ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΩΣ ΕΜΠΟΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός κατά τήν περίοδο τῆς διδασκαλίας του ὑπῆρξε αὐστηρός μέ τούς ἀνθρώπους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι εἶχαν παραδοθεῖ ὁλοκληρωτικά στήν αὔξηση τοῦ πλούτου τους. Εἶχε μάλιστα ἀναφερθεῖ καί στή δυσκολία τους νά εἰσέλθουν στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἐξαιτίας τῆς προσκόλλησής τους στά ὑλικά ἀγαθά καί τῆς ἐξάρτησής τους ἀπό τήν πολυτέλεια. «Εὐκοπώτερον γάρ ἐστι κάμηλον διά τρυμαλιᾶς ραφίδος εἰσελθεῖν ἤ πλούσιον εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν» (Λουκ. 18,25).

Ὁ Κύριός μας, ὅμως, δέν κατηγόρησε ποτέ τούς ἀνθρώπους πού εἶχαν οἰκονομική ἄνεση, ποτέ δέν ἐναντιώθηκε σέ ὅσους εἶχαν πλούτη.

Ἄλλωστε αὐτά μπορεῖ νά ἀποκτηθοῦν εἴτε μέσω τῆς ἐργασίας, εἴτε ἀπό μιά κληρονομιά, εἴτε μέ ἄλλους θεμιτούς τρόπους. Ἡ θεματολογία τῆς διδασκαλίας του δέν εἶχε ταξικό χαρακτήρα καί περιεχόμενο, ὅπως ἀρκετές φορές ἔχει ἐσφαλμένα λεχθεῖ ἀπό ἀνθρώπους ὁρμώμενους ἀπό ἰδεολογικές θέσεις, ἐξαιτίας παρερμηνείας τῶν Γραφῶν.

Ἡ ἀτομική οἰκονομική ἄνοδος

Ἀντιθέτως, ὁ Κύριος ἦταν ἀρκετά ἐπικριτικός πρός ὅσους δέν ἔκαναν ὑπεύθυνη διαχείριση τοῦ πλούτου τους, δέν ἐνδιαφέρονταν γιά τόν πλησίον καί ἀσχολοῦνταν μόνο μέ τήν ἀτομική τους οἰκονομική ἄνοδο.

Στή συγκεκριμένη παραβολή συναντοῦμε τήν τραγική φιγούρα ἑνός ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ἦταν ἤδη πλούσιος καί τοῦ ὁποίου τά χωράφια, δηλαδή τά πλούτη, αὐξήθηκαν πολύ. Ἡ πρώτη καί μοναδική του σκέψη ἦταν νά γκρεμίσει τίς ἀποθῆκες, ὅπου μάζευε τή σοδειά του, καί νά κατασκευάσει μεγαλύτερες. Μέ ἄλλα λόγια, βρῆκε ἕνα τρόπο ὥστε νά ἀποθηκεύσει, νά καταθέσει καί νά ἀποταμιεύσει τά νέα πλούτη πού ἀπέκτησε.

Θά ἄξιζε ἐπίσης νά ἀναρωτηθοῦμε καί γιά τό ὑψηλό οἰκονομικό κόστος πού ἐνδεχομένως θά εἶχε μιά τέτοια κατασκευαστική ἐργασία.

Ὡστόσο, αὐτό δέν πτόησε τόν πλούσιο, ὁ ὁποῖος μετά τή σύλληψη τοῦ σχεδίου γιά τήν ἀποθήκευση τῆς νέας του σοδειᾶς, ἀνέπαυσε τή συνείδησή του, μένοντας ἀπόλυτα ἱκανοποιημένος ἀπό τή λύση πού ἀπεργάσθηκε. Ὅμως ὁ Θεός τήν ἴδια ἐκείνη νύκτα τόν κάλεσε στήν ἄλλη ζωή καί ὅλα ὅσα εἶχε ἀποκτήσει στή γῆ αὐτή δέν τόν ἀκολούθησαν ἐκεῖ.

Διαρκής ἐγρήγορση

Εἶναι φανερό ὅτι ὁ Κύριος γιά ἀκόμη μία φορά στοχεύει στό φρόνημα τοῦ ἀνθρώπου πού εἶναι ἐγκλωβισμένος στά ὑλικά ἀγαθά καί στή συσσώρευση τοῦ πλούτου. Ἀναδεικνύει μάλιστα τό σκότος πού καλύπτει τόν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ἔχει ἐπιτρέψει νά φωλιάσει στήν καρδιά του ὁ μαμωνᾶς, μέ ἀποτέλεσμα νά παίρνει ἀποφάσεις πού τόν ὁδηγοῦν ὁλοένα καί περισσότερο σέ μηχανορραφίες, δολοπλοκίες, ἐγκλεισμό στόν μικρόκοσμό του καί στόν ἄκρατο ἀτομισμό. Εἶναι αὐτό ἀκριβῶς πού ἀκοῦμε ὅλο καί πιό συχνά στή σημερινή ἐποχή: «Νά περνάω ἐγώ καλά». Ὅμως τό ἐρώτημα πού ἀναδύεται εἶναι: «Μέ τί κόστος; Καί ποιό εἶναι τελικά τό ὄφελος;».

Ὁ Ἰησοῦς ἔπειτα ἀπό τή διδασκαλία τῆς Κυριακῆς προσευχῆς εἶχε πεῖ: «Μή θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυρούς ἐπί τῆς γῆς, ὅπου σής καί βρῶσις ἀφανίζει, καί ὅπου κλέπται διορύσσουσι καί κλέπτουσι» (Ματθ. 6,19).

Ἐπίσης, λίγο καιρό πρίν ἀπό τή σταυρική του θυσία ρώτησε τούς μαθητές του: «Τί γάρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος, ἐάν τόν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τήν δέ ψυχήν αὐτοῦ ζημιωθῇ; ἤ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» (Ματθ. 16,26). Κανέναν δέν ὠφελεῖ ἡ ὁλοκληρωτική αὐτοπαράδοση στά ὑλικά ἀγαθά, διότι ἔτσι ἀλλοιώνεται ἀκόμη περισσότερο ἡ προσωπικότητά του, ἐξαιτίας τῆς ἑκούσιας ἀπομόνωσής του ἀπό τόν ὑπόλοιπο κόσμο καί τοῦ ὑπαρξιακοῦ του μονόδρομου πού καταλήγει σέ ἀδιέξοδο.

Ἕνα σημεῖο τῆς παραβολῆς πού δέν πρέπει νά διαφύγει τῆς προσοχῆς μας εἶναι ὅτι ὁ πλούσιος δέν γνώριζε τό πότε θά τόν καλοῦσε ὁ Κύριος καί ἔτσι βρέθηκε ἀπροετοίμαστος ἐνώπιόν του. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός νωρίτερα εἶχε πεῖ ὅτι «ᾗ ὥρᾳ οὐ δοκεῖτε ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται». Κανείς μας δέν εἶναι σέ θέση νά ξέρει σέ ποιό χρονικό σημεῖο τῆς ζωῆς του θά ἐκδημήσει. Ὀφείλουμε λοιπόν νά προετοιμαζόμαστε καί νά ἐργαζόμαστε στή νήψη τῆς καρδίας μας, συναισθανόμενοι τόν συνάνθρωπό μας, τόν πλησίον μας, ὥστε, ὅπως μᾶς προτρέπει ὁ ἱερός ὑμνογράφος, «μή μείνωμεν ἔξω τοῦ νυμφῶνος Χριστοῦ».

Ἀρχιμ. Ἄ. Ἀ.

ΠΗΓΗ