ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ι' ΜΑΤΘΑΙΟΥ (13.08.2023)

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

13 Αὐγούστου 2023

«ἐν γὰρ Χριστῷ Ἰησοῦ διὰ τοῦ εὐαγγελίου ἐγὼ ὑμᾶς ἐγέννησα» (Α΄ Κορ. 4, 15)

Μία ζωὴ γεμάτη περιπέτειες, κινδύνους καὶ κόπους! Τέτοια ὑπῆρξε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ ζωὴ τῶν Ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ καὶ πρὸ πάντων τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου. Αὐτὸ ἀποδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὴν σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπή. Ὁ Παῦλος ἀπευθύνεται στοὺς Χριστιανοὺς τῆς Κορίνθου καὶ περιγράφει ὅσα δοκίμασε γιὰ χάρη τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Κυρίως αὐτὰ τὰ γράφει γιὰ νὰ νουθετήσει τοὺς Κορινθίους, ὥστε νὰ μιμηθοῦν τὸ παράδειγμά του καὶ νὰ προσπαθήσουν νὰ τοῦ μοιάσουν, ἀφοῦ αὐτὸς εἶναι ὁ πνευματικός τους πατέρας κι ἐκεῖνοι «τέκνα του πνευματικά» (Α΄ Κορ. 4, 14).

Ὁ Παῦλος, διὰ τοῦ κηρύγματος τοῦ Εὐαγγελίου, τοὺς εἶχε χαρίσει τὴν πνευματική τους ἀναγέννηση, γι’ αὐτὸ ὤφειλαν νὰ μιμηθοῦν τὴν ζωή του, μιὰ ζωὴ ἀντανάκλαση τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὴ ἡ ἀναφορὰ τοῦ Ἀποστόλου μᾶς δίνει σήμερα τὴν εὐκαιρία νὰ ἐξετάσουμε τὸν ἅγιο θεσμὸ τῆς πνευματικῆς πατρότητας, ἕνα θεσμὸ μὲ τόσο μεγάλη σημασία γιὰ τὴν ἐν Χριστῷ ζωὴ καὶ σωτηρία μας.

Κάθε ἄνθρωπος ἔχει τὸν κατὰ σάρκα πατέρα του, ἐκεῖνον στὸν ὁποῖο ὀφείλει τὴν ἔλευσή του στὴν ζωή. Ὁ Χριστιανός, ὅμως, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν φυσικὸ ἔχει καὶ τὸν πνευματικό του πατέρα. Αὐτὸν ποὺ τὸν ἀναγέννησε πνευματικά, ποὺ τὸν εἰσήγαγε στὴν ἐν Χριστῷ ζωὴ καὶ τὸν κατευθύνει στὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας. Τὸ παράδειγμα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου μᾶς ἐπιτρέπει νὰ δοῦμε τὸ μυστήριο τῆς πνευματικῆς πατρότητας σὲ ὅλο του τὸ μεγαλεῖο. Ἡ ἀποστολική του καρδιὰ φλεγόταν ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὰ πνευματικά του παιδιά. Ἤθελε νὰ τοὺς μεταδώσει ὄχι μόνο τὴν εὐαγγελικὴ ἀλήθεια, ἀλλὰ καὶ τὴν ψυχή του (Α΄ Θεσσ. 2, 8). Ἀγωνιζόταν μὲ πόνο νὰ μορφώσει μέσα τους τὸν Χριστό (Γαλ. 4, 19). Δὲν σταματοῦσε νὰ νουθετεῖ «ἕνα ἕκαστον» καὶ «μετὰ δακρύων», ἐπιδιώκοντας τὴν πνευματική τους οἰκοδομὴ καὶ σταθεροποίηση στὴν ἐν Χριστῷ ζωή (Πράξ. 20, 31‧Ἐφ. 4, 12). Καθὼς ὁ χρόνος κυλοῦσε καὶ οἰ θεσμοὶ τῆς Ἐκκλησίας ἀναπτύσσονταν, ρίζωσε καὶ ἀναπτύχθηκε καὶ ὁ θεσμὸς τοῦ πνευματικοῦ πατέρα.

Ποιὸ, ὅμως, εἶναι τὸ ἔργο του; «Ἡ ἐπιμέλεια ψυχῶν αἵματι Χριστοῦ ἐξηγορασμένων», μᾶς λέγει ὁ Μ. Βασίλειος. Αὐτὸς εἶναι ὁ ὁδηγὸς στὴν ἐν Χριστῷ ζωή, ὁ ἰατρὸς τῆς ψυχῆς ποὺ «ἐν πολλῇ εὐσπλαγχνίᾳ κατ’ ἐπιστήμην τῆς τοῦ Κυρίου διδασκαλίας» θεραπεύει ἀπὸ τὰ πάθη καὶ βοηθᾶ τὸ πνευματικό του παιδὶ νὰ ἀποκτήσει τὴν ἐν Χριστῷ ὑγεία, δηλαδὴ ζωντανὴ πίστη καὶ σταθερὴ πνευματικὴ ζωή. Ἂν ὅρος καὶ σκοπὸς τῆς χριστιανικῆς ζωῆς– διδάσκει ὁ Μ. Βασίλειος– εἶναι ἡ μίμηση τοῦ Χριστοῦ, στὸν δρόμο αὐτὸν ποὺ ὁδηγεῖ στὴν κοινωνία μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν θέωση, ὁ πνευματικὸς πατέρας μας εἶναι ὁ ἔμπειρος χειραγωγὸς καὶ ὁ ἀκούραστος συμπαραστάτης μας.

Γιὰ νὰ ὑπηρετήσει, ὅμως, ἕνας ποιμένας αὐτὸ τὸ τόσο ὑψηλὸ καὶ ὑπεύθυνο ἔργο, ὀφείλει νὰ εἶναι πράγματι πνευματικὸ ὄργανο, «τῷ πνεύματι ἁρπαζόμενον καὶ κρουόμενον», γράφει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Θὰ πρέπει νὰ ἀποτελεῖ «τύπον τῶν πιστῶν» (Α΄ Τιμ. 4, 12)‧ νὰ παρέχει, κατὰ τὸν Μ. Βασίλειο, «τὸν ἑαυτοῦ βίον ἐναργὲς ὑπόδειγμα πάσης ἐντολῆς τοῦ Κυρίου»‧ νὰ ὁμιλεῖ διὰ τοῦ παραδείγματός του, νὰ ἐμπνέει μὲ τὴν ἐνάρετη ζωή του καὶ νὰ οἰκοδομεῖ μὲ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν πατρικὴ στοργή του, ἀφοῦ, κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος, «ποιμένα ἀληθινὸν ἀποδείξει ἀγάπη‧ δι’ ἀγάπην γὰρ ὁ Ποιμὴν ὁ Μέγας ἐσταύρωται».

Πρέπει νὰ ποῦμε ἐδῶ πὼς ἡ ἐν Χριστῷ οἰκοδομὴ τοῦ πιστοῦ προϋποθέτει καὶ τὴν δική του ἀνταπόκριση στὴν ἀγάπη ποὺ θὰ τοῦ δείχνει καὶ στὶς φροντίδες ποὺ θὰ καταβάλλει γι’ αὐτὸν ὁ πνευματικός του. Ὁ δεσμὸς ποὺ σφυρηλατεῖται ἀνάμεσα στὸν πνευματικὸ πατέρα καὶ τὰ πνευματικά του παιδιὰ εἶναι ἡ ἀμοιβαία ἀγάπη. Καὶ ἡ ἀγάπη ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὸν Χριστὸ εἶναι πιὸ δυνατὴ καὶ ἀπὸ αὐτὴν ποὺ ἐμπνέει ἡ συγγένεια. Ἐπίσης, ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν πνευματικό μας πατέρα εἶναι γνήσια, ὅταν ἐκφράζεται ὡς «πίστις», δηλαδὴ ὡς ἐμπιστοσύνη στὸ πρόσωπό του, γιατὶ σ’ αὐτὸν ἀναθέτουμε τὸν ἑαυτό μας ὁλόκληρο καὶ τὸν ἀναγνωρίζουμε ὁδηγό μας στὸν δρόμο τῆς σωτηρίας. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος λέγει χαρακτηριστικά: «χωρὶς τὴν ὁλόθυμη ἐμπιστοσύνη μας στὸν πνευματικό μας πατέρα δὲν μποροῦμε νὰ προοδεύσουμε στὴν πνευματική μας ζωή».

Πρέπει νὰ γνωρίζουμε, ἐπίσης, πὼς διὰ τοῦ πνευματικοῦ μας πατέρα ὁμιλεῖ ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Ἑπομένως, μὲ τὴν ὑπακοὴ ποὺ τοῦ δείχνουμε, οὐσιαστικὰ ὑπακοῦμε στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἀσφαλιζόμαστε ἔτσι ἀπὸ τὰ λάθη, στὰ ὁποῖα εἶναι βέβαιο ὅτι θὰ πέσουμε, ἂν ἀκολουθήσουμε τὸ δικό μας θέλημα, ἀποκτᾶμε τὴν ἐσωτερικὴ ἐλευθερία καὶ ἑλκύουμε τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ.

Τέλος, ἡ ἐξομολόγηση συνιστᾶ μία ἀκόμα πνευματικὴ ὑποχρέωση τοῦ πιστοῦ. Μὲ ταπείνωση καὶ υἱικὴ ἐμπιστοσύνη ἀποθέτουμε στὸ πετραχήλι τοῦ πνευματικοῦ μας τὰ πάντα. Ὄχι μόνο τὰ ὅσα πράττουμε, ἀλλὰ καὶ τοὺς λογισμούς μας. «Μηδὲν τῆς ψυχῆς κίνημα ἀπόκρυφον φυλάσσειν» προτρέπει καὶ πάλι ὁ Μ. Βασίλειος, «ἀλλὰ ἀπογυμνοῦν τὰ κρυπτὰ τῆς καρδίας». Ἔτσι μόνο συγχωροῦνται τὰ ἁμαρτήματά μας ἀπὸ τὸν Θεό. Ἐλευθερωνόμαστε ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἐνοχῆς, ξεριζώνουμε τὰ πάθη μας καὶ ὁ πνευματικός μας πατέρας μπορεῖ νὰ μᾶς ὁδηγεῖ μὲ ἀσφάλεια στὴν ἐν Χριστῷ ζωή.

Λέγει ὁ ἠγαπημένος μαθητής, ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης: «ὑπάρχει ἁμαρτία ποὺ ἐπιφέρει θάνατο καὶ ἄλλη ποὺ δὲν ἐπιφέρει» (Α΄ Ἰω. 5, 16), ἐννοώντας τὸν θάνατο τῆς ψυχῆς. Καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «ἡ κατὰ κόσμον λύπη προκαλεῖ θάνατο(τῆς ψυχῆς)» (Β΄ Κορ. 7, 10). Καὶ ἀλλοῦ: «Ξύπνα ἐσὺ ποὺ κοιμᾶσαι, ἀναστήσου ἀπὸ τοὺς νεκροὺς καὶ ὁ Χριστὸς θὰ σὲ φωτίσει» (Ἐφ. 5, 14). Νεκροὺς θὰ ὀνομάσει ὁ Κύριος αὐτοὺς ποὺ ἂν καὶ ζοῦν εἶναι νεκρωμένοι στὴν ψυχή (Ματθ. 8, 22). Αὐτὸν τὸν θάνατο ἐννοοῦσε μὲ τὴν ἐντολή Του στὸν Παράδεισο ὁ Θεός, ὅταν ἔλεγε στὸν Ἀδάμ: «Τὴν ἡμέρα ποὺ θὰ φᾶς ἀπὸ τὸ ἀπαγορευμένο δένδρο, θὰ δοκιμάσεις θάνατο» (Γεν. 3, 17).

Οἱ θεῖοι Πατέρες θὰ μᾶς διαφωτίσουν μὲ τὴν σοφή τους διδασκαλία.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης: «Ὅποιος ἐπιχειρήσει νὰ παλαίψει ἀβοήθητος μὲ τὰ πονηρὰ πνεύματα, ὁπωσδήποτε θὰ θανατωθεῖ».

Ὁ ἱ. Χρυσόστομος: «Ὁ Θεὸς γι’αὐτὸ δὲν μᾶς ἐδωσε ὡς πνευματικοὺς διδασκάλους ἀγγέλους, ἀλλὰ πῆρε τοὺς ποιμένες του ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ὥστε ὄντας ἄνθρωποι, νὰ εἶναι πιὸ ἐπιεικεῖς ἀπέναντι στοὺς ἀνθρώπους, γιατὶ καὶ αὐτοὶ θὰ ἔχουν ἁμαρτήματα ὅπως καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι».

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: «Ἔργο τοῦ πνευματικοῦ εἶναι ‘‘τὸ ψυχὴν πτερῶσαι, ἁρπάσαι κόσμου καὶ δοῦναι Θεῷ’’. Νὰ δώσει δηλαδὴ πνευματικὰ φτερὰ στὴν ψυχὴ τοῦ πιστοῦ, νὰ τὴν ἁρπάξει ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου καὶ νὰ τὴν ἀσφαλίσει κοντὰ στὸν Θεό».

Ὁ Ἅγιος Ἀμβρόσιος: «Ἡ εὔκολη συγχώρησις τοῦ πνευματικοῦ κάνει τὸν ἁμαρτωλὸ νὰ ἁμαρτάνει περισσότερο».

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: «Στοὺς πνευματικοὺς πατέρες ἔχει δοθεῖ ἡ ἐξουσία νὰ λύουν καὶ νὰ δεσμεύουν τὶς ψυχές (Ματθ. 18, 18). Αὐτὴ τὴν χάρη καὶ τὴν δύναμη ἔλαβαν ἀπὸ τὸν Χριστό. Γι’ αὐτὸ καὶ θὰ ὑπακούσεις σ’ αὐτοὺς χωρὶς καμμία ἀντιλογία γιὰ νὰ μὴ χαθεῖ ἡ ψυχή σου».

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος: «Ἐκεῖνος ποὺ διψᾶ πρέπει νὰ πηγαίνη στὴν πηγή. Ἐκεῖνος ποὺ ἔχει θλῖψιν καὶ στενοχωρίαν διὰ τὴν ψυχήν του, πρέπει νὰ προσέλθη μὲ ταπείνωσιν, μὲ ἀγάπην καὶ ἀπόφασιν εἰς τὸν πνευματικόν του πατέρα. Ἂν λείπη, ὅμως, ὁ ὁδηγός, ἂν γυρεύη μόνος του ὁ ἄνθρωπος νὰ ὀρθωθῆ… ξεύρω κι ἐγώ; … ἀδύνατον εἶναι. Ὁ ὁδηγὸς σὲ βαστᾶ ἀπὸ τὸ χέρι καὶ σὲ ὁδηγεῖ. Ὅσο ἐνάρετος καὶ ἂν εἶσαι, δὲν μπορεῖς μόνος σου νὰ πορευθῆς εἰς τὴν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν. Ὁ ὁδηγὸς θὰ σοῦ εἰπῆ ποῦ εἶναι ἀνήφορος, ποῦ εἶναι κατήφορος, ποῦ εἶναι βάθος ἢ ὕψωμα‧ αὐτὸς θὰ σοῦ φέγγη νὰ μὴ πηγαίνης σκοτεινὰ καὶ προσκόψης πουθενὰ καὶ πέσης κάτω‧ ἢ καὶ ἂν πέσης, θὰ σὲ ὀρθώση πάλι καὶ θὰ σὲ δυναμώση, διὰ νὰ μὴ ἀποκάμης καθ’ ὁδὸν καὶ δὲν μπορέσεις νὰ φθάσης ἐκεῖ ποὺ θέλεις νὰ πᾶς».

Ὁ Ἅγιος Πορφύριος: «Παιδιά μου, νὰ ἐξομολογεῖσθε συχνά, νὰ κοινωνεῖτε καὶ νὰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀνθρώπους».

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος: «Σήμερα τὸ πιὸ ἀπαραίτητο εἶναι νὰ βροῦν οἱ ἄνθρωποι ἕνα πνευματικό, νὰ ἐξομολογοῦνται, νὰ τοῦ ἔχουν ἐμπιστοσύνη καὶ νὰ τὸν συμβουλεύονται. Ἂν ἔχουν ἕνα πνευματικὸ καὶ βάλουν ἕνα πρόγραμμα μὲ προσευχὴ καὶ λίγη μελέτη, κοινωνοῦν, τότε δὲν ἔχουν τίποτα νὰ φοβοῦνται σ’ αὐτὴν τὴν ζωή».

Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος: «Κύριε, Ἐσὺ ποὺ δὲν θέλεις τὸν θάνατο τοῦ ἁμαρτωλοῦ, στεῖλε μου ἕνα πνευματικὸ ποὺ Σὲ γνωρίζει, ἔτσι ὥστε δουλεύοντας σ’ αὐτὸν ὡς νὰ εἶσαι Σὺ καὶ ὑποτασσόμενος μὲ ὅλη μου τὴν δύναμη καὶ κάνοντας τὸ δικό Σου θέλημα τηρώντας τὰ δικά του, νὰ εὐαρεστήσω Ἐσένα καὶ νὰ ἀξιωθῶ ἐγὼ ὁ ταπεινὸς τῆς Βασιλείας σου».

Ὁ ἀείμνηστος ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης: «Μεγάλο τὸ ἔργο τῶν πνευματικῶν πατέρων. Καὶ ἂν σήμερα ἡ Ἑλλὰς ζῆ καὶ ὑπάρχη, τὸ ὀφείλει σ’ αὐτούς. Ἂν δὲν ἐργάζονταν πνευματικοὶ πατέρες στὸν τόπο μας, δὲν θὰ ὑπῆρχαν τώρα ψυχὲς ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ ποῦν μαζὶ μὲ τὸν Παῦλο: ‘‘ζῶ οὐκέτι ἐγώ, ζῆ δ’ ἐν ἐμοὶ Χριστός’’ (Γαλ. 2, 20). Αὐτοὶ οἱ ἀναγεννημένοι πιστοὶ τὸ ὀφείλουν στοὺς ἀειμνήστους ἱερεῖς καὶ διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας μας, πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους καὶ τὴν ζωή τους θυσίασαν, γιὰ νὰ εἴμαστε ἐμεῖς σήμερα Χριστιανοί. Αὐτοὺς τοὺς γνησίους πνευματικοὺς πατέρες ἔχουμε χρέος ἐμεῖς, τὰ πνευματικά τους παιδιά, νὰ τοὺς ἀγαποῦμε ἐμπράκτως καὶ ἰδίως νὰ τοὺς ὑπακοῦμε. Νὰ ἐνθυμούμεθα τὰ λόγια τους καὶ νὰ τὰ τηροῦμε. Νὰ τοὺς μνημονεύουμε καὶ νὰ προσευχώμεθα γι’ αὐτούς, εἴτε βρίσκονται στὴν ζωὴ εἴτε ἔχουν ἀναχωρήσει γιὰ τὸν οὐρανό. Νὰ ἀναπολοῦμε τὰ παραδείγματα καὶ τοὺς ἀγῶνες τους καὶ νὰ μιμούμεθα τὴν πίστη τους, ὅπως μᾶς προτρέπει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: ‘‘μνημονεύετε τῶν ἡγουμένων ἡμῶν, οἵτινες ἐλάλησαν ὑμῖν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ὧν ἀναθεωροῦντες τὴν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς, μιμεῖσθε τὴν πίστιν’’ (Ἑβρ. 13, 7)».

Χριστιανοί μου!

Εἶναι χρέος μας νὰ ἔχουμε πνευματικό πατέρα, μόνιμο καὶ σταθερό. Ταυτόχρονα ἀποτελεῖ δικαίωμά μας νὰ ἐπιλέξουμε αὐτὸν ποὺ θὰ κρίνουμε καταλληλότερο. Αὐτόν, κοντὰ στὸν ὁποῖο θὰ ἀναπαυόμαστε πνευματικά καὶ θὰ αἰσθανόμαστε ἀσφάλεια. Γι’ αὐτὸ ὀφείλουμε νὰ προσέξουμε πολὺ τὴν ἐπιλογή του καὶ νὰ προσευχόμαστε θερμὰ νὰ μᾶς ἀξιώσει ὁ Θεὸς αὐτοῦ τοῦ μεγάλου δώρου. «Εὐχαῖς καὶ δάκρυσιν», γράφει ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, «τὸν Θεὸν καθικέτευσον πέμψαί σοι ὁδηγὸν ἀπαθῆ καὶ ἅγιον». Μὲ προσοχή, λοιπόν, καὶ πίστη νὰ παρακαλέσουμε τὸν Θεὸ νὰ μᾶς ὁδηγήσει σὲ ἱερέα ἅγιο καὶ φωτισμένο, πνευματικὸ πατέρα, ὁ ὁποῖος θὰ εἶναι ὁ ὁδηγός μας στὴν πορεία μας γιὰ τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Ὄντως, ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ ἔμπειρο καθοδηγητή, ἰδίως στὶς πονηρὲς καὶ δύσκολες ἡμέρες ποὺ ζοῦμε. Ὁ πνευματικὸς θὰ μᾶς δώσει τὶς κατάλληλες ὁδηγίες γιὰ τὸ τὶ πρέπει νὰ ἀποφεύγουμε ἢ νὰ ἀκολουθοῦμε. Ἂς τὸν ἀκοῦμε, διότι δὲν ὁμιλεῖ μὲ προσωπικὰ κριτήρια ἢ ἰδιοτέλεια, ἀλλὰ μὲ φόβο Θεοῦ καὶ συναίσθηση εὐθύνης γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ γνωρίσουμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ σὲ κάθε περίσταση τῆς ζωῆς μας. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης λέγει ὅτι «αὐτὸς ποὺ ἄλλοτε ὑπακούει καὶ ἄλλοτε παρακούει τὸν πνευματικό του πατέρα, ὁμοιάζει μὲ ἄνθρωπο ποὺ βάζει στὰ μάτια του ἄλλοτε κολλύριο καὶ ἄλλοτε ἀσβέστη. Ποιὸ τὸ ὄφελος;». Ὁ Ὅσιος Ἐφραὶμ ὁ Κατουνακιώτης ἔλεγε σὲ πνευματικό του παιδί: «Δὲν σὲ κατηγορῶ ὅτι ἔκανες ἁμαρτίες πολλὲς καὶ σοβαρές. Ὄχι, ἄνθρωπος εἶσαι. Σὲ κατηγορῶ γιατὶ δὲν ἐξομολογεῖσαι. Ἔπεσες; Στὸν πνευματικό! Ὅλα στὸν πνευματικό! Ὤ, ἐξομολογούμενη ψυχή, τὶ ἔχεις νὰ κληρονομήσεις! Τὶ ἔχεις νὰ ἀπολαύσεις! Τὶ σοῦ ἔχει ἑτοιμάσει ὁ γλυκύτατος Νυμφίος σου!»

Μεγάλη ἀσφάλεια καὶ ἐγγύηση ὁ πνευματικός μας πατέρας, ἀλλὰ καὶ τὶ χαρὰ γιὰ ἐκεῖνον ὅταν βλέπει τὴν πνευματική μας προκοπή. Ὁ Εὐαγγελιστὴς, Ἰωάννης ὁ Θεολόγος στὴν Β΄ ἐπιστολή του πρὸς τὴν Ἐκκλησία καὶ ὑπὸ τὸν κἰνδυνο τῶν ψευδοδιδασκάλων, σημειώνει: «Πολὺ μεγάλη χαρὰ ἐδοκίμασα, διότι βρῆκα ὁρισμένα ἀπὸ τὰ παιδιά σου νὰ πορεύονται σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τοῦ εὐαγγελίου».

«Ὅλα γιὰ τὴν δόξα τοῦ Χριστοῦ,

νὰ τὸ μεγάλο σύνθημά σου.

Θάρρος κι ἀντοχὴ νὰ πολεμᾶς,

κι ὅλο νικητὴς ἐσὺ νὰ βγαίνεις.

Σκύψε πρὸς τὰ τόσα σου παιδιά,

Γέροντα, καὶ δός μας τὴν εὐχή σου!» ΑΜΗΝ!

ΠΗΓΗ