Κυριακή Ζ΄Λουκά

Όπως οι άγγελοι είναι λειτουργικά πνεύματα, έτσι και στον άνθρωπο το πνεύμα είναι λειτουργικό. Το πνεύμα θέτει σε λειτουργία το σώμα, όταν μάλιστα τα μέλη του κατασκευάζουν αριστουργήματα.  Το πνεύμα θέτει σε κίνηση τις δυνάμεις, που κρύβει ο άνθρωπος. Είναι κρυμμένο το πνεύμα. Και όμως δίνει ζωντανή την παρουσία του συνεχώς, κάθε δευτερόλεπτο, κάθε στιγμή. Παρών φωνάζει το πνεύμα κάθε φορά, που συγκινούμεθα, που κλαίμε ή γελάμε, που ενθουσιαζόμαστε ή μελαγχολούμε, που αγαπάμε ή μισούμε. Τα ζώα δεν έχουν συναίσθημα. Έχουν υποτυπώδεις αισθήσεις. Ο άνθρωπος έχει συναίσθημα. Και το συναίσθημα είναι λειτουργία, έκφανσης του   πνεύματος. Παρών φωνάζει το πνεύμα σε κάθε λειτουργικότητα της συνειδήσεως. Τι είναι συνείδησης;  Αυτογνωσία του πνεύματος. Η αόρατη, αλλά τόσο βροντερή φωνή του πνεύματος. Θα προτιμούσε ο ευαίσθητος να τον χτυπούσαν σωματικά, παρά να τον μαστιγώσει η συνείδηση. Το πνεύμα οδηγεί τον άνθρωπο στην αυτογνωσία και αυτοσυνειδησία. Το πνεύμα ανεβάζει τον άνθρωπο, καθοδηγούμενο, φωτιζόμενο, από το Πνεύμα το Άγιο, σε σφαίρες αγγελικές. Έτσι εξηγείται, πως υπάρχουν στην Εκκλησία πνεύματα μεγάλα, άγιοι άνθρωποι, που ανεδείχθησαν επίγειοι άγγελοι. Τιμάμε τους αγγέλους. Πολύ περισσότερο οφείλουμε τιμή στους αγίους, που έζησαν ως επίγειοι άγγελοι.  Οι άγγελοι έχουν την αρετή τους στη φύση τους, ενώ οι άγιοι με τον αγώνα τους έφθασαν σε αγγελικά ύψη. Για τους αγγέλους η αρετή είναι τα κατά φύσιν, για τους ανθρώπους το υπέρ φύσιν. Υπάρχει λοιπόν πνεύμα. Και το πνεύμα δεν πεθαίνει είναι αθάνατο. Απλώς χωρίζεται για λίγο από το σώμα. Παίρνει, όπως είπαμε διαζύγιο. Αλλάζει κατοικία. Ανάλογα με τι πληρώνουμε  σε αυτή τη ζωή. Άλλος πληρώνει και αγοράζει υπόγειο. Και άλλος πληρώνει και αγοράζει ολοφώτεινο «ρετιρέ». Άλλος με τις πράξεις του, και ιδίως με την αμετανοησία, αποκτά τόπο στα καταχθόνια της κολάσεως. και άλλος με τις αρετές, και προπαντός, με την μετάνοια του, αποκτά διαμέρισμα, στον Ουρανό. Ανάλογα με όσα πράττουμε, θα είναι και η θέσης του πνεύματος, της ψυχής, στην αιωνιότητα. Εκείνο που εδώ θέλουμε να τονίσουμε, είναι, ότι το πνεύμα θα επιστρέψει. Πότε; Κατά την κοινή ανάσταση. Θα επιστρέψει, για να ξαναενωθεί με το σώμα. Απόδειξης και η ανάσταση της θυγατέρας του Ιαείρου. Δύο θαύματα βλέπουμε στην ευαγγελική περικοπή. Το ένα είναι θεραπεία, το άλλο είναι ανάστασης. Πολλοί οι άρρωστοι, οι αγιάτρευτοι, που αδυνατούν οι γιατροί να τους θεραπεύσουν, όπως την αιμορροούσα γυναίκα. Ελπίδα τους κάποιο φάρμακο. Ελπίδα τους κάποιος περίφημος γιατρός. Ελπίδα τους κάποιο θαύμα, σαν το θαύμα του  Χριστού στη γυναίκα;, που δώδεκα χρόνια βασανιζόταν. Αλλά αν η ελπίδα της θεραπείας του σώματος χαθεί και ο άνθρωπος πεθάνει, τότε απομένει η άλλη ελπίδα, η μεγάλη και βεβαία ελπίδα. Είναι η ανάστασης. Δεν πρόκειται για φρούδα ελπίδα. Δεν είναι όνειρο απατηλό. Είναι μία πραγματική μελλοντική  βεβαιότητα. Απόδειξης και η ανάσταση του δωδεκάχρονου κοριτσιού. Ειδοποίησαν τον πατέρα, τον αρχισυνάγωγο Ιάειρο: «Τέθνηκεν η θυγάτηρ σου» πάει πέθανε! Έσβησαν οι ελπίδες. Ο Ιάειρος ήταν έτοιμος να βάλει το κεφάλι κάτω και να κλαίει. Μα να, η καινούργια; Ελπίδα, ο Ιησούς Χριστός. Επεμβαίνει ο Χριστός: «Μη φοβού, μόνον πίστευε και σωθήσεται». «Πίστευε. Πίστη στην ανάσταση, αυτό απαιτούσε ο Χριστός εκείνη την ώρα. Πίστη σε δύο πράγματα, στο ότι το σώμα του κοριτσιού κοιμάται και στο ότι το πνεύμα έφυγε για λίγο και θα επιστρέψει. δεν άργησε να συμβεί το μεγάλο, το συγκλονιστικό γεγονός. Το διαζύγιο σώματος και πνεύματος κράτησε για λίγο. Ο Χριστός, που ήλθε να ενώσει τα πάντα, ξαναένωσε το πνεύμα του κοριτσιού  με το σώμα.  Πήγε ο Χριστός στο σπίτι, όπου το νεκρό κορίτσι. Μπροστά στα μάτια του πατέρα και της μάνας δίνει το αναστάσιμο σύνθημα, το εγερτήριο σάλπισμα. «Η παίς, εγείρου». Αμέσως ο φυγάς επέστρεψε.  Το πνεύμα ξαναγύρισε. Σαν το πουλί, που βγαίνει για λίγο από το κλουβί και ύστερα επιστρέφει. Έτσι επέστρεψε το πνεύμα μέσα στο κλουβί, που λέγεται σώμα. Αμήν.

ΠΗΓΗ: http://agiaparaskevh.gr/?p=748