Κυριακή 27η Αὐγούστου 2023

Κυριακή ΙΒ΄ Ματθαίου.

(Ματθ. 19, 16 – 26).

«τήρησον τάς ἐντολάς» (Ματθ. 19, 17).

Σήμερα βλέπουμε ἕναν διάλογο ἀνάμεσα στόν Ἰησοῦ καί σέ κάποιον πλούσιο, πού ζητάει νά μάθει τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο θά κερδίσει τήν αἰώνια ζωή.

Ὁ Χριστός σ’ αὐτή τήν ἀπορία τοῦ πλουσίου δίνει ὡς ἀπάντηση τό: «τήρησον τάς ἐντολάς». Ἔτσι μπαίνει στή σκέψη μας τό μεγάλο θέμα τῶν θείων ἐντολῶν.

Ἀφοῦ ὁ Θεός πλάθει τόν ἄνθρωπο ἐλεύθερο, γιατί τοῦ δίνει ἐντολές; Τί νόημα ἔχουν οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί ποιός εἶναι ὁ σκοπός τους; Οἱ ἐντολές καί οἱ νόμοι γίνονται αἰτία νά δυστυχήσει ὁ ἄνθρωπος ἤ τόν βοηθοῦν στή σωτηρία καί τή λύτρωση; Μπορεῖ νά συμβιβαστεῖ ἡ ἐλευθερία μέ τήν τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν καί νόμων;

Οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι δεσμευτικές ὁδηγίες, πού ἔχουν σκοπό νά καταπιέσουν τόν ἄνθρωπο. Εἶναι ἡ κατάθεση τῶν ὀντολογικῶν ὁρίων τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι οἱ προδιαγραφές, μέ τίς ὁποῖες δημιουργήθηκε ὁ ἄνθρωπος καί μέσα στίς ὁποῖες μπορεῖ νά κινεῖται.

Αὐτό συνέβη μέ τούς πρωτόπλαστους. Ἔλαβαν τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ νά μή δοκιμάσουν ἀπό τό δέντρο τῆς ἐλευθερίας τόν καρπό τῆς ἁμαρτίας. Τούς προειδοποίησε μέ ἀγάπη πώς, τήν ἡμέρα πού θά δοκιμάσουν αὐτόν τόν καρπό, ἡ ὕπαρξή τους θά ἔχει κάνει κάτι πού δέν τό ἀντέχει, μέ ἀποτέλεσμα νά πεθάνει. Αὐτό συμβαίνει, διότι ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη δημιουργήθηκε μέ τήν προδιαγραφή νά βρίσκεται σέ ἀδιάκοπη κοινωνία μέ τόν Δημιουργό της. Ἡ δοκιμή τῆς ἁμαρτίας ἀποκόπτει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Θεό, μέ ἀποτέλεσμα ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη νά ὑφίσταται κάτι πού δέ βρίσκεται στίς προδιαγραφές της. Χάνει τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ καί ὑφίσταται τήν ἐπίπτωση τῆς ἀπουσίας αὐτῆς, πού εἶναι ὁ θάνατος. Ὁ Θεός λέγει στά πλάσματά Του ὅτι δημιουργήθηκαν γιά νά δοκιμάζουν καί νά ἀπολαμβάνουν τό καλό. Δέν ἔχουν τίς ὀντολογικές καί ὑπαρξιακές ἀντοχές, γιά νά δοκιμάσουν κάτι ἄλλο. Ἄν ἀρνηθοῦν τό καλό, ὅ,τι ἄλλο δοκιμάσουν εἶναι ἡ ἀπουσία τοῦ καλοῦ, δηλαδή τό κακό. Ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη δέν φτιάχτηκε, γιά νά ἀντέχει τό κακό. Ὁ ἄνθρωπος πού θέλει νά δοκιμάσει τό κακό θά πεθάνει. Αὐτό δέν εἶναι τιμωρία, πού τήν ἐπιβάλλει ἕνας κομπλεξικός καί παράξενος Θεός. Εἶναι ἡ φυσική ἐπίπτωση τῆς παραβίασης τῶν προδιαγραφῶν, μέ τίς ὁποῖες δημιουργήθηκε ὁ ἄνθρωπος. Ὅλοι ξέρουμε ὅτι δέν ἔχουμε φτερά. Δέν εἶναι στίς γενετικές μας προδιαγραφές νά πετᾶμε.

Ἔχουμε πόδια, διότι εἶναι στίς γενετικές μας προδιαγραφές νά περπατᾶμε. Τώρα ἐμεῖς, παρόλο πού ξέρουμε ὅτι δέν ἔχουμε φτερά, ἄν θελήσουμε νά πετάξουμε καί ἀνεβοῦμε στήν κορυφή ἑνός γκρεμοῦ ἤ μιᾶς πολυκατοικίας καί ρίξουμε τούς ἑαυτούς μας κάτω, τό πιθανότερο εἶναι νά σκοτωθοῦμε. Ὁ θάνατος δέν θά ἔλθει ἐπειδή κάποιος μᾶς τιμώρησε. Ὁ θάνατος θά ἔλθει ἐπειδή ἁπλῶς δέν σεβαστήκαμε τίς γενετικές μας προδιαγραφές.

Ἄν ἢμασταν συσκευές, θά λέγαμε ὅτι οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ εἶναι οἱ ὁδηγίες χρήσης. Ὅταν παίρνουμε μία συσκευή, αὐτή συνοδεύεται ἀπό ἕνα βιβλιαράκι μέ τίς ὁδηγίες χρήσης. Σ’ αὐτές τίς ὁδηγίες δίνονται τά χαρακτηριστικά τῆς συσκευῆς, παρουσιάζονται οἱ δυνατότητές της καί ἀναλύεται ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο πρέπει νά δουλεύει, γιά νά μή χαλάσει. Ἄν τηρηθοῦν ὅλα ὅσα γράφουν οἱ ὁδηγίες χρήσης, ἡ συσκευή θά λειτουργεῖ ἄψογα γιά πολλά χρόνια. Ἄν παραβιαστοῦν οἱ ὁδηγίες χρήσης, τό πιθανότερο εἶναι ἡ συσκευή νά πάθει βλάβη. Ἔτσι συμβαίνει καί μέ τόν ἄνθρωπο. Πλάστηκε μέ συγκεκριμένες ὁδηγίες χρήσης. Οἱ ὁδηγίες χρήσης τοῦ δόθηκαν σ’ ἕνα βιβλίο πού ὀνομάζεται Ἁγία Γραφή. Μέσα στήν Ἁγία Γραφή εἶναι ἀποτυπωμένο τό θεϊκό θέλημα, δηλαδή ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο θέλησε ὁ Πλάστης νά φτιάξει τόν ἄνθρωπο καί τά χαρακτηριστικά πού θέλησε νά τοῦ βάλει. Τό θέλημα τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι νομικές διατάξεις. Δέν εἶναι ἐντολές ἠθικοῦ περιεχομένου. Εἶναι ὀντολογικές προδιαγραφές. Εἶναι τά χαρακτηριστικά πού θέλησε ὁ Θεός, ὡς Δημιουργός, νά δώσει στό δημιούργημά Του.

Ὁ Θεός δέν πλάθει τόν ἄνθρωπο, γιά νά εἶναι «καλό παιδί». Δέν τόν δημιουργεῖ, γιά νά εἶναι ὑπάκουος καί νομότυπος ὑπηρέτης. Τόν φτιάχνει, γιά νά τόν υἱοθετήσει. Ὁ σκοπός τῆς ὕπαρξης τοῦ ἀνθρώπου εἶναι νά γίνει υἱός τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός δημιουργεῖ τόν ἄνθρωπο γιά νά τόν υἱοθετήσει, νά τόν κάνει σάν θεό, πού εἶναι καί ὁ Ἴδιος. Δίνει στόν ἄνθρωπο τήν ἐντολή καί τή δυνατότητα νά γίνει θεός κατά χάριν, ὅπως εἶναι ὁ Ἴδιος Θεός κατά τήν οὐσία. Ἐξαγιάζει τόν ἄνθρωπο μέ τήν παρουσία Του μέσα σ’ αὐτόν καί τόν καλεῖ νά κρατήσει τοῦτον τόν ἐξαγιασμό, μέχρι νά καταφέρει νά ἐξομοιωθεῖ καί νά ταυτιστεῖ ἀμετάκλητα μαζί Του.

Ἡ παραβίαση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι μία ἠθική παρεκτροπή. Δέν εἶναι μία παρανομία. Εἶναι μία παραβίαση τῆς ἴδιας τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης. Γι’ αὐτό ἡ λέξη πού ταιριάζει εἶναι ἡ λέξη ἀρρώστια. Ἡ παραβίαση τῶν θεϊκῶν ἐντολῶν εἶναι μία ἀρρώστια. Ὁ ἁμαρτωλός ἄνθρωπος δέν εἶναι παράνομος καί ἀνήθικος, εἶναι ἀσθενής. Ὅποιος ἀρνεῖται καί χάνει τόν Θεό δοκιμάζει τήν ἀσθένεια πού ὀνομάζεται κακό. Τό κακό ὡς ἀσθένεια θεραπεύεται, ἀλλά, ἄν μείνει ἀθεράπευτο, σκοτώνει. Ὁ θάνατος πού φέρνει τό κακό δέν εἶναι μόνον ὁ βιολογικός. Ὁ πραγματικός θάνατος πού φέρνει τό κακό εἶναι ὁ μόνιμος χωρισμός ἀπό τόν Θεό.

Ἀπό τήν τραγική αὐτή κατάσταση ἦλθε νά μᾶς ἐλευθερώσει ὁ Ἰησοῦς. Φόρεσε τή δική μας σάρκα, γιά νά ἀκυρώσει τίς ἐπιπτώσεις τοῦ κακοῦ στήν ὕπαρξή μας. Θεράπευσε τήν ἀνθρώπινη φύση ἀπό τήν ἀσθένεια τοῦ κακοῦ. Τήν ἕνωσε ἀμετάκλητα μέ τήν Ἁγία Τριάδα. Μετά τή δική Του ἐνσάρκωση ἡ πορεία τοῦ κάθε ἀνθρώπου εἶναι προσωπική ἐπιλογή καί εὐθύνη. Τό κακό, ὅσο κι ἄν φαίνεται ὅτι θριαμβεύει, στήν πραγματικότητα καταργεῖται καί ἀκυρώνεται, ὅταν στή θέση του καλέσουμε τόν Θεό καί βάλουμε τά δυνατά μας νά μείνουμε ἑνωμένοι μαζί Του.

Οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ αὐτό τό ἔργο ἐπιτελοῦν.

Μᾶς δίνονται, γιά νά μποροῦμε νά ξεχωρίζουμε εὔκολα ποῦ βρίσκεται ἡ θεϊκή παρουσία καί ποῦ βρίσκεται ἡ ἄρνηση καί ἡ προδοσία τοῦ Θεοῦ. Μᾶς δίνονται, γιά νά μᾶς ὑπενθυμίζουν τίς προδιαγραφές μας, προκειμένου νά μήν πέφτουμε στήν οἰκτρή ἀσθένεια τοῦ κακοῦ. Ἄν μελετοῦμε καί φυλάσσουμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, κάνουμε σωστή χρήση τῆς ἐλευθερίας μας. Γευόμαστε καί ἀπολαμβάνουμε τούς καρπούς τῆς ἀγάπης τοῦ Κυρίου καί ἀποφεύγουμε ἐπιμελῶς ἐκεῖνον τόν ἕνα καί μοναδικό καρπό τῆς ἁμαρτίας, πού μπορεῖ νά μᾶς ἀρρωστήσει. Ἡ φύλαξη τῶν θείων ἐντολῶν μᾶς ὁδηγεῖ στήν υἱοθεσία ἀπό τόν Οὐράνιο Πατέρα. Ἡ ἀκύρωση τῶν ἐντολῶν αὐτῶν μᾶς ὁδηγεῖ στήν ἀποξένωση καί ἀποκοπή ἀπ’ Ἐκεῖνον, πού εἶναι ἡ πηγή τῆς ζωῆς καί τῆς ἀληθινῆς χαρᾶς. Μή φοβηθοῦμε τίς θεῖες ἐντολές. Δέν εἶναι στυγνές ἀπαγορεύσεις. Εἶναι χαρά, ζωή καί ἐλευθερία. Πάνω ἀπ’ ὅλα, ὅμως, εἶναι ἀσφάλεια στήν κατά τά ἄλλα ὑπόλοιπη ἀνασφαλή μας πορεία. Τό «τήρησον τάς ἐντολάς» εἶναι δρόμος ὑγείας καί ζωῆς, τήν ὁποία μακάρι πάντοτε νά ἀπολαμβάνουμε. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ