ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

«ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ’ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;»

Ἡ σημερινή Εὐαγγελική περικοπή τῆς θαυματουργικῆς θεραπείας τοῦ ἐπιληπτικοῦ νέου ἀπαντᾶται μέ περισσότερες λεπτομέρειες στό Εὐαγγέλιο τοῦ Μάρκου. Ἡ ἀπόλυτη πίστη τοῦ ἀνθρώπου στήν δύναμη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐκείνη πού τόν ἀπελευθερώνει ἀπό τά δεσμά τοῦ διαβόλου.

Τό περιστατικό συνέβη μετά τήν κάθοδο τοῦ Χριστοῦ ἀπό τό Ὅρος Θαβώρ, ὅπου μεταμορφώθηκε καί ἔδειξε τήν δόξα τῆς θεότητάς του στούς τρεῖς μαθητές πού βρίσκονταν ἐκεῖ.

Οἱ Μαθητές ἀξιώθηκαν νά δοῦν τήν δόξα τῆς Θεότητος τοῦ Χριστοῦ, ἄκουσαν τήν φωνή τοῦ Πατρός καί εἶδαν τήν φωτεινή νεφέλη πού τούς ἐπισκίασε. Πρόκειται γιά τήν δόξα τῆς Ἁγίας Τριάδος, καί ἦταν ἡ φανέρωση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Διότι γιά μᾶς τούς Ὀρθοδόξους ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι μία κτιστή πραγματικότητα, ἀλλά ἡ θέα καί ἡ μέθεξη τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ. Συγχρόνως οἱ Μαθητές εἶδαν τούς δύο Προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τόν Μωϋσῆ καί τόν Ἠλία, νά συνομιλοῦν μέ τόν Χριστό.

Τόσο πολύ εὐφράνθηκαν, ὥστε σέ κάποια στιγμή ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ἐξέφρασε τήν ἐπιθυμία νά παραμείνουν μονίμως ἐκεῖ, καί νά στήσουν τρεῖς σκηνές, γιά τόν Χριστό καί τούς δύο Προφῆτες, καί αὐτοί νά παραμένουν ἐκεῖ γιά νά βλέπουν τήν δόξα Του. Ὅλη αὐτή ἡ εἰκόνα, ἀλλά καί ἡ ἐπιθυμία τῶν Μαθητῶν, δείχνει τί θά εἶναι ὁ Παράδεισος, πῶς θά ζοῦν ὅσοι ἀξιωθοῦν νά εἰσέλθουν στόν Παράδεισο. Πρόκειται γιά μία διαρκῆ θεία Λειτουργία, μία συνεχῆ θέα τῆς δόξης τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἀμέσως μετά τό γεγονός αὐτό τῆς Μεταμορφώσεως ἔρχεται ἡ σημερινή περικοπή κατά τήν ὁποία ἕνας ἄνθρωπος πῆγε τό δαιμονισμένο μέ ἐπιληπτικές κρίσεις παιδί του στούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστός δέν ἦταν ἐκεῖ αὐτή τή συγκεκριμένη στιγμή. Οἱ μαθητές προσπάθησαν νά τό θεραπεύσουν καί ἀσφαλῶς τό ἤθελαν, ἀλλά δέν τά κατάφεραν.

Ὁ Χριστός ἔρχεται καί ἡ ἀπελευθέρωση τοῦ δαιμονισμένου εἶναι ἄμεση πραγματικότητα. Ἡ οὐσία ποιά εἶναι; Ὅτι χωρίς τό Χριστό δέ μποροῦν νά κάνουν τίποτα:

«χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθαι ποιεῖν οὐδέν». Ἀντιθέτως μαζί μέ τό Χριστό τίποτε δέν εἶναι ἀδύνατο.

Ἡ πίστη, ἡ προσευχή, ἡ νηστεία, ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν εἶναι δυνάμεις συνεκτικές πού μᾶς κρατοῦν κοντά στό Χριστό καί ἀποδιώχνουν τά δαιμόνια. Εἶναι αὐτά πού κινοῦν τήν Ἐκκλησία μέσα στούς αἰῶνες καί πού “παράγουν” τούς Ἁγίους της.

Τί σημαίνει ὅμως αὐτό πού ὁ Χριστός ἀποκαλεῖ Πίστη; Πίστη λοιπόν δέν εἶναι ἁπλῶς ἡ παραδοχή τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀκόμη καί αὐτῆς τῆς θαυματουργικῆς του δύναμης, ἀλλά εἶναι αὐτό πού μπορεῖ νά κάνει τόν ἄνθρωπο νά μετακινήσει καί βουνά μέ τήν ἔννοια ὅτι τά πάντα εἶναι δυνατά γιά τόν Θεό. Πίστη εἶναι ἡ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, εἶναι ὁ διαρκής ἀγώνας γιά ἕνωση καί κοινωνία μαζί του. Μέ τή σημασία αὐτή ἡ πίστη στό Χριστό εἶναι δυναμικό ἄνοιγμα τοῦ ἀνθρώπου πρός τό Θεό τόν ἴδιο, ἀλλά καί πρός τόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο, τήν κοινωνία. Ὁ Χριστιανός διακονεῖ καί προάγει τήν κοινωνία τῶν προσώπων, δηλαδή τήν ἐναρμόνιση τῆς ζωῆς.

Αὐτή τήν πίστη ἄς ἔχουμε κι ἐμεῖς, κι ἄς πορευόμαστε στό διάβα τῆς ζωῆς μέ ὁδηγό τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ στά ἔργα μας!

Ἱερομόναχος Κύριλλος Φούντης

ΠΗΓΗ