ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ (TOY ΣΠΟΡΕΩΣ)
Οκτωβρίου 2010
«Εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού»
Αγαπητοί μου αδελφοί,
Στην σημερινή ευαγγελική περικοπή ο
Μέγας Διδάσκαλος μας μιλά δια τον σπόρο, τον σπόρο εκείνο πού πέφτει
στην γη με την φροντίδα και την επιμέλεια του γεωργού, και άλλοτε ο
σπόρος φυτρώνει, βλαστάνει και καρποφορεί, και άλλοτε παραμένει στην
γη, σέπεται και χάνεται.
Με αυτά τα θεία λόγια ο Μέγας Διδάσκαλος, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός θέλει να διδάξει στους ανθρώπους της κάθε εποχής την δύναμη πού έχει ο λόγος του Θεού Πατρός, το άγιο Ευαγγέλιο, το κήρυγμα στην ψυχή τους.
Και ο λόγος του Θεού, το θείο κήρυγμα, το οποίο πρώτος στον κόσμο δίδαξε εν λόγοις και έργοις ο Υιός και Λόγος του Θεού Πατρός και έκτοτε κηρύττει η Εκκλησία, έχει την μεγάλη δύναμη να παράγει μεγάλους και εύχυμους καρπούς της αρετής και της αληθείας.
Απαραίτητη, όμως, είναι η καλή διάθεση του ανθρώπου, του ανθρώπου να δεχθεί, αλλά και να ακούσει μετά προσοχής τον θείο λόγο, και τότε ο λόγος του Θεού καρποφορεί και αυξάνει στην ψυχή του καλού και αγαθού ανθρώπου, ενώ απεναντίας, στον αδιάφορο άνθρωπο παρουσιάζεται το θλιβερό κατάντημα της ξηρασίας και τέλος της πλήρους ακαρπίας.
Ο λόγος του Θεού, η αλήθεια του ευαγγελίου έχει την δύναμη να φέρει μεγάλα αποτελέσματα και να διαμορφώνει αγνές και καθαρές ψυχές, όταν πέσει, βλαστήσει και καρποφορήσει σε ψυχή που έχει καλή προαίρεση, σε ψυχή καλλιεργημένη, και φωτισμένη με το θείο φώς.
Όπως ο λόγος του Θεού, ο δημιουργικός «είπε και εγενήθησαν» όλα τα κτίσματα και τα δημιουργήματα, έτσι και ο λόγος της σωτηρίας, τον οποίο περιέχει το άγιο ευαγγέλιο, έχει την μεγάλη και σωτήριο εκείνη δύναμη να παράγει νέα δημιουργία πνευματική και να ηρεμεί τον ταλαιπωρημένο άνθρωπο.
Ο θείος λόγος, που ο σοφός Σολομών τον παρομοιάζει με παντοδύναμο πολεμιστή που πηδά στο μέσο της γης, ο δε Απόστολος Παύλος τον παρομοιάζει με δίκοπο μαχαίρι, έχει την δύναμη να μεταβάλλει και να δημιουργεί τις ανθρώπινες ψυχές καθαρές, αγνές.
Με το θείο κήρυγμα ο άνθρωπος ελευθερώνεται από τον σκοτισμό και την πλάνη της αμαρτίας και οδηγείται πλησίον του Θεού Πατρός, και γίνεται εργάτης των εντολών Του, τον δυναμώνει στον αγώνα κατά της αμαρτίας και των παθών και του παρέχει την γαλήνη στη συνείδηση και τον ειρηνεύει και τον χαροποιεί.
Να γιατί ο Κύριος, ο οποίος ήλθε δια του λόγου του να καλέσει τον άνθρωπο σε μετάνοια και επιστροφή στην αγκαλιά του Θεού Πατέρα Του, διαβεβαιώνει ότι οι λόγοι Του είναι πνεύμα και ζωή, φώς και αλήθεια: «τα ρήματα ά εγώ λαλώ υμίν, πνεύμα εστί και ζωή εστίν», και, «ο λόγος ο εμός αλήθεια εστίν».
Και δια τούτο ο θείος λόγος, το κήρυγμα του ευαγγελίου από της επί γης παρουσίας του Μονογενούς Υιού και Λόγου του Θεού, μέχρι και σήμερα, κατέκτησε, μόρφωσε, γαλούχησε, αναρίθμητες ψυχές και καρδιές, παρουσίασε θαύματα αληθινά έδωκε στον κόσμο νέα ζωή, και αναγέννησε πνευματικά τους πιστεύοντας «εις Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα», «Τριάδα Ομοούσιον και αχώριστον».
Ο Απόστολος Πέτρος, στην πρώτη Επιστολή του, θέλοντας να τονίσει ότι ο λόγος του Κυρίου μένει αιωνίως, λέγει: «αδελφοί μου, τώρα που έχετε καθαρίσει τις ψυχές σας δια της υπακοής στην αλήθεια, δια του Πνεύματος προς μία ειλικρινή αγάπη προς τους αδελφούς, αγαπάτε ο ένας τον άλλο με όλη σας την καρδιά, αφού αναγεννηθήκατε, όχι από σπόρο φθαρτό αλλά άφθαρτο, δια του λόγου του Θεού, που είναι ζωντανός και αιώνιος, τούτο δε εστί το ρήμα το ευαγγελισθέν εις υμάς».
Και όμως, αν και εμπερικλείει ο θείος λόγος τόσες αλήθειες, μετά λύπης Του, παρατηρεί ο Κύριος στην σημερινή ευαγγελική περικοπή, ότι δεν φέρει πάντοτε τους θαυμάσιους καρπούς του. Ο λόγος του Θεού, χθές και σήμερα ο αυτός και στους αιώνες, πάντοτε δεν αναγεννά και δεν οδηγεί τον άνθρωπο στην κατά Χριστόν ζωή.
Και γεννάται το ερώτημα ποία είναι τα αίτια εκείνα της ακαρπίας του λόγου του Κυρίου; Ποία είναι τα αίτια εκείνα που ο λόγος του Κυρίου δεν εισέρχεται ως δρόσος αερμών να δροσίσει, να φωτίσει, να στηρίξει και να ενδυναμώσει στην πίστη του Ναζωραίου Χριστού τον αδιάφορο άνθρωπο;
Η κακή θέληση του ανθρώπου να ακούσει τον λόγο του Κυρίου, δημιουργεί την αδιαφορία – και σκληραίνει την καρδιά του ως την πέτρα, ως το ξηρό χώμα – και τα αγκάθια, δηλαδή την αμαρτία με όλες τις προεκτάσεις της.
Εκείνος που δεν δέχεται την αλήθεια και την αρετή και παραμένει αδιάφορος και δεν θέλει να ακούσει το θείο κήρυγμα, ξηραίνει την ψυχή του, την κάνει όχι επιδεκτική και πρόθυμη, και ο άνθρωπος αυτός χάνει όλη εκείνη την σωτήριο δύναμη να αναγεννηθεί και να γίνει τέλειος, χρηστός και ενάρετος άνθρωπος.
Όταν ο λόγος του Θεού δεν ριζώνει μέσα στην ψυχή του ανθρώπου, τότε δεν αυξάνει δεν καρποφορεί, και ο άνθρωπος μένει σκληρός, αδιάφορος με αποτέλεσμα η αμαρτία, η κακία, τα ισχυρά πάθη να κυριαρχούν την ψυχή του, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να φθείρεται, να χάνεται και προπάντων να ζεί μακριά από την πατρική εστία, μακριά από την αγκαλιά του Θεού Πατρός.
Ο άνθρωπος υπό αυτές τις προϋποθέσεις γίνεται δούλος των παθών του, γίνεται έρμαιο της πλεκτάνης του Διαβόλου και αρέσκεται της φιλαργυρίας, της πλεονεξίας, φαινόμενα και της σημερινής κατάστασης.
Εάν, όμως, ο άνθρωπος ακούσει τον θείο λόγο τότε μέσα του γίνεται πλήρης ανατροπή της αμαρτωλής ζωής του και αρχίζει νέα ζωή, σύμφωνα με την αλήθεια, τις εντολές του Θεού και την χριστιανική ζωή.
Έχει, λοιπόν, την δύναμη ο θείος λόγος να μορφώσει και να αγιάσει τις ψυχές των ανθρώπων, διότι είναι σπόρος πνευματικός, σπόρος αληθινός, σπόρος τον οποίον έσπειρε ο Μεγάλος Σπορέας, ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού.
Αγαπητοί μου αδελφοί,
Ας ανοίξουμε, λοιπόν, και εμείς τα αυτιά μας στην ακρόαση του λόγου του Θεού, όπως τα άνοιξαν και οι σήμερα εορταζόμενοι υπό της Εκκλησίας μας θεοφόροι Πατέρες, εκείνα τα πάγχρυσα στόματα του λόγου, Νικαίας το καύχημα και της οικουμένης το αγλάϊσμα, και να υπακούσουμε σε όσα ωραία, όσα σεμνά, όσα σωτήρια, όσα αληθή μας δίδαξαν με την σοφή, εν Αγίω Πνεύματι διδασκαλία τους περί της Ορθοδόξου ημών Πίστης.
«Μακάριοι», λοιπόν είναι εκείνοι που ακούνε το λόγο του Θεού. Εάν ριζώσει, βλαστήσει και καρποφορήσει και στις δικές μας ψυχές ο ανεκτίμητος καρπός, ήτοι ο λόγος του Θεού, ο λόγος της αιωνίας ζωής και αλήθειας, θα τύχουμε και εμείς της μακαρίας και ανεκλαλήτου ζωής στην ουράνιο του Θεού Βασιλεία.
«Μακάριοι οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν», μας λέγει Κύριος, ο Θεός ημών, ο Παντοκράτωρ. ΑΜΗΝ
Με αυτά τα θεία λόγια ο Μέγας Διδάσκαλος, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός θέλει να διδάξει στους ανθρώπους της κάθε εποχής την δύναμη πού έχει ο λόγος του Θεού Πατρός, το άγιο Ευαγγέλιο, το κήρυγμα στην ψυχή τους.
Και ο λόγος του Θεού, το θείο κήρυγμα, το οποίο πρώτος στον κόσμο δίδαξε εν λόγοις και έργοις ο Υιός και Λόγος του Θεού Πατρός και έκτοτε κηρύττει η Εκκλησία, έχει την μεγάλη δύναμη να παράγει μεγάλους και εύχυμους καρπούς της αρετής και της αληθείας.
Απαραίτητη, όμως, είναι η καλή διάθεση του ανθρώπου, του ανθρώπου να δεχθεί, αλλά και να ακούσει μετά προσοχής τον θείο λόγο, και τότε ο λόγος του Θεού καρποφορεί και αυξάνει στην ψυχή του καλού και αγαθού ανθρώπου, ενώ απεναντίας, στον αδιάφορο άνθρωπο παρουσιάζεται το θλιβερό κατάντημα της ξηρασίας και τέλος της πλήρους ακαρπίας.
Ο λόγος του Θεού, η αλήθεια του ευαγγελίου έχει την δύναμη να φέρει μεγάλα αποτελέσματα και να διαμορφώνει αγνές και καθαρές ψυχές, όταν πέσει, βλαστήσει και καρποφορήσει σε ψυχή που έχει καλή προαίρεση, σε ψυχή καλλιεργημένη, και φωτισμένη με το θείο φώς.
Όπως ο λόγος του Θεού, ο δημιουργικός «είπε και εγενήθησαν» όλα τα κτίσματα και τα δημιουργήματα, έτσι και ο λόγος της σωτηρίας, τον οποίο περιέχει το άγιο ευαγγέλιο, έχει την μεγάλη και σωτήριο εκείνη δύναμη να παράγει νέα δημιουργία πνευματική και να ηρεμεί τον ταλαιπωρημένο άνθρωπο.
Ο θείος λόγος, που ο σοφός Σολομών τον παρομοιάζει με παντοδύναμο πολεμιστή που πηδά στο μέσο της γης, ο δε Απόστολος Παύλος τον παρομοιάζει με δίκοπο μαχαίρι, έχει την δύναμη να μεταβάλλει και να δημιουργεί τις ανθρώπινες ψυχές καθαρές, αγνές.
Με το θείο κήρυγμα ο άνθρωπος ελευθερώνεται από τον σκοτισμό και την πλάνη της αμαρτίας και οδηγείται πλησίον του Θεού Πατρός, και γίνεται εργάτης των εντολών Του, τον δυναμώνει στον αγώνα κατά της αμαρτίας και των παθών και του παρέχει την γαλήνη στη συνείδηση και τον ειρηνεύει και τον χαροποιεί.
Να γιατί ο Κύριος, ο οποίος ήλθε δια του λόγου του να καλέσει τον άνθρωπο σε μετάνοια και επιστροφή στην αγκαλιά του Θεού Πατέρα Του, διαβεβαιώνει ότι οι λόγοι Του είναι πνεύμα και ζωή, φώς και αλήθεια: «τα ρήματα ά εγώ λαλώ υμίν, πνεύμα εστί και ζωή εστίν», και, «ο λόγος ο εμός αλήθεια εστίν».
Και δια τούτο ο θείος λόγος, το κήρυγμα του ευαγγελίου από της επί γης παρουσίας του Μονογενούς Υιού και Λόγου του Θεού, μέχρι και σήμερα, κατέκτησε, μόρφωσε, γαλούχησε, αναρίθμητες ψυχές και καρδιές, παρουσίασε θαύματα αληθινά έδωκε στον κόσμο νέα ζωή, και αναγέννησε πνευματικά τους πιστεύοντας «εις Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα», «Τριάδα Ομοούσιον και αχώριστον».
Ο Απόστολος Πέτρος, στην πρώτη Επιστολή του, θέλοντας να τονίσει ότι ο λόγος του Κυρίου μένει αιωνίως, λέγει: «αδελφοί μου, τώρα που έχετε καθαρίσει τις ψυχές σας δια της υπακοής στην αλήθεια, δια του Πνεύματος προς μία ειλικρινή αγάπη προς τους αδελφούς, αγαπάτε ο ένας τον άλλο με όλη σας την καρδιά, αφού αναγεννηθήκατε, όχι από σπόρο φθαρτό αλλά άφθαρτο, δια του λόγου του Θεού, που είναι ζωντανός και αιώνιος, τούτο δε εστί το ρήμα το ευαγγελισθέν εις υμάς».
Και όμως, αν και εμπερικλείει ο θείος λόγος τόσες αλήθειες, μετά λύπης Του, παρατηρεί ο Κύριος στην σημερινή ευαγγελική περικοπή, ότι δεν φέρει πάντοτε τους θαυμάσιους καρπούς του. Ο λόγος του Θεού, χθές και σήμερα ο αυτός και στους αιώνες, πάντοτε δεν αναγεννά και δεν οδηγεί τον άνθρωπο στην κατά Χριστόν ζωή.
Και γεννάται το ερώτημα ποία είναι τα αίτια εκείνα της ακαρπίας του λόγου του Κυρίου; Ποία είναι τα αίτια εκείνα που ο λόγος του Κυρίου δεν εισέρχεται ως δρόσος αερμών να δροσίσει, να φωτίσει, να στηρίξει και να ενδυναμώσει στην πίστη του Ναζωραίου Χριστού τον αδιάφορο άνθρωπο;
Η κακή θέληση του ανθρώπου να ακούσει τον λόγο του Κυρίου, δημιουργεί την αδιαφορία – και σκληραίνει την καρδιά του ως την πέτρα, ως το ξηρό χώμα – και τα αγκάθια, δηλαδή την αμαρτία με όλες τις προεκτάσεις της.
Εκείνος που δεν δέχεται την αλήθεια και την αρετή και παραμένει αδιάφορος και δεν θέλει να ακούσει το θείο κήρυγμα, ξηραίνει την ψυχή του, την κάνει όχι επιδεκτική και πρόθυμη, και ο άνθρωπος αυτός χάνει όλη εκείνη την σωτήριο δύναμη να αναγεννηθεί και να γίνει τέλειος, χρηστός και ενάρετος άνθρωπος.
Όταν ο λόγος του Θεού δεν ριζώνει μέσα στην ψυχή του ανθρώπου, τότε δεν αυξάνει δεν καρποφορεί, και ο άνθρωπος μένει σκληρός, αδιάφορος με αποτέλεσμα η αμαρτία, η κακία, τα ισχυρά πάθη να κυριαρχούν την ψυχή του, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να φθείρεται, να χάνεται και προπάντων να ζεί μακριά από την πατρική εστία, μακριά από την αγκαλιά του Θεού Πατρός.
Ο άνθρωπος υπό αυτές τις προϋποθέσεις γίνεται δούλος των παθών του, γίνεται έρμαιο της πλεκτάνης του Διαβόλου και αρέσκεται της φιλαργυρίας, της πλεονεξίας, φαινόμενα και της σημερινής κατάστασης.
Εάν, όμως, ο άνθρωπος ακούσει τον θείο λόγο τότε μέσα του γίνεται πλήρης ανατροπή της αμαρτωλής ζωής του και αρχίζει νέα ζωή, σύμφωνα με την αλήθεια, τις εντολές του Θεού και την χριστιανική ζωή.
Έχει, λοιπόν, την δύναμη ο θείος λόγος να μορφώσει και να αγιάσει τις ψυχές των ανθρώπων, διότι είναι σπόρος πνευματικός, σπόρος αληθινός, σπόρος τον οποίον έσπειρε ο Μεγάλος Σπορέας, ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού.
Αγαπητοί μου αδελφοί,
Ας ανοίξουμε, λοιπόν, και εμείς τα αυτιά μας στην ακρόαση του λόγου του Θεού, όπως τα άνοιξαν και οι σήμερα εορταζόμενοι υπό της Εκκλησίας μας θεοφόροι Πατέρες, εκείνα τα πάγχρυσα στόματα του λόγου, Νικαίας το καύχημα και της οικουμένης το αγλάϊσμα, και να υπακούσουμε σε όσα ωραία, όσα σεμνά, όσα σωτήρια, όσα αληθή μας δίδαξαν με την σοφή, εν Αγίω Πνεύματι διδασκαλία τους περί της Ορθοδόξου ημών Πίστης.
«Μακάριοι», λοιπόν είναι εκείνοι που ακούνε το λόγο του Θεού. Εάν ριζώσει, βλαστήσει και καρποφορήσει και στις δικές μας ψυχές ο ανεκτίμητος καρπός, ήτοι ο λόγος του Θεού, ο λόγος της αιωνίας ζωής και αλήθειας, θα τύχουμε και εμείς της μακαρίας και ανεκλαλήτου ζωής στην ουράνιο του Θεού Βασιλεία.
«Μακάριοι οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν», μας λέγει Κύριος, ο Θεός ημών, ο Παντοκράτωρ. ΑΜΗΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου