ΙΓ’ ΛΟΥΚΑ Κυριακή 27.11.2011 - π. Παναγιώτης Γκέζος

ΙΓ’ ΛΟΥΚΑ Κυριακή 27.11.2011 - π. Παναγιώτης Γκέζος

       Χριστιανός ορθόδοξος είναι ο αμαρτωλός άνθρωπος που γνώρισε το Χριστό. 

      «Ταῦτα  πάντα εφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου». «Ὅλα αὐτά, Κύριε, ἀπὸ παιδάκι τὰ ἔχω τηρήσει...», ακούσαμε να λέει ένας ακροατής επίσημος, ένας άρχοντας της Συναγωγής, πιστεύοντας πως έτσι θα κληρονομούσε «την αιώνιον ζωήν». Ἦταν σπουδαῖος ἄνθρωπος αὐτός, ἤταν ἀγωνιστής, όχι όμως Χριστιανός. 

      Εζητήθη από μία ομάδα ανθρώπων της Εκκλησίας να περιγράψουν τον χριστιανό. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι με τις περιγραφές που του έκαναν  ήταν δύσκολο να τον ξεχωρίσεις από έναν Εβραίο. Γιατί, σύμφωνα με αυτές, ο χριστιανός είναι κάποιος που υπακούει τις εντολές του Θεού. Κάποιος που πρέπει να ζει μια καλή ζωή, τηρώντας το νόμο, που κάνει  καλά έργα και ζει  μια ηθική ζωή. Το ίδιο δεν κάνουν και οι Εβραίοι τηρούν τις εντολές του Θεού, αγαπάνε αυτόν που τους αγαπάει, δανείζουν μόνο  αυτούς από τους οποίους  περιμένουν να πάρουν τα χρήματα  τους με πολύ καλό τόκο, όπως μας δανείζουν εμάς οι ευρωπαϊκές τράπεζες;

      Αυτή είναι η  ηθικιστική αντίληψη της χριστιανικής ζωής. Οι ζωές των ηθικιστικών ατόμων δεν είναι ωραίο θέαμα. Επειδή ζούν με το νόμο, δεν δείχνουν να έχουν τους καρπούς του πνεύματος, δηλαδή, αγάπη, χαρά, ειρήνη και μεγαλοψυχία, που χαρακτηρίζουν τους πραγματικούς χριστιανούς. Άλλο να είσαι καλός άνθρωπος και άλλο να είσαι χριστιανός.

      Πόσο αδύνατον είναι για έναν άνθρωπο να είναι χριστιανός με τις δικές του δυνάμεις, χωρίς να είναι μέσα του το πνεύμα του Χριστού και να τον αναγεννά!  Μόνο  το  πνεύμα του Χριστού  μπορεί να μας εξασφαλίσει τη δικαίωση του Χριστού, που είναι εκ του Πνεύματος και όχι εκ του νόμου.  Με άλλα λόγια, ο ηθικισμός είναι ο τρόπος να μη διακινδυνεύουμε να χάσουμε κάτι. Ο Χριστός όμως ζητάει να χάσουμε τη ζωή μας, αν θέλουμε να την κερδίσουμε.

       « Ἁκούσας δὲ ταῦτα ὁ Ἱησοῦς, εἶπεν αὐτῶ»: Το γεγονός που έχεις τηρήσεις τις εντολές του νόμου είναι πολύ καλό.  «Ἔτι ἕν σοι λείπει». Και αυτό το ένα είναι «τὸ  πλήρωμα τοῦ Νόμου». Το  πλήρωμα του Νόμου είναι: «τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῶ Θεῶ ἐστιν», είναι το: «Πάντα ὅσα ἔχεις πώλλησον, και διάδος πτωχοίς, και ἔξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῶ, και δεῦρο ἀκολούθει μοι». Αυτό ζητάω από σένα. Και αυτό δεν το ζητάω από όλους τους πλούσιους αλλά από σένα γιατί θέλω να σε κάμω άγιον απόστολο γιατί είσαι ένας σπουδαίος άρχοντας, ηθικός άνθρωπος. Τι βλέπω; Έγινες περίλυπος; Και ο Ζακχαίος πλούσιος ήταν, αλλά «τὰ ἡμίση  τῶν ὑπάρχόντων  μου, Κύριε, δίδωμι τοῖς πτωχοῖς καὶ εἴ  τινὸς τι ἐσυκοφάντησα, ἀποδίδωμι τετραπλοῦν», και ο άγιος Αντώνιος και άλλοι ήσαν πλούσιοι, αλλά γι’ αυτούς άνοιξε η πόρτα της Βασιλείας των ουρανών.

      «Ουκ ήλθα καταλύσω τον νόμο αλλά πληρώσω τον νόμον». Οι πατέρες τις Εκκλησίας μας ερμηνεύουν το Ευαγγέλιο του Χριστού για να το κατανοήσουμε και να πιστεύουμε στο Χριστό. Ακούστε πως ερμηνεύει ο πατρό-Κοσμάς ο Αιτωλός το «πλήρωμα του νόμου».

     «Δύο άνθρωποι ήλθαν μιαν φορά και εξομολογήθηκαν εις του λόγου μου, Πέτρος και Παύλος. Μου λέει ο Πέτρος: Εγώ, πνευματικέ, από τον καιρό που γεννήθηκα έως τώρα νήστευα, προσευχόμουν πάντοτε, έκαμα τόσες ελεημοσύνες στους φτωχούς, έφτιασα μοναστήρια, εκκλησίες και άλλα πολλά καλά έκαμα, τον εχθρό μου δεν τον συγχωρώ. (Για «το πλήρωμα του Νόμου», το ένα που έλειπε στο Πέτρο). Εγώ όμως τον αποφάσισα διά την Κόλαση και όταν πεθάνει να μη τον θάψουν, αλλά να τον ρίξουν εις την στράτα να τον φάγουν οι σκύλοι.

      Έρχεται και ο Παύλος και λέει: Εγώ από τον καιρό που γεννήθηκα ποτέ κανένα καλό δεν έκαμα, αλλά έχω καμωμένα τόσα φονικά, επόρνευσα με τόσες γυναίκες, έκλεψα τόσα πράγματα του κόσμου..., μα τον εχθρό μου τον συγχωρώ . Να δείτε τι έκαμα εις αυτόν. Εγώ ευθύς τον αγκάλιασα και τον εφίλησα, του έδωσα και άδεια εις τρείς ημέρες να μεταλάβει.

       Και θέλετε να καταλάβετε με τι μοιάζει ο Πέτρος; Καθώς μέσα εις εκατό οκάδες αλεύρι βάνεις ολίγον προζύμι και έχει τόσην δύναμη το προζύμι εκείνο και γυρίζει και τες εκατό οκάδες το ζυμάρι και το κουφίζει όλο. Έτσι είναι και όλα τα καλά εκείνα όπου έκαμε ο Πέτρος: μετ’ εκείνη την ολίγη έχθρα όπου δεν συγχώρησε τον εχθρό του , τα γύρισε και τα έκαμε φαρμάκι του Διαβόλου. Και έτσι τον αποφάσισα για την Κόλαση να καίεται μαζί με τον Διάβολο πάντοτε.

       Ο Παύλος πάλιν με τι ομοιάζει; Είναι ένα βουνό λινόξυλα και βάνεις ένα μικρό κερί αναμμένο και το κατακαίει όλο εκείνο το βουνό εκείνη η ολίγη φλόγα. Έτσι είναι και όλα τ’  αμαρτήματα του Παύλου, όσον το βουνό τα λινόξυλα και η συγχώρησις οπού έκαμε του εχθρού του, είναι όσον  το κερί οπού έκαψε πάλιν όλα τα λινόξυλα, ήγουν τες αμαρτίες και τον αποφάσισα για τον Παράδεισο να χαίρεται πάντοτε».  

       Χριστιανός ορθόδοξος είναι ο αμαρτωλός άνθρωπος που γνώρισε το Χριστό.        Μακάρι κι η δική μας ψυχή, αγαπητοί αδελφοί, να έχει μοναδική αγάπη το Χριστό και να μην προσκολλάται στα επίγεια και υλικά μεγέθη και αγαθά. Τότε και εδώ θα περάσει καλά, και στην αιώνια ζωή θα βρει το Χριστό και θα Τον έχει πάντοτε.