ΚΥΡΙΑΚΗ  ΣΤ΄  ΛΟΥΚΑ

(Λκ. η΄ 26–39) 

21 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2012

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,
Η διήγηση τοῦ θαύματος, ποὺ ἀκούσαμε σήμερα στὸ ἅγιο καὶ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, ἔχει ἕνα παράδοξο τέλος. ᾿Εμεῖς γνωρίζουμε ὅτι κάθε φορὰ, ποὺ ὁ Χριστὸς ἐπιτελοῦσε ἕνα θαῦμα, οἱ ἄνθρωποι γύρω του, ἐκτὸς ἀπὸ ὡρισμένους κακόβουλους, ἔμεναν ἔκπληκτοι καὶ ἐκδήλωναν τὸν ἐνθουσιασμὸ τους γι᾿ αὐτόν. ῎Ετσι συνέβη ὅταν σταμάτησε τὴν τρικυμία στὴ θάλασσα τῆς Τιβεριάδος, ὅταν θεράπευσε τὸν παραλυτικὸ στὴν Καπερναοὺμ καὶ ὅταν μὲ τὰ πέντε ψωμιὰ καὶ τὰ δύο ψάρια χόρτασε τοὺς πέντε χιλιάδες ἀνθρώπους χωριστὰ ἀπὸ τὰ γυναικόπαιδα. Τότε μάλιστα θέλησαν νὰ τὸν ἀνακηρύξουν καὶ βασιλιά. Τώρα ὅμως ποὺ ἀπάλλαξε ἕνα συνάνθρωπό τους ἀπὸ τὴ βασανιστικὴ κατοχὴ τοῦ δαίμονα, ποὺ θεράπευσε τὸν δαιμονισμένο, ἀντὶ γιὰ ἄλλη ἐκδήλωση θαυμασμοῦ καὶ εὐγνωμοσύνης, ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς τὸν παρεκάλεσαν νὰ φύγη μακρυὰ ἀπὸ τὸν τόπο τους.
Τὸ κρίσιμο ἐρώτημα εἶναι: Γιατὶ οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ δὲν θέλουν τὸ Χριστὸ στὸν τόπο τους; Καὶ ἡ ἀπάντηση συνάγεται εὔκολα ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν ἱστορία. Δὲν θέλουν κοντά τους τὸν Χριστό, διότι κατακαταστρέφοντας τὸ κοπάδι τῶν γουρουνιῶν ἔθιξε τὰ παράνομα ὑλικὰ τους συμφέροντα. Θεωρητικὰ ἀναγνωρίζουν καὶ οἱ ἴδιοι τὴ δύναμη καὶ τὴν ἐξουσία ποὺ ἔχει. ῞Ομως δεν ἐπιθυμοῦν ἡ παρουσία του νὰ ρυθμίζη τὸν βίο τους. Δὲν θέλουν νὰ ὑποταχθοῦν στὸ θέλημά του, διότι αὐτὸ εἶναι ἀντίθετο ἀπὸ τὰ δικά τους θελήματα. ῾Ο Χριστὸς δὲν ἔχει θέση στὶς καρδιὲς καὶ στὶς πόλεις τῶν ἀνθρώπων, ποὺ δὲν θέλουν νὰ γίνουν δοῦλοι καὶ ὑποτακτικοί του.
Διώχνοντας τὸ Χριστὸ ἀπὸ κοντά τους οἱ Γαδαρηνοὶ πίστευαν ὅτι ἔμειναν ἀνεξάρτητοι καὶ ἐλεύθεροι. Αὐτὴ ὅμως ἦταν ἡ μεγάλη τους πλάνη. ᾿Αγνοοῦσαν ὅτι ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἀπὸ τὴ φύση του ὑποτακτικὸς, ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει ἀπὸ μόνος του, ἀλλὰ εἶναι κτιστός, δηλαδή δημιουργημένος ἀπὸ τὸν Θεό. ῾Ο καθένας μας εἶναι τόσο ἐλεύθερος ὥστε νὰ μπορῆ νὰ διαλέξη τίνος δοῦλος θέλει νὰ εἶναι, τοῦ Χριστοῦ ἤ τοῦ ᾿Αντιχρίστου. Οὐδέτεροι δὲν μποροῦμε νὰ μείνουμε. Γι αὐτὸ καλούμαστε νὰ διαλέξουμε τίνος ὑπήκοοι θὰ εἴμαστε. Κι αὐτὸ, ἀφοῦ ἀναλογισθοῦμε τὶ σημαίνει ὑποταγὴ στὸ Χριστὸ καὶ τὶ σημαίνει ὑποταγὴ στὸν ᾿Αντίχριστο. ῾Η σημερινὴ εὐαγγελικὴ διήγηση μᾶς δίνει ἀνάγλυφα καὶ τὶς δύο εἰκόνες.
῾Η κατάσταση στὸ προσωρινὸ κράτος τοῦ διαβόλου ἀποτυπώνεται στὴν περιγραφὴ τοῦ δαιμονισμένου τῶν Γαδαρηνῶν, ὅπως ἀρχικὰ τὸν συνάντησε ὁ Χριστός. ῞Οταν ἐξεγείρεται ἀπὸ τὸ πονηρὸ πνεῦμα σπάζει τὶς ἁλυσίδες, σχίζει τὰ ροῦχα καὶ τρέχει σὰν τρελλὸς ἐδῶ κι ἐκεῖ, γιὰ νὰ καταλήξη νὰ κοιμᾶται στὰ μνήματα. Αὐτὸς ὁ τρόπος ζωῆς εἶναι τρόπος ἐξευτελιστικῆς δουλείας. ῞Ενας σώφρων ἄνθρωπος ποτὲ δὲν θὰ ἤθελε νὰ ἰδῆ τὸν ἑαυτό του σ᾿ αὐτὴ τὴ θέση. Κι ὅμως αὐτὴ εἶναι ἡ εἰκόνα ποὺ δείχνει κάθε ἕνας ποὺ κυριαρχεῖται ἀπὸ τὰ δουλικὰ πάθη, ὅπως εἶναι ἡ μέθη, ἡ φιλαργυρία, ἡ γαστριμαργία, ἡ ἀκολασία, ἡ φιλοδοξία, ἡ χρήση τῶν ναρκωτικῶν καὶ ἄλλα. Εἶναι ὅλα αὐτὰ ποὺ ὑποδουλώνουν καὶ στραγγαλίζουν τὰ ἐλεύθερα ἀνθρώπινα πρόσωπα. ῾Ο ἅγιος Χρυσόστομος τονίζει μὲ νόημα ὅτι «οἱ ἄνθρωποι ποὺ δουλεύουν στὰ πάθη δὲν διαφέρουν καθόλου ἀπὸ τοὺς δαιμονισμένους». Καὶ τὸ τελικὸ ἀποτέλεσμα εἶναι ἡ καταστροφή. Ὅπως τὸ λέγει ὁ ψαλμωδὸς: «Ὅτι ἰδοὺ οἱ μακρύνοντες ἑαυτοὺς ἀπὸ σοῦ ἀπολοῦνται» (72,27). Ὁ δὲ σύγχρονος ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος παρατηρεῖ ὅτι «ὁ Χριστὸς ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὴν Εὐρώπη, ὅπως κάποτε ἀπὸ τὴν χώρα τῶν Γαδαρηνῶν, ὅταν οἱ Γαδαρηνοὶ τὸ ἐζήτησαν. Μόλις ὅμως Αὐτὸς ἔφυγε (ἀπὸ τὴν Εὐρώπη), ἦλθε πόλεμος, ὀργή, τρόμος καὶ φρίκη, κατάρρευση καὶ καταστροφή».
᾿Απὸ τὸ ἄλλο μέρος ἡ κατάσταση τοῦ ὑπηκόου τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ προβάλλεται στὴν εἰκόνα τοῦ πρώην δαιμονισμένου, ὁ ὁποῖος μετὰ τὴν θεραπεία κάθεται ντυμένος καὶ φρόνιμος δίπλα στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι μία εἰκόνα ποὺ δείχνει τὴν ἀξιοπρέπεια τοῦ ἀνθρώπου, αὐτὴ ποὺ τὸν κάνει ἔντιμο καὶ σεβαστὸ, ἀληθινὸ ἄνθρωπο. Γίνεται ἔτσι φανερὸ πόση εἶναι καὶ ἡ σημασία τῆς σωστῆς ἐνδυμασίας γιὰ τὸν χριστιανὸ καὶ τὴν χριστιανή. Τὸ ἀξιοπρεπὲς καὶ σεμνὸ ντύσιμο τοῦ χριστιανοῦ ἔχει σχέση μὲ τὴν ὑποταγή του στὸ Χριστὸ. Ἔχει σχέση μὲ αὐτὴν τὴν ἴδια τὴν ᾿Ορθόδοξη Πίστη του, διότι ἀπὸ αὐτὴν ἐξαρτᾶται ἡ ᾿Ορθόδοξη ζωὴ καὶ συμπεριφορά. Πρόκειται οὐσιαστικὰ γιὰ τὰ δύο κύρια γνωρίσματα τοῦ ᾿Ορθοδόξου χριστιανοῦ. Τὸ ἕνα εἶναι τὸ ᾿Ορθόδοξο δόγμα, δηλαδὴ ἡ πίστη καὶ ἡ ὑποταγὴ στὸ θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Τὸ ἄλλο εἶναι τὸ ᾿Ορθόδοξο ἦθος, δηλαδὴ ἡ συμμόρφωση τοῦ βίου του σύμφωνα μὲ τὸ ἅγιο θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι ἡ ἐκπλήρωση τοῦ τελικοῦ προορισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου, νὰ ζῆ τὴν ἀληθινὴ μακαριότητα κοντὰ στὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό.
᾿Αγαπητοὶ ἀδελφοί, μπροστά μας προβάλλουν καθημερινὰ τὰ δύο καθεστῶτα, τὸ προσωρινὸ κράτος τοῦ διαβόλου καὶ ἡ αἰώνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Δοῦλοι καὶ ὑπήκοοι θὰ εἴμαστε ὁπωσδήποτε. ᾿Αλλὰ τίνος, τοῦ Χριστοῦ ἤ τοῦ ᾿Αντιχρίστου; ῾Ο καθένας μας εἶναι ἐλεύθερος νὰ ἐπιλέξη, ἀλλὰ καὶ ὑπεύθυνος γιὰ τὶς συνέπειες τῆς ἐπιλογῆς του. Εἴθε νὰ ἐπιλέξουμε νὰ ζοῦμε ἱματισμένοι καὶ σωφρονοῦντες παρὰ τοὺς πόδας Κυρίου μας ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ὅλα τὰ χρόνια τοῦ βίου μας, ἀλλὰ καὶ στὴν μακαριότητα τῆς ἀτελεύτητης Βασιλείας του. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ: http://www.imsk.gr/?p=928