαν καλοί και πιστοί φίλοι .Φαίνεται ότι
η ομιλία του ήταν γλυκιά και όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, οι
μαθητές άκουγαν συγκινημένοι ,πράγμα που επέδιδε ιεροπρέπεια και
προσείλκυε με σεβασμό τα πλήθη. Αμέτρητος κόσμος που περνούσε, άφηνε
τις δουλειές του και έτρεχε να δει και να θαυμάσει το Δάσκαλο, που στη
μέση του κόσμου περπατούσε και ακτινοβολούσε το θείο
φως.
Τότε ακριβώς πέρασε και από την Ιεριχώ, και κόσμος πολύς βγήκε να τον υποδεχτεί. Ήταν εξαίσιο το θέαμα, γιατί ένα πλήθος, από άνδρες, γυναίκες και παιδιά, έτρεχε προς το μέρος, που ερχόταν ο Μεγάλος Ξένος.
Όλοι ήθελαν να τον ακούσουν. Αλλά το πράγμα ήταν περισσότερο συγκινητικό, γιατί μαζί με τους άλλους είχαν τρέξει και οι άρρωστοι, όσοι φυσικά ήταν σε θέση να περπατήσουν. Αυτοί ασφαλώς ήθελαν να πάνε κοντά του, για να προσελκύσουν την ευσπλαχνία του και να βρουν έτσι τη θεραπεία τους.
Μόνο ένας άνδρας μεσόκοπος, με μάτια θολά, που τα κουνούσε δεξιά και αριστερά, πάνω και κάτω, καθόταν σε μια άκρη του δρόμου, χωρίς να δείχνει ότι συμμετέχει σε αυτή τη μεγάλη υποδοχή. Γιατί άραγε; Γιατί ήταν τυφλός. Φαίνεται ότι μέχρι την ώρα εκείνη δεν είχε μάθει ότι θα περνούσε από εκεί, που ασφαλώς η θεία Πρόνοια τον έβαλε, ο Ιησούς ο Ναζωραίος, που έκανε παραλυτικούς να σηκώνονται, αλάλους να μιλούν, κωφούς να ακούουν, τυφλούς να βλέπουν και νεκρούς να σηκώνονται. Σε μια στιγμή όμως, από τη μεγάλη φασαρία που γινόταν, κινήθηκε η περιέργειά του και ρώτησε να μάθει γιατί γίνεται αυτός ο θόρυβος. Και όταν του είπαν ότι ο Χριστός περνούσε, αυτόματα γεννήθηκε μέσα του η επιθυμία να γνωρίσει και αυτός το φως και να δει τον όμορφο κόσμο, που τον περιέβαλε. Και πίστευε ότι ο Κύριος ,που είναι το φώς του κόσμου και φωτίζει ολόκληρη την Οικουμένη, μπορούσε να του ανοίξει τα μάτια και να διαλύσει τα σκοτάδια , που σκέπαζαν την ψυχή του. Γι’ αυτό μόλις έμαθε το πέρασμά του από το μέρος εκείνο, άρχισε να φωνάζει με πόνο, ζητώντας το έλεος και την ευσπλαχνία του Μεγάλου ευεργέτου: «Ιησού υιέ Δαυϊδ, ελέησόν με».
Δύο λόγια απλά, που όμως κλείνουν όλο το δράμα ενός ανθρώπου, που ζει μέσα στο σκοτάδι. Δύο λόγια, που τα καταλαβαίνουν όλοι οι άνθρωποι, όσοι βέβαια έχουν τη δύναμη να καταλαβαίνουν το πνευματικό σκοτάδι, που τους περιτριγυρίζει. Δυστυχώς, εκείνοι που έτρεχαν να προϋπαντήσουν τον Χριστό, ενοχλούνταν από τις φωνές του δυστυχισμένου αυτού ανθρώπου, γι’ αυτό τον μάλωναν να σταματήσει. Γιατί; Διότι ,όπως φαίνεται ,δεν μπορούσαν να ακούουν ένα τυφλό. Πόση δυστυχία! Αυτοί ασφαλώς ήταν περισσότερο τυφλοί, διότι δεν μπορούσαν να δουν την ανάγκη, που είχε αυτός ο άνθρωπος,και γι’ αυτό φώναζε ακόμα πιο δυνατά: «Υιέ Δαβίδ, ελέησόν με». Λυπήσου με Κύριε. Δος μου το φως, όπως το έχεις δώσει σε τόσους άλλους, για να μπορώ κι εγώ να βλέπω τα θαυμάσια της δημιουργίας , να χαίρομαι τις ομορφιές του κόσμου και να μεγαλύνω το άγιο όνομά σου. Και αυτά τα λόγια ήταν σα να τα έλεγε και να τα ξανάλεγε. Παρακαλούσε συνέχεια. Ήξερε ότι από τις πολλές φορές θα τον άκουγε ο Κύριος και θα απαντούσε στο αίτημά του.
Ας αφήσουμε τώρα τον τυφλό της Ιεριχούς και ας ρίξουμε μια ματιά στην κοινωνία μας. Ένα μεγάλο πλήθος τυφλών περιπλανάτε από δω και από κει, ζητώντας τα αναγκαία για τη ζωή. Τί; Ποιοι είναι; Μα, φυσικά, όλοι όσοι είναι τυφλοί στη ψυχή. Βέβαια βλέπουν με τα σωματικά μάτια τους, αλλά δεν είναι σε θέση να δουν με τα μάτια της ψυχής τους. Έχουν πάθει τύφλωση πνευματική και έχουν μεσάνυχτα γύρω από πολλά ζητήματα, ιδίως γύρω από την πίστη. Το Θεό δεν τον βλέπουν. Άγγελοι λένε ότι δεν υπάρχουν. Τα θαύματα του Κυρίου τα νομίζουν παραμύθια. Την ψυχή απάτη της φαντασίας. Τη λύτρωση και την άλλη ζωή ανοησίες. Και επειδή έχουν θολωμένο το μυαλό από τη ζωή της αμαρτίας, τυφλώνονται τόσο πολύ, που χάνουν και αυτόν τον προσανατολισμό τους. Δεν ξέρουν φυσικά από πού έρχονται ούτε πού πηγαίνουν. Το πέρασμά τους από τη ζωή είναι σαν το πέρασμα των ζώων. Ταλαίπωροι άνθρωποι .
Όταν ο Ιησούς Χριστός πλησίασε το μέρος, που καθόταν ο τυφλός και άκουσε τις φωνές και τις παρακλήσεις του ,τον λυπήθηκε και έδωσε εντολή να τον οδηγήσουν κοντά του .Και σαν τον έφεραν κοντά του, γεμάτος αγάπη και καλοσύνη τον ρώτησε, γιατί φώναζε. Δεν ήξερε άραγε; Ήξερε, αλλά ήθελε να δοκιμάσει κατά κάποιο τρόπο την πίστη του. Τι θέλεις να σου δώσω; Μήπως καμιά υλική βοήθεια; Ή τίποτα άλλο; Και ο τυφλός που ήθελε να αποκτήσει και αυτός το φως του, όπως και τόσοι άλλοι συνάνθρωποί του, χωρίς πολλά λόγια, απάντησε αμέσως: « Κύριε ίνα αναβλέψω». Δεν θέλω ούτε χρήματα ούτε άλλη βοήθεια.Θέλω μονάχα εσύ, που φωτίζεις όλη την οικουμένη, που κάνεις τόσο τυφλό κόσμο να βλέπει και από το σκοτάδι να έρχεται στο φως, θέλω να κάνεις να ανοίξουν και τα δικά μου μάτια,να πέσουν τα λέπια, που με τυφλώνουν, να μπει το φως στην ψυχή μου, να φωτισθεί η ύπαρξή μου και να νοιώσω και εγώ όλη την ευτυχία, που νοιώθουν όσοι κατέχουν το φως το αληθινό. Αυτά σχεδόν είπε ο τυφλός. Και ο Ιησούς, που ανάμεσα από αυτά τα λόγια διέκρινε μια μεγάλη πίστη, του απάντησε: Ας γίνει όπως θέλεις, καλέ μου άνθρωπε. Μπορείς από αυτή τη στιγμή να αναβλέψεις. Η πίστη σου σε έσωσε. Και την ίδια στιγμή καθάρισαν τα μάτια του και είδε, όπως έβλεπαν και οι άλλοι. Αλλά φαίνεται ότι άνοιξαν μαζί και τα μάτια της ψυχής του, διότι από την ώρα εκείνη κατάλαβε ότι αυτός ήταν ο Μεσσίας. Και ακόμα, ακολούθησε κοντά του, όπως ακολουθούσαν και οι δώδεκα Μαθητές. Όλος εκείνος ο λαός, που ήταν εκεί γύρω και είδε αυτό που έγινε, σαν να φωτίστηκε από το μέγα φως, και έδωσε δόξα στο Θεό.
Πρέπει και εμείς να αναζητήσουμε καί να βρούμε “το αληθινό φως”. Ας αρχίσουμε λοιπόν να το ζητάμε από τον Κύριο.
Κάθε μέρα στις προσευχές μας να παρακαλούμε το Θεό να μας δώσει το φως, που θα πλημμυρίσει τις ψυχές μας και θα μας φωτίσει, προς δόξα του Αγίου Ονόματός του. Αμήν.
Τότε ακριβώς πέρασε και από την Ιεριχώ, και κόσμος πολύς βγήκε να τον υποδεχτεί. Ήταν εξαίσιο το θέαμα, γιατί ένα πλήθος, από άνδρες, γυναίκες και παιδιά, έτρεχε προς το μέρος, που ερχόταν ο Μεγάλος Ξένος.
Όλοι ήθελαν να τον ακούσουν. Αλλά το πράγμα ήταν περισσότερο συγκινητικό, γιατί μαζί με τους άλλους είχαν τρέξει και οι άρρωστοι, όσοι φυσικά ήταν σε θέση να περπατήσουν. Αυτοί ασφαλώς ήθελαν να πάνε κοντά του, για να προσελκύσουν την ευσπλαχνία του και να βρουν έτσι τη θεραπεία τους.
Μόνο ένας άνδρας μεσόκοπος, με μάτια θολά, που τα κουνούσε δεξιά και αριστερά, πάνω και κάτω, καθόταν σε μια άκρη του δρόμου, χωρίς να δείχνει ότι συμμετέχει σε αυτή τη μεγάλη υποδοχή. Γιατί άραγε; Γιατί ήταν τυφλός. Φαίνεται ότι μέχρι την ώρα εκείνη δεν είχε μάθει ότι θα περνούσε από εκεί, που ασφαλώς η θεία Πρόνοια τον έβαλε, ο Ιησούς ο Ναζωραίος, που έκανε παραλυτικούς να σηκώνονται, αλάλους να μιλούν, κωφούς να ακούουν, τυφλούς να βλέπουν και νεκρούς να σηκώνονται. Σε μια στιγμή όμως, από τη μεγάλη φασαρία που γινόταν, κινήθηκε η περιέργειά του και ρώτησε να μάθει γιατί γίνεται αυτός ο θόρυβος. Και όταν του είπαν ότι ο Χριστός περνούσε, αυτόματα γεννήθηκε μέσα του η επιθυμία να γνωρίσει και αυτός το φως και να δει τον όμορφο κόσμο, που τον περιέβαλε. Και πίστευε ότι ο Κύριος ,που είναι το φώς του κόσμου και φωτίζει ολόκληρη την Οικουμένη, μπορούσε να του ανοίξει τα μάτια και να διαλύσει τα σκοτάδια , που σκέπαζαν την ψυχή του. Γι’ αυτό μόλις έμαθε το πέρασμά του από το μέρος εκείνο, άρχισε να φωνάζει με πόνο, ζητώντας το έλεος και την ευσπλαχνία του Μεγάλου ευεργέτου: «Ιησού υιέ Δαυϊδ, ελέησόν με».
Δύο λόγια απλά, που όμως κλείνουν όλο το δράμα ενός ανθρώπου, που ζει μέσα στο σκοτάδι. Δύο λόγια, που τα καταλαβαίνουν όλοι οι άνθρωποι, όσοι βέβαια έχουν τη δύναμη να καταλαβαίνουν το πνευματικό σκοτάδι, που τους περιτριγυρίζει. Δυστυχώς, εκείνοι που έτρεχαν να προϋπαντήσουν τον Χριστό, ενοχλούνταν από τις φωνές του δυστυχισμένου αυτού ανθρώπου, γι’ αυτό τον μάλωναν να σταματήσει. Γιατί; Διότι ,όπως φαίνεται ,δεν μπορούσαν να ακούουν ένα τυφλό. Πόση δυστυχία! Αυτοί ασφαλώς ήταν περισσότερο τυφλοί, διότι δεν μπορούσαν να δουν την ανάγκη, που είχε αυτός ο άνθρωπος,και γι’ αυτό φώναζε ακόμα πιο δυνατά: «Υιέ Δαβίδ, ελέησόν με». Λυπήσου με Κύριε. Δος μου το φως, όπως το έχεις δώσει σε τόσους άλλους, για να μπορώ κι εγώ να βλέπω τα θαυμάσια της δημιουργίας , να χαίρομαι τις ομορφιές του κόσμου και να μεγαλύνω το άγιο όνομά σου. Και αυτά τα λόγια ήταν σα να τα έλεγε και να τα ξανάλεγε. Παρακαλούσε συνέχεια. Ήξερε ότι από τις πολλές φορές θα τον άκουγε ο Κύριος και θα απαντούσε στο αίτημά του.
Ας αφήσουμε τώρα τον τυφλό της Ιεριχούς και ας ρίξουμε μια ματιά στην κοινωνία μας. Ένα μεγάλο πλήθος τυφλών περιπλανάτε από δω και από κει, ζητώντας τα αναγκαία για τη ζωή. Τί; Ποιοι είναι; Μα, φυσικά, όλοι όσοι είναι τυφλοί στη ψυχή. Βέβαια βλέπουν με τα σωματικά μάτια τους, αλλά δεν είναι σε θέση να δουν με τα μάτια της ψυχής τους. Έχουν πάθει τύφλωση πνευματική και έχουν μεσάνυχτα γύρω από πολλά ζητήματα, ιδίως γύρω από την πίστη. Το Θεό δεν τον βλέπουν. Άγγελοι λένε ότι δεν υπάρχουν. Τα θαύματα του Κυρίου τα νομίζουν παραμύθια. Την ψυχή απάτη της φαντασίας. Τη λύτρωση και την άλλη ζωή ανοησίες. Και επειδή έχουν θολωμένο το μυαλό από τη ζωή της αμαρτίας, τυφλώνονται τόσο πολύ, που χάνουν και αυτόν τον προσανατολισμό τους. Δεν ξέρουν φυσικά από πού έρχονται ούτε πού πηγαίνουν. Το πέρασμά τους από τη ζωή είναι σαν το πέρασμα των ζώων. Ταλαίπωροι άνθρωποι .
Όταν ο Ιησούς Χριστός πλησίασε το μέρος, που καθόταν ο τυφλός και άκουσε τις φωνές και τις παρακλήσεις του ,τον λυπήθηκε και έδωσε εντολή να τον οδηγήσουν κοντά του .Και σαν τον έφεραν κοντά του, γεμάτος αγάπη και καλοσύνη τον ρώτησε, γιατί φώναζε. Δεν ήξερε άραγε; Ήξερε, αλλά ήθελε να δοκιμάσει κατά κάποιο τρόπο την πίστη του. Τι θέλεις να σου δώσω; Μήπως καμιά υλική βοήθεια; Ή τίποτα άλλο; Και ο τυφλός που ήθελε να αποκτήσει και αυτός το φως του, όπως και τόσοι άλλοι συνάνθρωποί του, χωρίς πολλά λόγια, απάντησε αμέσως: « Κύριε ίνα αναβλέψω». Δεν θέλω ούτε χρήματα ούτε άλλη βοήθεια.Θέλω μονάχα εσύ, που φωτίζεις όλη την οικουμένη, που κάνεις τόσο τυφλό κόσμο να βλέπει και από το σκοτάδι να έρχεται στο φως, θέλω να κάνεις να ανοίξουν και τα δικά μου μάτια,να πέσουν τα λέπια, που με τυφλώνουν, να μπει το φως στην ψυχή μου, να φωτισθεί η ύπαρξή μου και να νοιώσω και εγώ όλη την ευτυχία, που νοιώθουν όσοι κατέχουν το φως το αληθινό. Αυτά σχεδόν είπε ο τυφλός. Και ο Ιησούς, που ανάμεσα από αυτά τα λόγια διέκρινε μια μεγάλη πίστη, του απάντησε: Ας γίνει όπως θέλεις, καλέ μου άνθρωπε. Μπορείς από αυτή τη στιγμή να αναβλέψεις. Η πίστη σου σε έσωσε. Και την ίδια στιγμή καθάρισαν τα μάτια του και είδε, όπως έβλεπαν και οι άλλοι. Αλλά φαίνεται ότι άνοιξαν μαζί και τα μάτια της ψυχής του, διότι από την ώρα εκείνη κατάλαβε ότι αυτός ήταν ο Μεσσίας. Και ακόμα, ακολούθησε κοντά του, όπως ακολουθούσαν και οι δώδεκα Μαθητές. Όλος εκείνος ο λαός, που ήταν εκεί γύρω και είδε αυτό που έγινε, σαν να φωτίστηκε από το μέγα φως, και έδωσε δόξα στο Θεό.
Πρέπει και εμείς να αναζητήσουμε καί να βρούμε “το αληθινό φως”. Ας αρχίσουμε λοιπόν να το ζητάμε από τον Κύριο.
Κάθε μέρα στις προσευχές μας να παρακαλούμε το Θεό να μας δώσει το φως, που θα πλημμυρίσει τις ψυχές μας και θα μας φωτίσει, προς δόξα του Αγίου Ονόματός του. Αμήν.
π. Ε.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου