ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ – 6 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011

Λουκ. η΄, 41-56

Δυό διαφορετικά πρόσωπα προβάλλει ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, πού τό καθένα δημιουργεῖ ἐντελῶς διαφορετική  σχέση μέ τό Χριστό. Τό πρῶτο πρόσωπο, ἕνας ἄνδρας ἐπώνυμος, ὁ Ἰάειρος, προϊστάμενος τῆς Συναγωγῆς. Τό δεύτερο πρόσωπο μία γυναίκα ἀνώνυμη, ἁπλή γυναίκα τοῦ λαοῦ. Ὁ πρῶτος ἔχει ἑτοιμοθάνατη τή μονάκριβη 12χρονη κόρη του. Ἡ δεύτερη ὑποφέρει, 12 χρόνια τώρα, ἀπό αἱμορραγία. Καί οἱ δύο ἐπιδιώκουν νά συναντηθοῦν μέ τόν Χριστό.

Ὁ Ἰάειρος πέφτει στά πόδια του, στή μέση του δρόμου, φανερά καί τόν παρακαλεῖ θερμά νά πάει στό σπίτι του. Γύρω του βρίσκεται κόσμος πολύς. Κοιτάζουν μέ ἀπορία. Ὁ Ἰάειρος, ὁ ἀρχισυνάγωγος σ’ αὐτή τή στάση; Ἀλλά ὁ Ἰάειρος δέν ἐνδιαφέρεται γιά τά σχόλια τοῦ κόσμου. Ὁ πόνος ἀποδεικνύεται εὐεργετικός. Τόν φέρνει κοντά στό Χριστό.

Ἡ γυναίκα κουρασμένη καί ἀπογοητευμένη ἀπό τήν ἀρρώστια της, ἀπελπισμένη κυριολεκτικά, πλησιάζει δειλά τό Χριστό. Δέ φωνάζει, δέν ἱκετεύει. Ἀναμιγνύεται μέ τόν ὄχλο, πλησιάζει ἀπό πίσω τό Χριστό καί τόν ἀγγίζει, ἀγγίζει τά ἱμάτιά Του. Πιστεύει ὅτι ἀφοῦ ἔχουν ἐπαφή μέ τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἔχουν διαποτιστεῖ ἀπό τή σωστική του χάρη καί δύναμη. Κανένας δέν τήν πρόσεξε. Κανένας δέν ἔνιωσε πώς ἀνάμεσα στήν πονεμένη γυναίκα καί στόν Υἱό τοῦ Θεοῦ στήθηκε γραμμή ἐπικοινωνίας καί ἀγάπης. Ἡ αἱμορροοῦσα προσεύχεται ἄφωνα. Ἡ προσευχή της εἶναι ἕνα ἄγγιγμα, τίποτε ἄλλο.

Καί οἱ δύο τρέχουν καί ζητοῦν αὐτό πού τόσο ποθοῦν, αὐτό πού ἔχουν ἀνάγκη καί τό ζητοῦν μέ πίστη καί τόλμη. Τολμᾶ ὁ ἄρχοντας Ἰάειρος καί συνομιλεῖ μέ τό Χριστό. Παρόλο πού οἱ Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι εἶχαν ἀπαγορεύσει στό λαό νά τόν πλησιάζει καί νά ἀκούει τή διδασκαλία Του. Πιστεύει ἀκράδαντα ὅτι ὁ μόνος πού μπορεῖ νά σώσει τό παιδί του εἶναι ὁ Χριστός. Πιστεύει καί ἡ αἱμορροοῦσα γυναίκα καί τολμᾶ, παρόλο τόν κοινωνικό ἀποκλεισμό της, λόγω τῆς ἀσθένειάς της, ἀφοῦ ὁ νόμος τή θεωροῦσε ἀκάθαρτη, τολμᾶ καί προσδοκᾶ τήν ἴαση.

Μπροστά στόν πόνο λοιπόν καί στό θάνατο οἱ ἄνθρωποι παραδέχονται τήν ἀδυναμία τους καί στρέφονται μέ πίστη στήν παντοδυναμία Του Θεοῦ. Ὁ Θεός δέχεται καί τόν ἄρχοντα Ἰάειρο καί τήν ἁπλή γυναίκα. Δέχεται καί τόν ἄρχοντα καί τόν ἀρχόμενο καί τόν πλούσιο καί τό φτωχό καί τόν ἄνδρα καί τήν γυναίκα. Ὁ Θεός καταργεῖ τίς διακρίσεις. Ὅλοι εἴμαστε παιδιά του.

Ἔτσι καί οἱ δύο προσελκύουν τήν ἀγάπη καί τήν παντοδυναμία τοῦ Ἰησοῦ καί λαμβάνουν αὐτά πού ζητοῦν: Ὁ Ἰάειρος ζητάει τή θεραπεία τῆς κόρης του. Ὁ Κύριος ὄχι μόνο τή θεραπεύει ἀλλά τήν ἀνασταίνει ἀφοῦ στό μεταξύ ἔχει πεθάνει. Ἡ αἱμορροοῦσα ζητάει καί αὐτή τή θεραπεία της καί «ἰάθη παραχρῆμα».

Οἱ ἄνθρωποι, βέβαια, βλέπουν τό Χριστό σάν γιατρό. Ἐκεῖνος ἀποδεικνύει ὅτι εἶναι πολύ περισσότερο ἀπό γιατρός, ὅτι εἶναι Θεός. Ἐγκωμιάζει τήν πίστη τῆς γυναίκας καί χαρίζει τήν εἰρήνη. Τῆς προσφέρει καί τή σωματική ὑγεία καί τήν ψυχική σωτηρία. Ζητᾶ τήν πίστη τοῦ Ἰάειρου: «Μή φοβοῦ μόνο πίστευε καί σωθήσεται», τοῦ λέει,  ὅταν γίνεται γνωστός ὁ θάνατος τῆς θυγατέρας του.

Γιά τούς ἀνθρώπους ὅλα τελείωσαν, τό παιδί πέθανε, ὁ θάνατος εἶναι τό τέλος. Γιά τό Χριστό ὅμως τό παιδί κοιμᾶται, ὁ θάνατος εἶναι ἕνας ὕπνος. Αὐτός εἶναι κύριος της ζωῆς καί τοῦ θανάτου, κάνει τό θαῦμα, ἀνασταίνει τήν θυγατέρα τοῦ Ἰάειρου, ἀνασταίνει τούς νεκρούς, νικᾶ τό θάνατο. «Ἐγώ εἰμί ἡ Ἀνάσταση καί ἡ ζωή, ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ καν ἀποθάνει, ζήσεται» λέγει καί μέ τά λόγια αὐτά μας προετοιμάζει γιά τήν ἀνάσταση στή δευτέρα παρουσία. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ: http://www.imsk.gr/?p=202