ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ
6 Ὀκτωβρίου 1996

Ὁ Κύ­ρι­ος μέ τούς μα­θη­τές Του, ἀ­γα­πη­τοί, πή­γαι­νε σέ μι­ά πό­λη πού τήν ἔ­λε­γαν Να­ΐν. Ὅ­ταν ἔ­φθα­σαν ἔ­ξω ἀ­πό τήν κε­ντρι­κή πύ­λη τοῦ φρου­ρί­ου τῆς πό­λε­ως συ­νά­ντη­σαν μι­ά χή­ρα μη­τέ­ρα πού μα­ζί μέ τούς συ­μπα­τρι­ῶ­τες της πή­γαι­νε στό κοι­μη­τή­ρι­ο τῆς πό­λε­ως γι­ά νά ἐ­ντα­φι­ά­σει τό μο­νά­κρι­βο παι­δί της. Ὁ Κύ­ρι­ός μας τήν λυ­πή­θη­κε καί τῆς λέ­γει: «Μή κλαῖ­ε». Στή συ­νέ­χει­α ἀ­νέ­στη­σε τό γι­ό της κι ἔ­κα­νε ὅ­λους τούς ἀν­θρώ­πους νά δο­ξά­ζουν τό Θε­ό.  

Ὅ­λοι μας γνω­ρί­ζου­με ὅ­τι οἱ θλί­ψεις εἶ­ναι ὁ πι­ό συ­χνός ἐ­πι­σκέ­πτης πού ἔ­χου­με. Πολ­λές φο­ρές ἴ­σως νά ἀ­να­ρω­τη­θή­κα­με: «Γι­α­τί νά ὑ­πάρ­χουν θλί­ψεις; Γι­α­τί νά τίς ἐ­πι­τρέ­πει ὁ Θε­ός»; 1Οἱ ἀ­πα­ντή­σεις στά ἐ­ρω­τή­μα­τα αὐ­τά εἶ­ναι ἀ­νά­λο­γες μέ τό πι­στεύ­ω τοῦ κά­θε ἀν­θρώ­που. Ἄλ­λη ἀ­πά­ντη­ση δί­δουν οἱ ἄν­θρω­ποι τοῦ κό­σμου καί ἄλ­λη οἱ ἄν­θρω­ποι πού πι­στεύ­ουν στό Θε­ό. Δέν εἶ­ναι μό­νον δι­α­φο­ρε­τι­κές οἱ ἀ­πα­ντή­σεις πού δί­δο­νται στά πα­ρα­πά­νω ἐ­ρω­τή­μα­τα, εἶ­ναι δι­α­φο­ρε­τι­κή καί ἡ ἀ­ντι­με­τώ­πι­ση τῶν θλί­ψε­ων. 

Ἄς δοῦ­με τώ­ρα γι­α­τί ὁ κα­λός Θε­ός ἐ­πι­τρέ­πει τίς θλί­ψεις. Οἱ Πα­τέ­ρες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας πού πέ­ρα­σαν κι αὐ­τοί μέ­σα ἀ­πό τό κα­μί­νι τῶν θλί­ψε­ων μᾶς λέγ­ουν ὅ­τι γι­ά τρεῖς αἰ­τί­ες ὁ Θε­ός τίς ἐ­πι­τρέ­πει. 

1. Γι­ά νά συ­ναι­σθαν­θοῦ­με τήν ἀ­δυ­να­μί­α μας καί γι­ά νά ἀ­πο­δε­σμευ­θοῦ­με ἀ­πό τήν αὐ­τάρ­κει­α καί τήν ἐ­γω­ι­στι­κή αὐ­το­πε­ποί­θη­σή μας. 

Ὁ ἄν­θρω­πος, ὅ­ταν στή ζω­ή του δέν συ­να­ντᾶ δυ­σκο­λί­ες, προ­βλή­μα­τα καί θλί­ψεις, νο­μί­ζει ὅ­τι εἶ­ναι πα­ντο­δύ­να­μος. Ἀ­κό­μα ὅ­τι ἔ­χει τήν ἱ­κα­νό­τη­τα καί τήν δυ­να­τό­τη­τα νά πε­τύ­χει τά πά­ντα μό­νος του. Ὁ ἐ­γω­ι­σμός του αὐ­ξά­νει καί τόν τυ­φλώ­νει καί τόν ὁ­δη­γεῖ σέ σκέ­ψεις καί πρά­ξεις δυ­σα­νά­λο­γες μέ τίς ἱ­κα­νό­τη­τές του. Ξε­χνᾶ ὅ­τι ὁ κα­θέ­νας μας ὁ­μοι­ά­ζει μέ τό κα­λά­μι πού εἶ­ναι μό­νο του μέ­σα στόν κά­μπο καί πού μέ τό μι­κρό­τε­ρο φύ­ση­μα τοῦ ἀ­έ­ρα σα­λεύ­ει. 

2. Γι­ά νά μᾶς ἀ­σκή­σει στήν καρ­τε­ρί­α καί τήν ὑ­πο­μο­νή, πού φέρ­νουν πο­λύ πνευ­μα­τι­κό καρ­πό στήν ψυ­χή. 

Ὁ ἄν­θρω­πος, γι­ά νά νοι­ώ­θει χα­ρού­με­νος κι εὐ­τυ­χι­σμέ­νος καί γι­ά νά μήν τα­ρά­ζε­ται ἀ­πό τίς θλί­ψεις, χρει­ά­ζε­ται νά ἔ­χει σάν σύ­ντρο­φο στή ζω­ή του τήν ὑ­πο­μο­νή. Ἡ ὑ­πο­μο­νή δέν γί­νε­ται κτῆ­μα ἀ­πό τόν ἄν­θρω­πο χω­ρίς ἀ­γῶ­να καί προ­σπά­θει­α. Οἱ θλί­ψεις σ᾿ αὐ­τό μᾶς βο­η­θοῦν, νά τήν ἀ­πο­κτή­σου­με. Καί 

3. Σάν πάν­σο­φος καί ἀ­λά­θη­τος γι­α­τρός ὁ Κύ­ρι­ος ἀ­να­τρέ­πει συ­χνά τίς ἐ­πι­θυ­μί­ες μας καί πα­ρα­χω­ρεῖ πι­κρί­ες καί κτυ­πή­μα­τα, γι­ά νά ἀ­πο­μα­κρύ­νει τό νοῦ καί τήν καρ­δι­ά μας ἀ­πό τή λα­τρεί­α τῶν ὑ­λι­κῶν πρα­γμά­των καί τήν αἰ­χμα­λω­σί­α τῆς γῆς καί νά μᾶς ὠ­θή­σει στήν ἀ­να­ζή­τη­ση τοῦ οὐ­ρα­νοῦ καί τῶν αἰ­ω­νί­ων ἀ­γα­θῶν. 

Ὅ­λοι μας γνω­ρί­ζου­με ὅ­τι ὁ προ­ο­ρι­σμός μας εἶ­ναι νά κα­τα­κτή­σου­με τόν οὐ­ρα­νό, νά γί­νου­με πο­λί­τες τοῦ Πα­ρα­δεί­σου. Αὐ­τό δέν τό ἐ­πι­τυγ­χά­νου­με, ἄν δέν ἔ­χου­με στραμ­μέ­νη τήν προ­σο­χή μας καί τό εἶ­ναι μας ὁ­λό­κλη­ρο στόν Κύ­ρι­ο. Ὁ στορ­γι­κός πα­τέ­ρας μας, ὁ Τρι­α­δι­κός Θε­ός, μᾶς βο­η­θεῖ νά τό πε­τύ­χου­με μέ τίς θλί­ψεις πού ἐ­πι­τρέ­πει νά  ̉ρθοῦν στή ζω­ή μας. 1Θά πρέ­πει νά γνω­ρί­ζου­με -κι ἐ­τοῦ­το μᾶς τό ἐ­βε­βαί­ω­σε ὁ Κύ­ρι­ος- ὅ­τι οἱ θλί­ψεις πού ἐ­πι­τρέ­πει ὁ Θε­ός στόν κα­θέ­να μας δέν εἶ­ναι πο­τέ με­γα­λύ­τε­ρες καί ἀ­νώ­τε­ρες ἀ­πό τίς δυ­νά­μεις μας. Αὐ­τό θά πρέ­πει νά μᾶς δί­νει δύ­να­μη καί κου­ρά­γι­ο γι­ά νά μή μᾶς κα­τα­βάλ­λουν καί γι­ά νά μή γε­μί­σου­με μέ ἀ­πελ­πι­σί­α τήν ψυ­χή μας. 

Τό πρῶ­το, λοι­πόν, ὅ­πλο μας γι­ά νά νι­κή­σου­με τίς θλί­ψεις πού μᾶς ἐ­πι­σκέ­πτο­νται εἶ­ναι ἡ ἀ­κρά­δα­ντη πί­στη ὅ­τι αὐ­τές εἶ­ναι πά­ντο­τε μι­κρό­τε­ρες ἀ­πό τίς δυ­νά­μεις μας. 

Ἄλ­λο ἰ­σχυ­ρό ὅ­πλο εἶ­ναι ἡ προ­σευ­χή. Ὅ­ταν οἱ θλί­ψεις κτυ­ποῦν τήν πόρ­τα μας καί νο­μί­ζου­με ὅ­τι λυ­γί­ζουν τά πό­δι­α μας, τό­τε ἄς κα­τα­φύ­γου­με στό Θε­ό δι­ά τῆς προ­σευ­χῆς. Ὁ Θε­ός, ὅ­ταν θά Τοῦ τό ζη­τή­σου­με, θά ἀ­να­πτε­ρώ­σει τό ἠ­θι­κό μας καί θά μᾶς δώ­σει δύ­να­μη καί κου­ρά­γι­ο νά τίς ξε­πε­ρά­σου­με νι­κη­φό­ρα. 

Ἐ­πί­σης, θά βροῦ­με πα­ρη­γο­ρί­α καί ἀ­να­κού­φι­ση στίς θλί­ψεις μας μέ τήν με­λέ­τη τοῦ ἱ­ε­ροῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου καί τῶν βί­ων τῶν Ἁ­γί­ων μας. Κι ὁ Χρι­στός, σάν ἄν­θρω­πος, εἶ­χε θλί­ψεις πολ­λές ἐ­δῶ στή γῆ. Θλί­ψεις πο­λύ ἀ­νώ­τε­ρες ἀ­πό τίς δι­κές μας. Τό ἴ­δι­ο καί οἱ Ἅ­γι­οι τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας. Ὅ­ταν με­λε­τοῦ­με τά ἱ­ε­ρά κεί­με­να καί τά συ­να­ξά­ρι­α τῶν Ἁ­γί­ων μας με­ταγ­γί­ζε­ται μέ­σα μας οὐ­ρά­νι­α δύ­να­μη πού χα­λυ­βδώ­νει τή θέ­λη­σή μας καί κά­νει ἀ­τσά­λι­νο τό κου­ρά­γι­ο μας. 

Ἀ­γα­πη­τοί, ὁ Κύ­ρι­ος με­τέ­τρε­ψε τή θλί­ψη τῆς χα­ρο­κα­μέ­νης μη­τέ­ρας τῆς ση­με­ρι­νῆς Εὐ­αγ­γε­λι­κῆς Πε­ρι­κο­πῆς σέ χα­ρά. Σ᾿ αὐ­τόν νά κα­τα­φεύ­γου­με κι ἐ­μεῖς, ὅ­ταν οἱ θλί­ψεις μᾶς τα­λα­νί­ζουν, μέ τήν βε­βαι­ό­τη­τα ὅ­τι μό­νον Αὐ­τός μπο­ρεῖ ἀ­πο­τε­λε­σμα­τι­κά νά μᾶς βο­η­θή­σει νά τίς ξε­πε­ρά­σου­με. Ἀ­κό­μη δέν πρέ­πει νά ξε­χνοῦ­με καί τοῦ­το, ὅ­τι «δι­ὰ πολ­λῶν θλί­ψε­ων δεῖ ἡ­μᾶς εἰ­σελ­θεῖν  εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ". (Πράξ. ιδ΄,22). Ἀμήν