ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ (Λκ. η΄ 4–15)

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ (Λκ. η΄ 4–15) 

Οκτωβρίου 2012

 «Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τόν σπόρον αὐτοῦ» 

 Ἡ σημερινή παραβολή, ἀγαπητοί ἀδελφοί, εἶναι γλαφυρή, παραστατική, ζωηρή καί μεστή ὑψηλῶν διδαγμάτων.

Βγῆκε ὁ σπορέας νά σπείρει τόν σπόρο του στό χωράφι του. Καί ἕνα μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε στό δρόμο, καταπατήθηκε ἀπό τούς ἀνθρώπους καί τά ζῶα καί τόν ἔφαγαν τά πουλιά. Σ’ αὐτήν τήν κατηγορία ἀνήκουν ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀδιάφοροι, ἡ καρδιά τους εἶναι σκληρή καί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δέν προφθαίνει νά πέσει στίς καρδιές καί ἔρχεται ὁ διάβολος καί τόν ἀφαιρεῖ μέ τίς πονηρές σκέψεις τῆς ἀπιστίας, γιά νά μήν πιστέψουν καί σωθοῦν.

Ἕνα ἄλλο μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε σέ πετρῶδες ἔδαφος καί μόλις φύτρωσε, ἐξηράνθη, διότι δέν εἶχε ὑγρασία. Σ’ αὐτήν τήν δεύτερη περίπτωση εἶναι ἐκεῖνοι πού ἀκοῦν εὐχαρίστως τό λόγο τοῦ Θεοῦ, συγκινοῦνται προσωρινά ἀλλά ἡ πίστη τους εἶναι ἐπιφανειακή, χωρίς βάθος καί στούς πρώτους πειρασμούς, στίς πρῶτες δοκιμασίες, δέν διαθέτουν τήν δροσιά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γιά νά τούς στηρίξη. Ἔτσι ὁ βλαστός τῆς πίστεως ξηραίνεται καί δέν ἀποδίδει καρπό, τήν ἀρετή.

 Ἕνα τρίτο μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε μέσα στ’ ἀγκάθια καί μόλις βλάστησε, τό ἔπνιξαν τά ἀγκάθια. Διαφορετικοί εἶναι οἱ ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι ἀκοῦνε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, βλασταίνει στήν καρδιά τους, ἀλλά θέλουν νά συμβιβάσουν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ μέ τό δικό τους θέλημα, πλέκονται στ’ ἀγκάθια τῶν φροντίδων τοῦ πλούτου, συμβαδίζουν μέ τίς ἡδονές καί τίς ἀπολαύσεις τῆς ζωῆς καί ἔτσι πνίγεται κάθε καλή καί εὐγενική διάθεση γιά πνευματική ζωή.

Καί τό τέταρτο μέρος ἔπεσε σέ γῆ ἀγαθή, σέ καλλιεργημένο καί εὔφορο ἔδαφος καί ἔφερε καρπό. Εὐτυχῶς, λοιπόν, πού ὑπάρχει καί ἡ γῆ ἡ ἀγαθή, οἱ ἄνθρωποι δηλαδή οἱ ὁποῖοι φρόντισαν νά καλλιεργήσουν τήν ψυχή τους νά δεχθεῖ τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί νά καρποφορήσει. Αὐτοί γνωρίζουν τήν ἀξία τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ καί τόν ἔχουν σφιχτά στήν καρδιά τους σάν ἕνα πολύτιμο θησαυρό καί μέ πολλή ὑπομονή ἐργάζονται τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ἀπολαμβάνουν τίς εὐλογίες τοῦ Θεοῦ στή ζωή τους.

 «Ὁ σπόρος εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ». Ὁ σπόρος σπείρεται στό χῶμα καί σκεπάζεται, γιά νά φυτρώσει καί νά ἀποδώσει καρπό. Ὁ μικρός σπόρος κρύβει μέσα του τεράστιες δυνάμεις, ἐν συγκρίσει μέ τό μέγεθός του, ἀφοῦ κατορθώνει ν’ ἀποτινάζει τό χῶρο πού τόν πιέζει καί νά βγαίνει στήν ἐπιφάνεια. Ἔτσι καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ πρέπει νά μπεῖ στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου, νά μείνει ἐκεῖ καί μέ τή Χάρη καί δύναμη πού διαθέτει νά μεταβάλλει τόν ἄνθρωπο καί νά τόν ὁδηγήσει στό Θεό.

 Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι Σοφία, εἶναι Φῶς καί Ζωή. Εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ ὡς δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἡ δύναμη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, κατ’ ἀρχήν, φαίνεται στή δημιουργία τοῦ κόσμου. Συχνά διαβαζουμε στήν Ἁγία Γραφή: «εἶπεν ὁ Θεός καί ἐγένετο». Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ γίνεται ἀμέσως ἔργο: «Τό λόγο τοῦ Κυρίου οἱ οὐρανοί ἐστερεώθησαν». Ἀπόδειξη ἀναμφισβήτητη περί τῆς δυνάμεως τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ἀποτελεῖ ἡ ἐξάπλωση τοῦ Εὐαγγελίου. Οἱ Ἀπόστολοι, πρώην ἀγράμματοι ψαράδες, μετά τήν Πεντηκοστή γίνονται σοφοί κατά Θεόν. Δέν στηρίχθηκαν στίς δικές τους δυνάμεις οὔτε στήν ἀνθρώπινη σοφία. Ἡ μόνη δύναμη πού διέθεταν ἦταν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Αὐτόν κηρύττουν: «τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος καί τόν λόγον βεβαιοῦντος». Ὁ Κύριος, δηλαδή, συνεργοῦσε καί μέ θαύματα βεβαίωνε τήν ἀλήθεια τοῦ λόγου τῶν Ἀποστόλων καί ἐξαπλώθηκε ἔτσι ἡ Ἐκκλησία στά πέρατα τῆς οἰκουμένης.

 Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει: «ζῶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί ἐνεργῆς καί τομώτερος ὑπέρ πᾶσαν μάχαιραν δίστομον».  Δηλαδή εἶναι ζωντανός ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, γεμάτος δύναμη καί ἐνέργεια καί κόβει περισσότερο ἀπό κάθε δίκοπο μαχαίρι. Διαπερνᾶ ὡς τό μεδούλι τῶν ὀστῶν καί μᾶς συγκλονίζει ἐσωτερικά. Ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στήν πίστη καί τήν μετάνοια, στήν εὐσέβεια, τήν ἀγάπη καί τήν ἁγιότητα. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εἶχε προσωπική ἐμπειρία τῆς δυνάμεως τοῦ λόγου Θεοῦ. Εἶδε ἀνθρώπους μετά ἀπό τό κήρυγμά του νά μετανοοῦν, νά ταπεινώνονται, νά συντρίβονται καί νά σώζονται.

 Ἀλλά ἐνῶ αὐτή εἶναι ἡ θαυματουργική δύναμη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ,  ὑπάρχουν ἀκόμη σήμερα ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀδιάφοροι, ἀμφιβάλλουν, περιφρονοῦν τό εὐαγγέλιο ὡς ἀναχρονιστικό. Αὐτοί ἀναφέρθηκαν ἀπό τόν Κύριο στήν παραβολή τοῦ σπορέως. Δικαιολογημένα θά ρωτήσει κανείς: Τί θά γίνει μέ τό λόγο τοῦ Θεοῦ ποῦ δέν καρποφόρησε; Θά χαθεῖ ὅπως ὁ σπόρος πού πέφτει στό δρόμο; Τήν ἀπάντησή μᾶς τήν δίδει ἡ Ἁγία Γραφή: Ὁ λόγος τοῦ  Θεοῦ δέν θά ἐπιστρέψει κενός, ἄδειος, δέν πηγαίνει ποτέ χαμένος˙ «τό ρῆμα τοῦ Θεοῦ μένει εἰς τούς αἰώνας» .Ὁ λόγος  τόν ὁποῖο ἀπορρίπτει ὁ ἄνθρωπος, αὐτός ὁ λόγος θά κρίνει τόν ἄνθρωπο μπροστά στό Θεό, εἶπε ὁ Κύριος γι’ αὐτούς πού ἀπορρίπτουν τό κήρυγμα Του˙ «ἐάν δέν εἶχα ἔλθει καί δέν τούς εἶχα μιλήσει δέν θά εἶχαν ἁμαρτία». Τώρα, ὅμως, δέν ἔχουν καμμία δικαιολογία οἱ Φαρισαῖοι γιά τήν ἁμαρτία τῆς ἀπιστίας. Αὐτό ἰσχύει γιά κάθε ἐποχή καί καταδεικνύει τήν εὐθύνη πού ἔχουν οἱ ἄνθρωποι γιά τήν ἀδιαφορία τους ἀπέναντι στό Λόγο τοῦ Θεοῦ.

 Ἀγαπητοί ἀδελφοί, τό Εὐαγγέλιο, πού εἶναι μέρος τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως, ἑρμηνεύεται ἀπό τούς θεοφωτίστους Ἁγίους Πατέρες μέσα στήν Ἐκκλησία, ὅπου ἱερουργεῖται ὅλο τό μυστήριο τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως. Στήν Ἐκκλησία προσφέρεται ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου μέσα στή Θεία Λειτουργία. Στήν Ἐκκλησία προσφέρεται θυσία καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά νά τραφοῦν οἱ Χριστιανοί καί νά ἔχουν ζωή αἰώνια. Στήν Ἐκκλησία καταφεύγουμε μέ πνεῦμα ταπεινό, μέ πνεῦμα μαθητείας, νά ζητήσουμε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί μέ ὑπομονή νά τόν καλλιεργοῦμε μέσα μας. Εἶναι ἐνδεχόμενο νά ὑπάρχουν περιοχές τῆς ψυχῆς μας πού εἶναι πετρώδεις ἤ μοιάζουν μέ τόν πατημένο δρόμο ἤ ἄλλοτε τά πάθη νά ξεσηκώνονται σάν τά φουντωμένα ἀγκάθια. Αὐτό νά μή μᾶς ἀπογοητεύει. Μέ προσπάθεια καί ὑπομονή καί προσευχή τά πάθη μπορεῖ νά ξεριζωθοῦν καί ἡ σκληρή γῆ νά καλλιεργηθεῖ καί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νά δώσει καρπό, καρπό μετανοίας, πίστεως ἀγάπης καί ἁγιότητας. Ἀμήν.

http://www.imsk.gr/?p=926