ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Η ΓΝΗΣΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στό Θ´ κεφάλαιο τῆς Α΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολῆς του, ἀπό τό ὁποῖο προέρχεται ἡ παροῦσα περικοπή, προσφέρει τόν ἑαυτό του παράδειγμα πρός μίμηση, μέ τόν τρόπο πού αὐτός ἀκολούθησε τό παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ.

Δίχως ἴχνος αὐταρέσκειας ἀναπτύσσει τό θέμα ὅτι δέν ἔκανε χρήση τοῦ δικαιώματος, τῆς «ἐξουσίας», ὅπως λέγει στό κείμενο, νά τρέφεται ἀπό τίς κοινότητες πού ὑπηρετεῖ. Δέν θέλησε νά ζεῖ ἐπιβαρύνοντας, ἔστω καί ἐλάχιστα, τούς πιστούς, παρότι προσέφερε ὅλη τήν ζωή καί τήν πνευματική του ἰκμάδα στήν διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου καί τήν στερέωση τῆς πίστεως. Δηλαδή, θυσίασε καί αὐτό του τό δικαίωμα, τό ὁποῖο ἀπέρρεε ἀπό τό ἀποστολικό του ἀξίωμα καί πού προφανῶς τοῦ στοίχισε πολλούς ἐπιπλέον κόπους, γιά νά ἀποφύγει κάθε κακόβουλο ὑπαινιγμό γιά τό ἔργο του.

Ὁ Παῦλος, ὅπως καί ἄλλοτε ἔχουμε γράψει, ἵδρυσε τήν Ἐκκλησία τῆς Κορίνθου, τήν ὁποία ἀγάπησε εἰς βάθος. Ἡ ἀποστολική του ἐργασία στήν Κόρινθο εἶχε μεγάλη ἀπήχηση καί ἀπόδοση, χωρίς αὐτό νά σημαίνει ὅτι δέν ἀναφύονταν καί πολλά προβλήματα ἠθικῆς καί πνευματικῆς φύσεως. Ἡ ἁγιότητα καί ἡ ἀνιδιοτέλεια τοῦ Παύλου φαίνεται ὅτι ἐνοχλοῦσαν διάφορους ψευδαδέλφους καί ψευδαποστόλους, πού δροῦσαν ἐκεῖ, καί οἱ ὁποῖοι γιά νά δικαιολογήσουν τίς πνευματικές τους ἀτασθαλίες κατηγοροῦσαν ἐπικίνδυνα τόν Ἀπόστολο. Ἀρκετοί πιστοί ἐπηρεαζόμενοι ἀπό τίς συκοφαντίες τους ἄρχισαν νά ἀμφισβητοῦν τό ἀποστολικό ἀξίωμα τοῦ Παύλου. Δηλαδή, ἀντί νά θαυμάζουν τήν αὐταπάρνηση καί τό θυσιαστικό του φρόνημα, τούς σκανδάλιζε τό ὅτι δέν ἐπιβάρυνε τίς ἐκκλησίες μέ τήν συντήρησή του, ὅπως συνέβαινε μέ ἄλλους Ἀποστόλους, καί, ὡς ἐκ τούτου, θεωροῦσαν ὅτι δέν ἔπρεπε νά συγκαταλέγεται σέ αὐτούς. Ὁ Παῦλος θλίβεται καί ἀπολογεῖται, ὄχι γιά νά ὑπερασπισθεῖ τόν ἑαυτό του, ἀλλά γιά νά βοηθήσει τούς πιστούς νά ἀντιληφθοῦν τό λάθος τους καί τόν κίνδυνο γιά τήν Ἐκκλησία ἀπό τήν διάσπαση τῆς ἑνότητός της.

Οἱ πιστοί εἶναι ἡ ἀπόδειξη τῆς ἀποστολικότητος τοῦ Παύλου

Γι’ αὐτό ὁ Ἀπόστολος λέγει στούς Κορινθίους ὅτι αὐτοί εἶναι «ἡ σφραγίς», ἡ ἀπόδειξη τῆς ἀποστολικότητός του. Καί ὅτι οἱ ἀληθινά πιστοί εἶναι ἡ ἀπολογία του πρός ἐκείνους, πού τόν κατηγοροῦν πώς τάχα δέν εἶναι Ἀπόστολος. Τό ἔργο του δηλαδή στήν Ἐκκλησία, ἡ ἀποστολική σαγήνη τόσων ἀνθρώπων μέσα στό πέλαγος τῆς ἀπιστίας καί εἰδωλολατρίας τῆς κοσμοπολίτικης Κορίνθου, οἱ κίνδυνοι, οἱ μόχθοι, ἡ καθημερινή ἀπειλή τοῦ θανάτου χάριν τοῦ Χριστοῦ καί τῆς διαδόσεως τοῦ λόγου Του, εἶναι ἡ μαρτυρία γιά τήν γνησιότητα τοῦ ἀξιώματος τοῦ Ἀποστόλου. Δεδομένου ὅτι ἡ ἀποστολική αὐθεντία δέν εἶναι μία ἐξωτερική δύναμη ἐπιβολῆς στούς ἄλλους, ὅπως ἡ ἐγκόσμια ἐξουσία.

Στήν Ἐκκλησία «ἀξίωμα» καί «ἐξουσία» εἶναι τό χάρισμα τοῦ ἀνθρώπου νά διακονεῖ μέ τήν ἀγάπη καί τό πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ τούς ἄλλους ἀνθρώπους, μέλη τοῦ ἰδίου σώματος, τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Τό ὑπόδειγμα αὐτῆς τῆς ἀλήθειας βρίσκεται στό πρόσωπο τοῦ Κυρίου. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Κύριος. Καί τήν κυριότητά Του, τήν θεία Του δύναμη καί ἐνέργεια τήν προσφέρει μέ τήν ἀγάπη, τήν ἀγαθότητα καί τό ἔλεός Του πρός κάθε ἄνθρωπο.

Οἱ ὑλικές ἀπολαβές τοῦ ἀποστολικοῦ ἔργου

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος δέν ἦταν δυνατόν νά μήν ἀναγνώριζε ἤ νά ἀγνοοῦσε τήν ἐντολή τοῦ Κυρίου, οἱ κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου νά ζοῦν ἀπό τό κήρυγμα (Λουκ. 10,7). Γι’ αὐτό καί μέ μία σειρά τριῶν παραδειγμάτων δεικνύει ὅτι εἶναι φυσικό ὁ Ἀπόστολος νά τρέφεται ἀπό ἐκείνους πού ὑπηρετεῖ. Ἀρχικά, γράφει ὅτι ὅπως κανένας στρατιώτης δέν λαμβάνει μέρος σέ ἐκστρατεία μέ δικά του ἔξοδα, ἔτσι καί ὁ ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου δικαιοῦται νά συντηρεῖται ἀπό τό ἀποστολικό ἔργο πού ἀσκεῖ.

Ἔπειτα, ὅτι καθώς ὁ ἀμπελουργός πού φυτεύει καί καλλιεργεῖ ἕναν ἀμπελῶνα δικαιοῦται νά ἐσθίει ἀπό τόν καρπό του, ἔτσι καί ὁ Ἀπόστολος ἔχει τό δικαίωμα νά συντηρεῖται ἀπό τήν Ἐκκλησία, τήν ὁποία διακονεῖ μέ ἀφοσίωση. Καί, τέλος, ὅπως ὁ βοσκός πού κοπιάζει μέρα-νύκτα φροντίζοντας τά πρόβατά του τρέφεται μέ τό γάλα τους, ἔτσι καί ὁ πνευματικός ποιμένας τοῦ λογικοῦ ποιμνίου ἀξίζει νά λαμβάνει τά ἀναγκαῖα γιά τήν ζωή του ἀπό τούς πιστούς πού διαποιμαίνει. Νά ἀρκεῖται, δηλαδή, σέ μικρή παρηγορία τοῦ σώματος καί στήν ἀπαραίτητη τροφή μόνο, ὅπως ὑπογραμμίζει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Μάλιστα, γιά νά ὑποστηρίξει ἁγιογραφικά τά ἀνωτέρω, παρουσιάζει καί ἐπιχειρήματα ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη.

Ἡ ἰδιαίτερη στάση τοῦ ἀποστόλου Παύλου

Ὁ Παῦλος καταγράφει μέν τά νόμιμα δικαιώματά του, τά ὁποῖα ὅμως ὁ ἴδιος δέν ἐπιθυμεῖ νά διεκδικήσει. Δέν περιφρονεῖ τόν νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, δέν ἀπαξιώνει τήν λογική οὔτε προβάλλει τόν ἑαυτό του ὡς ὑπέρτερο τῶν ἄλλων Ἀποστόλων. Ἡ στάση του ἀποκαλύπτει γιά πολλοστή φορά τήν ὑπερβατικότητα τῆς ἐν Χριστῷ θυσιαζόμενης ἀγάπης.

Σέ ἕνα κόσμο πού συνεχῶς διεκδικεῖ δικαιώματα λησμονώντας, συνήθως, τίς ὑποχρεώσεις πρός τούς ἄλλους, μέ πρώτη αὐτήν τῆς ἀγάπης, τό ἦθος τοῦ Ἀποστόλου, ὁ ὁποῖος ὑπέμενε τά πάντα γιά νά μήν παρεμβάλει κανένα ἐμπόδιο στό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, εἶναι πηγή ἀνεξάντλητης ἐμπνεύσεως γιά ὅλους.

Ἀρχιμ. Ν. Κ.

ΠΗΓΗ