ΚΥΡΙΑΚΗ Στ΄ ΛΟΥΚΑ (21/10/2012)

Ἡ ἀξία τῆς παραδόσεως
Ἀπευθυνόμενος στούς ἀγαπημένους του Γαλάτες, ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος, κάνει λόγο γιά τήν προκοπή του στήν Ἰουδαϊκή πίστη, πρό τῆς μεταστροφῆς του στό Χριστιανισμό καί τήν πιστότητά του στήν παράδοση τῶν πατέρων του, πού τόν ἒκανε νά ξεχωρίζει ἀπό τούς ἂλλους συνομιλίκους καί συμπατριῶτες του. Αὐτή ἡ νύξη τοῦ κορυφαῖου Ἀποστόλου, στο σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, στό μέγα θέμα τῆς Παράδοσης θά γίνει ἀφορμή να εξετάσουμε την ἀξία πού ἒχει γιά τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί κατ' ἐπέκτασιν ὃλων μας ἡ πιστότητα σέ ὃσα διδαχθήκαμε καί παραλάβαμε ἀπό τούς πατέρες μας, δηλ. η Παράδοσή μας.
Στήν Ὀρθόδοξη πραγματικότητα ἡ Παράδοση, ἡ ὁποία κατέχει ἱσόκυρη θέση δίπλα στην Ἁγία Γραφή, δέν εἶναι μιά ἀπλή καί στείρα πραγματικότητα, τήν ὁποία ὀφείλουμε ἐμείς οἱ Χριστιανοί να ἀκολουθοῦμε ὣς άλογα όντα, ἀπλά καί μόνο ἐπειδή ἒτσι πρέπει. Εἶναι μιά κατάσταση δυναμική πού δημιουργήθηκε μέ τό πέρασμα τῶν αἰῶνων, διαμορφώθηκε ἐπηρεαζόμενη ἀπό πλεῖστες ὃσες ἐπιρροές καί παρεμβάσεις καί ἀνανεώθηκε στό πέρασμα τοῦ χρόνου. Ἡ ἀλήθεια εἶναι, μάλιστα, ὃτι δέν ἦταν πάντοτε ἡ ἳδια. Γνώρισε μεταβολές, οἱ ὁποίες ἦρθαν νά συμπληρώσουν καί νά ἐμπλουτίσουν τήν ἀποθηκευμένη και αποθησαυρισμένη στο χρόνο παράδοση καί νά τήν μετασχηματίσουν σύμφωνα μέ τίς ἀνάγκες τῶν καιρῶν.
Αὐτή ἡ πραγματικότητα σχετικά μέ τό μέγα θέμα τῆς παράδοσης δέν πρέπει νά μᾶς τρομάζει καί νά μᾶς κάνει νά πιστεύουμε ὃτι ὁποιαδήποτε συζήτηση περί αὐτῆς και της επικαιροποίησής της ή της προσαρμογής της στα δεδομένα της σύγχρονης εποχής, χωρίς να αλλοιώνεται ο χαρακτήρας και η ουσία της, ἀποτελεῖ βλασφημία καί ὓβρη κατά τοῦ προσῶπου τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἳδιος ὁ Κύριός μας καινοτόμησε ἐρχόμενος εἰς τόν κόσμο καί ἀνέτρεψε μιά ὁλόκληρη παράδοση μέ τήν ὁποία εἶχε γαλουχηθεῖ ὁ Ἰουδαϊκός λαός γιά πολλούς αἰῶνες, δίδοντάς της νέα μορφή καί ἒκφραση, φωτίζοντάς την μέ τό λαμπρό φῶς τοῦ Εὐαγγελίου Του.
Στη σύγχρονη Θεολογική σκέψη, σχετικά μέ τό θέμα πού ἐξετάζουμε, ὑπογραμμίζεται ὃτι «ἡ παράδοση δέν εἶναι ἀπλῶς μερικές διδασκαλίες πού παραδίδονται ἐξωτερικά ἀπό στόμα σέ στόμα, ἀλλά μετόδοση τῆς ζωῆς πού ἒφερε στόν κόσμο ὁ Χριστός ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι
και τήν μετέδωσε στούς ἀνθρῶπους. Δέν εἶναι ἐξωτερικά σχήματα, ἀλλά ἀναγέννηση καί θέωση τοῦ ἀνθρῶπου»1
Τό φῶς τῆς Ὀρθόδοξης παράδοσης πρέπει νά καταστεῖ ἀφορμή καί αἰτία ἀναδημιουργίας στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ καθενός ἀπό ἐμᾶς ξεχωριστά. Πρέπει νά γίνει ὁδηγός γιά νά μπορέσει ἡ ἐποχή μας νά δημιουργήσει, νά θεμελειώσει παράδοση, ἰκανή νά ἀποτελέσει τή συνέχεια τοῦ παρελθόντος, ἰκανή νά μή προσβάλλει τόν ἀγώνα τῶν Πατέρων τοῦ παρελθόντος. «Ἡ ἀληθινή Ὀρθόδοξη πιστότητα στό παρελθόν πρέπει νά σημαίνει μιά δημιουργική πιστότητα. Ἡ ἀληθινή Ὀρθοδοξία δέ μπορεῖ νά μείνει ἰκανοποιημένη ἀπό μιά στείρα θεολογία τῆς ἐπανάληψης, ἡ ὁποία μέ παπαγαλίστικο τρόπο ἐπαναλαμβάνει διαμορφωμένες προτάσεις, χωρίς ν' ἀγωνίζεται νά κατανοήσει τό τί κρύβεται πίσω τους. Ἡ σωστή πιστότητα στήν παράδοση δέν εἶναι κάτι τό μηχανικό, μιά παθητική καί αὐτοματική διεργασία μετάδοσης τῆς συσσωρευμένης σοφίας μιᾶς ἐποχῆς τοῦ μακρυνοῦ παρελθόντος. Ἡ Ὀρθόδοξη ἀντίληψη γιά τήν παράδοση δέν εἶναι στατική ἀλλά δυναμική, δέν τή θεωρεῖ ὣς μία νεκρή ἀποδοχή τοῦ παρελθόντος, ἀλλ' ὣς μία ζῶσα ἀποκάλυψη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στό παρόν. Ἡ παράδοση, ἐνῶ ἐσωτερικά εἶναι ἀμετάκλητη (ἐπειδή ὁ Θεός δέ μεταβάλλεται), συνεχῶς ἀναλαμβάνει καινούριες μορφές πού συμπληρώνουν τίς παλιές χωρίς νά τίς ἐκτοπίζουν»2
Μέ αὐτές τίς σκέψεις συγκεφαλαιώνεται ἡ ἀνάγκη γιά σεβασμό καί τήρηση τῶν παραδόσεων τῆς Ορθοδόξου πίστεώς μας, ὂχι μέ φανατισμό καί παρωπίδες, που εμποδίζουν την θέαση της σύγχρονης πραγματικότητας, ἀλλά μέ διάθεση ἐμπλουτισμοῦ της κάτω ἀπό τό φῶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί γιά τό συμφέρον τῆς Ἐκκλησίας μας, πού καλεῖται νά ἀντιμετωπίσει τίς προκλήσεις τοῦ παρόντος καί τήν ἀβεβαιότητα τοῦ μέλλοντος. ΑΜΗΝ!

ΠΗΓΗ: http://imd.gr/site/articles/top/grapto_kirigma/559