ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ (18/11/2012)
Αναγνώσματα:
Απόστολος: Εφεσ. β΄, 14 – 21.
Χριστός και ειρήνη
Στο Αποστολικό Ανάγνωσμα της σημερινής Κυριακής, αγαπητοί μου αδελφοί, ο Απόστολος Παύλος αναλύει στους Χριστιανούς της Εφέσου και κατ’ επέκτασιν στους Χριστιανούς όλων των εποχών, το μέγα γεγονός της ειρήνης. Δε διστάζει, μάλιστα, να ταυτίσει το πρόσωπο του Κυρίου με το αγαθό της ειρήνης, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «ο Χριστός είναι η ειρήνη μας»1
Η αναφορά αυτή του κορυφαίου Αποστόλου των εθνών μάς δίδει την ευκαιρία να εντρυφήσουμε, εν ολίγοις, στο μέγα θέμα της ειρήνης, μιας πραγματικότητας για την οποία πολλοί διαλέγονται και διατείνονται ότι εργάζονται, χωρίς, όμως, ποιοτικό και ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Μπορεί στις μέρες μας να μη γίνονται πόλεμοι σαν κι αυτούς που γνώρισε η ανθρωπότητα στον 20ό αιώνα, η ειρήνη, όμως, βρίσκεται διαρκώς πληγωμένη. Οι ειδήσεις που κατακλύζουν την καθημερινή μας ενημέρωση, προερχόμενες κυρίως από περιοχές της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής, αναφέρονται σε τοπικές αναφλέξεις και αναταραχές, εμφύλιες συγκρούσεις, θρησκευτικές εντάσεις, τρομοκρατικές ενέργειες, που δυναμιτίζουν την ειρήνη και προκαλούν πόνο και δυστυχία σε αναρίθμητους ανθρώπους, αίσθηση προβληματισμού και ανασφάλειας σε ολόκληρο τον κόσμο. Πού οφείλεται, άραγε, η κατάσταση αυτή; Ποιοι είναι οι παράγοντες εκείνοι που εξεγείρουν τους ανθρώπους κατά των συνανθρώπων τους, διεγείροντας τα πιο άγρια ένστικτά τους;
Ο Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης σημειώνει πως «μια ουσιαστική υπόθεση για την ειρήνη είναι να συνειδητοποιεί ο καθένας το λάθος του»2 Η σοφή αυτή άποψη του μεγάλου Ρώσου μοναστού καταδεικνύει την βάση του προβλήματος που οδηγεί στην καταπάτηση της ειρήνης ανά τους αιώνες. Το γεγονός δηλ. ότι οι άνθρωποι κάθε εποχής και οι ηγέτες των λαών δύσκολα αναγνωρίζουν τα λάθη και τα σφάλματά τους κατά την διεκδίκηση και προάσπιση των όποιων συμφερόντων τους. Κι αν το φαινόμενο αυτό ήταν συχνό κατά το παρελθόν, στις μέρες μας είναι παγιωμένη κατάσταση.
1 Εφεσ. 2,14
2 Αρχιμ. Σωφρονίου «Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης», σελ. 18
Στην εποχή μας τα συμφέροντα των ισχυρών της γης έναντι των αδύναμων και ανυπεράσπιστων λαών είναι τέτοια και ικανά να καταλύσουν κάθε ηθική αντίσταση και αναστολή. Κυριαρχεί το «δίκαιο» του ισχυρότερου, κατά την προσωπική του διάθεση. Αλλά κι όταν ακόμα τα λάθη είναι εμφανή, ο εγωισμός και η φιλαυτία δεν επιτρέπουν διορθωτικές κινήσεις προς το καλύτερο. Ο κόσμος μας σήμερα δοκιμάζεται από τέτοιου είδους εγκληματικά λάθη και από την αδυναμία ή την έλλειψη διάθεσης των ισχυρών να τα διορθώσουν.
Για να πραγματωθεί η ειρήνη, όμως, πρέπει πρωτίστως να προσεχθεί ο έσω άνθρωπος, η ψυχή, που βάλλεται από πάθη και πληγώνεται από αμαρτίες' που θέλγεται από τις σειρήνες του κόσμου, ξεχνώντας τον προορισμό της, που δεν είναι άλλος από την ειρήνευση με τον Θεό, πολεμώντας μόνο την αμαρτία, διά της μετανοίας. Έλεγε ο Όσιος Μάρκος ο Ασκητής ότι «ειρήνη είναι η απαλλαγή από τα πάθη, η οποία χωρίς την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος δε βρίσκεται»3 Το Πανάγιο Πνεύμα είναι δηλ. εκείνο που προκαλεί την ειρήνη και τη γαλήνη στον έσω άνθρωπο και τον καθιστά ειρηνικό και γαλήνιο και προς τους άλλους ανθρώπους.
Ας αναζητήσουμε, λοιπόν, αδελφοί μου, την προσωπική μας συμφιλίωση με τον Θεό, ασκούμενοι στον στίβο των αρετών. Η προσωπική μας βελτίωση και πρόοδος στον αγώνα για την πνευματική μας ανέλιξη και καλλιέργεια και η απόκτηση της εσωτερικής ειρήνης είναι ο σίγουρος δρόμος για να επικρατήσει και στο περιβάλλον μας και στον κόσμο όλο το μέγιστο αυτό αγαθό της ειρήνης, προσωποποίηση του οποίου είναι ο ίδιος ο Χριστός. ΑΜΗΝ!

3 «Φιλοκαλία», Τόμος 1ος, σελ. 142