ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, ὁ Παῦλος ἀναφέρεται στό σκοτάδι πού ἐπικρατοῦσε στόν κόσμο ἕως τήν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ στή γῆ.

Ἡ ἀνθρωπότητα βίωνε κατάσταση πνευματικῆς καί ἠθικῆς ἀποσύνθεσης. Ἀπό τή μία, ἡ πλάνη τῶν εἰδώλων, πού ἐκπροσωποῦσε ὁ ἐθνικός κόσμος, ἀπό τήν ἄλλη, ἡ ἀλλοίωση τοῦ Μεσσιανικοῦ μηνύματος καί ἡ θρησκευτική ὑποκρισία, πού χαρακτήριζε τόν Ἰουδαϊσμό. Σ’ αὐτό τό πλαίσιο, πού κρατοῦσε τούς ἀνθρώπους στό σκοτάδι, ἐπέλεξε ὁ Θεός νά λάμψει τό φῶς τῆς ἀληθείας Του, στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος μέ παρρησία διακήρυξε γιά τόν ἑαυτό Του αὐτή τήν ἀλήθεια.

Ἡ ἁμαρτία ὡς σκοτάδι

Παρά τό γεγονός ὅμως ὅτι ὁ Θεός εὐεργέτησε τόσο τόν ἄνθρωπο, ὥστε νά διαλύσει τά σκοτάδια τῆς ζωῆς του, στήν πορεία τῆς Ἱστορίας διαπιστώνουμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἐπιλέγει τό σκοτάδι τῆς κοσμικῆς πλάνης ἀπό τό φῶς τῆς ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ. Ἐπιλέγει νά ζεῖ ἔξω ἀπό τόν χῶρο πού φωταγωγεῖται ἀπό τή δόξα τοῦ Θεοῦ, ἀπό τήν Ἐκκλησία Του! 

Ἡ ἐπιλογή αὐτή ἔχει δύο βασικά χαρακτηριστικά: Τό πρῶτο εἶναι ἡ ἁμαρτία, ἡ ὁποία θέλγει τόσο τούς ἀνθρώπους, ὥστε νά σκοτίζεται ὁ νοῦς καί νά ἀρνεῖται τό φῶς τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτό, ὁ Μέγας Βασίλειος τή χαρακτηρίζει «στέρηση τοῦ φωτός ἀπό τούς ὀφθαλμούς». Ἡ ἁμαρτία προβάλλεται σάν μιά κατάσταση φυσιολογική, πρός τήν ὁποία ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ὀφείλει νά προσαρμοστεῖ, ἀποποιούμενος τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, πού προβάλλεται σάν παρωχημένο, ἀκόμα καί σκοταδιστικό!

Μέ τόν τρόπο αὐτό, ὅμως, ὁ ἄνθρωπος ἀφήνεται στή ζωή τοῦ διαβόλου, ἀρνούμενος τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Αὐτό εἶναι πού ἐπιζητεῖ συνεχῶς ὁ διάβολος: νά ἐμφανίσει τήν ἁμαρτία ὡς ἀναπόφευκτη, νά δείξει πώς ἡ ἁμαρτία εἶναι κάτι τό φυσικό, γιά νά δικαιολογήσει ἔτσι τόν ἑαυτό του.

Ἡ ἁμαρτία εἶναι, κατά τόν ἅγιο Μακάριο τῆς Αἰγύπτου, «ἡ λογική τοῦ Σατανᾶ». «Ἔχει ἡ ἁμαρτία τή δική της λογική, τή δική της ἀπολογητική, γιά νά μπορεῖ νά δικαιολογηθεῖ ἡ ἴδια, γιά νά μπορεῖ νά ἀναδειχθεῖ ὡς ἀναγκαία, ὡς κάτι τό φυσικό. Αὐτό κάνει συνεχῶς ὁ διάβολος. Ὁ Χριστός, ὅμως, εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Λόγος τοῦ κόσμου, ἡ θεία λογική τοῦ κόσμου, εἶναι ἡ λογική τοῦ ἀγαθοῦ» (Ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς).

Ἡ ἀποστασία ἀπό τόν Θεό

Τό σκοτάδι τῆς πλάνης ἔχει καί ἕνα δεύτερο χαρακτηριστικό: τήν ἀποστασία ἀπό τόν Θεό. Ἡ ἐπιλογή αὐτή προβάλλεται μέ ὑπερφίαλο τρόπο ἀπό τούς ἀνθρώπους τῆς ἀπιστίας καί τοῦ κοσμικοῦ φρονήματος. 

Θεωρεῖται, μάλιστα, προσόν γιά τόν ἄνθρωπο τοῦ 21ου αἰώνα νά ἀρνεῖται τήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ καί νά τοποθετεῖ τόν ἑαυτό του στή θέση Ἐκείνου. Μόνο πού ἡ ἐπιλογή αὐτή εἶναι αὐτοκαταστροφική. Ἡ ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας βρίθει ἀπό παραδείγματα ἀποστατῶν, πού ἐπέλεξαν τό σκοτάδι τῆς ἄρνησης τοῦ Θεοῦ ἀπό τό φῶς τοῦ Εὐαγγελίου. 

Ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς περιγράφει τίς συνέπειες αὐτῆς τῆς ἐπιλογῆς: «Νά γνωρίζεις ὅτι ὅποιος χάνει τόν Θεό ἀπό τόν νοῦ καί τήν καρδιά του, αἰσθάνεται, ξαφνικά, ἀπολυμένος ἀπό τά καθήκοντά του, ἀπογυμνωμένος ἀπ’ ὅλες τίς ἐλπίδες του, συσκοτισμένος στόν νοῦ καί δηλητηριασμένος στήν καρδιά. Ἡ δολοφονία εἶναι τότε τό ἴδιο δικαιολογημένη, ὅπως καί ἡ αὐτοκτονία, ὁ γάμος εἶναι κωμωδία, ἡ ἀγάπη πρός τά παιδιά ἀνοησία, ἡ φιλία συνεταιρισμός. Ἀφοῦ ὅλος ὁ κόσμος γι’ αὐτούς εἶναι ἡ στάνη τῶν ζώων χωρίς ποιμένα, ἐνῶ ἡ ζωή τυχαία μούχλα στήν πλάτη τῆς γῆς. Ὅλα τοῦτα εἶναι συνεπῆ γιά ἐκεῖνον πού ἔχει ἀποστατήσει ἀπό τόν Θεό».

Ἡ ἐπιλογή τοῦ φωτός

Αὐτές εἶναι οἱ συνέπειες πού ἔχει ἡ ἐπιλογή τοῦ σκότους, μέ τά χαρακτηριστικά τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ἀποστασίας ἀπό τόν Θεό, σέ σχέση μέ τήν ἐπιλογή τοῦ φωτός, πού φέρει στήν ἱστορία ἡ Ἐκκλησία. Μπορεῖ, στήν ἀνθρώπινη διάστασή της, νά προβληματίζει τούς ἀνθρώπους μέ τίς ἀδυναμίες τῶν κληρικῶν της, καθώς ὅμως εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, παρατεινόμενο στούς αἰῶνες, εἶναι σέ θέση νά φωτίζει τούς δρόμους τῆς ζωῆς ἐκείνων πού ἐπιλέγουν νά ζήσουν μέσα Της. Ἡ ἐπιλογή εἶναι δική μας.

Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ.

ΠΗΓΗ